Eigenlijk is het bahasa Indonesia een spreektaal, geen schrijftaal, schrijven in deze taal is heel iets anders dan spreken. Men gebruikt ook ontzettend veel lichaamstaal. Wat dat betreft is het een heel mooie taal. Je leert je aan jezelf op een simpele manier uit te drukken, je hebt veel minder woorden ter beschikking dan in onze westerse talen. Communicatie is hier een fascinerende bezigheid, omdat je jezelf tegenover iedereen anders moet uitdrukken, tegen een hooggeplaatste spreek je anders dan tegenover een tukang beca. dat vraagt veel aanpassing en je mag er zeker niet alles maar uitflappen zoals wij in Nederland zo gaarne doen.
Jouw zin : “Toe, geef het haar met liefde” zou ik in hoogdravende schrijftaal vertalen met “Silakanlah diberikhannya dengan penuh cinta” nou dat klinkt vreselijk dramatisch, vooral dat cinta. Dat is hier een heel bijzonder begrip Als ik dat tegen iemand zou zeggen werd het: “Ayo berikanlah dengan senang hati”.
Wat betreft het aanraken van kinderen, dan gelden er andere regels, kinderen zijn hier meestal net als speelgoed, dus maak je daarover geen zorg. Het is ook nog eens zo als jij daar hakkelend voor een Indonesiër staat allerlei fouten te maken zij daar alle begrip en zelfs respect voor op kunnen brengen. Al die kleine dingetjes leer je in de praktijk wel. Je behoeft er alleen maar voor te zorgen dat je een basiskennis verkrijgt. Daar zal je geen spijt van krijgen en zal achteraf wel eens het mooiste van je vakantie kunnen worden.
Atas perhatian saudari saya mengucapkan banyak terima kasih,
samapai bertemu lagi
Daaaah
Dat laatste woord wordt erg veel gebruikt en ken je vast wel
Het beste leerboek dat ik ken op het gebied van bahasa Indonesia is volgens mij “Leerboek bahasa Indonesia” van Prof. Dr. A. Teeuw. Dat is verschrikkelijk droog en ouderwetsch, maar alles wordt er precies en zeer gedegen inuitgelegd. Dat is ook geen wonder want deze meneer is een van de belangrijke ontwikkelaars van deze taal geweest. Voor de spreektaal zijn er waarschijnlijk eenvoudiger boeken, hoewel dit geen “dik” boek is.
Volgens mij is hier een aparte thread geopend voor Bahasa Indonesia.
Die online cursussen zijn best handig om snel eens wat handige zinnen op te pikken.
Maar 1 ding moet je nooit doen, en dat is betalen voor het opzoeken van woorden op internet, want dat is hetzelfde als muntjes in een gokautomaat stoppen
Het woordenboek van de Gaja Madah Universiteit is al heel goed. Zie de kennislink hierboven die ik al gegeven heb). Ik denk ook dat de redacteur van die kamus.com daar ook veel van heeft overgeschreven en wie weet van welke online cursus ook.
In dat kamus-online staan Javaanse en Indonesische woorden doorelkaar, en hieruit blijkt dat de redacteur er niet veel van heeft begrepen of hij is de Javanisering van het Indonesisch aan het stimuleren.
Je kunt beter een goed woordenboek kopen: die van Steinhauer, van J. Muh. Arsath Ro’is,
of van Teeuw (die is in Indonesie heel goedkoop)
De liefde (mag ik het zo noemen) waarmee je naar het liedje verwijst, doet me herinneren aan een liedje wat ik ooit geleerd heb van een visser op Bintan. Helaas weet ik niet waar het liedje vandaan komt, en kan ik het ook niet online terugvinden. De woorden hebben verder ook geen betekenis… Tijdens deze trip naar Bintan werd ik voor het eerst gedwongen om Indonesisch te spreken, niemand om me heen sprak Engels. Een mooie avond, waarvan er nog veel zouden volgen.
(Ik zou willen dat ik meer talen zou spreken dan alleen Bahasa Indonesia, maar ik ben er te weinig om dat te verwezelijken. Doel voor de komende vakantie is iig om mijn Balinese accent een beetje kwijt te raken, cape deh.)
En zo werd het toch nog gezellig met ons allen; het ging toch nog over Sumba … en de liefde … Ik heb gisteren ook naar een liedje geluisterd op YouTube, maar ben ik de titel weer kwijt (Halu … en nog iets); was heel mooi. Ik zal het opzoeken en misschien is dit wel het liedje waar jij op zoek naar bent Jenny.
Fijne dag allemaal, moet weer hard werken vandaag.
Maryono, geweldig dit verhaal met video.
Weet ik nu tenminste wat poco poco is.
Dat doet me denken aan die muziek die mijn Antilliaanse buurman voortdurend draait. Merengue of zoiets
Cape deh is zeker niet Balinees, maar wordt daar wel veel gebruikt. En tja, dat van dat accent verzin ik ook niet, dat kreeg ik op Lombok verschillende keren te horen. Denk dat het met name te verklaren is doordat in Bali (en dat doe ik dus soms ook) de klemTOON van sommige woorden op een andere lettergreep valt als waar hij volgens het boekje zou moeten zitten.
Echt Balinees spreek ik helaas niet, ik vind dat een moeilijke taal en bovendie kan ik sommige klanken niet uitspreken.
Hoezo Bule, hebben we vanaf nu geen contact meer met elkaar dan of ga je op vakantie ? En hoezo Indesco een mannennaam; (hoe ben je er trouwens achtergekomen dat het een vrouwennaam is overigens ?) zouden ze willen hahahahha. Vrouwen zijn daar veel beter in. Het is een afkorting van mijn emailadres; heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel origineel hihihi.
