Ik houd mijn hart vast als de euro hier komt. Wij leven hier ontzettend riant, hebben een schitterende woning en nog een 2de, is gewoon geld waard, dus zijn hartstikke rijk! En wat je schrijft lukt het niet, heb ik de tijd van mijn leven gehad, dat kan niemand me meer afnemen.
Maar die gewone mensen hier in het dorp, hebben zo weinig en als dat nog minder wordt zijn de problemen niet te overzien.
Bovendien hebben we hier sinds vorig voorjaar een hele enge regering, hun laatst maatregel is een censuur op de media. Dat het land zo’n 30 jaar achter loopt is in veel gevallen heel leuk, maar dit lijkt wel middeleeuws. Waar leidt (lijdt…) dat toe? Ze zijn anti zigeuner, ook zo fijn… dat zijn de mindere kanten van het land, terwijl de mensen ook zo lief zijn, aangenaam nieuwsgierig.
Ik merk ook nu ik de taal wat machtig begin te worden en echte gesprekken kan voeren, dat er nog veel Hongaren terugverlangen naar het communisme, heel triest, de spirit om de handen uit de mouwen te steken ontbreekt nog zo erg, zo jammer!
Ik hoop dat je gauw terug bent op je mooie plek bij je prachtige honden!!!
Sandra
By the way, ik had het in mijn eentje nooit gedurfd, wat ben jij een dappere vrouw, Nomadevrouw! Gelukkig wel gek, haha!
Het valt me op dat iedereen steeds maar schrijft dat je het maar gewoon moet doen, ik mis wat de praktische tips. Ik begrijp dat je knopen moet doorhakken en ik ben wel de laatste die naar luxe hangt, maar het is volgens mij ook niet slim om doelloos erop uit te trekken en maar te zien hoe het loopt. Wat heb je nodig? Een kleine geldreserve, een uitgewerkt plan (met wat erin?). Zeg je direct alles op in Nederland (huurhuis en alles wat je verder geld kost), of ga je eerst eens 3 maand snuffelen? Meestal weet je immers maar nauwelijks waar je heen gaat? We moeten niet teveel apen en beren zoeken, mee eens, maar we moeten wel wat realistisch blijven denk ik. Ik heb bijv. geen rijke ouders of onderdak als ik onverwacht berooid terug kom na 10 maanden of 2 jaar. Ik zou de reis naar bijv. Equador net kunnen betalen en dan is 't op. Ik heb eerder in het buitenland gewerkt en ik weet dat het na een tijdje ook kan gaan vervelen, omdat je bijv. te ver van de bewoonde wereld zit voor gezelligheid.
Een vriend van mij heeft het denk ik heel goed aangepakt. Die heeft zijn bestaande baas gevraagd een collega bedrijf in het buitenland te bellen en hij kon zo overkomen. Hij kwam in een campus en had zo meteen collega’s, een baan en gezelligheid. Inmiddels is ie al weer 2 bedrijven en landen verder.
Wat heb je nodig?
Gezond verstand!!!
Lef en humor
Afscheid durven nemen van zekerheden
Gemak met ontberingen
Multifunctionaliteit
Inventiviteit
En simpelweg de lol inzien van hard werken…
Een kapitaal is makkelijk maar biedt geen garantie voor succes
Beter is het vermogen van niets iets te maken en een pitbullmentaliteit om vol te houden.
In 2004 geëmigreerd naar Centraal Europa en van niets iets gemaakt. Voor degenen die zich in bovenstaande omschrijving herkennen hebben wij nog mogelijkheden in bourgondische bezigheden. Hier zit een netwerkje van andere activiteiten omheen die aan elkaar gerelateerd zijn.
Gok nooit op één paard, hier is houden van paarden overigens wel een dikke pre.
Iedereen succes met haar/zijn overpeinzingen en overwegingen
Voor vragen of opmerkingen; schroom niet, mail!
Bh1967,
Ik denk als je de reacties goed leest er best veel advies gegeven is. misschien had je wat anders willen horen?
Als je geen (extra) geld hebt, wordt het een zeer avontuurlijke aangelegenheid. misschien toch eerst een paar jaar flink sparen om een buffer te hebben, de mogelijkheden zijn dan veel groter.
