En na deze woorden van Mutlu zal ik er meteen maar een zoetsappig verhaal tegenaan gooien dan!
Komt ie:
Het begon allemaal vlakbij Bodrum in een resort, augustus 2011. Om precies te zijn in het hoofdrestaurant. Hij trok meteen mijn aandacht al was hij een rustige en kalme man al is hij captain, had iets aparts en mysterieus over zich heen, maar hij keek heeel de tijd naar me, om gek van te worden! Achteraf bleek dat hij me niet aan durfde te spreken omdat mijn ouders erbij waren maargoed. Toen ik op een middag alleen met mijn zus ging lunchen, en zij wat ging pakken bij het buffet zag ik hem weer heel de tijd kijken. Zijn blikken ontwijken en mijn ‘ik-zie-je-niet’ houding werkten echter niet, want hij stond binnen tien seconde aan mijn tafel. Hij vroeg mijn naam, die heb ik hem gegeven. Toen ik in zijn ogen keek was ik meteen verkocht, kwestie van seconden maar wilde er niet aan toegeven. Ik had me dan ook voorgenomen niets met hem af te spreken ofzo, wat hij wel aan me vroeg. Die avond bij het diner waren mijn ouders er ook weer bij, hij keek weer heel de tijd en seinde een beetje subtiel naar me dat hij wat wilde zeggen. Ik ging hier verder niet op in. De volgende dag 's avonds kwam ik hem tegen toen ik naar mijn kamer liep, hij vroeg om mijn nummer. Mijn telefoon was leeg en dit heb ik als excuus gebruikt, ik vond het namelijk een beetje eng mijn nummer te geven whahaha. Hij respecteerde dit en zei dat hij zijn nummer de volgende dag aan mij zou geven. Enfin, om een nog veel langer verhaal kort te maken, via servetjes (ja echt, cheesy hé hahah!) hebben we een ‘date’ afgesproken, dit was echter pas 4 of 5 avonden na zijn eerste kennismaking met mij, ik heb het een tijdje de boot afgehouden.
Toen ik aan kwam lopen pakte hij meteen mijn hand die een beetje sticky was, hij was zenuwachtig merkte ik! Super cute. En toen patsboem was daar op die avond na heel wat gekletst te hebben de eerste kus, magical! Ik heb hem toen meteen verteld dat ik (toen nog) 17 was en hij schrok hier van, 8 jaar verschil… hij zei echter dat hij me echt leuk vond en dat wanneer ik het geen probleem vond hij me beter wilde leren kennen.
We hebben nog 3 keer afgesproken, het was alle keren erg gezellig met hem maar ik nam mezelf voor NIET verliefd te worden. Al was de laatste avond natuuurlijk verschrikkelijk (het afscheid dan), hij huilde en ik mistte hem al toen ik wegliep, wat ik wel in mijn achterhoofd hield was ‘dit is alleen voor de vakantie, hij belt me toch nooit meer…’
De dag erna heb ik hem niet gezien bij het ontbijt, hij begon pas kwart over 8 terwijl wij 7 uur al zouden ontbijten. Half 9 werden we opgehaald, ik keek heel de tijd of ik hem zag… dit was niet zo… tot we gingen uitchecken… Net zoals in de film stond hij ineens daar. We konden niet uitgebreid afscheid nemen ofzo (hadden we de avond daarvoor ook al gedaan) want zijn baas stond vlakbij, dus na drie zoenen op de wang die hij tevens aan mijn moeder gaf was het toch echt voorbij. Hij keek me na tot ik de poort uit was…
Toen ik landde in Nederland was ik meteen één brok chagerijnigheid, ik wist het toen zeker… ik was verliefd en dit zou niet zomaar overgaan. Toen ik thuis was wilde ik hem meteen bellen, dit heb ik niet gedaan. Dit zou alleen maar pijnlijk zijn dacht ik. Tot mijn GROTE verbazing belde hij MIJ! Om te vragen of ik een goede reis had gehad, wat ik aan het doen was, hoe het met me ging etc. Mijn hart maakte een mega-sprong!
Hierna terug gegaan in oktober om uit te zoeken of het echt menens wat was… al hebben we sinds 1 september een relatie. Ben in oktober dus teruggegaan, in februari en in april. Hij is hier in december/jan geweest en daarna in februari weer. 2 juli ga ik die kant op voor 4 weken :D.
Tot nu toe mooie maar ook vervelende momenten gedeeld en al veel meegemaakt samen. Desondanks vullen we elkaar perfect aan.
Jep, de liefde van mijn leven! :wub:
het KAN gebeuren, maar dat is wel zeldzaam denk ik… en dan nog kom je daar vroeg of laat toch op uit!