Interessant om al die reacties te lezen over Nederland. Zorgt er bij mij voor dat ik wel steeds beter kan verwoorden waarom ik hier weg ga. Ik krijg steeds meer het gevoel dat we in Nederland verder en verder van de realiteit afdrijven. Het gaat steeds meer over afgeleide waarden.
Lagavita noemde de zorg. Mijn vrouw werkt ook in de gezondheidszorg (gehandicapten) en wat ik daarvan hoor is dat het meer en meer over geld en budgetten gaat en steeds minder over de clienten (en als het al daarover gaat is het dat ze steeds minder zorg krijgen). Het individu wordt steeds meer een product wat minder moet gaan kosten (oa zorg) en vooral meer moet opleveren (werken en dus belasting betalen). De regie daarover ligt meer en meer bij overheid, semi-overheid en financiĆ«le- en verzekeringsbedrijven. En wijā¦we laten het gebeuren.
De vergader- en managementcultuur is ook genoemd. Steeds meer chiefs en minder indians. Deze cultuur is inmiddels berucht, ook in het buitenland.
Werknemers moeten zich steeds meer bezig gaan houden met āvirtueleā onderwerpen. Heb het zelf ook meegemaakt. Heb 25 jaar bij een grote financiĆ«le instelling gewerkt. POPās, KPIās, werken volgens SMART en aanpassen volgens PRINCE. En dat terwijl ik maar een gewone riskmanager was. Ik wilde bedrijven op hun kredietwaardigheid beoordelen, bedrijven analyseren en meer niet. Het is slechts een voorbeeld maar je vind het overal terug. Een vriend van mij werkt in de ICT en is 25% van zijn tijd kwijt aan het registreren waar hij mee bezig is (geweest). Overgeorganiseerd noem ik dat. Je raakt steeds verder verwijdert van de essentie en de kern.
En dan inderdaad dat we altijd ergens wel een mening over hebben en die dan ook vooral laten horen. Goed, assertiviteit is een goede eigenschap maar ook hier mag het van mij wel een onsje minder. Der kans is groot dat je iemand kwetst (maar who cares, ik mag mān mening toch geven?!). We vinden (of vonden) onszelf zo tolerant. Me hoela! Ik heb in Galgary gezien wat tolerant is. Wel 15 verschillende nationaliteiten in een metro en toch een prettig sfeertje. Tulbanden, hoofddoekjes en cowboyhoeden door elkaar en men help elkaar bij het in- en uitstappen als het nodig is ongeacht wat je op je hoofd hebt.
Ik wil voorkomen dat ik uit Nederland vlucht en om niet al te negatief te zijn over ons kikkerlandje, maar het kost me steeds meer moeite. Tuurlijk hebben we ook een aantal goede dingen, maar dat weegt bij mij inmiddels niet meer op tegen de dingen die ik hier meer en meer mis. Ik mis eigenlijk vooral de bereidheid in Nederland om de huidige koers te wijzigen.
Ik denk eerlijk gezegd dat het mij net zo zal vergaan als Corberana. Ik had dat al na de laatste twee keer dat we weg waren uit Nederland. Ik voel me er steeds minder thuis.
Overigens ga ik de film Into the wild nog een keer kijken (ben nieuwsgierig geworden). Mochten jullie benieuwd zijn waar wij naartoe gaan kijk dan een keer naar āThe Last Trapperā uit 2004. Yukon op zān mooist in alle jaargetijden.
Geen idee waarom mijn laatste post er nu 2x instaat. Misschien dat de administrator een versie kan verwijderen?! Schoot me net te binnen dat ik de film āInto the Wildā onlangs wel heb gezien. Ik vond hem indrukwekkend en ook wel aangrijpend (maar ik hoop dat het niet zo met mij (ons) aflooptā¦ . We gaan wel een cursus/opleiding volgen om in de wildernis de kans van slagen om te overleven te vergroten.