Je had al aangegeven dat je geen eigen bedrijfje wilde of kon beginnen, dus dan is een baan voor jou heel belangrijk.
Er staan op internet best banen aangeboden in verschillende landen, op deze site, die ik overigens pas net ontdekt heb, staan ontzettend veel banen. Weet je wat je wilt en weet je waar je naartoe wilt? wil je goed geld gaan verdienen of gaat het je meer om de ervaring, dat is ook belangrijk. waarom ga je weg?
Wij hadden wel een startkapitaal en zijn gaan investeren hier in Hongarije, ik kan je zeggen het kost altijd meer dan je denkt, aan geld en aan energie (maar je krijgt ook veel energie terug).
Gaat het je om de ervaring, dan zijn er heel veel vrijwilligers banen in het buitenland, van daaruit kun je misschien een echte baan vinden.
mijn ervaring is als je eenmaal in een land woont je veel wijzer bent en je beter weet hoe de dingen aan te pakken.
De praktische zaken, ben je in de gelegenheid om eerst 3 maanden te snuffelen is dat heel veilig om te doen, en weet je beter waar je aan begint, maar ja ,als je je huis aanhoudt kost dat wel geld en je telefoon, internet enz. dat is dan ook zonde van je geld. Misschien kun je iemand vinden die tijdelijk in je huis wilt wonen (niet zeggen aan het verhuurbedrijf, want dat mag niet).
Of je springt in het diepe en gaat wel, zegt alles op en vind je het in en de ene plek niet leuk, dan probeer je het elders.
Je zou voor jezelf moeten bekijken wat je echt gelukkig maakt en probeer dat te bereiken, op welke manier dan ook. Als het niet lukt heb je het geprobeerd en een ervaring opgedaan.
een ander kan jou niet vertellen wat je moet doen en hoe.
Mooi zo’n herkenbaar topic.
Zelf spookt het ook al heel lang door mijn hoofd. Baan opzeggen, alles verkopen en op wereldreis. Lekker vrij en ongedwongen genieten van al het moois op de wereld en ervaren waar je jezelf thuis voelt en aan een nieuwe toekomst wilt werken.
Na mijn studie al 9 maanden wezen backpacken en inmiddels 10 jaar gewerkt.
Maar reizen / emigreren is altijd een droom gebleven.
Woon / werk situatie is op dit moment helaas ook niet naar mijn zin, enig voordeel is dat dit wel een stimulans is om ontslag te nemen en de stap uiteindelijk te zetten…
Inderdaad, heel herkenbaar. Ik zat nooit op forums, maar vond dit forum desondanks toch vorig jaar. Via Google geloof ik. Leuk om eens met gelijkgestemden te discussiëren over wat handig is en wat men doet, gedaan heeft, en wil. Ik wil binnenkort ook eens kijken of ik niet een reismaatje kan vinden via deze website.
ik begrijp uit je posts dat je op zoek bent naar wat meer praktische tips ipv de wat meer ‘zweverige tips’ zoals hierboven gegeven (gebruik je verstand, heb lef, zekerheden los durven te laten, etc)
Bovenstaande ‘zweverige tips’ zijn trouwens zeker waar maar ik kan me voorstellen dat je daarmee niet helemaal weet hoe en waar te beginnen.
Aangezien ik midden in het proces zit van emigreren (in maart stap ik op t vliegtuig) bij deze enkele praktische tips.
Het belangrijkste: kies het land waar je naar toe wilt emigreren. Ik hoor vaak mensen zeggen: ik zou graag naar Azië of naar Zuid-Amerika willen emigreren. Feit is dat er grote verschillen (kunnen) zitten in verschillende landen in dezelfde regio. Zonder dat je een land hebt gekozen kun je eigenlijk niet (echt) beginnen met de voorbereidingen. Laat in de keuze voor het land meerdere zaken meespelen. Hierbij is je gevoel natuurlijk het belangrijkste. Kies niet voor een land welke je niet/nauwelijks kent. Alleen een geslaagde vakantie is niet voldoende ervaring om te weten of je er zou kunnen wonen. Ga anders eens in het land van keuze een maand vrijwilligerswerk doen en daarmee doe je een andere ervaring op, namelijk de woon-werk ervaring. Hoe is het dagelijks lever er, hoe gaat het contact met de lokale mensen etc.
