Bij het topic “jouw verhaal” is er al een start gemaakt over dit onderwerp, dat zal ik straks even copieeren, zodat jullie kunnen mee discuseren… Een onderwerp waar hopenlijk niet teveel meiden mee te maken gaan krijgen, maar eens in de zoveel tijd gebeurt het toch en dan is het fijn om er met elkaar over te kunnen praten!!!
geplaatst door elleke:
Mijn verhaal (met een niet zo leuk einde)
Juni 2010 met een vriendin naar Gümbet geweest voor 2 weken.
In het hotel waar we verbleven leerden we 2 leuke obers kennen. De eerste week niet zo veel aandacht aan besteed. Had al eens een Turkse vakantieliefde meegemaakt en wou mezelf een beetje beschermen. Maar in ieder geval, de 2de week toch maar eens een keertje met hen afgesproken na het werk. Samen op stap geweest en van het een kwam het ander. Was een heel leuke avond en de dag erna terug afgesproken.
Heel de 2de week eigenlijk met hen opgetrokken. Was een zalige week, maar had me zelf voorgehouden het daar ook bij te houden.
De dag dat we vertrokken vroeg C. toch mijn nummer. Eerst nog even getwijfeld maar toch gedaan.
Eenmaal terug thuis ging leven gewoon terug zijn gangetje. K dacht af en toe nog wel eens aan C maar niet zo dat ik hem belde of smsjes stuurde.
Een paar dagen laten belde hij me wel op. Dat deed hij meer en meer. Hij zei dat hij me graag wou terug zien. Ik zei dat dat er waarschijnlijk wel inzat, want ik had al een vakantie geboekt voor in september, zelfde hotel(voor ik hem kende dus).
Toch bleef het langs mijn kant vrij oppervlakkig, maar ik vond het toch steeds leuker om hem te horen.
Tegen dat het september was, begon het toch al beetje te kriebelen om hem terug te zien.
Eenmaal daar aangekomen had hij blijkbaar aan iedereen verkondigd dat ‘zijn vriendin’ zou komen. Hij was superlief, maar ik hield de boot toch wat af. Eerste dagen lukte dat wel, maar daarna moest ik aan mezelf toegeven dat ik toch ook wel kriebels voelde. Heb het dan toegelaten en heb een zalige vakantie met hem gehad. 2de week was ik alleen daar, dus konden s’ avonds na zijn werk, gezellig met z’n 2 doorbrengen.
Afscheid nemen was dan ook vrij moeilijk, maar hij beloofde me dat hij me zou bellen en sms’en. Ook had hij aan mij gevraagd om hem in de winter te komen bezoeken. Zijn broer werkte in Bodrum en daar had hij mij al aan voorgesteld.
Eenmaal terug thuis, was dit ook het geval. Belden elke dag, soms wel 3 keer. Zijn Engels was niet echt optimaal, maar konden elkaar toch wel goed begrijpen. Al vrij snel vroeg hij wanneer ik hem zou komen opzoeken. HIj wilde me heel graag aan zijn familie voorstellen. Elke dag zei hij tegen me dat hij me grag zag en dat hij zelfs al met me wilde trouwen.
Ik altijd gezegd van het rustig aan te doen, niet te hard van stapel lopen, want lange afstandsrelatie is toch niet altijd even gemakkellijk he.
Maar in ieder geval, ik wou hem ook weer snel terug zien en heb dan ticket geboekt voor in december. Hij zou hotelletje reserven, want bij zijn thuis logeren was nog wat snel.
Was toch wel wat zenuwachig naarmate het dichter bij kwam. Zou hij er wel zijn enz… Maar ja hoor hij stond mij op te wachten aan de luchthaven samen met zijn broer. Eerste dag, gewoon met ons 2 doorgebracht. Was heerlijk om elkaar terug te zien. Voelde gewoon zo goed. Ben 7 dagen daargeweest en ben 3x naar zijn ouders geweest. Werd er heel warm onthaald. Ook voorgesteld aan andere familieleden en werd overal gastvrij onthaal en iedereen was heel vriendelijk. Toen ik terug naar huis ging vroeg zijn moeder wanneer ik weer terug zou komen.
Afscheid nemen was moeilijk, maar had er zo een goed gevoel bij dat ik hem snel weer zou zien, dat het een beetje makkelijker maakte.
