Graag wil ik hier even iets kwijt, omdat ik benieuwd zijn of er mensen zijn die hetzelfde hebben/voelen als ik. Ik ben een vrouw van 31 jaar en heb gedurende mijn leven veel gereisd. Ook heb ik 4 jaar lang in NL een zeer verantwoordelijke baan gehad, met een goed salaris, stress en alles wat daarbij hoort. De afgelopen twee jaar heb ik voor mijn werk zeer veel kunnen reizen; dat was geweldig. Echter, dat kan nu niet meer. Ik was van plan om mijn leven in NL opnieuw op te bouwen, een baan te zoeken met toekomstperspectief, een huis te kopen, een partner te zoeken , kinderen enz. Ik ben nu ongeveer sinds 2 maanden weer fulltime in NL en ik merk dat t me naar de strot vliegt. Ik kan niet uitleggen wat het is. Ik heb geen hekel aan NL, integendeel. Maar de drang om weer weg te gaan is zo groot, dat ik er bijna onder ga lijden. Ik zit weer op kantoor, reis heen en weer naar mn werk, bel mensen om dingen af te spreken, maar toch…het is anders. Ik voel me niet echt happy met dit leven.
Als je begin 20 bent staat de wereld voor je open; een jaartje eerder of later een goeie baan maakt niet zoveel uit. Ik kom nu op een leeftijd dat ik keuzes moet gaan maken. Vrienden/familie vinden het nu tijd worden dat ik eens echt wat geld ga verdienen en een “normaal” leven ga leiden (ik zit altijd krap bij kas). “Anders kom je nooit meer goed aan de bak”…
Maar de drang is ZO sterk dat ik alweer aan het kijken ben voor een volgende baan in het buitenland, en niet op kantoor, nee, bijvoorbeeld iets met reisleiding of in een hotel of iets dergelijks. Lagere banen dan waar ik voor opgeleid ben (HBO), maar dat vind ik niet erg. De mensen om mij heen vinden het dom.
Ik begin me een beetje puberaal te voelen: VIND IK DAN NOOIT RUST? Kan ik dan nooit tevreden zijn met een “normaal” leven in Nederland?
Ik vraag me af of er mensen zijn, rond mijn leeftijd of ouder, die dit gevoel ook hebben, en zo ja, wat ze daarmee doen. Negeer je dat gevoel, start je een “steady” leventje in NL of volg je je gevoel en zie je wel wat ervan komt, dan maar geen eigen huis, (voorlopig) geen gezin, niet veel geld…? (het een hoeft t ander niet uit te sluiten natuurlijk, maar toch). En wat is dat toch met Nederland, dat zo’n benauwend sleurgevoel geeft???
Ik hoop wat ervaringen te delen, wie weet sta ik hierin niet alleen…??
Alvast bedankt!
Hi Mousy,
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik je gevoel begrijp. Ik ben ‘nog maar’ 26, maar ik zit ook te denken hoe het verder moet. Voor mijn opleiding heb ik de stage en een studieperiode in het buitenland gevolgd. Na de studie nog een korte periode in Spanje gewoond en gewerkt, maar dat was ook niet gemakkelijk. Sindsdien terug in Nederland en nu zo’n 2,5 jaar een ‘normale’ baan en vorig jaar zelfs een appartement gekocht. Echter is het allemaal niet zoals in het buitenland. Nu net twee weken terug van m’n vakantie op Bali en weer het onrustige gevoel…
Een belangrijk deel is de buitenwereld. Mensen maken mensen en er is nauwelijks ruimte voor je eigen ontwikkelingen. Uiteraard zou je geneigd zijn te zeggen om je gevoel te volgen, maar ik merk ook dat andere mensen daar geheel anders over denken en je dus gaat twijfelen. Echter moet jij het werk doen, zowel in Nederland als mogelijk elders. Het gaat er uiteindelijk om dat je gelukkig bent. Weeg de voor- en nadelen tegen elkaar af en luister ook heel nuchter naar de kritiek van familie/ vrienden. Ik ben zelf ook constant aan het brainstormen over de mogelijkheden en met enkele vrienden kan ik er prima over praten. Misschien komt er wat uit.
Ben benieuwd of je er wat aan hebt. Zou graag willen weten waar jij aan denkt bij ‘het buitenland’. Waar ben je zoal naartoe geweest voor je werk?