Eén van de belangrijkste punten is de taal. Ondanks dat er zeker mensen zijn welke succesvol zijn ge-emigreerd naar een land zonder de plaatselijke taal te spreken zou ik het niet aanraden. Vloeiend spreken is misschien niet nodig maar om je goed te kunnen redden (huis huren/kopen, baan zoeken, auto kopen, en nog vele vele andere zaken) moet je je goed kunnen redden (en een basiscursusje is hierbij gewoon niet voldoende).
Andere aspecten welke belangrijk zijn voor de keuze van het land zijn: Economische/Politieke situatie in het land, kans op een baan, welwillendheid van de regering tot het toelaten van buitenlanders (in sommige landen in het erg moeilijk om een verblijfsvergunning te krijgen) en de cultuur (in een open cultuur is het eenvoudiger om te integreren dan in een gesloten en individualistische cultuur als de Nederlandse).
Het is zeker handig om een startkapitaal te hebben maar lijkt mij ook geen vereiste. Stel je er wel op in dat je in veel landen een stuk minder zult verdienen als in NL. De kosten voor het levensonderhoud liggen er echter ook veelal een stuk lager.
Wat wil je er precies gaan doen. Werken voor een bedrijf of voor jezelf beginnen? Vaak is werk vinden lastig en in veel landen is het hebben van contacten erg belangrijk. Doe voorwerk en zoek op forums etc ervaringen van mensen die naar dat land zijn gemigreerd. Er zijn weinig landen op deze aardbol waar geen Nederlanders zitten. En Nederlanders in het buitenland zijn vaak veel behulpzamer dan degene in NL zelf. Men helpt elkaar erg veel met advies en antwoorden op de (vele) vragen die naar boven komen.
Ik, Rachelle (36), zelfde gevoel. Ga begin februari richting Zuid Afrika voor 3 weken om te kijken hoe het daar voelt. Het is inderdaad een grote stap. Maar anders blijf je er altijd maar naar verlangen. Ik denk dat je altijd eerst zal moeten beginnen met vrijwiligers werk of betaald werk. De organisatie JOHO heeft daar info over (heb ik zelf al). Misschien kunnen we een keertje n kop thee samen drinken of lopen met de honden (zelf n chihuahua) hoewel ik natuurlijk niet weet waar je woont, hoe oud je bent. Maar op zich maakt leeftijd niet zoveel uit. KUnt altijd van elkaar leren. En de stap zetten samen, minder scary dan alleen. Dat geldt denk ik voor heel veel mensen. Als t je wat lijkt, stuur dan maar n prive berichtje,
hoi,
ik had ook al jaren dat gevoel van ik hoor hier niet thuis, ik wil weg, maar waarheen? 5 jaar geleden op vakantie in nieuw zeeland en eenmaal aangekomen voelde ik me daar ontzettend op mijn plek. nooit last van heimwee gehad totdat ik weer thuis was, raar gevoel dan hoor. dus spookte nieuw zeeland telkens door mijn hoofd. wat me tegenhield was toch de gedachte aan dat het zo ver weg is. toen ik 2 jaar geleden op vakantie in ierland was had ik precies hetzelfde gevoel als toen, het is toch de ruimte en de rust dat me zo aantrekt denk ik, en eenmaal thuis heb ik besloten dat ik er ECHT werk van zou gaan maken! ticket geboekt voor anderhalve maand later om te gaan kijken wat de mogelijkheden waren wat werk betreft, en 2 dagen voor vertrek kreeg ik van iemand een jobsite link door met een vacature in mijn vakgebied. nu zat ik daar niet echt op te wachten, wilde graag ook iets totaal anders gaan doen, maar goed, het was wel een manier om binnen te komen zeg maar. dus gesolliciteerd en kon meteen dat weekend op gesprek komen en werd tot mijn verbazing ook nog eens aangenomen. 2 maanden later had ik mijn baan opgezegt, huur opgezegt, autootje verkocht, 6x naar de kringloop gereden om spullen weg te brengen, boeltje gepakt en afscheid genomen en zat ik in het vliegtuig richting ierland om een nieuwe start te maken. nu besef ik me wel dat ik erge mazzel heb gehad, zeker met het huidige werkklimaat hier, en alles was ook wel erg snel gegaan, maar tot op heden heb ik geen moment spijt gehad. mijn baan is niet echt alles maar ik woon in rust en “vrijheid” en hopelijk breken er weer dagen aan dat er ander werk te krijgen is, iets wat me meer voldoening zou geven. maar ik voel me hier thuis en telkens als ik heel even in nederland ben kan ik eigenlijk niet wachten om weer terug naar huis te gaan. hoe het in de toekomst zal lopen is afhankelijk van vooral het financiele en werkklimaat hier, of ik hier oud kan worden, maar aan mij zal het niet liggen. ik kan in elk geval nooit tegen me zelf zeggen wat als…, want ik ben er voor gegaan. zoals iemand hierboven al zei, erover dromen doen veel mensen, maar het moeilijkste is om de stap te zetten en er werk van te maken om datgene te doen wat je graag wilt. niet geprobeerd is altijd mis toch??