Ik kan de frustraties uit Nederland wel begrijpen, maar aan de andere kant mis ik persoonlijk wel wat van de georganiseerde elementen hier in Canada. De vakbonden zijn hier zo machtig dat ze een monopolie hebben en daardoor kan ik geen baan krijgen op een positie die ik graag wil. Voor die baan moet je lid kunnen worden van de vakbond, maar daar overheerst vriendjespolitiek en als immigrant kom je daar niet tot heel moeilijk in. En dan de arboā¦ In Nederland vervloeken we die jongens vaak, maar hier mis ik ze wel. We hebben wel zoān soort organisatie, maar die geven enkel wat suggesties. Ik heb al een paar bijnadoodervaringen gehad door de lak aan veiligheid die men hier (bij diezelfde vakbond o.a.) heeft. Gebrek aan controle op kwaliteit en veiligheid overheerst, want die āgeweldigeā syndicaten overstijgen de marktwerking.
Ook mis ik de mogelijkheid om lekker even die andere stad te bezoeken met de trein. Hier rijden de treinen trager dan de autoās, moeten voorrang verlenen aan goederentreinen en kosten alsnog gloedje duur. Dan heb je nog wel bussen (GreyHound, Orleans Express), maar die zijn net zo duur als de trein. Zit je toch iedere keer weer te carpoolen, wat niet praktisch is als je eens wat meer bagage mee wilt nemen.
Het zijn vooral die kleine dingen die je gaat missen als je eenmaal weg bent.
Ik zei ergens al eerder dat het gras immers niet groener is aan de andere kant. Dat blijkt maar weer. Elk voordeel heeft zijn nadeel. Wie gaat emigreren omdat ze per definitie denken dat al hun problemen verdwijnen heeft het mis. Je neemt niet alleen jezelf mee en sommige ergenissen laat je achter maar daarvoor krijg je ongetwijfeld andere terug. Hoe zeer ik het sociale spanje ook mis hoe zeer ik ook weet dat dat sociale leven een andere kant van de medaille kent waarin ik de intimiteit mis. Het is wel sociaal maar veel oppervlakkiger vaak. Het lijkt allemaal intenser door al dat geknuffel maar schijn bedriegt. Net zoals mensen hierheen komen in de hoop een open minded cultuur te vinden die niet zo tolerant blijkt als lijkt op het eerste gezicht. Kortom voor mij een open deur.
Een reden om te emigreren is in gezonde vorm een behoefte aan verandering en een nieuwsgierigheid naar een andere manier van leven. Niet zozeer het ophemelen en denken dat ādaarā alles beter is. Daarom ook het stukje met voordelen van Nederland.
Precies. Maar aan de andere kant is onze motivatie om te emigreren wel omdat we -denken- er op vooruit te gaan. Niet in materiƫle zin, maar wel in de zin van kwaliteit van leven. Dus ergens komt de wens toch voort uit een stukje onvrede met onze huidige situatie.
Zoals ik al eerder aangaf: Canada is ook vast geen Utopia en ook de Canadese medaille heeft twee kanten. Blijft dus de behoefte aan verandering over waarbij wij denken dat het nieuwe totaalplaatje beter aansluit bij onze behoeften.
Idd niet alles is er beter maar toch gewoon meer voordelen ten opzichte van de nadelen. Of dat werkelijk ook zo voelt wanneer jullie inmiddels lekker āvastgeroestā zijn in canada dat is een vraag die je enkel kan beantwoorden door te doen en te beleven. Mensen zetten doorgaans stappen en maken keuzes in de hoop daarop vooruit te gaan maar alleen de naieven geloven dat het doorhakken van dergelijke knopen een eind maakt aan al hun zorgen en irritaties. Ik houd er daarom ook niet van als mensen die geemigreerd zijn ineens doen alsof nederland een paria is geworden voor ze. Ik snap best dat als je hier even terug bent je snel weer voelt waarom je bent weg gegaan maar met alle respect is dit toch je roots. Die kun je wel gaan verloochenen maar die moet je ook wel een beetje kunnen omarmen anders komt het mij alleen maar over alsof je jezelf nog moet overtuigen dat laatste kleine stukje gevoel voor dat land kapot te maken. Ik kijk graag op een goede manier terug; ook op perioden die niet zo leuk waren. Ergens maar op blijven kankeren zoals op het nederlandse klimaat en de nederlandse mentaliteit terwijl je allang geemigreerd bent zegt me dat je dat om een of andere manier nog steeds niet los kan laten.
