Leuk dat ie weer naar boven is gehaald. Ik dacht dat ik er ook wel eens ooit iets bij had gezet, maar nu blijkt het niet zo. Ben ook benieuwd waarom Wim 63 dit onderwerp weer naar boven haalt 
.
Maar hier het mijne: Ook ik kan me helemaal vinden in het onderwerp. Vanaf mijn 17de ben ik een beetje de wereld aan het verkennen (nu dus bijna 20 jaar), over het algemeen reis ik alleen en heb ook langere tijden in het buitenland gewoond. Toen is het gevoel bij mij ook begonnen. Op de eoa manier, ook al had ik alles, was ik gewoon niet happy in Nederland. Ik kan ook niet precies vertellen wat het is, want ik heb hele lieve familie en vrienden. Een aantal mensen zeiden dat ik wegliep van het feit dat ik niet lekker in mijn vel zat omdat ik best het eea heb meegemaakt en dat niet goed verwerkt zou hebben. Daar zat wel een waarheid in, maar op een gegeven moment had ik dat wel onder de knie, maar het gevoel bleef. In Afrika had ik al een beetje dat gevoel van `ja, hier is iets wat mij gelukkig maakt, de simpelere manier van leven en iets kunnen betekenen voor de mensŽ. Maar altijd bleef Zuid Amerika trekken. Hoe vaak heb ik wel niet aan moeten horen hoe gevaarlijk het daar is⊠Maar ja, 2007 toch gegaan, in mijn uppie, naar Ecuador⊠na 6 weken zat ik huilend in het vliegtuig terug. Bah, wat baalde ik er van om weer naar Nederland te moeten. In 2008 toch nog maar een keertje naar Afrika, Madagascar om precies te zijn, fantastisch mooi. Maar toen ik terugkwam bleef dat gevoel van Ecuador terugkomen, dus in 2009 opnieuw naar Ecuador, en ja, hier zit ik dan, sinds 3 april 2010 in Ecuador. Op 26 januari 2010 heb ik mijn baan opgezegd, mijn apartement verhuurd en gegaan⊠Ik heb absoluut geen spijt. Ik hoop echt dat ik gedurende deze 2 jaar dat ik het visum heb mijn apartementje kan blijven verhuren, zodat ik lekker hier kan wonen en kan genieten van dit fijne land, aardige mensen en de mooie natuur. Wat ik in april 2012 doe? ⊠geen idee, wil ik nog niet aan denken ;).
Ik hoop dat ik ooit kan zeggen, Nederland is voor mij een vakantieland. Dat zou dan betekenen dat ik mijn plekkie heb gevonden.
Ik ben in 1989 naar Spanje gegaan om te werken als entertainer. Het plan was om 6 maanden te gaan. Het beviel zo goed dat ik in 1990 weer terug ging voor nog es 6 maanden (weer op Menorca). Die 6 maanden werden uiteindelijk 9 maanden: 3 maanden in de winter op Lanzarote en Gran Canaria. In de zomer van 1991 belandde ik op Mallorca waar ik tot okt 1995 heb gewoond en gewerkt en waar ik mijn (sevillaanse) vrouw heb ontmoet.
Wegens omstandigheden besloten we om iets anders te gaan doen en we zijn toen op de bonnefooi naar NL gegaan. Daar allebei vrij snel een goede baan gevonden en goede vrienden gemaakt.
Alleen Nederland was mijn land niet meer, ik kon niet tegen de mentaliteit en agressiviteit die er (toen) heerstte.
Na 2 jaar besloten we om zsm weer naar Spanje te gaan wat we in maart 1999 hebben gedaan.
Ook ik werd voor gek verklaard: een goede baan opgeven en naar Sevilla gaan waar een werkeloosheidpercentage van 20% was, schijnt ânot doneâ te zijn.
We hebben eerst een fantastisch mooi huis gekocht net buiten de stad (de hypotheek afgesloten gebaseerd op mijn salaris in NL en die baan gelijk daarna opgezegd!!) en daarna werk gevonden.
We wonen hier nog steeds en dat is dus al 11 jaar.
Hier voel ik me prettig (ben inmiddels voor 80% of meer sevillaan), hier hebben we een prima leven, een huis wat in NL onbetaalbaar is en vooral een relaxtere sfeer dan NL.
De rest vind ik eigenlijk onbelangrijk: professionele ambities, een hoog salaris een dure auto⊠wat heb je eraan?
Ik ben schatrijk zonder geld!
Het allerbelangrijkste is dat je daar bent waar je je het prettigst voelt, de rest is bijzaak.