succes!
Hoe herkenbaar allemaal. Naar mijn mening is emigreren ook gewoon toe (durven) geven aan je gevoel. Ikzelf wilde al jaren weg uit Nederland maar carrière, vrouw, kind etcetc zorgen er voor dat je de stap niet zet. Je bent nu eenmaal druk bezig met het opbouwen van je bestaan. Echter…toch is er altijd weer dat stemmetje in je achterhoofd dat fluistert “ik wil weg”. Tot voor een paar jaar geleden zou Frankrijk voor mij het land zijn om naar toe te gaan, maar mijn vrouw wilde uiteindelijk echt niet.
In 2007 hebben we onze eerste verre reis gemaakt: 4 weken West -Canada in een camper. Begonnen en geëindigd in Vancouver en behalve BC ook Alberta en Yukon bereisd. Al op de terugweg naar Nederland besloten dat we het volgende jaar 6 weken wilde rondtoeren te beginnen in Whitehorse (hoofdstad van Yukon). Aldus geschiedde. De reis van ons leven gehad door Alaska, Yukon, BC, Alberta en NWT. Eenmaal weer terug in Nederland kregen we last van heimwee. Het was ons zo goed bevallen in mn Yukon en wat bleek, zowel mijn vrouw als ik waren in de loop van de vakantie in gedachten bezig geweest ons voor te stellen hoe het zou zijn om daar te wonen en werken. Eind oktober, toen we op een avond over onze vakantie 2009 aan het nadenken waren, was al snel duidelijk dat het weer Yukon zou worden. Van het een kwam het ander en niet veel later waren we ons aan het voorstellen hoe het zou zijn om daar te wonen. Eerst even wat research gedaan op internet wat voor mogelijkheden er waren en of het voor ons was weggelegd. We hebben het toen even een weekje of wat laten bezinken, maar medio november 2008 kreeg ik van mijn vrouw overdag ineens een sms-je met “ik wil emigreren!”.
We hadden besloten dat we als Permanent Resident naar Canada wilden aangezien dat dat ons de meeste vrijheid gaf om te wonen en te werken waar we maar wilden. Het is wel de meest lastige manier aangezien er nogal wat eisen aan dit visum worden gesteld. We zijn in zee gegaan met een bedrijf wat ons bij de procedure zou begeleiden. Veel werk gedaan op het gebied van allerlei formulieren, gegevens opvragen, taaltesten doen, etcetc. Uiteindelijk is na 6 maanden de hele zwik opgestuurd en toen begon het angstige wachten. Begin november 2010 kregen we bericht dat we ons medisch moesten laten keuren en op 23 december 2010 kregen we te horen dat we ons visum krijgen. De paspoorten liggen nu bij de ambassade en die verwachten we eind februari weer terug. Eindelijk kunnen we definitief naar Canada!
