Ja, wellicht heb je gelijk…
Hoewel, ik weet niet of het lef is… Ik denk dat het ook echt willen is. Veel mensen lijkt het in gedachten iets moois om te doen, maar hechten uiteindelijk veel waarde aan de veiligheid van hun huidige baan en huis (bezittingen). Helaas… Maar het is een keuze.
Liefs,
Carolina
Een woning heb ik niet, mijn baan kan me gestolen worden, bijna al mijn spullen heb ik weggedaan en een deel is opgeslagen. Misschien moet ik ook maar eens permanent naar het buitenland vertrekken als ik terug ben uit Azië in 2007?
Hahaha, ja, waarom niet zou ik zeggen! Als je liever ergens anders woont, moet je dat gewoon DOEN! Enne… Mocht je hier in Andalusia willen beginnen, dan kan dat bij mij hoor. Ik heb wel een kamertje over, dat je dan tijdelijk even kan huren. 
Liefs,
Carolina
Wauw Carolina, en ik ken je niet eens!
Ik houd het in gedachten, bedankt voor het mooie aanbod. Wie weet, he?
Graag gedaan hoor! Ik zou het gezellig vinden! Het is altijd handig om contacten te hebben, niks handiger dan netwerken. Enne… Wie weet waar jij ooit nog strandt. Kan ik dan wellicht weer gebruik van maken hahaha! 
Liefs,
Carolina
Daar zit wat in.
Maar weet wat je in huis haalt! :eek:
Maar ik ben wel vrolijk, hoor.
Hahaha euh… Dat weet ik de juist nog niet… Moeten we maar eens verandering in brengen.
Gelukkig maar, ik ook, dus dat gaat vast goedkomen.
Liefs,
Carolina
Zo is het maar net, Carolina!
:SPAIN: 
Ik heb eerdere berichten eens doorgelezen en wat herken ik me in sommige (gedeeltelijke) reacties zeg! Ik ben 25 jaar, al een paar jaar onrustig en aan het kijken om te gaan reizen in het buitenland. Ik werk inmiddels al weer 6 jaar, waarvan de laatste 4 full-time en altijd op een kantoor gewerkt. Maar hoewel ik al enige tijd aan het ‘dromen’ ben over een grote reis naar het buitenland is dit het laatste half jaar meer concreet geworden doordat ik op een gegeven moment gedwongen werd naar mn leven te kijken en hoe in de maatschappij sta. En eigenlijk is me duidelijk geworden wat ik al langer vermoedde maar niet wilde herkennen (die veiligheid en zekerheid heeft toch ook wel wat) en dat is dat ik mij niet kan vinden in deze maatschappij. Gegeven, je kunt hier makkelijk rondkomen en het is redelijk (tot op zekere hoogte) sociaal. Maar het gebrek aan natuur en ruimte (om je zelfstandig te ontplooien) en ook de sleur breken me op hier.
Lang verhaal kort, ik ben nu aan het voorbereiden om te gaan backpacken in Azië en Oceanië en wellicht nog verder. Maar eerst schulden aflossen (kun je nagaan, 25 en al schulden…als dat geen teken is om snel weg te gaan ) en huis opknappen en verkopen.
Maar naast dat heb ik geen idee hoe ik mijn reis moet voorbereiden; waar moet ik op letten, do’s en don’ts, hoeveel geld sparen voor op reis, kun je daar werk vinden om je reis te bekostigen, etc etc.
Gezien er hier al wat mensen op reis gegaan zijn (zoals Hitchhiker) met weinig geld op zak ben ik zeer benieuwd naar ervaringen en tips/trucs. Men mag deze hier plaatsen maar mailen mag ook op [EMAIL=“rpoort@gmail.com”]rpoort@gmail.com.
Bedankt 
Wat ben ik blij dat ik dit forum gevonden heb!!! (26 jr) Kijk al wat langer rond op wereldwijzer.nl maar had dit nog niet gezien. Voel me erg thuis hier op dit forum! Eindelijk mensen die me begrijpen, naast alleen mn broer die in t zelfde schuitje zit.
