Wie dit verhaal herkent…leef of denk met me mee. Wie mij, na het lezen hiervan ´gestoord´ vindt, heeft gelijk, maar wel ´prettig´ dan. Maar ik voel me in Nederland dus niet (meer) “thuis”. Nee.
Ik ben net weer een paar dagen terug uit het land waaraan ik mijn hart heb verloren, Nepal…
Het was mijn 6e keer. Eerste paar keer gewoon de toerist uithangen, treks maken, enz. Maar de laatste paar keren behoorlijk betrokken bij een tehuis voor straatkinderen, waaraan ik gehecht ben geraakt. Zo gehecht, dat ik er het liefst veel vaker en langer, misschien zelfs voorgoed zou willen blijven. Gewoon omdat deze kindertjes de hulp en zorg zo nodig hebben.
En kom nou niet met: “Maar er zijn zoveel kinderen hier in Nederland die dat ook nodig hebben”. Dat is misschien wel zo, maar hier leven we in een welvaartstaat, hoef je in principe niet op straat te slapen, te bedelen, enz. Sterker nog; dat is hier verboden!
In een Derdewereldland als Nepal, waar de armoede en onwetendheid zo groot is, dat geen enkele Nepalees ook maar enig idee heeft hoe ze dit soort problemen nu echt eens goed aan moeten pakken, leven veel kinderen letterlijk op straat. De mensen daar weten wel dat het er is, maar kijken er nauwelijks naar, want als je het ontkent, is het er tenslotte ook niet? Dat is daar de mentaliteit overigens voor heel veel dingen. Maar neem het hen eens kwalijk? Ze hebben en durven (!) niets in te brengen.
De regering aldaar kijkt er al helemaal niet naar om, die hebben het veel te druk met de strijd tussen hun huidige koning en de Maoisten en de $ 50.000,- dollars tellen die iedere Mount Everest beklimmer er per persoon (!) binnen brengt, alleen al om toestemming (permit) te krijgen die berg op te mogen… hebben ze verder nog niets! En er gaan er nogal wat naar boven ieder jaar! Waar gaat dat geld heen? Nobody knows…
en dan denk ik aan die kinderen, uit het tehuis, maar ook de velen, die nu nog steeds op straat leven, lijm snuiven om maar even de ellende niet te hoeven voelen…Daarom wil ik terug, langer, vaker, voorgoed…en laat mij dan maar dat ´druppeltje op een gloeiende plaat´ betekenen, want…Misschien worden het wel 10 druppeltjes…
Namaste _/_
Hier nog eentje… Eindelijk heb ik de knoop doorgehakt en mijn baan opgezegd per 2008 om in Z-A te reizen. Ook al heb ik het niet slecht - goede baan, leuke vrienden - toch heb ik het gevoel dat ik steeds meer in een sleur terecht kom. Ik ben nu 29 en zie vrienden om me heen settelen. Ik ben daar nog niet aan toe. Ik vraag me af of ik hier in NL wel het maximale uit mijn leven haal. Misschien stel ik me dingen mooier voor dan dat ze zijn, maar daar kom ik dan vanzelf achter.
In ieder geval goed om te lezen dat er meer mensen met dit soort vragen zijn!
Ik ben al bijna 40 en wel gesetteld, 2 zoons (19 en 16) waarvan de oudste al wel op zichzelf woont. Mijn taak als moeder is nog niet af en pas dan kan ik stappen ondernemen…en anders…wachten tot ik 65 ben en een retirement visum kan krijgen om voorgoed naar Nepal te vertrekken…pfffff
Wat geweldig om er achter te komen dat er veel meer mensen zijn met dit gevoel dan ik alleen. In mijn omgeving ben ik wel de enige die altijd maar naar het buitenland wil, en als ik dan terug kom, dan ben ik toch depri !!! Ik ga dan nu ook 6 weken naar chili en eens kijken wat daar de mogelijkheden zijn, Is niet de eerste keer dat ik er kom, maar ga wel voor het eerst werkervaring daar opdoen, en dan gaat het mij niet zozeer om het werk,werk al mijn hele leven, maar om de mensen, want daar moet je het tenslotte mee zien te rooien En misschien kom ik er dan achter of ik het toch niet beter heb in NL dan ergens anders.
Zit het ook niet gewoon in iemand om liever in het buitenland te zijn? Andere mensen cultuur, taal ,mentaliteit, misschien identificeer je je wel meer met de mensen van dat land dan de “Nederlander” (Als de nederlander al bestaat)
Misschien zijn je ervaringen prettiger dan in Nederland?
Tis inderdaad een vreemd gevoel dat je liever in een ander land wilt zijn dan hier in de vertrouwde omgeving.
