Dat heb ik ook wel eens gedacht ,neem een grote zak geld mee en alles komt voor elkaar. Niet dus. Ik ben in 2008 begonnen met het opzetten van een klein eco resort op het mooie tropische eiland Palawan. korikonginpalawan.reismee.nl
Waar je ik tegen aan liep zijn zaken zoals het niet voorhanden zijn van bouwmateriaal, het hele eiland is beschermd gebied dus er mag niks gekapt worden,en dan de altijd aanwezige corruptie. En toen het ( bijna) klaar was kreeg ik er een typhoon overheen, die in Palawan vrij zeldzaam zijn. begin 2009 terug in Nederland, crisis alom, goede baan kwijt wegens inkrimping bedrijf. Ik hoop dit jaar alsnog weer daarheen te kunnen gaan en het project af te maken. Ben eigenlijk op zoek naar mensen die zeggen dit zie ik helemaal zitten lekker op een tropisch eiland waar het altijd boven de 25 graden isen het leven goedkoop is,samen van dit project een succes maken.
@ Flensa, het lijkt er op dat jullie het goed voor alkaar hebben daar,ziet er mooi uit. En loopt de verhuur inmiddels zo dat jullie daar van kunnen leven of is dat toekomst muziek?
Geweldig, op de Philipijnen. Daar was mijn eerste grote reis naartoe toen ik 19 was. Een schitterend land.
Wat een pech heb je daar gehad, maar als je terug kunt zou ik het zeker proberen, misschien inderdaad een oproep plaatsen om meer mensen (en geld) te krijgen.
Het gevoel dat je hebt als je er eenmaal (weer) bent is niet te beschrijven. Eigenlijk hebben wij nog steeds die euforie van ons leven hier. Heeft niets met makkelijk te maken, ik hoef ook helemaal geen makkelijk leven… we hebben hard gewerkt en geknokt, maar je doet het voor je eigen toekomst, heel wat anders dan voor een baas en dat voelt heerlijk.
De verhuur loopt redelijk, nu zitten de zomermaanden 70% vol, maar dat is een makkie, als juni en september ook meekomen, dan hebben we niets meer nodig. Anders nog andere dingen erbij klussen.
Veel succes hoor!! Ik hoop dat je het weer gaat oppakken, je leeft maar één keer!!! Laat nog eens horen, ok?
Groet,
sandra
In feite kun je alles in perspectief plaatsen. Is het makkelijker om door te leven zoals je nu doet, met alle onvredes vandien? Of is het makkelijker om alles gewoon los te laten en je droom te realiseren?
Heb je toevallig wel eens de film “up in the air” gezien? Ik vind de metafoor die wordt gebruikt geweldig. “Stel je voor dat je al je kleine en onbelangrijke bezittingen in een rugzak kan stoppen. Vervolgens stop je de iets belangrijkere bezittingen in die rugzak, en bovenin de allerbelangrijkste dingen. Nu alles erin zit, gooi je de rugzak weg, en ga je doen waar je ZIN IN HEBT”.
Eigenlijk is het zo simpel. Maar ja aangezien angst en verlies onze grootste drijfveren zijn…
Anyway good luck met het realiseren van je dromen.
De discussie verwatert. Je hersens gebruiken is wel een eerste vereiste. En ten tweede moet je heel zeker weten waar je motivatie voor de Grote Verhuizing vandaan komt, anders loop je in het buitenland net zo idioot als een kip zonder kop rond als sommige van jullie nu in Nederland doen.
Emigreren is iets anders dan rondtrekken of langdurig op vakantie gaan. Daar over dromen is leuk, maar uit alle levensverhalen die je op deze site zijn aangeboden, en die ook op TV en internet te vinden zijn, blijkt klip en klaar dat je ook over uithoudingvermogen, doorzettingsvermogen en de diepe wens om het roer echt om te gooien moet beschikken. Dat je in je Nederlandse staatje van comfort als een verveeld kind op de bank hangt en leuke plannetjes bedenkt, geeft naar mijn idee alleen maar aan dat je geen idee hebt waar je over praat. Ook in Nederland zelf kun je het roer omgooien, drastische beslissingen nemen, je leven op een ander spoor brengen. Als je dat lukt - met daarbij dan nog het brede vangnet van familie, vrienden, en een open samenleving, kun je het ook in het buitenland proberen. Maar alleen het idee om lukraak te gaan reizen met je huisdieren in je bagage geeft al an hoe weinig realiteitszin er heerst onder sommige bezoekers van deze discussie.
