Volgens mij is het bij velen een gemengd gevoel, in ieder geval bij mij was dat zo. Enerzijds niet kunnen aarden in Nederland, anderzijds willen reizen en ontdekken. En dan ook nog eens niet weten wat je met je leven aanmoet.
Ik ben nu 54 en heb verschillende fasen doorgemaakt. Het begon al op de middelbare school. Waar mijn hele klas letterlijk naar dezelfde dichtsbijzijnde universiteit ging, wilde ik dat in ieder geval niet. Mijn idee was om clochard te worden… ik wilde geen deel uitmaken van onze maatschappij. Ik vond Nederland toen verschrikkelijk. Maar uiteindelijk durfde ik niet en ging toch gedwee naar Wageningen. Duurde slechts kort. Ik kwam thuis bij mijn ouders. Mijn moeder zei ‘het is je eigen keuze, maar als je niet studeert moet je wel kostgeld betalen!’. Werken dus, toen nog heel gemakkelijk via uitzendburo’s. Ik gaf niks uit… mijn eerste reis was druiven plukken, een georganiseerde reis. Mijn plan om niet mee terug naar Nederland te gaan. Weer te schijterig… Thuis boos op mezelf. Daarna een reis door Europa te voet, en nog een keer met de fiets. Maar ik ging nooit ergens heen, altijd alleen maar ‘weg’. 's-Ochtends verder trekken, geweldig gevoel van vrijheid. Maar je neemt jezelf altijd mee. Dus ik kwam mezelf steeds weer tegen. Wat wil ik, wat doe ik. Het was net als een elastiek, op het gegeven moment is de rek eruit en schiet het terug naar het beginpunt. En meestal met een rotvaart. Zat ik weer thuis, gefrustreerd. Na diensttijd, weer een heel kort bezoek aan de universiteit in Groningen, dacht ik ‘ik vlieg naar een ander continent, kan ik in ieder geval niet in een opwelling weer terug’. Ik besloot naar El Salvador te reizen. Via New York, dat was het goedkoopste ticket. Geweldige reis, ik was 23. Kwam eindelijk van mijn verlegenheid af, heel veel geleerd. In El Salvador kreeg ik de schrik te pakken, ik wilde eigenlijk met het bevrijdingsleger meedoen, maar was erg blij er heelhuids alleen maar doorheen te reizen. Dat was een week voordat die vier Ikon journalisten daar vermoord zijn. En in Nicaragua waar de revolutie een paar jaar oud was, kwam ik mezelf wederom heel erg tegen. Ik wilde heel graag iets doen, maar vond ‘ik kan eigenlijk helemaal niks’, ik loop alleen maar in de weg. In Nederland terug in een kraakpand gewoond. Vriendinnen. Uitzendwerk. Cursus van het arbeidsburo. Toen besloten de HEAO te doen en naar Afrika te gaan als ik mijn diploma had. Maar mijn grote liefde was de Sovjet Unie. Maar daar kon je niet makkelijk heen. Dus dat had ik uit mijn hoofd gezet. Komt mijn Heao ineens met een uitwisseling naar Moskou. Ik sprong er gelijk op in. Helemaal niet kritisch, het was allemaal enthousiasme, weinig inhoud dat eerste jaar. Ik wilde graag daar blijven. Ben er niet afgestudeerd, wel getrouwd. In Nederland op huwelijksreis. Bleek mijn vrouw zwanger. Dat was direct duidelijk dat we niet terug zouden gaan naar Moskou. Het was 1990 en Rusland was toen erg chaotisch, en het zag er naar uit dat ik niet zomaar een verblijfsvergunning zou krijgen. In Nederland sloeg de realiteit hard toe. Mijn ouders overleden vlak na elkaar. Mijn broer wilde weg met de erfenis. Ik kocht hem uit, mijn ouders hadden een geweldig huis in Brabant. In slechte staat dat wel. Dus met hypotheek, achterstallig onderhoud, een buitenlandse vrouw en een baby is er maar 1 ‘keus’. Werken. En ik studeerde als een gek. Maar nooit iets dat bij mijn werk paste. 7 jaar lang was onze zoon mijn leven. Prachtige tijd. En toen was de rek eruit. Nog jaren geprobeerd er iets van te maken. In mijn werk, in onze relatie. Steeds lapmiddelen. Ons huwelijk zat in het slop, ik voelde me niet thuis in Brabant, was niet gelukkig (en niet erg succesvol) in mijn werk. Ik probeerde het met sportclub en milieuclub te compenseren, maar het was gewoon niet genoeg. Eindelijk in 2005 de knoop doorgehakt. Ik ben met alles gestopt en ben gaan reizen. Van Cairo naar Capetown. Ik ben nooit aangekomen. In Dar es Salaam, Tanzania had ik het gevoel ‘dit is mijn thuis’. Ik woon hier nu ruim 6 jaar en heb dat gevoel nog steeds. En dat ondanks alle ellende (maar dat is een nog veel langer verhaal) die ik hier heb meegemaakt. Het maakt allemaal niet uit, mijn gevoel blijft: ik hoor hier. Ik denk nooit aan Nederland. Ik ben wel echt een Nederlander in denken en doen, dat besef en ervaar ik steeds duidelijker. Maar dat is ok, en in feite ook gewoon leuk.
Sorry voor het lange verhaal 
Wat ik nu doe: www.tanzaniavolunteersupport.com