Overigens ben je nog steeds wel heel erg nederlands op het moment dat je alleen de negatieve kanten nog kan zien. Dat is nu juist dat nederlandse gedrag dat ik zo jammer vind; de zwartkijkerij. We zijn een soort raspessimisten lijkt het wel. Daardoor zijn sommigen denk ik teveel geneigd te doen alsof het tegenovergestelde per definitie beter is. Polarisatie heet dat en dat loopt onder ons nederlanders met onze meningen en zwartgallerij een beetje uit de hand.
Leuke discussie!
Helemaal mee eens, toch het avontuur op willen zoeken, die behoefte aan verandering, nieuwsgierigheid en niet echt ontevreden zijn met je situatie in Nederland.
Ik ben bang als je echt ontevreden bent met wat dan ook, dat je eerst aan jezelf zal moeten sleutelen, omdat de kans dat het aan de ander kant (dat groene gras) niet ok is wel groot is.
Ik had het in Nederland best goed, maar wilde toch meer uit mijn levensgeluk halen en dat lukt tot nu toe aardig.
Sandra
Maarre, Lagavita jij zit in Nederland, hoe kom jij aan je trekken? Is het bos genoeg waar je een huis hebt? En je 2 honden (leuke vergelijking die brokken en speeltjes die ze van elkaar willen, dat gaat hier ook zo, zijn net mensen!!).
Je hebt in Spanje gewoond? Wel flink gereisd?
Wil je je definitief elders gaan vestigen of heb je die Wereldplek nog niet gevonden of besloten om toch in NL te blijven?
ik ben benieuwd.
Sandra
Het is een kwestie van je ergens thuis voelen of niet. Nadat ik 7 jaar in Spanje was geweest, ben ik weer terug gegaan naar Nederland. Je kijkt dan met hele andere ogen naar je geboorteland.
Spanje was voor mij in alle opzichten besmettelijk en ookal had ik een goede baan en nieuwe hele goede vrienden toch voelde ik me er niet meer thuis en ben ik na 3 jaar weer terug gegaan naar Spanje. Dat is inmiddels bijna 12 jaar geleden.
Nederland heeft ongetwijfeld goede dingen maar die wegen voor mij niet op tegen de voordelen van mijn leven hier in Sevilla. Dat heeft met name met de manier van leven te maken en de mentaliteit van de mensen (en daar is het weer mede van invloed op).
Spanje heeft het op dit moment erg moeilijk, met name de vele werklozen, maar toch zou ik liever werkloos in Spanje zijn dan werkend in NL.
Werken is nl alleen belangrijk omdat je geld nodig hebt. Werk om te leven is hier het motto, in NL vaak leven om te werken (en dat terwijl er in Spanje harder en langer wordt gewerkt dan in NL).
Ik heb er voor gekozen om daar te zijn waar ik me thuis voel en de rest vind ik allemaal bijzaak.
Ik heb niet alleen in spanje gewoond maar ook in guatemala en mexico maar het langst wel in spanje. Een half jaar guatemala mexico is niet echt vergelijkbaar. Ik erger me zeker vaak aan de issues die hier voorbij komen in Nederland en ik blijf altijd een soort heimwee houden naar spanje en dan met name barcelona. Maar er liggen daar ook veel herinneringen die het confronterend maken. Zo ben ik mijn grote liefde daar verloren in een ongeluk. Daar zijn brengt ook dat soort confrontaties met zich mee al voel ik me er toch als een vis in het water als ik er weer ben. Ik blijf het moeilijk vinden de stap te zetten omdat ik niet in eeste plaats denk dat het de plek is. Ik ben op dit moment mezelf juist meer aan het vinden op een andere manier.