Ik kom uit een familie die bol staat van de verhalen over mislukte emigraties naar o.a. Canada. Het leed dat er veroorzaakt is door niet goed doordachte grote stappen werkt nog tot in de derde generatie door. Ik wil niemand ontmoedigen, en gelukkig staan er mooie voorbeelden van goed gelukte emigraties op deze site, maar emigratie is geen oplossing voor vage existentiële klachten en ontevredenheid over het huidig dagelijks bestaan.
Hallo,
Ik ben Jeannette…net terug in Nederland, omdat ik hier iets moest doen en dat duurt langer dan ik had gedacht. Ik heb 5 jaar in Ecuador gewoond. heb het boek over Ecuador in het vliegtuig gelezen ,…en dacht…wat een prachtig land. heb er 2 jaar op de berg ( vlakbij de vulcaan gewoond met hond en kanariepiet). met andere woorden…ik ging zomaar en was toen 52 jaar oud. Alleenstaande vrouw!! Ben ook overal alleen geweest. Ik heb het boek bijna af over Ecuador en zou graag met een stel terug willen en de plantage met de suikerplant die ik daar heb, verder uitbouwen.
reacties…ik hoor het graag.**
[EMAIL=“poorter55@gmail.com”]**
In grote lijnen ben ik het met je eens, alleen weet ik niet zeker of het roer omgooien in NL makkelijker zou zijn dan in het buitenland. NL is helemaal geen open samenleving, integendeel. Het stikt er van de mensen die alleen maar met zichzelf bezig zijn. NL heeft de naam erg democratisch te zijn en ook erg progressief, de gemiddelde Nederlander is dat absoluut niet!
zou de discussie echt verwateren?? Ik vraag het me af. Als je namelijk te lang gaat nadenken…dan blijf je steken…omdat je ook gewoon niet weet hoe zo´n land is…waar je dan naartoe emigreert. Ik heb vreselijk veel geleerd, juist door ergens naartoe te gaan. Maar inmiddels weet ik er veel van en we zouden in het voorjaar een dag kunnen organiseren om vooral niet te blijven hangen in eindeloos…bangig gepraat en geanalyseer. Dus jullie zijn van harte welkom in het mooie Twenteland.
**jeannette/ nomade **
Ja Jeannette, je hebt wel gelijk, je moet zeker een gokje durven nemen en vooral je hart volgen en niet te lang doormelken, maar ik heb gemerkt van de mensen hier in Hongarije dat dat erg verschillend per persoon is, de ene is jaren bezig voor de stap te nemen en wij hebben het binnen een half jaar geregeld.
Je moet wel weten waar je aan begint en ook waarom. Het lijkt heel leuk en het gras is altijd groener aan de overkant.
Het komt op mij nogal naïef over om te denken dat als je maar een zak geld hebt dat het een makkie is. Nou ik weet niet hoe mensen aan een zak geld komen, maar dat is op zich al een uitdaging op zich, wij hebben het ook niet cadeau gekregen. En wil je alleen maar weg uit NL, lijkt me ook geen voldoende motivatie. Je met graag naar het buitenland willen gaan en ook weten waarom.
Je weet toch niet waar je terecht komt en hoe het echt is om te wonen en leven. Wij hebben tot nu toe de wind mee gehad en ook wel tegenslag gehad, maar dat konden we oplossen, dus hebben geluk gehad. Er zijn hier meerdere mensen weer terug gegaan naar NL, omdat ze dachten dat het veel goedkoper was en dat iedereen zit te wachten op een minicamping of B&B echt creatief is dat niet. Het loopt niet, ze weten niet hoe ze het aan de man moeten brengen en hebben niet gekeken of er levensonderhoud in zou zitten.