Eenmaal terug thuis belden we steeds elke dag, (meestal ik, want hij werkt niet in de winter en ouders ook niet, hebben niet zo veel gedl). We konden over alles enorm goed praten. Wel dringde hij vaak aan, dat hij met me wou trouwen en zo snel mogelijk wou verloven. Ik zei dan vaak dat we wel zullen zien. Eerst hij ook eens naar België komen en ik nog een paar keer naar daar. Hadden afgesproken dat ik in februari zou proberen terug te gaan voor nog eens vakantie en ik was er ook mee bezig om als reisleidster 6 maanden naar daar te gaan, zodat we konden zien hoe het zou zijn als we langer bij elkaar waren.
En dan van de ene op de andere dag heeft hij het via de telefoon uitgemaakt. Had het totaal niet zien aankomen. We belden elke dag 3 keer en hij heeft nooit iets gezegd dat er iets scheelde. Hij zei gewoon ijskoud tegen me dat ik hem niet meer moest bellen of sms’en watn het zou toch nooit iets worden, ik was ook een stukje ouder als hem (5 jaar) en zijn Engels was niet goed genoeg, hij zou toch nooit een visum krijgen voor naar België te komen. Dat was de enig uitleg die ik kreeg. Heeft gewoon de telefoon neergelegd zonder meer uitleg. Ik was totaal in shok en heb hem die nacht ontzettend vaak gebeld, maar geen reactie.
De dag erna, na 50 keren proberen te bellen, neemt hij eindelijk telefoon op, maar klinkt heel raar. Kan gewoon kop nog staart maken aan het verhaal. Maar weer hetzelfde verhaal = niet meer bellen of sms’en. Ik moest hem ongeveer 2 maanden met rust laten en kreeg weer geen uitleg.
Heb hem 2 weken aan een stuk proberen te bereiken maar reageerde niet.
Na ongeveer die 2 weken heeft hij mezelf terug gebeld. Hij klong heel koel en koud aan de telefoon. Hij vertelde me dat zijn ouders er niet mee akkoord gingen dat hij met mij samen was. En dat hij al verloofd was met een Turks meisje (op 2 weken tijd???). Ik moest hem gerust laten en nooit meer iets van me laten horen. Hij heeft mij niet eens de kans gegeven om mijn gevoel hierbij te zeggen. Hij hing gewoon de telefoon op.
Zijn nu ongeveer 3 maanden verder en ik kan het nog steeds niet begrijpen. Ik mis hem ontzettend, want ik dacht echt dat dit ging lukken. Voelde me zo goed als we bij elkaar waren. Kan nog steeds niet begrijpen hoe dit van de ene op de andere dag is kunnen gebeuren. K begrijp ook niet dat zijn ouders er niet mee akkoord gingen, aangezien ik daar ben geweest en het allemaal zo goed verlopen is.
Heb hem nog vaak proberen te bellen en te sms’en maar hij reageert helemaal niet meer.
Lijkt soms wel alsof ik hem stalk (denk ik dan zelf).
Heb hem nu vorige week nog een sms gestuurd dat ik hem niet meer zal bellen of sms’en. Dat ik hem nog veel geluk toewens. Dat ik hem moet loslaten want dat het blijkbaar toch geen zin meer heeft om te proberen.
Moest de eer toch aan mezelf houden, vandaar dat laatste berichtje nog.
Toch denk ik nog elke dag aan hem en doet het nog evenveel pijn.
Amai toch een heel verhaal he.
Vinden jullie het toch ook niet beetje vreemd hoe het gelopen is.
Ik weet niet waarom, maar soms komt de gedachte in mij op dat het misschien toch zijn keuze was en dat hij zijn ouders als excuus gebruikt. Alhoewel ik dat langs de andere kant ook moeilijk te geloven vind, aangezien ik er nooit iets van gemerkt heb.
geplaatst door angel:
Hoi Elleke,
Allereerst welkom hier!!