IK hoop dat ik ook mag reageren. Ik ben nog maar 19 dus voor mij is het anders, maar ik heb het gevoel ook heel sterk. Helemaal zeler weet ik niet waar het gevoel vandaan komt, maar ik wil ook erg graag weer weg. Ik ben toen ik 17 was een jaar naar Costa Rica geweest om daar een jaartje te “studeren” en ben nu dik een jaar terug, maar het liefst ging ik vorig jaar december weer naar het buitenland. Maar ik weet dat ik even moet doorgaan zodat ik in ieder geval een opleiding af heb. Komend studiejaar “moet” ik weer naar het buitenland en daar kijk ik al met smart naar uit.
Maar ook al ben ik nog maar 19 de meeste van mijn vriendinnen begrijpen niet, waarom ik niet echt op zoek ben naar een vriendje of wat dan ook. Maar dat komt gewoon omdat als ik straks aan iemand vast zit ik dan misschien niet meer naar het buitenland kan of wil. En dat lijkt mij helemaal niks.
Ik hoop in ieder geval met mijn studie meer mogelijkheden te hebben in het buitenland.
Het heeft je waarschijnlijk niet geholpen, maar ik wilde het hier toch graag neerzetten.
Sterkte ermee en ik zou zeggen volg je gevoel (maar dat komt misschien door de leeftijd )
Net even wat te surfen langs diverse links betreffende ‘Buitenland’. Op deze pagina jouw verhaal te lezen en ook ik dacht, laat ik een antwoordje achter misschien dat je er iets mee kan!?
Zoals ik al aangeef in de inleiding, altijd is dezegene bezig met lezen, surfen en ontdekken van nieuwtjes en info betreffende de cultuur buiten dit Lage Landje. Ik herken en onderstreep jouw gevoel zeer extreem. Ben in '92 een jaar naar St’Petersburg geweest, daarna skiles in Oostenrijk, begon met reisleideren in '95 en na één seizoen het geluk dat ik voor dezelfde touroperator werd aangesteld als area-manager en dan m’n buitenlandervaring privé nog. Hard werken was het altijd, met tomeloze energie en zalig veel plezier. Toch wilde ik ooit iets voor mezelf, vooral door m’n liefde ook voor de horeca. Ook ik vond dat ik ooit moest stoppen met het ‘lanterfanteren’ zoals je omgeving het ziet! Ha! In '99 mag ik deelnemen aan een ondernemerscursus gericht op exploitatie van een horeca gerelateerdbedrijf, schrijf een ondernemersplan, goedgekeurd maar op het nippertje toch net een ander koper voor het project. Ik besluit, weegschaal als ik ben en gefrustreerd van het niet doorgaan, weer op zoek te gaan naar mijn ‘gelukkige’ gevoel zoals ik had bij voorlaatste werkgever. Jawel ik kon terug komen voor een nieuwe uitdaging, opzetten v.e. afdeling voor reisleiding…
Een jaar later is het toch zover, er doet zich een niet af te wijzen mogelijkheid voor en besluit m’n eigen toko te kopen. Eind 2000 is het dan en nu bijna 3 jaar later. Geen dag M., echt geen dag is er voorbij gegaan dat ik niet met m’n gedachte elders ben. Het allermoeilijkst is het net wanneer we weer terug zijn v.e. vakantie. Dan moet ik alle zeilen bij-zetten om me op het spoor te houden. Per slot van rekening is het voor mij niet 1,2,3 even zeggen ik stop ermee en ga pleite…
Absoluut geen spijt van het ondernemen, veel geleerd en buiten het grote gemis van het vele reizen toch typisch MIJN! Op het moment van overname en vertrek bij de touroperator wist ik dat ik ooit zou vertrekken uit NL. Deze dag is dichter en dichterbij gekomen want er is maar één ding belangrijk, GELUK. Laat je gevoel spreken, echt! Ook al verklaren je beste vrienden je voor gek. Zij begrijpen je niet en zullen dat ook echt nooit kunnen. Daar komt bij dat door je afwezigheid uit het ‘gewone’ leventje hier, je meer en meer afstand zult ervaren als zijn het je beste vrienden. Je interesses worden zo anders, je weet dat er zoooooveel meer is en daar blijft je hart toch naar zoeken, echt!
Hartstikke bedankt voor jullie reacties! Prettig om te horen dat er meer mensen zijn met hetzelfde “probleem”…
Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Ik ben wel in NL aan het solliciteren (ik heb nu even geld nodig), maar het valt niet mee en dat maakt het “excuus” om weer te vertrekken des te groter… De banen die je nu hier kunt krijgen zijn ook niet je-van-het natuurlijk.