Wij moeten ook nog maar afwachten of we het redden, maar zijn ook boven de 50 dus dan hoef je niet meer zo lang en dat helpt wel.
Iedereen succes met de stap, ik blijf zeggen; beter spijt hebben van dat je het gedaan hebt, dan dat je het niet gedaan hebt. Al ga je na een paar jaar weer terug dan heb je toch een gave ervaring gehad.
Ik denk zelf ook sterk over emigreren. Of Nederlander blijven en elders leven. Ik volg daarvoor al een flinke tijd een cursus Spaans. Ik wil naar een Spaanstalig land. Zuid- of Midden Amerika misschien.
Probleem waar ik tegen aan loop is inderdaad het zetten van de stap. Ik dacht dat ik een baan zou kunnen vinden vanuit Nederland, zodat ik zekerheid zou hebben als ik aan zou komen. Maar zo werkt het helemaal niet, want men zit niet op buitenlanders te wachten. Een oudere man zei ooit eens tegen mij, dat je geld moet hebben om het een halfjaar uit kunt zingen zonder baan. Gewoon gaan, en je dan intensief begeven in kroegen (waar men vaak werk vind, is als soort uitzendbureau in veel landen), en dan zorgen dat je binnen het halfjaar echt een baan hebt waar je van kunt leven.
Zelf een bedrijfje opzetten kan ook, maar dat vergt veel meer. Je moet dan kapitaal hebben en commercieel inzicht enz. Je zult dan de taal ook stevig moeten beheersen en vooraf heel goed moeten weten wat je wilt. Ik ben meer iemand die ter plaatse bedenkt wat ie wil.
Ideaal zou zijn als ik uitgenodigd wordt voor een baan, maar dat wordt moeilijk. Ook ideaal zou zijn als je met een onafhankelijke partner gaat. Ik ben vrijgezel en ga alleen, wat meer onzekerheid geeft. Een partner geeft ook mentaal wat stimulans. Je staat dan niet alleen als de boel bijv. afbrandt.
De taal spreken is heel erg belangrijk, het helpt je snel op weg, de nodige relaties opbouwen en het systeem ter plaatse leren kennen. Allemaal zaken die nodig zijn om een baan te vinden.
Vaak is een baan zoeken inderdaad een kwestie van ter plekke zoeken, in ieder geval hier in Spanje…
11 Jaar geleden ben ik zonder geld en zonder werk weer terug gegaan naar Spanje, nadat ik 3 jaar in NL was geweest.
We kochten een huis in Sevilla , sloten de hypotheek af op mijn salaris in NL en daarna heb ik die baan opgezegd en ben vertrokken.
Dus zonder een zak geld en zonder een baan van te voren…
Veel mensen die ik ken die graag willen emigreren gaan niet omdat de baan die ze in het buitenland kunnen krijgen minder betaald dan die in NL of een minder aanzien geeft…
En inderdaad zoals flensa aangeeft zijn er veel NLders die denken dat een B&B oid de uitvinding van de eeuw is, daar mee starten en er niet van rond kunnen komen, daarna wel terugmoeten omdat ze de taal niet goed spreken (waarom zou je als je alleen met toeristen werkt…). Vaak zijn dit ook de mensen die afgeven op het betreffende land: dit is niet goed, dat deugd niet…
Makkelijk hoor je eigen mislukking afschuiven op iemand anders…
Wegwezen, terug naar NL!!!
Dag Corberana, dank voor je bericht. Ik ben het met je eens, dat Nederland niet zo democratisch en progressief is als we zouden willen, maar het is wél het land dat je als bewoner het beste kent. In relatie tot veel andere landen kan er erg veel, maar ook hier moet je je best doen om door de lastige zaken heen te bijten. En als je dat a.h.w. “traint” in een land waar je al grotendeels de weg kent, gaat het vast ook wel lukken in een land waar alle wetten en mores je nog niet helemaal duidelijk zijn.