Wat een verhaal zeg en wat heeft hij er op een nare manier een einde aan gemaakt. Ik kan me voorstellen dat jij van de kaart bent en je er niet zomaar bij neer kan leggen. Toch zou ik je zeggen om hem niet meer te bellen of te smsen hoe moeilijk ook. Ik vind het inderdaad vreemd dat hij ineens zijn ouders als excuus gebruikt en eerlijk gezegd geloof ik daar niet in. Zo’n verhaal heb ik zelf bij de hand en ik heb de ouders van mijn askim dan ook nog nooit gezien en dat zal ook nooit gebeuren. Daarbij vanaf het allereerste moment dat ik mijn askim leerde kennen heeft hij mij gezegd dat ik nooit geaccepteerd zal worden door zijn ouders en hij ook uitgehuwelijkt zou worden. Dus het lijkt mij als bij jouw askim hetzelfde is zou jij nooit bij zijn ouders uitgenodigd zijn. Sterkte met dit alles.
geplaatst door mutlu:
**
**
*Hoi elleke, *
*Ook namens mij welkom hier… wat begint je verhaal mooi ik kreeg er helemaal een gelukkig gevoel bij, het was dat je schijft met niet zo’n mooi einde. *
Maar als ik het begin lees, klopt het einde niet. Net wat angela zegt als zijn familie het niet zou accepteren, was jij daar nooit op bezoek geweest!!! Ik weet niet wat er aan de hand is, waarom zegt hij ik raak nooit in belgie, hebben jullie het daar over gehad? Ik kan me je vraagtekens voorstellen aangezien ik er ook een heleboel heb alleen al bij het lezen van jouw verhaal!!! Wat ik overigens heel fijn vindt dat je het toch hier neer zet!!! Heb je vriendinnen waarmee je kan praten? Of andere mensen om je heen? Ik vind het knap dat je uiteindelijk het smsje gestuurd hebt dat je hem met rust zal laten, want moeilijk zal dat zeker worden! Heel veel succes!
geplaatst door elleke:
hey, bedankt alvast voor jullie reactie.
Het deed al deugd voor mij om mijn verhaal eens neer te pennen hier en een mening erop te krijgen.
Ja vond dat zelf ook raar dat ik eerst ‘toegelaten’ werd in de familie en dat hij dan achteraf zegt dat zijn ouders er niet mee akkoord gingen.
Om op je vraag te antwoorden, ja we hadden het er in ieder geval over gehad dat hij eens naar België zou komen, maar er waren nog geen concrete plannen voor. Ik moet zeggen dat hij het wel vaak gevraagd heeft maar ik hield die boot nog een beetje af. Waarom: mijn ouders waren er nog niet van op de hoogte dat ik een relatie had met een Turkse jongen. Ik vond het zelf moeilijk om dit te vertellen omdat ik zeker wist dat ze daar niet achter zouden staan. Dus wou ik voor mezelf eerst nog wat meer zekerheid en wilde ik eerst nog een paar keer terug naar Turkijke gaan.
Maar ik vind de situatie nog steeds raar, omdat ik nooit aan hem gemerkt heb dat er iets veranderd was ofzo. De dag dat hij het heeft uitgemaakt hebben we s’middags nog gebeld en was er totaal niets anders aan hem te horen. Dat vind ik dus allemaal zo raar. Waarom zou hij opeens dan van gedachten veranderen. En dan heeft hij ineens ook zo snel een ‘verloofde’.
Alles ging altijd goed en heeft nooit iets gezegd waardoor ik dacht dat het niet zo was.
Het enige waar wel wel al eens een discussie over hadden, was het feit dat hij zich zo snel mogelijk wou verloven met mij. Liefst dit jaar nog en dan volgend jaar trouwen. Ik heb hem altijd gezegd dat ik dit langzaam aan wou bekijken en ons eerst nog wat beter moesten leren kennen.
Het klikte enorme goed tussen ons, maar ik vind persoonlijk dat als je iemand acht maanden kent (waarvan 3x gezien hebt)je toch niet zo snel al die ‘grote’ stap moet zetten.
Hij zei dan iedere keer dat dat wel de gewoonte is in Turkijke dat je je snel gaat verloven als je weet dat het goed zit. Ook vond hij dat omdat ik 30 ben, toch niet zo lang meer moest wachten. Buiten dit hebben we eigenlijlk nooit ergens discussie over gehad.
Blijkbaar wou zich dan toch snel verloven en heeft hij dan maar een Turkse uitgekozen (of zijn familie). Weet gewoon niet wat ik er van moet denken.
Mijn grootste frustratie is gewoon dat ik geen duidelijke antwoorden en uitleg heb gekregen. Maar helaas vrees is ik dat ik die ook nooit meer ga krijgen.
