Uhhhhmmmmmm Pookie ik wil wel advies geven maar weet even niet wie S. is en waar het omgaat…
pookie was dat je ex die je feliciteerde voor zijn verjaardag? zo ja wat was zijn reactie? zo niet iets meer uitleg!!
?? pookie ??
Euh Pookie ik ben ook niet mee maar euh, je hebt een vriendje waar je je super bij voelt, dus wat doet het er toe?
Pookie,
Meid, ik weet niet of je moet reageren op S. Je hebt een leuk vriendje hier gevonden en je bent er toch erg gelukkig mee? Je moet natuurlijk zelf kijken wat je gaat doen… Maar volgens mij voel je nog heleboel dingen voor S…
Deems: ja dat snap ik…Bij mij in de liefde gaat het super. Gelukkig was ik heel het weekend bij hem…na dat van S.
Angel: S. is degene waar heel mijn verhaal hier in dit topic om draait 
Mutlu: dat is hem ja…had hem op 9maart een berichtje gestuurd dat ik in Breda was, de laatste keer dat ik daar was was namelijk met hem
Dus toen vroeg ik hoe het met hem ging…en daarna dus voor zijn verjaardag…En hij zei: dankje, met mij is alles goed en met jou? NA ZO LANG
We hebben een heel gesprek gehad die avond (Doordat K. te laat was tss) Verdorie…
Mekotech: ja?
Liesje: S. is degene waarover hier heel mijn verhaal gaat, als je dat leest zal je het wel snappen.
Druifje: het voelde gewoon aan alsof hij dood was (grof gezegd sorry). En nu praat hij opeens toch wel tegen mij…na een jaar. Dat doet heel wat met me ja…Ik heb eindelijk de kans om antwoorden te krijgen, en die wil ik ook.
*Meiden ik ga helemaal niets verkeerd doen hoor en ik heb het super leuk met K. nu en ik zal hem ook nooit laten gaan…
Maar ik kan S. niet negeren nu, ik heb eindelijk de kans om antwoorden te krijgen…
Het was/is gewoon een grote shock dat hij plots tegen me praat…en waarom praat hij tegen me? *
pookie meis kijk uit, want je hebt zelf aangegeven dat dit gevoel nooit over zou gaan en dat hij de liefde van je leven is en nu heb je contact, vraag hem gewoon 10 vragen en laat vervolgens niks meer van jou horen, dan weet hij hoe het voelt, want hij heeft je pijn gedaan!! en dat heb je niet verdiend! je bent nu gelukkig met een jongen die dicht bij woont, over zijn gevoelens praat en wat niet meer!!! succes meis!!
vergeet fase 1 niet… jammer…
Mutlu: S. woonde ook dicht bij he, nog dichter zelfs 
Maar ik praat al niet meer met hem hoor… Ik bedoel, hij negeert me niet weer ofzo, en als hij wil praten doet hij dat maar, maar ik ga niet zelf beginnen…
Meko: ik was er helemaal klaar mee en het ging zooooo goed…en dan praat hij plots. Ik snap er niets van…maar ik kon het NIET negeren, jammer maar helaas.
Zijn neef had ik ook een maand al niet meer gehoord, en zondag nacht smst hij plots…wat gek.
oooja pookie was ik ff vergeten ik snap dat je er overdonderd door was, maar iemand die de moeite niet neemt om tekst en uitleg te geven voor zijn afwezigheid en niet de moeite doet om te reageren op eerder gestuurde berichtjes is nu ook de moeite niet waard om op te reageren!!
**Beetje laat maar bedankt voor jullie steun! **
Ondertussen hoor ik weer bijna niets meer van hem, maar het kan me ook helemaal niets schelen! Goed van mezelf vind ik toch hihi.
Ik kan nu voor het eerst zeggen: ik ben over hem. 
op naar fase 2~~~!