Het rare was dat het in de eerste week na dat bericht het eigenlijk nog niet doordrong. Je bent er twee jaar intensief (emotioneel dan) mee bezig en dan ineens…Het is toch lastig om je droom omgezet zien te worden naar realiteit. Sinds een week of twee zijn we echter helemaal los. Lang leve Marktplaatspuntenel en ook de vuilstort ligt er voller bij dan voorheen. Ook best raar om uitverkoop te houden van je eigen spullen. Wat je in jaren met hard werken hebt opgebouwd doe je nu ineens gemakkelijk weg of blijkt ineens nauwelijks wat waard (huis en auto bijvoorbeeld). Bezittingen worden ineens minder belangrijk.
Als we over een maand of 3 a 4 dan op Eric Nielsen Airport (vliegveld van Whitehorse) staan hebben we alleen onze tassen met spullen en het netwerk wat we daar in de afgelopen jaren hebben opgebouwd. Dakloos en werkeloos. Gelukkig is er daar werk genoeg en wordt er al druk voor ons gelobbyd.
Sommige mensen hebben het onverantwoord genoemd, of verklaren ons voor gek dat we een land met zoveel zekerheden en veiligheden willen verlaten (en dan nog wel op deze manier), maar wij zien het als een uitdaging en een avontuur. Natuurlijk zijn we ervan overtuigd dat we daar ons bestaan weer kunnen opbouwen maar, eerlijk is eerlijk, het is wel raar om hier alles af te breken en straks zonder spullen en alleen wat geld volslagen opnieuw te beginnen.
He yukon wat een prachtige mooie post. Denk dat het programma ik vertrek wel graag een reportage over jullie zou willen doen. Ik denk niet dat emigreren gewoon doen is maar er gewoon echt voor gaan! Dat hebben jullie echt gedaan en dat heeft jullie geduld ook op de proef gesteld maar jullie gaan wel degelijk in mijn ogen goed voorbereid weg al zien sommige mensen dat misschien als absurd omdat je alles weg ‘gooit’ wat je had. Dat hoort nu eenmaal ook een beetje bij emigreren en het avontuur en jullie hebben gewoon een goed netwerk waardoor de verwachting is dat het met dat huisje ook wel goed komt toch. Ik vind dat jullie het goed aanpakken. Zo hebben jullie daar de tijd te kijken waar jullie precies willen wonen. Ook weten jullie dat er werk genoeg is en hebben jullie de papieren goed in orde. Het ziet er naar uit dat de keuze met het volle hart is gemaakt maar ook met verstand in het achterhoofd. Nee, ik zeg daarom bravo en helemaal niet: ben je gek ofzo?
Van zo een verandering in je leven wordt je ook gewoon persoonlijk rijker. Door de ervaring, het doorzettingsvermogen wat ervoor nodig is, het loslaten etc. Veel mensen zeggen: Je moet goed nadenken waarom je wilt emigreren. Ben je niet gewoon op de vlucht voor iets anders? Is het gras niet gewoon groener en straks kom je erachter dat dat tegen valt. Er is echt maar een manier om daarachter te komen en dat is er gaan wonen. Ik ben cultureel antropoloog en heb dus ook in het buitenland gewoond. Voor mij persoonlijk is het niet hoofdzakelijk nederland waardoor ik heimwee had. Het is meer het werken voor een baas en het gevoel van vastzitten. Het fijne aan in het buitenland wonen was voor mij dat ik me daarover geen zorgen hoefde te maken. De vrijheid. Het is het reizen dat ik erg mis; die vrijheid. Uiteraard wordt ik ook wel eens gek van de nederlandse mentaliteit en mis ik vaak wel eens de spaanse maar ieder voordeel heeft zijn nadeel. In spanje heb ik weer de een op een contacten en huiselijke gezelligheid gemist die daar weer heel anders is.
Nergens is het leven perfect en ik denk dat jullie je dat ook wel beseffen. Het is net als pure liefde. Op een ander mens wordt je ook niet met je verstand verliefd maar met je gevoel. Ook de imperfecties van iemand gaan onderdeel uitmaken van je liefde voor diegene. Dat is met een land waar je gewoonweg op valt net zo. Je kan nooit zeker weten dat het de juiste keuze is zonder ervoor te gaan en het zal ook heus wel moeilijk worden. Je neemt jezelf en je huwelijk immers mee. Vluchten is emigratie niet. Gewoon een kwestie van je hart volgen. Mooi vind ik het zoals jullie dat doen! Prachtige post.