Groetjes
geplaatst door mutlu:
elleke ik vrees dat je die antwoorden idd niet zal krijgen! Maar als hij zo snel wilde verloven wist hij waarschijnlijk al dat het hem te wachten stond om zich te verloven en als hij met jou verloofd zou zijn hoefde dat niet meer… aan de andere kant klopt dat nog steeds niet met die ouders die je hartelijk onthaalde. Lastig en dit zet je ook niet van je af omdat je geen antwoorden weet en alleen maar blijft gissen wat het kan zijn… pffffffffffffff valt niet mee meis of je nou 30 15 of 55 bent een gebroken hart doet altijd pijn!!! sterkte!
geplaatst door elleke:
Ja inderdaad, dat maakt het allemaal zo verwarrend he, geen antwoorden hebben of krijgen.
Denk jij dan dat hij zich dan zowiez snel moest verloven van zijn familie?
Is soms zo gek, dat ik me er nog zo druk over kan maken. Hij zit zo ver weg en de kans dat ik hem ooit nog zal zien is bijna nihil. En toch he.
Sommige mensen zeggen wel eens ‘uit het oog, uit het hart’. Maar kun hun toch verzekeren dat het niet zo simpel is.
Thnx voor je reactie
geplaatst door angel:
Het verhaal van zijn ouders dat hij niet met jou mocht daar geloof ik eerlijk gezegd niet zo in. Het kan misschien wel zo zijn want uit jouw verhaal haal ik dat hij rond de 27 is, dat zijn ouders het wel tijd vonden worden voor een verloving/huwelijk. En dat doordat jij de boot steeds afhield hij maar eens “verder” is gaan kijken naar iemand die wel wilde. En zoals Mutlu zeg…ik ben bang dat jij die antwoorden niet meer gaat krijgen.
geplaatst door mutlu:
**
*Elleke ik weet niet of het zo zeer jou was met wie hij niet verder mocht hoor… want omdat die ouders je gezien hebben, twijfel ik daar over, maar dat er gezeurt wordt op die leeftijd over verloven, trouwen en kinderen, bang dat hun zoon overgeslagen wordt gebeurt nog veel daar en dan wordt er gekekekn voor een andere gegaardigde. En tja er zijn natuurlijk “goede” meisjes genoeg die ook onderhand moeten trouwen… en dan kan het allemaal ineens ontzettend snel allemaal! *
*Nee ik denk dat je geen antwoorden meer gaat krijgen en ik denk ook dat je dat niet meer moet gaan verwachten… Hoe je het een plek moet geven…? Ik zou het niet weten, vaak erover praten, maar weet ook uit dat veel mensen in je omgeving na een maand of 3 wel vinden dat je erover heen moet zijn… terwijl je dat zelf nog helelmaal niet bent. *
*Misschien vindt je het leuk op bij tlk te komen kletsen, daar zitten wel veel meiden met askim, maar ook wel meiden zonder. *
Misschien dat voor deze discussie een nieuw topic geopend moet worden, want hier gaat het over de verhalen! Als je dat goed vindt open ik er 1 voor je… met de tekst En Toen? of En nu? Hoe vergeet je je vakantie liefde? zoiets, maar aan jou om dat te zeggen! 
1 like
geplaatst door elleke:
Hey ,
ja lijkt me wel leuk om met mensen te praten die wel weten wat je bedoelt of ervaart.
Niet iedereen is even begripvol of sommige mensen kunnen het gewoon niet begrijpen dat je een Turkse vriend hebt, of had.
Heel erg bedankt voor jullie reacties.
Bedankt om dit topic te openen.
Hoop dat er nog meer reacties of ervaringen bij komen.
Groetjes
Elleke graag gedaan meis, ik hoop het ook voor je, want soms is het fijner om met mensen te praten die dezelfde ervaring hebben als die jij hebt of met dezelfde vragen zitten, wie weet wat er hier allemaal nog gaat komen… soms komen er ook geen reacties wees daar ook op voorbereid, maar het is goed om ook een andere kant van een verhaal te lezen!
