Ik blijf er maar over nadenken, dus ik gooi het maar even hier neer:
Ik ben nu 29, en heb een baan waar ik het niet meer naar mijn zin heb. Ik ben uitgebreid bezig met uitzoeken wat ik dan wel wil, en kijk ook naar mogelijkheden om voor mezelf te beginnen.
Regelmatig komt het idee om een langere reis te maken bij me op, en onderhand bekruipt me het “nu of nooit”-gevoel een beetje. Ik heb nu geen koophuis, kinderen of auto die me hier houden, en mijn werk is toch al iets waar ik mentaal al afscheid van genomen heb. Als ik het wil doen, is dit misschien het beste moment.
Uit een hele lange lijst met bestemmingen waar ik naartoe zou willen ben ik uiteindelijk gekomen op Nieuw-Zeeland, Fiji, Kyoto en omgeving, Israël en dan naar Engeland, waar ik wil kijken of ik er een tijdje kan werken. Geen goedkope landen, maar wel landen die me erg trekken, en waar ik me prima in mijn eentje zou redden (en dat kan ik in principe overal wel, maar deze landen trekken me nu gewoon het meest. Engeland en Israël ken ik ook al redelijk goed, maar ik ben er nog lang niet uitgekeken).
Klinkt allemaal leuk, maar er zijn twijfels, die vooral neerkomen op geld &huisvesting. Zeg ik de huur op? Waar moet ik dan wonen als ik terugkom? Onderhuur? En als het in Engeland goed bevalt en ik daar wil blijven?
Ik heb wel spaargeld, maar geen enorme buffer die toelaat dat ik én op reis ga, én nog een tijdje voortkan als ik bij terugkomst geen werk heb. (sowieso weet ik nog niet hoe lang ik weg zou kunnen ivm financiering).
Wat me vooral dwarszit momenteel zijn reacties van sommige anderen, die het een belachelijk plan vinden (niet reëel, dat wil iedereen wel, zo werkt het niet in het leven, doe maar gewoon dan doe je al goed genoeg) of me überhaupt niet serieus nemen (doe je toch niet, bevlieging, te oud – ben verdorie 29! – enz.)
Tips, ervaringen, meningen, hard onder de riem, etc., zijn allemaal welkom!