Bedankt voor je positieve reactie. Is op z’n tijd leuk om te horen en zeker welkom.
Ja, de wens en wil om te emigreren is doorgaans heel wat genuanceerder dan de meeste denken. Het is zeker geen ‘vluchten voor iets…’. Sterker nog, we hebben het in Nederland goed, wellicht te goed. Zowat alles geregeld van wieg tot graf. En toch…dat is niet wat ik wil. Ik wil meer eigen verantwoordelijkheid. In Nederland zie ik geen -voor mij- leuke uitdagingen meer. Daarnaast vind ik Nederland te vol. Nee, niet in Wildersiaanse context, maar gewoon omdat er gemiddeld 400 inwoners per km2 zijn (en op zo’n bevolkingsdichtheid doen de allochtone inwoners er immers niet zoveel toe). Er blijft dan wel erg weinig ruimte over om de natuur haar gang te laten gaan en de kleine stukjes -gecontroleerde- natuur die we dan hebben puilen uit op vrije dagen.
De meest simpele motivatie voor onze emigratie is dan ook dat we denken daar een gelukkiger leven te kunnen gaan leiden. Benieuwd naar andere tradities en culturen; een ander klimaat en een andere geschiedenis. Tijd om als mens weer wat nederiger te worden en je bezig houden met de essentie: leven, en mijn definitie van leven is een mix van uitdagingen en ontspanning. Het is voornamelijk de uitdaging om weer helemaal opnieuw te beginnen in een totaal andere omgeving, geconfronteerd te worden met problemen van heel andere aard (regels, gebruiken en het klimaat) en gecombineerd met ontspannen in een waanzinnig overweldigende omgeving.
Canada perfect? Vast niet. Elke medaille heeft twee kanten. Ik denk dat de glans van onze Nederlandse medaille aan het vervagen is en we nu durven en kunnen toegeven aan onze wens om voor een andere te gaan zorgen. En wie weet zien we Nederland over een paar jaar met andere ogen. Je weet immers pas wat je mist als je het niet meer hebt.
Bij mij is het net andersom, hoe langer ik weg ben hoe meer ik me verbaas over NL als ik er ben voor een aantal dagen en hoe minder ik me er thuis voel.
Lang leve het “Into the Wild” gevoel. Die film zal jullie vast ook aanspreken. Hoewel de main character er wel achterkomt dat geluk uiteindelijk bestaat uit kunnen delen met mensen die dichtbij je staan.
Maar…daar hebben we tegenwoordig internet/de mail voor, dat scheelt! Het is zo bizar dat je zo snel weer wordt meegezogen in deze kapitalistsche maatschappij. Iedere keer als ik van een reis terug kom (Mexico, Guatemala, Belize, Thailand,Cuba) besef ik mij weer dat die mensen daar zo gelukkig zijn met zoveel minder. Je wordt even met je neus op de feiten gedrukt, dat je in het leven niet veel nodig hoeft te hebben. En dan ben je weer hier met allemaal mensen om je heen die meer, meer en meer willen en draai je zelf ook weer mee.
Dan zie je weer kinderen die geen Nintendo maar een Nintendo XL willen hebben en dan denk je weer even terug aan dat jongetje in Cuba die begon te dansen in en te spelen met de regen in Havanna. Of aan dat meisje dat met takjes en steentjes speelde in Mexico. Dat je hartverwarmend werd ontvangen door de Indianen en een slaapplekje bij hun op de grond mocht uitkiezen, je welkom was. En dat je hier niet hoeft aan te bellen voor een slaapplek. Het is soms echt anders in een ander land. Dat is geen vlucht. Er zijn veel plekken op aarde waar andere dingen belangrijker zijn dan bezit. Waar het contact met en het respect voor de natuur, dieper is. De keerzijde: de talloze zwerfhonden, de armoede de slechte ziekenhuizen,…er is altijd een keerzijde.