Hey allemaal, ook ik ben hier ooit terecht gekomen door een vakantieliefde. Het heeft niet lang geduurd, maar dat maakt het daarom niet minder intens. Hier mijn verhaal:
In september 2007 ging ik voor het eerst met 2 vriendinnen richting Turkije. Hoewel ik zelf wat zuiders bloed heb, ben ik nooit echt eerder gevallen voor een buitenlander. Ik was er dan ook rotsvast van overtuigd dat ik nooit verliefd zou worden! Dus de eerste dagen gingen we naar een leuke bar in de barstreet. Een van mijn 2 vriendinnen had er een jongen op het oog. Zelf zat ik er maar een beetje bij, want ik wilde dansen, lekkere cocktails drinken! Maar op een avond was 1 van mn vriendinnen wat ziekjes en ben ik alleen met de andere vriendin op stap gegaan. Zij was veel met haar askim aan het praten, dus ik liep er wat verloren bij. A. had ik al een paar dagen eerder gezien, hij werkte ook in de bar, maar hij zocht niet echt contact. Al zijn collega’s waren enorm lieve en vlotte jongens, die ons altijd hallo kwamen zeggen, met ons gesprekjes voerden, maar hij blijf bij iedereen in de bar wat afzijdig. Nu, op die avond stond ik zo wat in mn eentje te dansen op de dansvloer (ik bedoel zonder mn vriendin, er waren natuurlijk nog andere mensen aan het dansen). En plots kwam hij in de buurt staan en danste ook wat, en ik weet niet wat er gebeurde, maar plots stonden we arm in arm te dansen! Hahaha! Na 2 liedjes waren we alle 2 zo van kaart dat we elk een andere kant opliepen! Echt verlegen! Die avond hebben we wel wat gepraat. Plots brak er buiten een gevecht uit, en enkele jongens in de bar gingen helpen, ik wilde net naar buitengaan toen het gebeurde om een luchtje te scheppen. Ik wist niet wat er gebeurde en plots kwam A. aan gelopen, nam mn hand en sleurde mij naar binnen! Hij zei dat ik binnen moest blijven want het was te gevaarlijk. Hij hield mijn hand de hele tijd vast en bleef voor me staan als een beschermer
Zo veilig en beschermd had ik mij nog nooit gevoeld! En onze eerste kus volgde dan ook nog diezelfde avond, en vanaf dan waren we onafscheidelijk! Hij sprak wel enorm slecht Engels, maar op de een of andere manier begrepen wij elkaar perfect door onze blikken! Nu de dagen gingen voorbij, en ik moest naar huis. Hij had gevraagd om zo snel mogelijk terug te komen. Ik wist echt niet goed wat ik moest denken van deze hele situatie. Ik woon alleen in Belgie, ik moest nog zeker 2 jaar studeren, noch hij als ik hadden geen geld om elk jaar 3 of 4 keer over en weer te vliegen… Hij smeekte me om terug te komen. Toen ik thuis kwam, en vrienden inlichtte, kreeg ik enorm veel kritiek en vooral veel twijfels! Hij heeft me echt proberen te overtuigen, en toen ik eindelijk inzag dat dit echt een mooie liefde kon worden en dat het ons wel kon lukken, liep het fout! Ook hij verbrak alle contact met mij! Kort nadat ik was weggegaan, is hij ontslagen in de bar, en is hij terug naar zn geboortedorp gekeerd. Hij had het niet makkelijk en als we belden huilde hij vaak. Ons laatste gesprek herinner ik me nog heel goed, hij bleef maar zeggen “i miss you, come back” en huilde! En toen ik de dag er na belde, nam hij niet meer op. Hij smste niet terug, en heeft dan nooit nog opgenomen! Ik heb 1 maand elke dag geprobeerd te bellen, via vrienden hem te bereiken, maar tevergeefs!
Naast dat ik er toch op een man verliefd ben geworden, ben ik ook op Turkije verliefd geworden! Ik voel mij er zo goed! Dat ik door de microbe ben gebeten! Ik ben dan in juni 2008 terug gegaan naar hetzelfde stadje, niet voor hem, maar ik vond het stadje te mooi om niet meer te bezoeken. Uiteindelijk wist ik ook dat hij er niet meer werkte en er dus ook niet meer zou zijn. Ik zag enkele van zijn vrienden terug, en die wilden echt dat ik met A. contact opnam, dat hij een fout had gemaakt door met mij te breken, dat ik een super meisje was voor hem, en ja binnen de kortste keren werd mijn hoofd op hol geslagen! Alles kwam terug! Maar we hebben elkaar nooit gezien. Toen ik terug thuis was, kreeg ik spijt dat ik geen contact heb opgenomen, en alle gevoelens waar ik zo hard had tegen gevochten, kwamen terug. Ik heb nog eens eeen mail gestuurd naar hem, maar opnieuw geen reactie. Ik heb dan ook het hoofdstuk A volledig afgesloten en achter mij gelaten.