De essentie is meer dat ik me om een of andere reden opgesloten voel. Ik dacht eerst: Nederland benauwt me met alle nadelen die hier al zijn genoemd. Maar in Spanje heb ik me ook leeg gevoeld op diezelfde manier. Toen ik in nederland mijn baan opzei om mezelf een sabatical te geven ben ik in dat jaar vooral veel met bands mee op tour geweest en festival na festival af als concertfotograaf.
Toen ben ik me gaan realiseren waarom Barcelona me zo trekt en de āspanjaardenā. Spanjaarden zijn in mijn optiek wat vrijer. Zoals hierboven ook al gezegd: men werkt daar om te leven. Hier moeten we agendaās trekken en moet alles worden afgewogen. We hebben gewichtige discussies en niet gewoon lol! In spanje kon ik alleen uit en een goede avond hebben en in nederland word ik belaagd door wanhopige mannen die denken dat een vrouw alleen op zoek is naar seks. Even kort door de bocht hoor want het zijn er maar een paar die dat voor een grote groep mannen verpesten.
Ik weet in ieder geval dat als ik langer in barcelona woon ik het ook allemaal vol en druk vind worden. Hier in het bos heb ik op dit moment de goede balans: stad dichtbij. Ik denk echter dat ik gewoon een nomade ben. Er zijn ook mensen die meer bewegingsvrijheid nodig hebben. Om te doen wat ze leuk vinden om te doen maar ook om te gaan en staan waar ze willen staan. Zoals manu chao zegt: ik wou dat ik 7 of acht levens had maar dat kan niet. Het nadeel vind ik afhankelijkheid. Ik wil me slechts afhankelijk van mezelf voelen en dat voelde ik me al die tijd niet.
De banen liggen in spanje niet voor het oprapen en er wordt hier wel gezegd liever werkeloos in spanje dan werkend in nederland en dat ben ik metaforisch gezien zeker met corberana eens alleen ben ik hier een jaar werkeloos geweest en kon dat zijn vanwege een vangnet. In Spanje is dat iets anders geregeld en om te emigreren en daar te beginnen zonder geld en zonder werk is geen optie. Daarnaast net een huisje hier leuk ingericht geld in gestoken, heb honden die ik niet in barcelona zou willen laten leven en zo zijn er meer donts natuurlijk.
Ik heb hier nu een mooie omgeving waar ik me prettig in voel en me de rust en ruimte voor mezelf geeft die ik nodig heb op dit moment. IK werk er nu dan ook aan om met fotografie en schrijven iets op te bouwen waardoor ik van mijn creativiteit kan gaan leven. Dat komt langzaam van de grond. Nu dus ook even hier in nederland aan de slag en in ieder geval weer even sparen. Dat ik ooit voor langere tijd naar spanje terug ga staat zeker vast maar ik betwijfel of ik uberhaupt iemand ben die zich ergens echt permanent zal settelen. Op een of andere manier benauwt dat idee me echt vreselijk waar dat ook is. Ik heb dat altijd beschouwd als iets voor ālaterā.
Vandaar dat ik wil voorkomen dat ik Nederland verlaat met alleen maar negatieve gevoelens over wat ik achterlaat. Vind ik geen goede basis om afscheid te nemen en zeker ook geen goede basis om opnieuw te beginnen. Ik kan me ook voorstellen dat er mensen zijn die dat wel doen vanuit een bepaald gevoel van onzekerheid. Als ik nu maar hard genoeg roep dat ik het hier niet leuk vind moet het waar ik naartoe ga wel beter zijn. Daar geloof ik dus niet in. Goed afscheid nemen is een kunst op zich. Een vriend van mij vergelijkt het met afscheid nemen van iemand die doodgaat (en ergens sterft er natuurlijk ook iets als je 9.000 km verderop gaat wonen). Het achterlaten van de fijne dingen doet zeer en dat is goed. Zo kun je in mijn beleving toch goed vertrekken en op een fijne manier terugkijken op het verleden.
