Hier komt het, ga het proberen een beetje kort te houden…
In de winter van 2009-2010 ging het heel slecht tussen mij en mijn beste vriend (waar ik amper nog contact mee heb nu) en tegelijkertijd had ik een jongen leren kennen via fb (beetje stom) die heel graag naar me luisterde en elke avond voor mij op zijn laptop ging…we praatten heel veel over serieuze dingen en over mijn beste vriend, maar lachten ook heel veel samen, nog voor ik hem ooit echt had gezien dacht ik al een beetje van, hmm dit kan het wel eens zijn…
Dus toen ik op een avond niet naar mijn werk geraakte heeft hij me gebracht en hebben we elkaar voor de eerste keer gezien. Ik was meteen stom verbaast over hoe goed het klikte tussen ons en over hoe beeldschoon hij wel niet was…We hebben nog een paar keer afgesproken en het ging steeds beter, hij wou telkens ijs kopen voor mij als de ijskar langs kwam (DUS HAAT IK DAT GELUID NU UIT HET DIEPSTE VAN MIJN HART!) heel schattig. Hij is nu 21 jaar maar wel steeds heel speels en misschien zelfs een beetje naïef op een schattige manier…
Ik had al snel door dat hij niet in mijn ogen durfde te kijken, en vroeg hem waarom dat was…Hij zei dat als hij dat 1 keer zou doen, hij op slag tot over zijn oren verliefd zou worden op mij, ik smolt helemaal, want de meeste mannen kijken direct in mijn ogen en zijn dan ook meteen “geïnteresseerd” in mij :S jullie snappen wel wat ik bedoel…die avond is onze eerste kus gekomen, want ik voelde me toch wel heel…zweverig en verliefd en alles 
Hij is natuurlijk Turks dus zijn familie was heel belangrijk voor hem…Daarom kon ik hem niet zo vaak zien dan dat ik zelf wou, dat is het enige waar we vrij vaak ruzie over maakten.
Iedereen die ik kende zei dat ik veranderd was, positief, en dat ik er écht oprecht gelukkig uit zag…Volgens mij ben ik nog nooit zo serieus met een jongen geweest. Vorig jaar in Mei ging ik op eindejaarsreis en toen ik terug kwam stuurde hij heel schattig een smsje (wat ik nog van buiten ken…): joepiieee mijn prinsesje is terug! ben nog nooit zo blij geweest, heb nog nooit zo hard iemand gemist! Seni çok çok çok seviyorummmm Steffim (dat is mijn naam+ im/m erachter zodat het zogezegd “mijn Steffi” wordt) schattigg tochhhh 
Ik was heel blij en zag hem vrij snel daarna terug…nog steeds helemaal tot over onze oren verliefd, hij probeerde al mijn wensen en eisen waar te maken…pfff
We zaten ook telkens in zijn auto met 1 bepaalde CD op, iets met Halay muziek uit Anatolië (die ik nog steeds heb…), waar we samen een heleboel gekke dingen op hebben gedaan, het was altijd lachen en feest en vooral heel veel liefde in de auto…Hij is ook een paar keer blijven slapen maar moest altijd vroeg weg omdat hij moest gaan werken natuurlijk.
Een paar dagen later kregen we in de klas ons jaarboek, en er stond een vraag bij “over 10 jaar zie ik me…” ik heb daar toen ingevuld: Getrouwd en kindjes met S. … Was natuurlijk heel hard toen ik het jaarboek eind juni voor mijn neus kreeg…Want toen was het al gedaan
Na een paar weken ging het steeds slechter tussen ons, en nu een jaar later, besef ik dat dat mijn schuld is. Soms kwam hij onverwacht na zijn werk (hij werkte toen tot 19u in de zaak van zijn nonkel) nog helemaal naar mij, maar vaak kon hij ook niet…Wat ik toen echt niet leuk vond en er telkens op nieuw weer boos over werd (grootste fout in heel mijn leven). We maakte steeds meer ruzie en hij kwam steeds minder naar mij toe…waar ik toen nog bozer om werd natuurlijk, we kwam terecht in een negatieve cirkel…
Weer een paar weken verder stuurde hij mij een smsje, dat het zo niet verder kon en dat hij zich depressief voelde…ik snapte er niets van en wou uitleg, die heb ik niet gekregen…Ik ben toen met mijn mama en mijn broer (echt toevallig) net die avond in de Macd*nalds gaan eten waar ik en S. altijd kwamen…en daar ben ik gewoon zelfs heel hard beginnen huilen…ik smste hem maar kreeg geen antwoord op mijn vragen, ik belde hem maar hij nam niet op…mijn mama zag dat ik naar huis wou en we zijn ook naar huis gegaan…