Maar gedurende mijn 2e reis had ik op de laatste avond via via een man leren kennen. Hoewel ik op dat moment geen behoefte had aan geflirt en gedoe, was hij de enige die mij als “vrouw” behandelde. Door mn kopzorgen over A, was ik soms niet het meest aangename gezelschap voor mijn vriendin die mee was. Hij zag dat en heeft toen echt goed geluisterd naar mij. Hoewel er geen romantiek in de lucht ging, klikte het enorm. Ik heb dan zn emailadres gekregen, puur vriendschappelijk.
Enkele maanden later, toen hoofdstuk A. al heel lang over afgesloten was, kregen we contact op msn. We hebben er uren gepraat over ons leven. We praatten ook niet elke dag, maar zo’n 1 keer per maand. Het klikte steeds beter, maar hij bleef altijd correct en altijd vol respect. Hij deed geen playergedrag zoals sommigen wel eens durven. Hij zei altijd dat hij met mij enorm goed kon praten, en dat nog nooit met een vrouw zo goed had gekund en dat ik een super goede vriendin was. Dat het gek was dat we zo goed konden praten via chat, dat het na een jaar gechat echt wel eens tijd was dat ik moest komen, zodat we die leuke babbels in het echt konden hebben. Maar dat lukte niet door persoonlijke omstandigheden van mijn kant. Uiteindelijk na 2 jaar over en heen te chatten, kon ik eindelijk richting daar gaan. Mijn Turkse microbe was er echt niet op verbeterd, dus ik was enorm blij dat ik eindelijk kon gaan. Toen ik hem vertelde dat ik kwam, zou hij mij en mijn vriendin ophalen aan het hotel. Wat hij uiteindelijk gedaan heeft. Hij is een eigenaar van een bar, dus hij bracht ons tot zn bar, en daar werden we echt enorm goed onthaald. Als ik naar het hotel terug wou gaan, nam ik vroeger altijd een taxi, maar ik mocht niet van hem, hij vroeg altijd een vriend van hem om ons terug te brengen. Zelf kon hij niet, want hij moest op de zaak letten. We hebben dan ook nog paar keer overdag afgesproken, maar veel tijd was er niet, want hij had het razend druk. Maar de momenten waarop we praatten, bleek dat het echt in het echt even goed klikte als op de chat. Stilaan begon ik de kriebels in mijn buik te voelen. Hoewel ik doodsbang was ,want hij was een goede vriend geworden en ik ben al eens enorm gekwetst geweest.
Plots op een avond vroeg een vriend van hem of ik iemand op het oog had. Ik had voor mezelf nog niet eens toegegeven dat ik smoor was, dus laat staan dat ik dat luidop zou zeggen. Ik ontkende maar hij heeft zeker een uur zitten zeuren en ja dan flapte ik het er uit en hij zei dat hij het al door had! Lap zeg! En hij vond dat ik het moest vertellen aan hem. Maar ik durfde niet. Uiteindelijk is het gesprek er toch gekomen en we hebben dan een hele tijd gepraat. Ik vertelde hem dat ik iets begon te voelen en dat ik het niet meer kon verzwijgen. Mn vriendin die was echt overtuigd dat hij hetzelfde voelde, ze had nog nooit een man zo een meisje zien behandelen, de manier waarop ie keek, de respect waarop ie me behandelde, … . Maar tijdens het gesprek zei hij dat hij ons enkel als vrienden zag, en dat hij mij wel leuk vond, maar dat het tijdens de zomer zo druk is, en hij amper tijd heeft om te slapen en hij dat niet fair vind tov zn vriendin, hij wil zn vriendin alle tijd en aandacht kunne geven die ze verdiend, niet een halve relatie. Dat als hij ons een kans zou geven, ik niet kon krijgen wat ik verdiende. Hij is dan nog liever alleen dan het op zn geweten te hebben dat hij een meisje ongelukkig maakt die hij graag ziet. Ik moest in de winter terug komen en dan zou hij zien wat er kan zijn. Liefde heeft tijd nodig, en je moet elkaar in het echt leren kennen, zei hij. En dat is ook mijn mening. Hij wou stoppen met zn bar en zich op iets nieuws concentreren dat hem meer vrijheid gaf en een beter leven.