Iets langer als een jaar geleden schreef ik dit ;
op 22 july stapte we het vliegtuig in om voor de 7e keer naar het heerlije turkije te gaan. met kriebels in mijn buik van de spanning duurde de vlucht me veel te lang. 3,5 uur later zette de piloot het vliegtuig aan de grond in bodrum, waar we al snel door konden voor het visum, en paspoortcontrole, ook de koffers kwamen snel, we moesten nog 2,5 uur in de bus zitten om bij het hotel in marmaris aan te komen. aangekomen in het hotel de spullen op de kamer gezet, en aan het zwembad gaan liggen. waar mijn oog al snel viel op O. maar ik had mezelf voorgenomen om niet verliefd te worden, omdat ik zoiets al eerder had mee gemaakt, en dat niet erg goed had uitgepakt. Hij kwam bij ons zitten, en vroeg of we net waren aangekomen (omdat we nog een beetje wit waren) en waar we vandaan kwamen, al snel begon hij alleen met mij te praten. Hij vroeg of ik mee wilde doen met de poolgame, maar ik zei dat ik wel publiek zou zijn. zo ging het een paar dagen verder. toen ik op een ochtend beneden kwam, en er achter kwam dat ik nog iets vergeten was op de kamer, en op het moment dat ik de sleutel wilde pakken kwam er net een andere enternainer langs lopen, die me bij mijn arm pakte, en me zei dat ze met het hele team hadden besloten dat ik mee moest doen aan het spel. hoe erg ik ook probeerde weg te komen, dat kon niet, want het hele animatie stond om me heen om te zorgen dat ik niet weg kon. op dat moment begon O weer tegen me te praten, en vroeg of ik die avond met hem weg wilde gaan, ergens iets drinken. ik vond het prima, en die avond zijn we weg geweest, hadden gesprekken over van alles, maar hij vertelde me meteen dat hij bang was om verliefd te worden, en dat hij geen gebroken hart wilde. op dat moment vroeg ik wat ik er dan deed en wilde opstaan om weg te lopen. hij keek me verbaasd aan en vertelde me dat hij vanaf dat moment aan mij merkte dat ik echt serieus met hem was. Van 1 avond volgde er meer, elke avond na zijn werk liepen we samen richting het strand, of een barretje. heb een geweldige tijd gehad. op een avond toen ik terug kwam in het hotel doordat ik met mijn ouders even de stad in was geweest om dingen te kopen, zag ik dat O niet in het hotel was. toen kwam er een entertainer naar me toe lopen die me vertelde dat O ergens anders was, en dat hij me daar heen zou brengen. hij was aan het oppassen op het kindje van de menager. het was zo leuk om hun samen te zien. heb een geweldige nacht met hem gehad, en om 5 uur liep ik terug naar het hotel. ik voelde dat het afscheid wat de volgende dag zou komen ontzettend zwaar zou zijn, en ik hoopte dat het zo lang mogelijk weg zou blijven. maar helaas. 5 augustus vroeg in de ochtend zou de transferbus komen, om ons terug naar het vliegveld te brengen. onze laatste nacht samen was ontzettend raar, maar wel leuk. het was gewoon klote door het idee dat je de volgende dag niet meer samen kunt zijn, doordat er een paar 1000 kilometer tussen zit. afscheid nemen konden we niet, en hebben daar dus ook de hele nacht over gedaan, tot hij me uiteindelijk zei dat ik echt moest gaan, doordat ik anders de bus zou missen. mijn ouders stonden buiten het hotel al te wachten op me, met alle spullen. O groette mijn ouders en nam afscheid van ze. De bus kwam, en de tranen stroomde over mijn wangen. De blik in O zijn ogen zal ik nooit vergeten, de ogen die op dat moment zoveel dingen zeiden. De bus heeft uiteindelijk nog 10 minuten op me moeten wachten, omdat ik niet los kon laten. O liep mee naar de ingang van de bus, waar hij me een laatste kus gaf, en een brief. de deuren van de bus gingen dicht, en ik ging op mijn plek zitten. keek en zwaaide naar O tot ik hem niet meer kon zien, en vanaf dat moment realiseerde ik me dat dit meer dan een vakantie liefde zou zijn. de hele terugreis gehuild, en toen ik in nederland aankwam meteen een smsje gestuurd. een paar uur later ging mijn telefoon. het was O om te vragen hoe mijn reis was gegaan, en dat hij me miste. Zo gaat het nu elke dag, we bellen 3x per dag, en we spreken elkaar elke avond na zijn werk op msn. Ik heb nu een 2e baantje gevonden om geld bij elkaar te sparen om in oktober naar hem toe te kunnen en zijn familie te leren kennen. mijn ouders hebben de hele vakantie achter me gestaan, wisten van ons. en ook nu staan ze nog achter me. daar ben ik ontzettend blij mee. alleen heb ik soms het gevoel dat mensen me niet begrijpen. vriendinnen van me vinden het een beetje raar dat ik mijn hart heb verloren aan een jongen die ik niet kan zien voor onbepaalde tijd. soms vraag ik me ook wel eens af waar ik mee bezig ben, maar dit ik wat ik wil, hij is wat ik wil!
