Wat ik wel herken is dat mijn vriend vaak heel simpel denkt over dingen die ik aankaart terwijl alles gewoon niet 1,2,3, op te lossen is. Volgens mij komt dat omdat hij meer bij de dag leeft en dingen neemt zoals ze komen. Ook wel handig soms lijkt me…laat maar waaien, er komt wel weer een oplossing.
Wat die huwelijken betreft daar houd ik me niet zo mee bezig, die aantallen zegt me ook niet zoveel. Het draait erom hoe je met elkaar omgaat en of je zaken bespreekbaar kunt maken. In de relatie die wij hier hebben weet je van te voren dat je te maken hebt met cultuurverschillen. In hoeverre ben je beiden bereid om te geven en te nemen en in elkaars cultuur mee te willen gaan of begrip te tonen. Daar ligt toch de basis voor een goede relatie.
Hallo Suusieme ik herken je statement over luisteren heel goed, ook beroepshalve, ik heb het boek hierover al eens opgeschreven, maar voor de nieuwkomers: Barbra en Alan Paese “waarom mannen liegen en vrouwen steeds schoenen kopen”. Daar wordt de denk-/ handelswijze van zowel de man als de vrouw op humoristische wijze uitgelegd, en merk je ook welke " fouten" je zelf maakt, en wat je kunt veranderen om de communicatie te verbeteren, en bepaalde gedragingen beter kunt plaatsen en herkennen.
oh krijg ineens allemaal andere berichtjes…ervoor… ik bedoelde wilde ik ook wel weten 1 op 3 in Egypte… hmmm zit nog op het werk. Thuis weer verder, want wil hier weg (thuis dus tijd maken om de posts die ineens verschijnen te lezen). als jullie dit niet snappen…snap het zelf ook niet hahahah
Zo even bijgelezen… Suusieme, het is algemeen bekend dat mannen in het algemeen met oplossingen komen (dus niet alleen de Egyptische man!). wat volgens mij wel typisch egyptisch is, omdat ik het zelf ook meemaakte en vaak hier heb gelezen is dat ze zeggen heb het zelf druk, genoeg aan mijn hoofd, gestressed van werk, busy. Volgens mij zijn de nederlandse mannen minder makkelijk met deze excuses omdat ze beter begrijpen hoeveel stress wij net als de mannen hebben en wat voor Egyptische mannen blijkbaar heel moeilijk is te begrijpen en te accepteren enzo.
Mijn man vindt het wel vervelend als ik begin te huilen, maar hij loopt er niet voor weg of negeert dat ofzo. Hij probeert heel erg mee te denken, maar is vooral altijd bezig om me weer op te vrolijken. Hij wordt er al helemaal niet boos van! Ik heb nog nooit van hem te horen gekregen dat hij het te druk daarvoor heeft of dat hij al genoeg stress heeft en daardoor geen aandacht voor mij kan hebben. Dat vind ik ook echt de grootste onzin die welke man dan ook kan bedenken. Wij kunnen wèl naar hun luisteren, maar zij niet naar ons!?
Ik wil me graag niet conformeren aan cijfers… Omdat ik niet van dat soort hokjes hou. Ik maak mijn eigen leven, niet zo’n leeg getal…
hey hey,
ja als ik rustig ben en gewoon alleen aan het huilen ben dan laat hij me opeens wel praten enzo.
maarja als ik gewoon pissig ben (en dan ben ik echt neit de liefste) wordt hij ook pissig… en dat maakt het niet veel beter… soms gaat het natuurlijk gewoon goed en luisterd hij geweldig, maar soms kan ik hem wel schieten!
haha dat hoort er natuurlijk ook gewoon bij heah!
Mijn vriend denkt vaak dat mijn leven veel makkelijker is. Dat is in verschillende opzichten wel zo maar ik heb vaak lastige clienten en als ik het daarover heb kan hij het zich niet echt voorstellen.
Maar zodra ik moet huilen, dat is echt het ergste wat ik hem kan aandoen. Hij vindt het verschrikkelijk, hij doet er dan alles aan om me weer aan het lachen te maken terwijl ik dan zoiets heb van laat me maar even.
oh als ik ging huilen liet hij me met rust, terwijl ik dan juist zijn aandacht wilde. probeerde me ook wel op te vrolijken, maar ik ben soms zo moeilijk he… Kan zelf ook niet echt goed over gevoelens praten geloof ik, het maakte me in ieder boos als hij dan geintjes ging maken als ik hem nodig had (ben dus niet voor niets alleen he, ben er een met een gebruiksaanwijzing hoor :)) Ahmed werd nooit boos ofzo., maar kon er dan gewoon niets mee. Toch als ik dat van Omi lees heb ik zoiets van ja…lag dus echt aan de persoon (zit ik zelf ook te generaliseren; sorry!). truste!
het is heel moeilijk voor een egyptenaar om met emoties om te gaan, als je begint te huilen, kunnen ze dat zeker niet hebben. Ze zien je liever lachen, en proberen er dan alles aan te doen.