Nu de dagen gingen voorbij en we hadden het beiden enorm moeilijk, ik voelde dat hij er tegen vocht, maar toch is er nooit iets gebeurd.
Op de laatste avond was het afscheid enorm moeilijk en met tranen in zn ogen zei hij dat hij echt wou dat ik terugkwam als het kalmer was, als het seizoen voorbij was en dat hij wou dat we het contact bleven onderhouden, dat we moesten blijven praten, zoals we nu al deden. Het was ondertussen al ochtend geworden, en de bar ging sluiten, en hij moest nog ergens naar toe, en wou het afscheid niet moeilijker maken. Hij is dan maar door gegaan, maar vlak voor hij vertrok, draaide hij zich om en zei “you know I love you” en hij huilde bijna! Ik stierf vanbinnen! Zo’n moeilijk moment! Ik wist niet wat zeggen of doen… En om het niet moeilijker te maken, kon ik gewoon niet reageren.
Eens thuis smste ik hem om te zeggen dat ik goed was aangekomen, maar jawel, je kan het al raden zeker? GEEN reactie! Tijd voor msn had hij nooit in de zomer, ook niet de jaren ervoor, maar ik dacht na onze gesprekken dat een smsje zeker zou lukken, maar neen, helemaal niets. Nu ik wilde mezelf niets wijs maken, en vooral hem niet een beklemend gevoel geven, dus al bij al heb ik maar 3 smsjes gezonden in 2 maanden. Ik was tenslotte voor een deel afgewezen en wou niet blind achter hem aanlopen. Ik stuurde hem dan maar na 2 maand een mailtje, om te horen wanneer ik het beste eens op bezoek kwam in de winter. Maar normaal antwoordde hij in het verleden binnen 2 dagen, ma als ik na 3 weken nog geen reactie kreeg, heb ik hem gesmst dat ik het heel spijtig vond en niet begreep waarom hij mij vroeg dat we contact moesten houden om me dan te negeren! Hoewel we geen relatie hadden, vertrouwde ik hem enorm! En er ging zeker iets in de lucht en het kon iets moois geworden zijn!
Nu zijn we bijna 1 jaar later, en ja ik heb er na 3 reizen heel wat vrienden gemaakt daar, die vragen allemaal of ik dit jaar terug ga. Een vriendin van me die enorm graag die streek wil zien, smeekt mij ook om te gaan, want ze heeft al mn verhalen moeten aanhoren, en wil het graag eens met eigen ogen zien. Dus als het goed mee zit, ga ik begin juni terug. We hebben nog niks geboekt, maar dat zal dit weekend misschien geregeld worden.
Ik weet echt niet wat ik moet denken. Ik vind het stadje echt zoooo leuk, het als een soort 2e thuis geworden voor me. Ik ken er zoveel mensen, en dat maakt het echt extra leuk. Maar ik ben ontzettend bang hem terug te zien. Ik dacht dat ik hem kende, maar weet niet hoe hij zal reageren. Ik zal hem zowiezo zien, dat kan niet anders, maar ik weet niet of hij mij zal negeren of erger nog zal doen alsof er niets aan de hand is. Ikzelf heb geen zin in een scene en wil niet dat hij denkt dat ik terug ga voor hem. Ik ben natuurlijk benieuwd, maar ik ga nog altijd gewoon naar daar omdat ik het er fantastisch vind en mn andere vrienden en vriendinnen terug wil zien.
Ik snap je dus heel goed Elleke, dat je vol vragen zit, en ik heb het min of meer 2 keer meegemaakt. Zomaar, van de ene dag op de andere. Ik ben echt bang geworden om mij open te stellen voor mannen. Ik ben telkens zo bang dat me hetzelfde gaat overkomen, en ik kan dat echt niet meer opnieuw aan. Ik wordt niet snel verliefd, en lig dan ook nog meestal in de knoop. En het zijn zij die je dan hoop geven, je doen inzien hoe goed ze het met je menen en dan loop je tegen de lamp! Ik zeg niet dat alle Turkse mannen zo zijn, dat ze plots zomaar alles kunnen verbreken, maar het is niet de eerste keer dat ik dit hoor. Vaak hebben ze een eigen logica voor hun gedrag, maar wij blijven wel vol vragen achter. Leuk is anders…
Sorry voor de lengte ik zie nu pas hoe lang het geworden is. Maar het moest er echt eens uit 
Roosje jeetje dat je dat 1 keer overkomt is verschrikkelijk, maar 2 keer… Ik hoop dat je wel je vertrouwen in mannen terug gaat krijgen, want ik kan je verzekeren ze zijn niet allemaal zo!