Toen we thuis kwamen ben ik voor onze voordeur gaan zitten en probeerde ik hem nog een keer te bellen…en hij nam op. Ik vroeg wat hij hiermee wou bereiken en hij zei dat hij mij echt niet meer aan kon…dat hij zich écht depressief voelde en dat hij zich nog nooit zo slecht had gevoeld…ik smeekte hem, ik huilde, heb een miljoen keer gezegd dat ik van hem hield…maar hij zei dat ik het moest laten rusten…en toen hong hij op…dat was de laatste keer dat ik zijn stem heb gehoord…
Voor de rest negeerde hij verder al mijn smsjes…ik heb er nog een hele hoop gestuurd…en wat ik zei op facebook negeerde hij ook…ik voelde mij echt alsof hij was gestorven, en ik denk dat ik ook bijna even veel verdriet had…Een paar dagen later had hij ineens nieuwe foto’s. Hoe hij er uit zag dat wil je niet weten…ik denk dat hij op een paar dagen minstens 7kg is afgevallen…ik voelde me ongelooflijk slecht, ik wist dat dit door mij kwam…dat beeld en die foto’s vergeet ik nooit meer…En gek genoeg negeerde hij me niet…ik zei dat ik zijn CD nog had, en hij zei dat ik daar maar vaak naar moet luisteren, en dat doe ik nog steeds. Dat was meteen de laatste keer dat ik ooit met hem gepraat heb…
Ik heb toen uit “wraak” zijn neef toegevoegd…en daar praat en sms ik eigenlijk best vaak mee, we hebben ook al 2x willen afspreken maar dat gaat op het laatste moment altijd niet door…
Ik heb hem nog nooit iets over S. verteld, omdat ik bang ben dat hij dan uit respect voor zijn neef, niet meer met mij zal willen praten…1x vroeg hij of ik een S. kende, en toen zei ik perongeluk ja, maar hij zei: er zijn zoveel S. in Antwerpen…en daar heb ik niet meer op geantwoord. Maar volgens mij weet hij wel iets, anders had hij dat nooit gevraagd denk ik. Met zijn neef praten helpt wel…gewoon omdat ik dan een gevoel heb toch een beetje verbonden te zijn…
Even geleden, ergens in maart was ik met mijn beste vriendin in Breda, waar ik voor het laatst met S. was geweest…ik heb het niet kunnen laten maar heb op fb toch een privéberichtje gestuurd met in dat ik aan hem moest denken om dat ik daar was…en hij negeert me nog steeds :(. Ik kan via zijn neef ook al zijn nieuwe foto’s en prikbordberichten zien…en hij lijkt me best gelukkig nu.
Ik ga hier heel cru een einde aan mijn verhaal maken, want ik merk dat ik over hem kan blijven praten en dat het me steeds meer pijn gaat doen…
Maar toen voelde het echt als een harde klap in mijn gezicht, want ik had niet verwacht dat ik hem kon kwijtspelen en al helemaal niet op die manier…ik heb ook echt geen antwoorden meer gekregen op duizende vragen die ik nog steeds heb en hij heeft op een hele harde manier een einde gemaakt aan al het contact dat we ooit hebben gehad…en ik heb letterlijk gedacht dat hij echt gek geworden was in zijn hoofd.
Nu een jaar later, weet ik wel dat het mijn eigen schuld is, alles…en daar heb ik zo veel spijt van, dat kan je niet geloven…als ik terug kon gaan in de tijd deed ik het meteen, en pakte ik het allemaal anders aan…
Ik was echt serieus met hem, hij was (en is nog steeds :/) echt mijn ware…ik wil nog steeds met hem trouwen en kinderen krijgen, al moest ik daar heel de wereld voor rond gaan…al moest ik naar de maan vliegen…als hij naar me terug zou komen zou ik heel naïef hem zo terug binnen laten, maar dat gaat hij niet doen…al hoop ik niets anders. Ik heb heel veel geleerd uit wat ik toen verkeerd heb gedaan…en zal NOOIT! Meer dezelfde fout maken. 1 ding is zeker, ik zal nooit over hem geraken.
15 mei is hij jarig en “onderneem ik weer een poging” door een gelukkige verjaardag te sturen…Misschien denkt hij “laat me gerust”, maar ik blijf liever subtiel proberen dan gewoon helemaal niets te ondernemen, want daar schiet ik al helemaal niets mee op…ik zou hem zelfs niet zeggen dat ik hem ooit nog terug wil, ik wil gewoon iets horen van hem…al zegt hij alleen danku!
Dit was dus mijn verhaal…Sorry dat het zo lang is geworden en bedankt voor wie het heeft gelezen…
hihi. Hopelijk komt het allemaal goed met jou en maak je de juiste keuze!