Ja precies! Die dan zeggen: “ja maar ik heb een hypotheek, en een baan die ik daarna misschien niet meer terugvind.” Dan is het dus een kwestie van durven of willen, en niet van ‘kunnen’. Dat is heel wat anders.
En zo klinkt het ook hun hele leven lang alsof ze niet achter hun huidige keuzes staan en niet waarderen wat ze wel hebben. Kies dan in ieder geval volmondig voor het ene, als je het andere niet durft. En geniet van je huidige situatie.
Er is niemand die op zijn sterfbed zegt: “had ik maar wat harder gewerkt”.
Een vrouw die ik ken die naar Cuzco is verkast en nu al meer dan 15 jaar in Peru 600 straatkinderen helpt, krijgt ook vaak te horen: “Dat zou ik ook wel willen doen, maarja ik kan niet.” Onzin, vindt ze dat. Zij heeft ook alles opgezegd en achter zich gelaten en is vanaf nul begonnen. Die mensen willen het gewoon niet, en dat is hun goed recht. Maar zeg dat dan ook. En zeg dan gewoon: wauw, ik bewonder wat jij doet, maar zelf wil ik niet in Peru wonen en mijn hele leven in dienst van anderen stellen.
Ja dat krijg je er dan van… Daar was Mark Twain (1835-1910) ook al achter:
*“Twenty years from now, you will be more disappointed by the things you didn’t do than by the things you did do. So, throw off the bowlines; sail away from the safe harbour. Catch the trade winds in your sails. Explore Dream Discover.” *
Je kunt het beter proberen, hoe eng iets ook is, en ook al mislukt het. Dan heb je het in ieder geval geprobeerd, je hebt er veel van geleerd, je weet dan hoe het is en je hoeft niet meer decennia-lang door het leven met de gedachte: “had ik het maar gedurfd”.
Ik zie dat ook terug in deze columns. Sommigen zien het misschien als een mislukking, en zeggen: “Zie je wel.”
Maar ik vind het getuigen van lef dat die vrouw gewoon gegaan is, én ook het lef heeft gehad om toe te geven dat ze geen zin meer had en het op een gegeven moment genoeg was / niet meer bij haar paste. Daardoor weet ze nu nog beter wat ze wel en niet wil en loopt ze niet meer rond zo van “ik wou dat ik…”.
*“Nothing is so much to be feared as fear.” *- David Thoreau