http://stijl.wereldwijzer.nl/images/buttons/report.gif http://stijl.wereldwijzer.nl/images/buttons/quote.gif
Helaas dit dit allemaal voorbij. Afgelopen zomer ben ik terug gegaan naar Marmaris, waar ik weer een fantastische tijd heb gehad, alleen had ik een naar gevoel tegenover O. Ik was in turkije, 1 km van de plek waar ik hem leerde kennen, en hij wist daar niets vanaf. Daardoor heb ik hem gebeld, hem verteld dat ik in turkije was, en hij klonk als de gelukkigste man ter wereld. Hij ging me zien! tenminste, dat dacht hij. De drang en de wil om hem te zien was sterk, overheersend. Ik was dingen aan het bedenken, plannen, en overleggen. Toen kreeg ik een telefoontje van O. hij was in marmaris, en er klaar voor om me weer te zien, dingen uit te spreken en me vast te kunnen houden. Helaas was het enthousiasme van mijn kant wat minder, wat duidelijk te horen was. Ik was me rot geschrokken en heb opgehangen. Een fout die ik mezelf nu moeilijk kan vergeven. Ik was er, hij was er. Maar we hebben elkaar niet gezien. Ik heb me prima vermaakt op vakantie, maar O weer zien zou de kers op de taart zijn geweest. Ik heb hem WEER gekwetst en wilt niets meer met me te maken hebben … ik weet niet meer wat ik moet doen. We kunnen niet met, en niet zonder elkaar…
De titel van dit topic…
Het is iets wat ik me al een hele tijd afvraag.
Om eerlijk te zijn al bijna een jaar.
Mijn verhaal is te lezen in: Mijn verhaal.
Even in het kort:
Ik kreeg in juli 2010 een Turkse vriend, de beste vriend van m’n Turkse stiefbroer.
Ik ben vaak terug geweest naar Alanya om tijd met hem door te brengen en het waren de mooiste dagen van mijn leven.
Tot er in juli 2011 plots een einde aan kwam. Ik was bang en wantrouwend omdat hij weinig tot niks meer van em liet horen.
En in die periode had ik hem juist nodig omdat er iets heel naars gebeurd was bij ons thuis.
Mijn angst en wantrouwen kon ik niet onderdrukken en m’n toenmalige askim had er genoeg van. Er kwam een einde aan onze relatie en nu in mei 2012 vraag ik me nog altijd af hoe ik door moet.
Ik denk elke dag aan hem en mijn gevoel voor hem is het afgelopen jaar niet minder geworden.
We gaan als vrienden met elkaar om terwijl ik eigenlijk meer wil dan dat.
Ik durf er niet over te beginnen, met de angst dat dan ook de vriendschap kapot kan gaan.
Hij praat niet graag over gevoelens, maar het zit me enorm dwars.
Ik moet m’n weg nog vinden om hier mee om te gaan. Maar het afgelopen jaar was de zwaarste periode die ik mij kan heugen.