Ben in 2004 half jaar voor afstuderen in Zuid Afrika geweest, toen 3 maanden thuis om wat geld te verdienen om vervolgens januari 2005 voor 8 maanden naarn Australie/ Nieuw Zeeland te vertrekken. Super tijd, natuurlijk. Op n gegeven moment had ik t wel gehad met t reizen en steeds op n andere plek te zijn, dus ben ik in september 2005 thuisgekomen. Joepie, vrienden, familie en ik blij om hen weer te zien. Dat is leuk voor n paar weken en dan begint t weer te kriebelen… Heb sinds nov 2005 n vaste baan en ik heb r zo’n hekel aan!! Kom ik thuis uit Australie, woont iedereen ineens samen, heel leuk ben natuurlijk heel blij voor ze hoor, dat is t niet, maar tis toch anders. Je hebt nu al niet meer zo’n hechte band met ze als daarvoor. Dat wordt nog wat als er getrouwd gaat worden en kinderen. Nu wil ik wel ooit kinderen maar weet echt niet hoe ik dat in mijn toekomst moet plannen. Voor ik ging reizen wist ik precies wat ik wilde. Ik ging rechtlijnig voor mijn doel, maar nu?.. Vind iets heel leuk voor n paar dagen, hooguit n week en dat begint dat gevoel weer af te dwalen en ik blijf met mijn gedachten in t buitenland zitten. Mensen die niet t zelfde hebben gedaan als ik, snappen mij echt niet. Ze zien mij als ‘oja die meid die maar al te graag weer naar t buitenland wil’. En dat zijn de mensen die t hier goed naar hun zin hebben, nooit lang ver weg zijn geweest.
Ik wil graag weer weg, maar aan de ene kant ben ik bang dat ik dan nooit meer terug keer… Ik bedoel, ik kan nu vluchtgedrag vertonen, gewoon weer lekker n jaar weg gaan. En dan? Als ik dan terug kom? Dan zit ik ws weer in t zelfde schuitje als nu. 26 jaar, weer thuiswonend bij mn ouders (ja dus ik kan gelukkig zo mn baan opzeggen en gaan maar doe dat maar ns…)
T gene waar ik t meeste moeite mee heb, ja dat klinkt vast gek, (ik werk af en toe in n verpleeghuis, vandaar) is t idee dat mn ouders ooit oud gaan worden, hopelijk niet in n verpleeghuis komen, maar je weet maar nooit, en dat ze dan alleen zitten, omdat ik mijn geluk ben nagejaagd ver weg in t buitenland. Dat doet me zeer. Hopelijk en waarschijnlijk komen mijn ouders nooit in n verpleeghuis terecht maar zou t zo zijn en ik zit aan de andere kant vd wereld dan knaagt n groot schuldgevoel… Tja, ik ben nu eenmaal iemand waarbij t glas halfleeg is en niet halfvol…
Ben al lang blij te lezen dat r meer mensen zijn die t zelfde gevoel hebben als ik. Wel jammer dat niemand n oplossing gevonden heeft die voor iedereen werkt
Ik heb met mezelf afgesproken iig tot eind 2006 bij deze baan te blijven, al is t maar voor t geld, bij je ouders wonen en sparen gaat nu eenmaal goed Dan zien we daarna wel weer, hopelijk kan ik snel voor mezelf n knoop doorhakken. Waar ik ook over nadenk is dat ‘op n ander t gras altijd groener is’. Ook schreef iemand al hiervoor dat wanneer je n tijd ergens anders woont, in die gene zn geval 2.5 jr in Londen, dat t leven daar ook gewoon wordt. Ik ben bang nooit meer ergens lang te kunnen aarden…
Toch heb ik geen moment spijt van mijn keuze om naar het buitenland te gaan. Het heeft mijn leven enorm verrijkt en mij gemaakt zoals ik nu ben.
Ik hou jullie in de gaten, hoop dat jullie nog ns schrijven hoe t met jullie gaat en wat jullie nu allemaal doen en waarvoor jullie gekozen hebben. Vooral, wat jullie gelukkig maakt!
Groetjes,
mereltjes…
Hoi mereltjes,
Welkom op Wereldwijzer, leuk dat je je hier thuis voelt en “ons soortgenoten” gevonden hebt. Ik heb zelf altijd gevonden dat je je hart moet volgen, wie dat niet doet, leeft niet.
Natuurlijk is het wel iets ingewikkelder dan dat. Het moeilijkste vond ik om daadwerkelijk de knoop door te hakken, om te zeggen “nu doe ik het, nu vertrek ik voorgoed naar het buitenland”. Toen ik die beslissing genomen had, viel er een last van m’n schouders en kon ik me gaan richten op mijn nieuwe doel.
Tot op de dag van vandaag (de beslissing heb ik nu bijna 2 jaar geleden genomen) heb ik er nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze. Heerlijk is het om hier te wonen, om weg te zijn uit de sleur waar ik in Nederland steeds in terug kwam.
Het enige waar ik me in jouw tekst over verbaas, is dat je zegt, dat je bang bent dat je dan nooit meer terug zal gaan, als je nu weer zou vertrekken. Waarom ben je daar bang voor? Het klinkt alsof je toch niet echt uit Nederland weg wilt, ondanks dat je je baan en die vastigheid niet leuk vindt.