In het algemeen moet je even wennen aan de lokale “logat” (dialect), maar voor zo een slimme juffrouw zoals jij bent zal dat eerder een uitdaging dan een hindernis moeten zijn.
Alles weten over Indonesie is lastig. HET Indonesie en DE Indonesier bestaat nl niet, al wil de regering je soms anders doen geloven. Elk eiland (en zelfs delen daarvan) heeft zo ongeveer zijn eigen taal (Indonesie heeft ruim 700 officiele talen) en zijn eigen ADAT (zeden en gewoontes). En dat maakt het land fascinerend, en dat is ook een van de redenen dat ik terug blijf keren!
Maryono, wederom bedankt. Ik hoop dat mijn camera het blijft doen (ik ben verslaafd aan fotografie!), en ik hoop dat ik minder regen zal hebben.
Mocht je willen dat ik iemand op ga zoeken daar, of wil je een foto wat foto’s van/voor bekenden hebben, laat het maar weten, dan ga ik op zoek.
Als je van fotograferen houdt en dat een belangrijk deel van je reis uitmaakt neem dan twee camera’s mee. Er zijn tegenwoordig heel goede compactcamera’s voor weinig geld te koop. Het tropische klimaat is slopend voor deze apparatuur. Zorg ook altijd voor een plastic tassie ergens weggefrommeld als het onverwacht gaat regenen, camera’s houden niet van regen, wat dat betreft zijn het net Javaantjes. In Oost-Indonesië moet je zeker een reserve accu meenemen (of twee) want de elektriciteitsvoorziening is slecht. Zeker als je ook nog een laptop bij je hebt en er is in het huis/kamer waar je verblijft maar 1 stopcontact. Iets dat meer wel dan niet voorkomt. Tevens reserve geheugenkaartjes, die gaan ook wel eens kapot is mijn ervaring. Beter 2 van 1 GB dan 1 van 2 GB. Koop je een nieuwe camera voor op reis ga dat ding eerst uitgebreid proberen, dan weet je wat je in je handen hebt.
De grootste zorg voor de moderne reiziger in afgelegen delen van Indonesië is : Waar en hoe laad ik mijn batterijen op ?
Ik neem inderdaad meestal twee camera’s mee op reis. Een dSLR voor de mooie foto’s en een compact camera voor de momenten dat een spiegelreflex niet handig is, zoals onderwater. Tijdens heftige regenbuien beschermt het onderwaterhuis van mijn camera het ding ook boven water, dus dat is niet waar ik me druk om maakt. Extra accu’s neem ik inderdaad altijd mee, ookal is het mogelijk om zo’n 700 foto’s op een batterij te maken. En geheugen kaarten kosten tegenwoordig niet veel meer, dus die heb ik altijd wel op voorraad. Ik moet alleen nog een manier bedenken om mijn foto’s tussentijds te backuppen, maar ik overweeg zo’n minilaptop aan te schaffen met 5-6 u batterijduur.
Jenny zonder foto’s op reis kan bijna niet, heel slecht! (Ik zal overigens nooit iemand fotograferen die dat niet wilt.)
Ik zal zeker wat foto’s online zetten als ik terug kom.
Die foto’s is dan iets om naar uit te kijken, ik was zeer gecharmeerd van de hoge kwaliteit van sommige van de foto’s die op je site staan.
Inderdaad het fotograferen van mensen is iets dat ik ook met de grootste terughoudendheid doe. Ik vind het een grove inbreuk op iemands privacy om met een camera voor een persoon te gaan staan om met “spectaculaire” plaatjes thuis te komen. Ik zou het zelf niet pikken als iemand mij dat flikte. Trouwens in Indonesie moet je in het intermenselijke verkeer voor van alles “permisi” vragen, zeker als je van iemand een foto wilt maken.
De oudste Indonesie foto’s (die op http://www.ikreis.net) stammen nog uit het analoge tijdperk. Helaas is met het inscannen een hoop van de kwaliteit verloren gegaan. De foto’s uit 2006 (Sulawesie, Lombok, een hoop Bali) op http//www.outofasia.nl zijn gemaakt met een digitale compact camera, die foto’s zijn mooier. De series uit 2007 (een beetje Bali, Flores) zijn met een dSLR gemaakt, een Canon D350. Deze camera heb ik recentelijk vervangen voor een D450.
Ik heb geen enkele foto op mijn site staan, die stiekem genomen is. Nog los van de privacy heerst er op sommige plekken het bijgeloof dat de ziel gestolen wordt zodra er een foto gemaakt wordt. Betalen voor foto’s doe ik trouwens ook niet. Vaak maak ik even een praatje met mensen, het ijs breekt, en dan schiet ik een paar plaatjes. Meestal vraag ik na afloop van zo’n gesprekje het adres van de desbetreffende persoon, en dan stuur ik wat afdrukjes van de foto’s op.
Op deze serie Made ben ik best trots. Een vriend van me had me uitgenodigd om trouwefotograaf op zijn bruiloft te zijn. Best hard werken (echt!), ruim 1000 plaatjes in 2 dagen (om vooral ook alle gasten vast te leggen), maar het resultaat mag er wezen, vind ik. En ook Made en zijn familie waren er erg blij mee.
Niet alleen dat, in Java bijv. wil men eigenlijk alleen op de foto als men daar voor “gekleed” is, men schaamt zich rot in z’n gewone kloffie. Fotostudio’s doen op dat gebied goede zaken, die hebben rekken vol met traditionele kleding hangen voor familiefoto’s. Make up en kammen zijn ook aanwezig, ongekamd haar is ook een ramp voor ze. Immers “Rambut adalah mahkota manusia”
Indesco