Eelco, ik wil je wel zeggen wat ik gedaan heb voor werk, maar doe dat liever niet op deze site, je kunt je mailadres achterlaten, dan schrijf ik je…
Ave, interessant verhaal zeg…ik weet niet hoe oud je nu bent, maar ook niet zo heel erg jong meer, uit je verhaal op te maken. Waar gaan jullie dan naartoe zomer 2004? Je hebt dan wel die onrust, maar hebt wel nuttige dingen gedaan ondertussen, met een bulk aan ervaring. Heb je goed gedaan…
Matzen, ook dank voor je reactie. Jij hebt inderdaad je leeftijd wel mee. 10 jaar jonger en ik zou ECHT geen moment meer twijfelen!! Zeker op jouw leeftijd moet je gewoon je gevoel volgen, en genieten “zolang het kan”. Maar Ave, jij hebt ook weer gelijk, het enige wat telt is je GELUK, ongeacht je leeftijd. Dus ook ik zou dat moeten doen.
Iedereen heel veel suuk6 en mochten jullie nog tips hebben voor iets leuks in het buitenland (en niet in een bar, want dat is niet zo moielijk maar zet uiteindelijk ook geen zoden aan de dijk…:-), dan hoor ik het graag!
En als ik weet wat ik nu uiteindelijk ga doen, dan zal ik het zeker ook even hier melden!
zucht … zullen we met zijn allen voor altijd gaan reizen??
Ik vertrek binnenkort voor de derde keer, dit maal voor een (onbepaalde) tijd naar Spanje. Maar inderdaad ook altijd het dillema, hier iets op bouwen of toch alles achter laten en weer de wereld in gaan? Ik vind het vervelend om weer met niks terug te komen als ik na enige tijd van reizen toch besluit weer terug te keren. Weer opnieuw beginnen in Nederland? om vervolgens weer tot de conclusie te komen dat ik eigenlijk alleen wil reizen?
Ben je er al uit Mous?
Nee, nog steeds niet…
Heb nu wel gesolliciteerd bij een aantal bedrijven in Spanje. Op banen die me niet zo “doelloos” lijken (dus geen barwerk enzo), waarbij ik dan misschien ergens anders dan wat “opbouw”…?
Maar ook dan weer slaat de twijfel toe: ik ben daar alleen, hier heb ik iedereen “bij de hand”. Wil ik wel voorgoed weg? Wat als ik terugkom? En je daalt toch inderdaad weer qua niveau werk, dat is zeker. Zucht…
Ik ben ook wel aan het solliciteren naar banen in NL (ben vanaf nov. zonder baan), maar ben er dus eigenlijk nog steeds niet uit!!
Om gek van te worden, toch? …
Oh toevallig zeg, ik heb per 1 november ook geen werk meer.
En ga dus naar spanje (Granada) om daar een maand de taal wat meer te leren en hopelijk werk te vinden.
Ik heb me rot gesurft de afgelopen maanden naar een leuke baan in spanje maar het valt niet mee om iets buiten het toerisme te vinden.
Verder liggen de salarissen lager dan in Nederland, dus lekker sparen zodat ik weer op reis kan als ik daar zin in heb gaat daar ook niet.
Voorlopig ga ik maar twee maanden naar spanje. Als ik binnen twee maanden geen werk vind moet ik terug.
Ik wil eigenlijk wel een leuke baan anders heb ik het niet echt naar mijn zin. En tja zit ik daar in mijn eentje, ik heb onwijs veel vrienden hier!! Ik vind het veel leuker om mijn ervaringen te delen i.p.v. weer wat alleen te ondernemen. Iedereen moet gewoon mee!!
Ik heb wel wat info voor je over wonen/werken in spanje, als je interesse hebt??
Ik denk dat ik gewoon vier keer per jaar twee maanden op vakantie moet gaan. Wat dacht jij?
Ik schrijf vanuit Maleisie, vanaf 1996 is Kuala Lumpur de stad waar ik woon en werk, en nog steeds. Ik wil je alleen een voorbeeld geven en geen advies. Ik ben met uilekiek eens, je moet vooral gelukkig zijn, vindt je dat niet in nederland dan is het tijd om ergens anders te gaan vinden. Een ‘steady’ leven kan ook in buitenland; ik ben mid 30’er, verdien als een ‘middle class’, getrouwd met een maleisische, een huis gekocht, bijna heel azie op vakantie geweest ect ect… en de belangrijkste is, ik ben gelukkig (no offence)! Ik heb destijds ook dezelfde gevoel wat je nu meemaakt, was ik toen in nederland gebleven, was ik nu nog steeds verdwaald in een klein land.