Liefs,
Carolina
Ja bang, meer moeite om n keuze te maken, je laat hier toch veel achter. Heb n vrij uitgebreid sociaal netwerk, en ja tis ook wel zo dat je dat ergens anders ook weer kunt opbouwen maar dit zijn toch vrienden die ik al van jongs af aan ken. Doordat ik al 2x voor n tijd in t buitenland gezeten heb, ken ik mijn vrienden ook weer van n andere kant. Sommigen mailen elke 2 weken en anderen hoor je maanden nix van. Uit t oog, uit t hart zeggen ze wel ns en dat klopt. En dan kom je thuis en doen ze net of je nooit weggeweest bent.
Maar goed, als er niets leukers op mn pad komt voorlopig moet ik eigenlijk v mezelf tot voorjaar 2008 proberen om er hier iets van te maken. Lukt dat niet kan ik dan n knoop doorhakken en kijken wat ik doe. Ben nog vrij jong (26), en dat ben ik over 5 jaar nog! Ook dan kan ik die keuze met gemak nog maken. Moet nog ff proberen om er hier iets van te maken. Maar als ik de verhalen hiervoor lees zal dat niet meevallen haha! Maarja, dan heb ik t tenminste geprobeerd!
Alle anderen ook succes!
“Moet nog ff proberen om er hier iets van te maken” dat klinkt mij behoorlijk geforceerd in de oren… Waarom “moet” dat??? Voor wie?
Mijn motto is altijd geweest “het leven is te kort om niet van te genieten”. Jij bent de enige die je leven kan invullen zoals JIJ dat wilt. Anderen kunnen hun mening geven, maar dat is HUN mening, niet de jouwe.
Volg je hart, als je je niet prettig voelt in een situatie, dan moet je dat zelf veranderen. Als dat niet gaat op de plek waar je op dat moment bent, waarom daar dan blijven?
Liefs,
Carolina
Jaja ik weet dat je gelijk heb hoor haha Alleen is t zo dat ik niet weet wat ik wil. Voorheen ging ik rechtlijnig voor iets. Ik weet dat de situatie waar ik nu in zit, dat ik die niet wil. Maar wat dan wel? Heb me iig voorgenomen dat ik t in 2007 radicaal anders ga doen. Ja je kunt niet vroeg genoeg komen met voornemens voor t nieuwe jaar he.
Naar anderen kijk ik sowieso niet, zij zitten in heel andere situaties die eigenlijk niet vergelijkbaar zijn met de mijne.
Groetjes
up up up
@ mousy
Ik begrijp je gevoel.
Zelf ben ik 2 keer 4 maanden op buitenlandse stage geweest in Curacao en Zuid(elijk) Afrika. En vorig jaar, na het afstuderen, ben ik gedurende 7 maanden weg geweest om een wereldreisje te maken.
Reizen is en blijft mooi en je wilt steeds mooier en duurder etc.
Deze zomer ga ik 2 weken op vakantie, tja… ik heb al jaren een vaste vriendin en ik heb nu een goede baan. Ik wil gewoon in nederland blijven, want ik hou van Nederland, maar tegelijk wil ik graag ver weg zijn. Daarom probeer ik vanaf nu gewoon, lange (4 weken) vakanties ver weg te boeken. En wie weet dat ik samen met mijn vriendin nog eens een half jaar of langer weg wil, voor het krijgen van kinderen bijv.
Hoe lang zit je al met je gevoel?
Ik denk dat wanneer je weer een goede baan hebt gevonden en een lieve (vaste) vriend, dat het gevoel minder wordt…
Succes en groeten,
Sjaak
www.wereldrondreis.eu
Hoi Mousy,
ik herken je probleem. Ik ben net als Matzen 19 en daarmee natuurlijk best jong. Ik ging vanaf jongs af aan met mijn ouders mee door Europa reizen. Rusland, Polen, Oekraine, Italie, Spanje, Portugal, Finland, Tjechie, ga zo maar door… Echter, vorig jaar ben ik voor het eerst buiten Europa geweest, naar Thailand en Cambodja. Ik heb altijd al een onrustig gevoel gehad, het avontuur op willen zoeken, het gevoel hier in Nederland iets te missen dat van essentieel belang is voor het vinden van mijn geluk. Ik herken me erg in je onrustige gevoel. Ik ben vast van plan dit jaar te gaan reizen (Nieuw-Zeeland, Thailand en Bali). Mijn probleem is echter dat ik sinds een tijd een vriend heb, die helaas niet mee kan op reis vanwege zijn studie. Als ik geen vriend had gehad, zou ik misschien wel een jaar weg willen, in ieder geval zo lang mogelijk. Nu heb ik besloten dat ik maar 3 maanden ga, omdat ik hem echt niet langer kan missen. Ik voel me hier erg door gebonden, en zie er tegenop om de rest van het jaar weer in NL te zijn. Maar ik ben jong genoeg om na een paar maanden in NL weer een nieuwe reis te gaan maken.