Ik wens iedereen een goede keus toe, en ga voor het geluk, en niet voor de standaard dingen die je overal opgelegd worden… huisje,boompje, beestje, pensioentje… wie dan leeft, wie dan zorgt
Ik ben nu 44 en heb geen alledaags leven geleid. Je kan je leven niet leiden zoals een ander het doet je leeft je eigen leven. Dat is mijn ervaring. Zoals jij je voelt ik moet nu toch wel gaan settelen vraag je eens af van wie dat moet, van jezelf? Wat wil je dan als dat zo is? Wil je hier in nederland partner en kind? Vaste baan?
Of wil je dat helemaal niet? Of wel maar niet hier?
Wie zegt dat die dingen in een ander land waar je een tijd woont en je thuis vind niet kunnen ontstaan? Dat zei men mij lang geleden ook en ik durfde niet. Uiteindelijk ben ik wel tevreden met nederland. Thuis is waar ik mijn huis heb en waar het bekend is nu. In een heleboel andere dingen ben ik anders. Ik heb lang een ander vak gehad dan de anderen. Vanwege geldproblemen nu aan het kiezen voor aanpassing aan de maatschappy waarbij ik wie ik ben probeer te respecteren. Doe niet wat een ander zegt omdat ie het zegt. Doe wat je wil, vind en voelt of je het nou zelf bedenkt of van een ander hoort. Blijf beslist niet hier omdat dat nu eenmaal hoort als je wat ouder wordt! Je hebt maar een leven!
Zoveel gelijkgestemde zielen op Wereldwijzer. Mooi is dat! Goed ook dat deze topic af en toe weer naar boven gehaald wordt. Steeds als dat gebeurt, lees ik 'm weer even helemaal vanaf het begin aan door. Heerlijk is het om dat allemaal weer terug te lezen. Grappig ook trouwens, dat veel van de mensen die deze topic begonnen zijn, nu zelfs niet eens meer lid zijn van Wereldwijzer.
Wat ik gemerkt heb, toen ik begon met reizen en later toen ik definitief naar Andalusië verhuisde, is dat er veel mensen zijn die zeggen “wat goed dat je dat gewoon doet, heb ik ook altijd wel willen doen, maar het is er nooit van gekomen”. De meesten vinden het ook wel best zo, uiteindelijk doen die het nooit. Ik heb dat nooit goed begrepen, maar het zij zo.
Weet je, ik vind mensen die klagen niet erg, mits ze het met recht doen. Je bent niet tevreden in een situatie, maar je kan deze nu niet zelf veranderen, dan heb je in mijn ogen recht om te klagen. Ben je daarentegen aan het klagen, terwijl je niets probeert te doen om de situatie te verbeteren, dan heb je dat recht niet. Helaas zijn er veel mensen die dat wel doen. Klagen, maar niks geen moeite om het te verbeteren.
Is het leven daar niet veel te kort voor?!?!
Doe wat je hart je ingeeft. Geniet!
Ik ben nog maar 20 jaar, maar heb ook altijd al het gevoel gehad dat ik niet op mijn plaats ben in Nederland. Niks mis met Nederland, maar wel voor mij. En hoe ouder ik word, hoe rustelozer ik word. Gelukkig heb ik mijn keuzes op dit gevoel gebaseerd en hoef ik nog maar korte tijd hier door te brengen.
Ik heb twee maanden op Malta gewerkt toen ik 17 was, ben net terug van drie maanden studeren in Spanje en ik vind het verschrikkelijk om nu weer terug te zijn. Gelukkig vertrek ik in februari voor een half jaar naar Maleisië om stage te lopen. Ik hoop dat de eerste keer écht ver weg en écht lang weg me zo goed gaat bevallen als ik altijd gedroomd heb, maar daar ben ik eigenlijk wel van overtuigd.
Als ik klaar ben met mijn studie ga ik een baan zoeken in het buitenland, en van daaruit zie ik wel waar ik terechtkom. Ik wil in ieder geval een wereldreis maken en ik pas me aan niemand aan voordat ik mijn doelen bereikt heb.
Jammer genoeg heb ik hier al twee keer een gebroken hart aan over gehouden… Maar ik heb er vertrouwen in dat het dat uiteindelijk allemaal waard is en ik ook ooit iemand vind waarmee ik samen wil blijven.
Zo, wat een boel mensen met dezelfde gedachtes.
Ik kan me hier ook bij aansluiten.
Ik ben nu 21 jaar, en wegens gezondheidsredenen wil ik weg uit NL. Ook omdat ik verslaafd ben aan reizen overigens!
Ik ben nu net aan een opleiding begonnen, dus zit voorlopig nog 3 jaar in NL, maar dat is in elk geval een mooie tijd om uit te zoeken wat ik allemaal moet regelen voor een zwervend bestaan.
Ik heb nu het plan om na mijn opleiding eerst richting Australie te gaan en vandaar verder te reizen. En wie weet kom ik mijn droomparadijs wel tegen onderweg!
