Wij hebben van 2005 tot 2007 in Spanje gewoond. Ikzelf ben half Belgische - half Turkse. Mijn echtgenoot is Nederlands. Onze zoon (4,5) is in Spanje geboren, ons dochtertje (1,5) in Turkije. Ik droom ervan opnieuw naar het buitenland te gaan maar de vraag is waarom? Is het een vluchtreactie (hier is het niet leuk - daar is het gras groener) of is het werkelijk zo dat in de Middellandse Zee-landen (en veel verder) de maatschappelijke druk minder is, de mensen meer zichzelf zijn, relaxter, het levensritme meer op het gemak is en… het weer stukken mooier is??
Anyway, de kriebel zit er nog steeds maar wat en waar en wanneer - dat blijft de grote vraag! We hebben allebei interesse in horeca en toerisme en ook fotografie en we willen liefst een eigen zaak.
Zijn er nog mensen die wel willen emigreren en net zoals Fred en ik wel wat vage plannen hebben maar die toch nog niet 100% weten wat en waar en wanneer te emigreren?
Beste Halise en Fred,
Ik begrijp jullie gevoelens, ook wij zitten met hetzelfde gevoel. Wij hebben van 2004-2008 in de US gewoond en zijn teruggekomen omdat we kindjes kregen en dichterbij de grootouders/familie wilden zijn. We wonen nu in Belgie maar komen officieel uit NL. We hebben een superslecht start gehad en het leven hier is totaal anders dan in de US. We romantiseren natuurlijk het beeld dat we hebben omdat het niet is wat we er van verwacht hadden. We willen heel graag terug en hebben de kans ook gehad maar hebben toch besloten om een paar jaar te blijven, mede voor de kids en familie. Maar ons hart ligt in de US, wij vinden het leven daar makkelijker. Omdat we nu een paar x verhuisd zijn krijg een soort van ‘Nomaden’ leefstijl en is je ‘huis’ zoek. Het wordt dan moeilijker om je plek te vinden. Wij zeggen steeds tegen elkaar, we shall see where we end… go with the flow…
Succes met jullie future!
Gr
Hester
Waar in de USA hebben jullie gewoond? En wat was de reden dat jullie naar belgie kwamen voor de kinderen? De scholen? Toch hebben jullie blijkbaar spijt van jullie beslissing? Waarom gaan jullie dan niet terug naar de USA? Zijn de kosten voor de scholen daar niet erg hoog? En de taksen?
Ik kijk uit naar jullie mening op deze vragen, groetjes van Ivan en Patje
Hallo Ivan en Patje,
We hebben in Miami gewoond. Heerlijk weer… wat we vooral missen.
De reden dat we terug zijn gekomen is idd voor de kids en familie. De grootouders worden ook een dagje ouder en het is voor beide kanten leuk om een band optebouwen. Voor de kosten van de scholen kan het goedkoop tot super duur zijn, hangt er helemaal vanaf waar je voor kiest; private of general school. Over het algemeen worden private schools aangeraden omdat de kwaliteit van het onderwijs beter is. Wij moesten voor de verzekering voor 2 auto’s ongeveer $1500 dollar betalen voor een jaar. Dit hangt af van je no-claim verleden. Hiervoor moet je bewijs meenemen waar je vandaan komt. Dit scheelt enorm, niet alle verzekeringen willen dit accepteren. Wegenbelasting? niet betaald in Miami, per staat verschillend zowel, inkomstenbelasthing etc… hangt per staat af. En ja waarom niet terug, sinds 2004 zijn we elke 2jr verhuisd… dus zoals ik al eerder beschreef, het wordt een beetje zoeken naar onze plek ergens. Maar we hebben nu niet zoveel keuze omdat we kids hebben. Die willen we een stabiele omgeving bieden, dus niet teveel verhuizen meer. We zien wel weer wanneer ze ouder zijn wat we van plan zijn. Vooralsnog zitten we waar we nu zitten wel even goed. Maar het blijft lastig en natuurlijk gaan we elk jaar eventjes terug!