Gelukkig ben je ook gek geworden op het land zelf, maar kan me voorstellen dat elke man die daar aardig of lief doet, je verder afschrikt! succes met als je hem tegen komt!
En nu vergeet ik nog te vragen, lucht het op dat je je verhaal hebt opgeschreven? Of kwamen er alleen maar herinneringen terug waar je liever niet aan dacht?
Roosje: je weet hoe ik over hem denk he! Jij verdiend veel beter! :kus:
@ Cindy: Inderdaad, jij kent het verhaal goed hé meis. Hem terug wil ik zeker niet hoor! Maar ik heb enorm gemengde gevoelens over hem terug zien. Ik heb daar nog heel wat vrienden, ook van A., en ja dat maakt het natuurlijk niet eenvoudig! Maar gelukkig is mijn liefde voor de streek, en het landje groter IK laat niet op mn kop zitten!
@ Mutlu: Bedankt meis voor de woorden. Het heeft zeker opgelucht om het allemaal neer te pennen. En ik wou ook Elleke tonen dat ze zeker niet alleen is in haar situatie. Er zijn hier meerdere meiden die nare ervaringen hebben opgelopen met hun Turkse askim.
Het heeft mij zeker niet verbitterd hoor, integendeel, ik blijf maar een enorme zwak hebben voor Turken, hahaha! Vlaamse jongens boeien me echt niet meer… Tuurlijk zijn er leuke Vlaamse mannen, maar die Turkse mannen hebben toch echt iets bijzonders hé! Maar je hebt zeker gelijk als je zegt dat ik nu veel meer op mijn hoede ben! Ik wil nu veel meer zekerheid vooraleer ik mij aan mn gevoelens zou overgeven. Ik heb onlangs hier in België bezoek gekregen van enkele Turkse vrienden. 2 heb ik in TR leren kennen, en zijn vrienden van me geworden, en ze waren op rondreis in Belgie met nog enkele jongens. Sommigen (niet allemaal) wonen in BE of NL met hun vriendin/vrouw, en eentje woont nog in TR (hij is single). Hij was dus op vakantie. Ik vond het heel gezellig, en had zelf het gevoel even in TR te zijn! Het is eens anders hé om hier bezoek te krijgen dan jij die daar op reis bent. En die ene jongen die ik dus niet kende en die in TR woont, klikte het verdacht goed. Ik heb openlijk met hen kunnen praten over liefdes, de afstandsproblemen die zij hebben gehad voor ze samen waren, mijn problemen. Echt leuk om eens met hen zo openlijk te kunnen praten. Ze waren ook allemaal erg verwonderd van mijn verhaal, en sommigen kennen ook de laatste jongen. Die ene jongen die in TR woonde, begreep niet waarom ik dit heb meegemaakt. Hij zei dat ik een geweldig leuk meisje was en dat echt niet verdien! Dat hij zoiets nooit zou doen bij een meisje, of haar op zn minst duidelijk zeggen “neen het is niks” en dan de reden er bij te zeggen. Nu hebben we al elke dag contact gehad en heel veel gepraat. We kunnen echt over heel veel praten. Ik merk dat hij stilaan een boon voor me aan het krijgen is. Haha die mannen toch hé! Maar mijn gevoel is nog heel neutraal tegenover hem, ik ben veel te nuchter geworden door mijn ervaringen. Ik word zowiezo heel moeilijk verliefd, kijk maar naar mijn 2e situatie, dat heeft 2jaar geduurd vooraleer ik iets voelde hahaha! Dus, ik stort mij nooit halsoverkop in iets en nu nog minder! Ik wil nu allereerst op reis gaan daar enkel en alleen voor “vakantie”. Ik heb echt nood na een jaar werken om rust te hebben, lekker te zonnen, nieuwe dingen te ontdekken, … en ja die mannen, dat zal wel vreemd worden! Ik sta er voorlopig niet te veel bij stil. Is het veiligste 
hahaha!
Ik weet het meis, maar hij heeft je gewoon niks meer laten horen… Sukkel!! Ennehm… geen hand vol, maar een land vol he
Haha mooi gezegd meid! Echt! Dank je!