De vraag is wat op dagelijkse basis het verschil voor je maakt.
Voor mij is dat de hartelijkheid, de betrokkenheid van de mensen om je heen, de natuur, de behulpzaamheid, het klimaat.
De stap blijft enorm…het is fijn als je het samen kunt doen, heb je altijd elkaar…Wat een fijne posts, heerlijk om te lezen en er zo mee bezig te zijn.
Vooral het gevoel van te vol en op elkaars huid zitten herken ik mezelf erg in. Het maakt mij niet uit in princiepe om veel mensen om me heen te hebben want ik woon nu toch wel in de ideale balans: in een flat maar wel een die ze midden in het bos gedropt hebben. Ik houd van ruimte en het is hier een verademing. Ik verbaas me hoe stil het hier in het bos is terwijl nederland zo druk bevolkt is.
Wat mij meer stoort is dat de wereld steeds individualistischer wordt en dat we vooral alleen tegen elkaar praten als we wat te zeuren hebben. Bij mij in de buurt zegt men al vaker gewoon hallo of maakt een praatje dan in de stad maar in princiepe hoeft dat niet zozeer voor mij maar ik mis het sociale aspect. De mening is nederlands culturele erfgoed. Je moet er een hebben en als je die hebt verkondigen. Het neemt een soort starre houding met zich mee. Onwrikbaar. We zijn helemaal niet zo tolerant en dat is het probleem. Daarmee bedoel ik dan weer niet alleen een wilders mentaliteit.
Meningen gebruiken we hier vooral ook om mensen te veroordelen terwijl ik denk dat je je beter met iets anders en positievers bezig kan houden. Ik vind het vooral zwartkijkerij in Nederland. Ik woon hier prima puur omdat ik me er niet veel van aantrek maar je kan er toch niet echt om heen. Op een dag zal ik de stap wellicht ook wel zetten maar dan moet ik die echte grote liefde nog tegen komen.
Tot die tijd geniet ik hier van de natuur, leef ik door anders te zijn en probeer ik me niet teveel aan te trekken van de mentaliteit die me stoort. Ik vind hier en daar gelukkig gelijkgestemden.
Into the wild heb ik volgens mij in deze of andere posts ook wel genoemd ja. Wie spreekt die vrijheid eigenlijk niet aan? Toch vinden we het moeilijk ons fijne huisje daarvoor op te geven. Je vind hier ook een topic reizen en leven zonder geld ergens waar iemand van plan is te vertrekken zoals de hoofdpersoon in into the wild. Ik weet niet of het mijn ideaal is om bij de dag te leven en te overleven en of dat me nu gelukkig maakt. Wel denk ik dat het een goede levensles is en wellicht de beste school die je je kan voorstellen.
Overigens heb ik een tijdje in mexico gewoond en ook een half jaar door zuid oost azie gereisd maar ik ben niet van mening dat niets hebben per se gelukkiger maakt. Het maakt je wel bewuster, nederiger en dankbaarder voor kleinere dingen in het leven maar veel mensen die leven in armoede zijn evenveel op bezit gericht. Ik weet nog wel dat er in thailand ook een moord werd gedaan voor scooters of nikes. In afrika is een project van een ngo om schoenen uit te delen uitgelopen op een financiele crisis voor de lokale bevolking omdat er nikes bij zaten. Mensen begonnen vrijwel al hun bezittingen te ruilen en er ontstond een zwarte markt die vreselijk uit de hand liep. In thailand betekent overigens de brede glimlach van de mensen niet dat ze zo gelukkig zijn. Het is een cultural trademark. Weet je niet hoe je je moet opstellen dan behoor je te lachen. Vriendelijkheid, hoffelijkheid dat zit heel erg in de cultuur. Je zult iemands ellende niet snel zien maar dat betekent niet dat die er niet is hoewel dat ook mijn eerste indruk was toen ik van mijn eerste reis daarheen terug kwam. Het is voor mij in ieder geval een reden geweest om antropologie te studeren. Juist om te bestuderen hoe anders mensen leefden en dachten op andere plekken en om dat ook juist te ervaren door er te wonen. Het is wel waar dat wij ons over futiele zaken kunnen druk maken in vergelijking tot mensen in bv thailand maar dat is puur doordat we die luxe ook hebben. Datzelfde zal een thai gaan doen wanneer zij meer welvarend zijn.