MVG
Hester
De een noemt het een vluchtreactie, ik ben eerder geneigd het een weloverwogen beslissing te noemen. Jullie kunnen een duidelijke afweging maken aangezien je inmiddels ruim 2 jaar ervaring hebt met het wonen buiten Nederland lijkt mij.
Ik neem aan dat jullie (misschien onbewust) een lijstje hebben gemaakt met alle voors en tegens.
Naar welk land je ook gaat, er mankeert echt altijd wel wat aan. Vertrekken om problemen/ellende te ontvluchten is een utopie.
Het gaat erom welke zaken voor jullie het belangrijkst zijn. Voor de een is dat het klimaat, voor de ander de mentaliteit van het land (en de bevolking) en voor een derde weer iets anders.
Met jullie ervaring in het buitenland ga ik er van uit dat je wel in staat bent de romantiek er uit te filteren. Als je dat inderdaad kunt luister dan naar je gevoel.
Dat sommigen het toch een vlucht blijven noemen (ik spreek uit ervaring), zegt voornamelijk iets over degenen die dat zeggen.
Ik vertrek eind mei naar Canada en dat voelt meer dan goed ongeacht wat men er van vindt. Mensen die ons goed kennen begrijpen het, al vinden ze het niet leuk (maar dat is een ander issue).
bedankt voor je reactie, dat was heel interessant.
Ik wens jou en je gezin ook heel veel succes, plezier en rust, daar ver weg in Canada. Wat knap dat jullie die stap gezet hebben en jullie gevoel volgen! Jullie zullen ongetwijfeld van sommigen flink wat tegengas krijgen maar om het cru te zeggen: daar moet je je niks van aantrekken! Het is júllie leven!
bedankt voor je verhaal. Ik begrijp jullie keuzes heel goed. Hoewel ik denk dat je eigenlijk meer aan jezelf moet denken dan aan je kids, die passen zich wel aan. Maar ook dat is moeilijk! Ik heb nu ook de neiging om voor de kids te blijven waar we nu zitten, om 2 redenen: want ikzelf heb nergens vrienden van kleinsaf aan kunnen opbouwen omdat ik verhuisd ben toen ik 12 was en nog eens toen ik kort over de 20 was. En ik zou willen dat mijn kids wel vrienden voor het leven maken. Tweede reden: we wonen op 2 minuutjes wandelen van een goede school.
Langs de andere kant weet ik dat dit mijn dromen niet in de weg zou mogen zitten. Ik wil niet over 30 jaar zeggen “had ik maar…”.
Ik vind het echt een dilemma!
Het buitenland blijft ons aanspreken, hoewel we niet per se weten wélk land. Spanje was geweldig maar ook andere landen trekken ons.
Waar ergens in Belgie wonen jullie nu? Misschien wonen we wel bij elkaar in de buurt!? Wij wonen in Maasbracht (NL), vlakbij Maaseik.
Bedankt voor je leuke reactie. Enne, zo knap is het niet hoor; inderdaad ‘slechts’ een kwestie van je gevoel volgen maar, minstens zo belangrijk, heb vertrouwen in jezelf en vertrouw op jezelf.
Over de weerstand die we hebben ondervonden: we hebben gelijk duidelijk gemaakt dat ons vertrek geen punt van discussie is.
Dat scheidt direct het kaf van het koren.
Rob
PS: kinderen kunnen overigens ook heel verschillend reageren. Onze dochter van 12 kan niet wachten totdat we vertrekken ondanks dat ze 2 hartsvriendinnen achterlaat die ze vanaf groep 1 kent.
maar als je kinderen al op eigen benen staan? is het dan ook nog zo makkelijk om alles los te laten denk je?
Wij zeggen altijd dat we naar zuid-spanje vertrekken als we op pensioen kunnen gaan. maar dan is de jongste waarschijnlijk ook al het huis uit. soms twijfel ik wel eens of het wel zal lukken, zo ver weg van iedereen…