maak het momenteel ook mee, mijn moeder is onverwachts overleden vorige week en kreeg een telefoontje van een egyptische vriend met de vraag hoe het met me ging, ik vertelde hem het nieuws, hij schrok wel maar hij vroeg om niet verdrietig te zijn. Ik snap hen dus niet op dit vlak.
ah wat rot voor je. gecondoleerd! en heel veel sterkte ermee. en verdrietig zijn hoort erbij hoor dus huil het er maar allemaal uit! ga je niet de hele tijd sterk proberen te houden, want dat breekt je op den duur. echt heel veel sterkte
Wat wel leerzaam is om over te praten, is de belastingen die we overal voor moeten betalen. dan opeens zien ze het leven in Nederland toch niet zo makkelijk.
Wat mij wel heeft verwonderd is dat mijn vriend ook wel vaker in mijn armen heeft liggen huilen. heel wonderbaarlijk, aangezien ze niet de makkelijkste zijn om hun emoties te tonen. het geeft hem gelukkig wel een hoop steun dAt ik er dan ben.
gisteren heb ik schokkend nieuws van hem gekregen, hij heeft op het werk zijn eigen ontslag getekend. Dit alleenmaar om een stempel en handtekening van het bedrijf te krijgen voor een officiele brief voor de ambassade. Die we dus bij het bezwaar gaan. Hij was totaal van slag…Hij heeft er zelfs zijn baan voor over om naar Nederland op vakantie te komen voor 2 weken… slik zonder overleg heeft hij het gewoon gedaan, het mest van hemzelf zei hij. Toch duidelijk dat hij echt stapelgek op me is.
bedankt voor je medeleven. Ik vind het spijtig voor je vriend zijn job maar hopelijk komt het dan toch nog goed met de ambassade zodat hij naar nederland kan komen.
Hierbij wil ik jou ook condoleren en wens jou veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Ik weet uit ervaring wat je doormaakt , heb 2 jaar geleden mijn vader onverwachts verloren aan en hartstilstand!!
Ik was helemaal van slag en van mijn moslim vrienden kreeg ik ook van te horen dat ik niet verdrietig moest zijn.
Ook mijn man ( ook moslim ) kon niet goed met mijn verdriet omgaan , hij probeerde mij te steunen op zijn manier , maar vond het erg moeilijk wanneer ik huilde.
Hij wist wat ik door maakte ( hij was ook eerder zijn vader onverwachts verloren ), maar in zijn cultuur en geloof ,hoor je eigenlijk niet te treuren !!
Waarom?? Omdat de Quaran zegt dat jouw dierbare nu bij Allah is.
Hij is in het Paradijs.
Daarom zeggen ze nu ook tegen jou, dat je niet verdrietig moet zijn.
Ik ben geen moslim ( maar wel gelovig ), maar weet dat jouw verlies zijn tijd nodig heeft om een plekje te krijgen.
Iedereen rouwt op zijn eigen manier, maar een moslim rouwt meestal in het " geheim ".
In de moslim wereld is de begrafenis alleen maar een mannengelegenheid, vrouwen zijn niet toegestaan !!
Lijkt me verschrikkelijk , wanneer je jouw man verliest en je kan niet eens meer afscheid nemen, wanneer ze hem begraven.
Voor iedereen die een serieuse relatie heeft met een moslim man , is het boek; " grenzeloze liefde " van Hanneke Rozema ook aan te raden !!
Het boek gaat over huwelijken tussen Westerse vrouwen en Arabische-Islamitische mannen in Egypte.
Het bevat ervaringen op allerlei gebieden, zoals het erfrecht, voogdij, je rechten en plichten, 2 de vrouw , geldzaken enz.
Ik ben zelf al 3 jaar getrouwd met een moslim man en vind dit een erg goed boek !!
Ook voor koppels die geen problemen ondervinden.
Toevallig heb ik laatst met mn vriend ook gesproken over hoe wij anders omgaan met de dood dan de moslims. Hij kwam met dit onderwerp trouwens… en inderdaad zij weten dat de overledene naar Allah gaat en er daarom geen reden is om verdrietig te zijn. Ik vind het wel een mooie gedachte trouwens maar helaas werkt het bij mij nog niet zo.
Ik vind het wel fijn dat wij samen over dit soort onderwerpen kunnen praten en ook belangrijk.
Trouwens, als ik verdrietig ben troost hij me wel en vraagt waarom ben je verdrietig. Liever ziet hij me ook niet huilen maar hij loopt er zeker niet voor weg, gelukkig. Ik heb bij hem ook wel eens een traantje weggepinkt…dus…
Inderdaad is het een mooie gedachte , maar ook voor mij werkte deze gedachte op dat moment niet.
Verdriet ( in het algemeen ) blijft iets, waarmee iedereen op zijn eigen manier met omgaat.
En dat geld ook voor rouwen…
Hoe kwam jouw vriend op dit gesprek en was het een face to face gesprek of via de telefoon??