Ik ben zelf 1 jaar op reis geweest en nu precies weer een jaar terug:
Wanneer je je niet prettig voelt in NL, hoeft dat niet altijd aan NL te liggen. Pas op dat het je je eigen sores niet is, want dan zit je in het buitenland er net zo mee.
Naar het buitenland vertrekken omdat je NL “te klein” vindt werkt alleen als je gezond bent en a. of veel geld hebt, of b. er werk hebt. Sommige mensen kunnen dat oplossen door veel geld in NL te verdienen en dan 1-2 maanden in het buitenland vakantie houden, of andersom …
Mooi gelul hierboven, maar ik moet(?) weer soliciteren en aangezien dat niet zo leuk is en bevredigend als reizen… zeg Sebastian, toevallig niet een tuinman nodig?
1 of 2 maanden weggaan…mmh, dat zet geen zoden aan de dijk.
Ik ben het met “Member” van 10-10 eens, dat je ook wel goed in je vel moet zitten, ook in het buitenland. Maar de omgeving waarin je verkeert kan je nu juist ook gelukkiger maken, en dan zit je dus pas lekker in je vel als je daar woont en/of een bepaalde levensstijl hebt die beter bij je past dan bv de levensstijl die je in Nederland hebt.
Maar die vrienden…ach. Als je wat ouder wordt, merk je echt dat mensen meer hun eigen leven gaan leiden en het niet meer zo is dat je met zn allen gaat stappen, etc. Dingen veranderen en je moet je leven niet van vrienden af laten hangen denk ik. Daar ontmoet je ook weer leuke mensen.
Ik heb al vreselijk veel info over wonen en werken in het buitenland, met name in Spanje. Dank voor het aanbod, maar dat heb ik dus al. Ik heb nu gewoon een goed aanbod nodig om ergens te komen werken! Ik heb dus wel wat lopen, maar dat is even afwachten. Verder ben ik ook wel in NL aan het zoeken uiteraard. To be continued…
PS: Ik bedoelde met die opmerking van “lekker in je vel zitten” eigenlijk het “sores meenemen”-verhaal van Pee op 20-10 en niet dat van Irish op 10-10 (geen “member” dus) die t over zn/haar vrienden heeft. Ik weet niet waar ik met mn gedachten ben…heeel ver weg al zo te zien! :rolleyes:
Ik ben zoooo opgelucht dat ik niet de enige ben met dit gevoel! Ik ben ‘nog maar’ 22 jaar en ik wil weer naar het buitenland! Na mijn VWO ben ik er een jaar tussenuit geweest, maar ik vond het niet lang genoeg. Ik kwam terug naar NL en heb een verkorte HBO-opleiding gedaan, zo had ik in ieder geval wel een diploma. Ik ben vorig jaar afgestudeerd en heb nu een vaste baan. Mijn contract loopt per 1 april af (zal heel misschien verlengd worden) en ik weet niet wat ik dan moet doen. De baan die ik nu heb is eigenlijk niks voor mij, maar het is werk…
Mijn vrienden begrijpen ook niet waarom ik steeds naar het buitenland wil en ik moet maar volgens hun ook maar een vriendje zoeken…
IK wil zooo graag weg uit NL, maar wat? waarheen? banen in het buitenland liggen ook niet voor het oprapen en wat moet ik dan doen wanneer ik terugben in NL? Weer bij mijn ouders gaan wonen ? Weer op zoek gaan naar een nieuwe baan?
Ik weet het even allemaal niet meer… Mousy ik hoop dat jij er al wel uit bent!
herken jullie verhalen en heb hetzelfde
ik heb dan wat gedaan met milieuactivisme en kon me ei daarin kwijt in het natuur te leven daarna heb ik rondgetrokken met iemand in europa overal even blijven hangen en nu ben ik 2 jaar weer in nederland waarik af en toe met me campertje nog eens weg ging
sinds 2 maanden heb ik me campertje niet meer en nu kom ik bijna nergens meer.
heb de drang steeds weg te gaan naar africa ofzo dacht ik maar ik kan niemand zo gek krijgen om mee te gaan en iemand waar ik mee wil gaan.