Dat over je roots, daar ben ik nog niet uit hoe daarmee overweg te gaan. Het nadeel vind ik dat je je roots niet kan uitkiezen en de invloed die dat op je heeft is ook in wezen onvermijdelijk, of je er nu blij mee bent of niet. Als voorbeeld. Ik heb een grote familie, maar sinds onze emigratie steeds minder contact, in ieder geval steeds minder leuk. Proberen me uit alle macht te weerhouden en accepteren tot op heden onze beslissing niet. We zijn voor vanalles uitgemaakt (van onverantwoord tot volslagen gek en het manipuleren van onze dochter). Ja, dat zijn dan je ook roots. Verloochenen doe ik ze niet maar er wat mee kunnen of er blij mee zijn is er ook niet bij. De roots van mijn opvoeding dan: geldt hetzelfde nl āzo ben je niet opgevoed en besef je wel wat je aanricht in de familieā. De roots van mijn land: daar kan ik gelukkig meer mee, ik denk omdat dat minder persoonlijk is.
Natuurlijk bestaat de kans dat de familie tzt bijdraait en dat zou wel zo fijn zijn maar als het niet gebeurt so be it. Ik kan er niets aan veranderen en als de familie ter sprake komt is het dus bijna altijd in het negatieve (en dat negatieve gevoel is nu juist wat ik liever niet mee wil nemen).
Dit overdenkend concludeer ik dat ons vertrek, het afscheid nemen en bij voorkeur op een goede manier niet helemaal afhankelijk is van degene die vertrekt. Afscheid nemen kun je niet alleen doen en de kwaliteit daarvan hangt af van de inspanning van de vertrekkende en de achterblijvers. Als een van de partijen daar geen -positieve- energie in wil steken is dat vervelend en heeft dus ook zijn weerslag op de herinneringen van wat je achterlaat (en zijn in dit geval dus niet positief).
Dit ken ik, ik heb het zelf ook meegemaakt. Ook ik werd voor gek verklaard toen ik aankondigde terug te gaan naar Spanje. En dat is nog geen 2400 km.
Vele redenenen werden aangedragen met name de hoge werkloosheid toen in Sevilla en dat ik zoĀ“n leuke en goede baan had in NL.
Zelfs toen ik al terug was in Spanje werd er nog kritiek geleverd. Tijdens mijn bruiloft kreeg ik nog preek dat ik NL niet mocht vergeten en meer kontakt moest onderhouden met de familie (de pot verwijt de ketelā¦)
Uiteindelijk heeft dat geleid tot een grote ruzie en bijna 2 jaar radiostilte.
Wat is de reden van deze familie bemoeienis??
Ik denk een deel angst, een deel bezorgdheid en een deel egoisme.
De angst om wat er kan gebeuren zover weg en je er niet even heen kan als er iets gebeurt en omgekeert, jij kan niet even terug naar NL als er daar wat mis is.
Bezorgdheid omdat de familie geen persoonlijk advies kan geven over zaken en ze nog altijd denken dat je een kind bent (dat is vaak de gedachte van de moeder en de rest van de familie schaart zich vaak achter haar).
Een bepaalde vorm van egoisme omdat men graag alles bij de hand en onder controle wil hebben, je bent er niet meer tijdens verjaardagen, feesten, kerst etc en als er kleinkinderen komen, kunnen ze niet 100% van de tijd aanwezig of in de buurt zijn.