Groetjes Loulou
Hoi allemaal!
Hier nog zo’n type wat weg wil. Ik ben 28, heb een hbo opleiding gedaan, heb een vaste baan als hulpverleenster. No problem zou je zeggen! Maar ook ik wil weg. Ben net als veel mensen hier geen “huisje boompje beestje” type. Vrienden en vriendinnen genoeg, maar geen echt vriendje. Vind dat allemaal ook prima. Ik werk om te leven, en kan dan ook niet sparen. Alle vrienden om me heen met koophuizen, getrouwd, zwanger enz. Leuk voor hun, maar niet voor mij. Ik sta op het punt mn baan op te zeggen. Ik kan dan natuurlijk weer een andere baan zoeken en weer verder gaan hier, maar ik wil meer. En nu kan het nog! Maar ik heb geen geld om mannden rond te gaan trekken. Heb ook geen opleiding waarmee ik als reisleidster of andere betaalde baan mee aan de slag kan in het buiten land. Ik ben vorig jaar op vakantie geweest in Nepal en Tibet, en daar wil ik ook weer heen. Ik ben nu aan het rondkijken voor vrijwilligerwerk daar in een kindertehuis, of met gehandicapten. Het liefst ga ik aan het werk met gevluchte tibetanen in Nepal of Ladakh. Maar ja, vrijwilligerwerk verdient niks, en dat betekent dat ik mn huur hier op zou moeten zeggen, en eerst wat moet sparen om de tickets te kunnen kopen. En dan aan de slag daar. Hard werken met geen inkomen. Maar wel een gigantische ervaring, en ik wil gewoon iets doen voor de mensen daar. Vrienden en familie hier zijn natuurlijk wel wat sceptisch over mn idee, maar zien wel in dat dit is wat ik wil!
Ik hoop dat jullie ook allemaal je dromen nastreven, en ervoor gaan! En mocht het niet bevallen daar, het is niet het einde van de wereld, dan kom je terug. Als je het niet probeert zul je het ook nooit weten! Heb nooit spijt van de dingen die je hebt gedaan, maar wel van de dingen die je niet hebt gedaan!!
Groetjes
hee, maak je niet druk! ik heb hetzelfde… iedereen gaat verder…behalve jij. ehh, nee, ik start geen steady live. zie het anderen om me heen wel doen… die gasten doven echt uit… kijk ze aan… worden bejaarden terwijl ze toch nog jong zijn. de oplossing heb ik echter ook niet. voelt inderdaad soms erg alleen. maarre… een steady leven gaan leiden en er zelf niet achterstaan is zelfmoord! toch? groetjes, marieke (30jaar).
Hallo allemaal…
Wat grappig om dit allemaal te lezen! Zoveel mensen die er precies hetzelfde over denken als mij…
Ook ik heb dat rusteloze gevoel, het gevoel dat er ergens anders meer op mij wacht. Dat ik daar meer kan doen, en daar echt gelukkig kan worden. Nederland is een fijn land hoor, veel vrienden en familie… Maar toch, ik kan voor mijn gevoel niet echt gelukkig zijn hier. De stress, de regels, als het ‘moeten’… Ik ben bv naar Kenia geweest voor een maand. Dit beviel me zo goed! De cultuur, de mensen, het land… Er is nog zoveel meer…
Ik ben 24, vrijgezel, en woon nu samen met mijn zusje. Ik heb ook echt niet de behoefte om me te settelen, om een vent te vinden en aan kids te beginnen enzo. En iedereen in mijn omgeving is daar nu wel mee bezig. Best moeilijk wel… Ik werk als hulpverleenster met kinderen, en heb daarmee mijn passie en droom in Nederland zeg maar al waargemaakt. Maar ik wil meer…
Ik heb nu het plan om over 5 jaar naar het buitenland te gaan. Moet namelijk eerst mijn appartementje met mijn zusje kunnen verkopen zonder schulden. Waar weet ik nog niet. En tja, geld speelt natuurlijk ook wel een rol. Je zult toch iets moeten hebben als je vertrekt… Weet iemand hoe dit soort dingen allemaal werkt?
Groetjes Wendy