Het zit in de menselijke aard en een paradijs waar mensen niet materialistisch zijn heb ik nog niet gevonden. Bezit daarmee onderscheiden we ons van anderen. Dit is iets heel biologisch wat zelfs honden hebben. Mijn hond bewaakt haar brokjes met haar leven tegen mijn andere hond. Zelfs als ze niet meer wil eten. Heeft mijn andere hond een speeltje dan kan ze niet wachten om het af te pakken al heeft ze er twee weken niet naar omgekeken.
Pure armoede drijft mensen ertoe blij te zijn met de kleinere dingen maar toch zou ik daarom niet in armoede willen leven. Wel denk ik zeker dat de balans verkeerd is. Die luxe heb ik om dat te zeggen in nederland. Hier kan je ervoor kiezen minder te werken en meer vrije tijd te hebben omdat de lonen hier redelijk zijn. Drie dagen werken gemiddeld en de rest vrij hebben is fijn maar als je steeds meer en beter moet zul je meer moeten werken en heb je dus minder quality time. Ik geloof wel dat dat besef steeds meer aan het verschuiven is. Ik zie steeds meer mensen hiervoor kiezen.
Ik herken veel in de laatste paar berichten.
Ben 3,5 jaar geleden naar Hongarije gegaan, waarom? Omdat ik het “meer” willen hebben en “sneller” willen zijn moe werd.
Op het werk werd weer voor de zoveelste keer gereorganiseerd, weer een POP maken en speerpunten met elkaar verzinnen, voor de zoveelste keer. Er wordt teveel gepraat en vergaderd in Nederland.
Gewoon lekker je handjes laten wapperen en wat doen.
Dat hebben we hier gedaan; 3 jaar flink verbouwen en hopelijk nu de vruchten ervan plukken. niet praten en vergaderen en hip en trendy doen iets echts maken. Het leven is hier niet makkelijk, maar wel heel fijn.
Het leven loopt hier ook flink achter, ik denk zo’n 30 jaar, natuurlijk is dat niet altijd even leuk. ik kom zojuist van de supermarkt en de helft van de groentenbakken zijn leeg, je zou denken dat het communisme er weer is, tja dan maar weer wortelen en wat diepvries. Dat is de keerzijde, uiteraard ook de armoede, maar er is ook rijkdom, de verschillend zijn enorm.
Maar voor mij is het leven hier heerlijk, de ruimte, de mensen lief en leuk nieuwsgierig, de natuur. Maar ik ben blij dat ik NL geboren ben!
En ook heel blij dat ik de stap heb kunnen zetten, geen moment spijt!
Sandra
Ja juist; we mogen ook erg blij zijn hier geboren te zijn en de keuze te hebben. De ruimte om na te denken over het leven en hoe we dat willen inrichten, daar ook naar te leven. Daardoor kiezen steeds meer mensen ervoor dat leven anders in te richten. Ik ook. Ik ga daarvoor dan niet in het buitenland wonen maar zie wel steeds meer mensen om mij heen die zich bewuster worden en een andere richting op gaan. Dat we overal maar over door vergaderen tot in den treurens toe is ook wel te wijten aan het feit dat we er tijd voor hebben. Dat is een soort last die welvaart met zich mee brengt. Mensen gaan dingen overanalyseren en onderwaarderen.
Je zou zeggen dat mensen ook makkelijker op zoek gaan naar iets anders wanneer het ze niet zint waar ze werken maar het tegendeel is waar. In de zorg is genoeg aanbod maar ook daar (heb ik in gezeten) zie ik mensen die vast zitten en hun verbittering afreageren op de clienten. Heel zorgelijk vind ik dat om te zien. Een reden dat ik eruit gestapt ben is dan ook dat ik zelf merkte gedesillusioneerd te raken, me machteloos en gefrustreerd te voelen. Kortom tijd voor quality time voor mezelf. Daar ben ik dat nederlandse vangnet dan weer dankbaar voor.