Het is frustrerend en de jaren vliegen om ik ben 28
en weet dat ik niet lang meer heb idd wat je vertelde
ik weet wel dat als ik niet snel ga dat ik vast blijf plakken hier en wie weet wel depri ga worden ofzo??
omdat ik dan het gevoel heb dat ik niet alles uit het leven haal ofzo??
ik wens iedereen sterkte met de keuze maar denk wel
het leven duurd maar even en hoe langer je uitsteld hoe moeilijker het wordt.
doeoeeoii
Hallo Iedereen,Ik ben blijkbaar ook niet alleen in deze.Ik kan het ook niet anders omschrijven, dan het gevoel te moeten bewegen,elke reis die ik gemaakt heb is een trektocht geweest,behalve 1 keer Tenerife…een marteling… maar we hadden niet veel keus wegens de leeftijd ven mijn dochtertje dat toen achtien maanden was.Ook uit mijn werksituatie wil ik weg bij de minste tekenen van sleur…Ik ben nu een tiental jaar zelfstandig en zit heel sterk met het gevoel dat ik een keuze moet maken in mijn …ik zou graag het langdurig reizen inpassen in mijn gezinsleven en mijn profesioneel leven maar 't is niet gemakkelijk…het gevoel je te moeten settelen en al je schaapjes op het droge te hebben is mij totaal vreemd…laat die beestjes maar zwemmen zou ik zeggen.
Ik heb ook altijd de reisdrang gehad, veel op vakantie geweest, 4 maanden naar Peru, altijd weg en vooral ver weg. Spanje (Andalusie) trekt me ook, ben dol op alles wat Spaans is, maar daar (in Andalusie) zou ik me liever later (lees als ik veel ouder ben) settelen.
Op dit moment ben ik druk zoekende in de toeristen industrie (reisleidster in latijns amerika). Heb er nog helemaal geen werkervaring in (en dat maakt het solliciteren wel lastiger), maar ik weet dat ik er heel goed in ben! Helaas nog geen positieve reacties… Tja, het solliciteerklimaat is nu maar lauwtjes…
Mijn laatste vakantie heeft alles nog een slag moeilijker gemaakt: ben hals over kop verliefd geworden en dat was nog wederzijds ook! Heerlijk, ja echt wel! Alleen… Hij woont alleen in Cuba… zucht
Nu ga ik eerst dus weer terug naar Santiago, wil in juli/augstus gaan, maar dat ligt nog niet definitief vast.
hola todos, wat ‘héérlijk’ om te horen dat ik niet de enige ben met dit afschuwelijke gevoel…ben 25 jaar en kan sinds een jaar mexico (3 jaar geleden) en een tijd spanje (jaar geleden) ook niet meer helemaal happy zijn hier in NL. kheb al heel veel geprobeerd…o.a. veel mediteren/chi neng en nog wat andere dingen. als je niet goed in je vel zit dan wordt het sowieso nix. nu mijn ‘tijdelijke’ baan hier in nl opgezegd en per 1 april ben ik werkloos. ben opgeleid hbo en werk zwaar beneden niveau (dit door o.a. rsi en auto-ongeluk). nu helemaal beter en al bijna een jaar aan het solliciteren. schiet allemaal niet op en heb besloten de knoop door te hakken. als ik 1 april geen werk heb dan vertrek ik richting…? alles beter dan hier blijven zitten mokken… zelf sparen voor pensioen etc kan natuuurlijk ook! ik heb mijn keuze gemaakt…maar het is erg moeilijk om dit te ‘duidelijk te maken’ voor 0.a. mijn ouders (die groot deel van mijn studie hebben betaald). bedankt Mousy voor je bericht!! grtz, bushido
, kinderen enz. Ik ben nu ongeveer sinds 2 maanden weer fulltime in NL en ik merk dat t me naar de strot vliegt. Ik kan niet uitleggen wat het is. Ik heb geen hekel aan NL, integendeel. Maar de drang om weer weg te gaan is zo groot, dat ik er bijna onder ga lijden. Ik zit weer op kantoor, reis heen en weer naar mn werk, bel mensen om dingen af te spreken, maar toch…het is anders. Ik voel me niet echt happy met dit leven.
)
De banen die je nu hier kunt krijgen zijn ook niet je-van-het natuurlijk.
soliciteren en aangezien dat niet zo leuk is en bevredigend als reizen… zeg Sebastian, toevallig niet een tuinman nodig?