Hier ook hetzelfde. Ik ben een 35 jarige vrouw die in de horeca werkt. Vroeger konden we nooit op vakantie maar gelukkig heb ik dat nu dubbel en dwars ingehaald door de jaren heen. Vanwege mijn werk kan ik pas aan het eind van het jaar op vakantie. De laatste jaren gaan mijn reizen steeds verder. Zo ben ik vorig jaar (oeps…alweer eind 2006 eigenlijk) een paar weken naar New York City geweest en nu is mijn vakantie in Canada alweer bijna om. Ik heb altijd echt een heel vervelend gvoel als ik weer terug ben in nederland. Ik wil ook steeds langer weg en ben ook van plan om californië rond te trekken. Ook ik heb geen verplichtingen hier en zou er dus geen moeite mee hebben om alles achter me te laten en een hele poos in het buitenland te vertoeven. Mijn collega haar zoon was het eens zo zat dat ie zijn biezen pakte en voor anderhalf jaar naar het buitenland vertrok. Hij is nu terug en als het aan hem ligt, zou ie zo weer weggaan. Ik zou zoiets eigenlijk ook moeten doen. De boel de boel laten en vertrekken en zien waar het schip strandt.
wat heb jij dan zoal gedaan misschien kan ik er van keren voor ik domme dingen doe, ik ben super impulsief en heb me al in allerhande knoeiboelen gewerkt. ik ben verhuisd naar de belgische ardennen voor mijn paarden en dat is ook het probleem die gaan voor en ik weg is gelijk aan zij mee.
ik zal m ook even ““uppen””
echt heel fyn om te lezen dat er zoveel mensen zyn die dit ook hebben/willen-weg uit NL!
ik ben 27 en heb die drang al ZOW lang…heb voor mn werk 3 keer een half jaar in het buitenland gezeten,maar das seizoenswerk(koken),je weet wanneer je begint en weer naar NL terug gaat-heeft dus zn voor-en nadelen…
maar dan heb ik een nieuwe vraag…
ik ga weg voor onbepaalde tyd,en weet eigenlyk niet waar te beginnen!!
ik wil overal heen,alles zien-ik vind heel de wereld prachtig(jammer dat sommige mensen m zo lelyk maken:( )jullie kennen dit wel…
Nl begint steeds meer TE politiek correct,styf"“doe maar gewoon,dan doe je al gek genoeg”"te worden…ik ben dan ook de enige in mn omgeving die de drang heeft om de wereld te zien!
ik kan hier nog zoveel kwyt aan jullie!maar daar zyn andere fora voor:D
heel veel reisplezier toegewenst,hoop dat jullie allemaal jullie"“paradysje”"vinden!
voor iedereen is er wel een plekkie op de wereld dat JOU wereld is!!
Zeer herkenbaar die verhalen. Zelf ook last van, maar misschien ligt het probleem wel dat men of wij zelf vinden dat we een keus moeten maken. Je kunt ook gewoon alle opties open houden en ondertussen op zoek gaan naar wat je wilt, want dat is misschien het allerbelangrijkste om te weten en misschien ook wel het moeilijkste. Werk rustig aan duidelijk krijgen wat je wel wilt en hoeveel je bereidt bent hiervoor op te geven. Voor het moment moet je maar gewoon proberen er het beste van te maken en kijken of de “kriebels” overgaan, dat gebeurt bij mij nl wel altijd.
Ik heb niet alles gelezen, maar even snel, maar ik herken het wel hoor!
Mensen ook de film Into the Wild gezien? Dat zal je gevoel misschien alleen maar versterken.
Ik ben 23, en ben nu bijna klaar met mijn studie en mijn ouders verwachten/willen dat ik nu een ‘standaard’ leven ga leiden. Daar ben ik het niet echt mee eens, want ik wil dingen ontdekken en zien. Ik wil veel van de wereld zien en ook genieten van allerlei dingen en niet 60 uur per week moeten werken en enorm stressen…
Opzich hoef ik niet perse uit Nederland weg, want hier wonen vind ik prima, maar ik moet wel gewoon regelmatig even weg kunnen om op reis te gaan, en dan niet voor een weekend, maar ook wel echt even weg om een land/gebied wel goed te ontdekken…
Ik ben namelijk ook erg bang dat een ‘standaard’ leven mij een enorm gevoel van sleur gaat geven en dat ik dan niet mijn dromen kan laten uitkomen.
Helaas heb ik voor mijn dromen wel geld nodig denk ik, dus ergens zal ik iets moeten (of een rijke vrouw ontmoeten, haha). Maar ik zit er wel mee, zeker nu de studie eindigt en mijn ouders elk weekend daar wel weer over hebben en op elke familiebijeenkomst er weer de vragen komen van: wat ga je na de studie doen? Om gek van te worden…
Dus opzich ben ik het niet helemaal eens met het niet kunnen aarden, maar wel met de verhalen dat men geen ‘standaard’ leven wil en meer wil kunnen ontdekken!