Het zijn fases waar jij en de familie door heen moeten. Mijn familie heeft het uiteindelijk allemaal geaccepteerd simpelweg omdat ze geen keus hebben en daar is met name mijn moeder heel laat achter gekomen. Ze is er nog altijd niet 100% blij mee maar ze beseft nu dat ze er niets aan kan veranderen.
Leuk is wel dat mijn broertje die ooit die preek hield nu in Hong Kong woontā¦
Dit alles heeft veel tijd en problemen gekost maar kennelijk was er in ons geval geen andere weg.
Rob, ik weet niet in hoeverre je dingen herkent in mijn verhaal daar ieder geval anders is, ik wens je in ieder geval veel succes, uiteindelijk is het jouw leven en zijn het jouw beslissingen, met de steun van familie is het een stuk makkelijker, maar zonder lukt het ook!!
Ik denk een deel angst, een deel bezorgdheid en een deel egoisme.
De angst om wat er kan gebeuren zover weg en je er niet even heen kan als er iets gebeurt en omgekeert, jij kan niet even terug naar NL als er daar wat mis is.
Bezorgdheid omdat de familie geen persoonlijk advies kan geven over zaken en ze nog altijd denken dat je een kind bent (dat is vaak de gedachte van de moeder en de rest van de familie schaart zich vaak achter haar).
Een bepaalde vorm van egoisme omdat men graag alles bij de hand en onder controle wil hebben, je bent er niet meer tijdens verjaardagen, feesten, kerst etc en als er kleinkinderen komen, kunnen ze niet 100% van de tijd aanwezig of in de buurt zijn.
[/QUOTE]
Ja, die indruk hadden wij inmiddels ook. Loslaten blijkt toch in de praktijk moeilijker dan men wil toegeven. Enerzijds is een kritische noot of een waarschuwing natuurlijk prima, anderzijds is genoeg ook een keer genoeg en blijft over het accepteren van onze keus.
Ergens toch āfijnā om te horen dat dit niet alleen bij ons speelt. Hopelijk schuilt er een kern van waarheid in het gezegde āde tijd heelt alle wondenā.
Ergens fijn om te horen dat het probleem niet alleen bij ons speelt.
Wellicht schuilt er toch een kern van waarheid in het gezegde āde tijd heelt alle wondenā. Dat is nl het enige wat overblijft.
Beste Jeanette,
Ik ben pas net lid geworden van dit forum, dus weet nog niet zo goed hoe het werkt. Wij zijn een gezin van 4 en willen graag informatie over wat voor mensen je zoekt om mee te gaan werken in equador.
grt Caren
hallo, Nou jaā¦mensen die met hun eigen handen willen werken. Zowel op het land als in de kas en misschien in de horeca. Dus makkelijk als mensen verstand hebben van dieren ook. Een groep jonge mensen liefstā¦die ook iets willen investeren. Als je zoĀ“n groep hebt dan kunnen we een keertje afspreken hier. het gaat mij dus meer om mensen die graag willen ā¦dan om praters. alvast tot ziens, Nomade
Beste Korikong, ten eerste je hebt mijn respect dat je dit hebt geprobeerd, erg goed. Het spijt me dat het zo gelopen is, voorbereiding is het halve werk zeg ik altijd maar. Ik zou niet weten hoe je daar ten eerste terrecht bent gekomen op Palawan, want als ik zoets zou gaan starten moet ik daar wel hele goede connecties hebben en betrouwbare om zo een stap te durven zetten. Dan had je van te voren alles kunnen weten over de problemen waar je dus tegenaan stuitte. Alhoewel je als je aan zoiets begint altijd tegen problemen aanstuit. Ik ben nieuwschierig wat je nu gaat doen daar, misschien eerst eens rustig beginnen met wat kleins? Let me know, je maakt mij erg nieuwschierig. [EMAIL=ākoenprins@hotmail.comā]koenprins@hotmail.com
. We gaan wel een cursus/opleiding volgen om in de wildernis de kans van slagen om te overleven te vergroten.