Blijft een leuk topic. Dacht ook dat ik er al eens iets in geschreven hadâŠ
Mijn vriendin en ik denken ook al geruime tijd over verhuizen naar Mexico. Afgelopen jaar hebben we zelfs wat rond gekeken naar huizen en plaatsen, maar nog niets concreets. Fijn is dat je ter plekke beter kunt beoordelen of het iets is en enkele plaatsen hebben we van ons âeventueelâ lijstje kunnen schrappen. Mij persoonlijk trekt Campeche heel erg. Niet te toeristisch en een prachtig centrum. Ook het gevoel wat je bij een bepaalde plek hebt vind ik erg belangrijk.
Na onze reis door Australie twee jaar geleden is mijn vriendin helemaal weg van het land en oppert wel eens om graag naar Australie te willen verhuizen. Mexico blijft zeker onze favoriet en kom ik door mijn leeftijd Australie ook niet makkelijk binnen 
Kompleet de knoop doorhakken hoeft inmiddels voor ons niet meer en kijken we ook naar de mogelijkheid om een huis/appartement in Mexico erbij te kopen. Het is allemaal te overwegen en ons geluk is dat we in Nederland geen zware lasten hebben. Feit is wel dat we ons goed bewust zijn van het verschil tussen een vakantie/reis in een bepaald land en wonen in hetzelfde land. Dat is een fout die blijkbaar veel mensen maken. Soms gaat dat goed, maar vaak gaat het ook goed fout.
Ook de financiele zekerheid speelt bij mij persoonlijk. Ik ben inmiddels langs mijn vaste baan gestart met een klein bedrijfje, wat ik compleet via internet kan doen. Als deze inkomsten naar een bepaald niveau groeien zijn we onafhankelijker en is de stap makkelijker te maken. De bekende B&Bâs en tourtjes lijken me van de eene kant ook wel leuk, maar ik ben niet van plan om 7 dagen in de week te gaan werken om alleen maar in het buitenland te kunnen wonen. Ik weet dat ik met datgene wat ik aan het opstarten ben uiteindelijk geen volle werkweek nodig zal habben, wat het zeker aantrekkelijker maakt. Op die manier heb je ook meer tijd om van het land van je dromen te genieten denk ik dan.
Het fijne wat we momenteel hebben is dat we elk jaar minimaal 1 verre reis en een kortere reis per jaar kunnen maken, we talloze zaken voor hobby kunnen doen en we financieel onafhankelijk zijn. Ik ga steeds meer voor de optie 2e verblijf voelen, maar dan moet ik wel nog even aan de bak
Ik droom nog even verder en ga maar weer eens op immobiliaria sites kijken of er niets leuks wordt aangeboden :dag:
Hmm, er stonden laatst hier een heel aantal nieuwe berichtenâŠmaar deze zijn verdwenen 
Oh, wat een leuk topic is dit hier! En al zo oud! Eind januari kwam ik terug van 7 weken Peru-Ecuador. Ik wilde eigenlijk helemaal niet terug, maar door blijven gaan met reizen: 4 of 6 weken Colombia en dan weer terug naar de Amazone in Ecuador waar ik een baan aangeboden heb gekregen. Maar ik moest weer terug! Ik vertrok vanuit Guayaquil, het was 29 graden. De taxi-chauffeur was bijzonder aardig. Op het vliegveld ontmoette ik een grappige en aardige man. Ik vloog via Madrid. Toen ik daar een paar uren moest doorbrengen, dacht ik: wat zijn de Spanjaarden eigenlijk koud! Ik zag iemand zitten die eruit zag als een Ecuadoriaan. Ik heb heel erg leuk met hem gekletst. Ik landde in Brussel. In de trein naar het noorden van Nederland dacht ik: wtf, SNEEUW?? Ik kroop thuis snel onder de wol en toen ik wakker werd dacht ik 1 ding: Alsjeblieft, waar zijn de Ecuadorianen? Stuur mij Ecuadorianen! Ik troostte mij met de gedachte dat er in ons taalcafe over een paar dagen een Ecuadoriaan zou zijn. Wij lullen nu elke week lekker over Ecuador. Als ik naar buiten kijk is alles grijs en is er geen mens op straat. Geen fuck te doen! Niet normaal, toch? Ik word helemaal gek daarvan! Geen interactie tussen de mensen onderling, wat is dat voor flauwekul! Ik zit nu in Zuid-Spanje in een bibliotheekje te typen, ben gevlucht, heb hier 2 jaar gewoond, maar 't haalt 't niet bij Zuid-Amerika!