Ik ben zelf nu 51 en speel al jaren met de mogelijkheid om naar Ierland te verhuizen. Heb me er van af laten houden door de belangen van een partner (nu weg) en een opgroeiende dochter (nu 18 en bijna zelfstandig). Ik ben zeker niet van realiteitszin gespeend, maar geloof ook in het pakken van kansen als die zich voordoen. Dus ga ik dit voorjaar weer eens kijken hoe het er nu voorstaat met Ierland en mij. Richting Killarney ditmaal; ik weet van aanpakken en van genieten en zal er nu met de ogen van een reizigster rondkijken in plaats van met de ogen van een toeriste. Ben benieuwd…
Hallo, Waar zijn we toch bang voor…er zijn geen banen in zo´n land…iedereen is daar zelfstandig ondernemer in het klein of groot en allemaal hebben ze te eten. dat idee van het hoogste werkloosheidscijfer is gerelateerd aan onze westersche economien en denksystemen. ga mee naar Ecuador. We huren een huis van vrienden van mij…150$ per maand en starten die Stevia plantage op…exporteren de creme die ik gemaakt heb…werkt geweldig tegen rimpels en acne… laten we het doen… Jeannette
Je hebt wel gelijk hoor. Ik woonde jarenlang in studentenhuizen en lawaaierige huurhuizen met ruziende buren. Toen was ik veel vrijer dan nu. Ik heb toen in Portugal en Finland gewerkt. Nu woon ik in een comfortabel huis. Dat maakt alles lastiger als je geneigd bent snel weer op te stappen, heel dom en irritant maar waar, want het kan immers als snel achteruit gaan. Hetzelfde gold toen ik 3 jaar geleden mijn 1e vaste baan kreeg. Toen kon ik niet meer opstappen voor een uitzendbaantje, wat ik erg vervelend vond. Dat bedrijf is inmiddels failliet overigens, zodat ik weer vrij ben.
Ik ben het wel met je eens, ook met betrekking tot “banen” in het buitenland. Ik zocht het bij internationale adviesbureaus / projecten, maar dat is hopeloos. Je zou inderdaad gewoon moeten gaan en ter plaatse initiatief tonen.
kijk ook eens op mijn blog en please meld je dan aan…nomadevrouw.blogspot.com wel terug scrollen om de verhalen en fotoos over ecuador te bekijken. nomade
Ik zopek gewoon mensen…die de handen uit de mouwen steken…planten stekken en in de aarde. verkoop aan de Indianen…die ik allemaal ken. Eventueel projectplan…heb ik in het spaans …bij het BID inleveren. Ik heb de creme bijna verkocht aan de wereldwinkels…dus ik hoef geen marketeer. Maar wel een paar mensen die alles willen aanpakken. geen gezeur…gewoon doen… Nomade
Koenprins, ik denk dat je op de verkeerde site zit,
Webmaster kan je die persoon blokkeren? Irritante reacties zit niemand op te wachten.
Dan wat het onderwerp aangaat. Ik heb op 4 verschillende plekken (buitenland) gewoond en gewerkt de laatste jaren en mijn mening is dat als je de kriebels voelt het gewoon eens moet doen. Je zal er niet slechter van worden en als het toch niet blijkt te zijn wat je zoekt kan je altijd terug. Het is zo typisch nederlands om veilig te blijven zitten waar je zit, want ‘wie weet, misschien vind ik het wel niet leuk daar’ is voor het merendeel de reden om het niet te doen. Natuurlijk kan het erg waardevol en zinvol zijn om je goed voor te bereiden. Zoek uit hoe het zit met werkgelegenheid, woonomstandigheden en kosten van het levensonderhoud van het land waar je naar toe wil. En, zorg dat je iets van de taal spreekt! Wat ik veel heb gehoord van de lokale bevolking is dat wij nederlanders ontzettend arrogant overkomen. Al heb je het zelf niet snel in de gaten, toch hebben we vaak een houding van ‘bij ons is dat toch beter geregeld’. Stel je bescheiden op en bereid om de andere cultuur ECHT te leren kennen, en dan zul je je ook sneller en beter thuis voelen.
Mijn levensfilosofie is dat je echt moet proberen je dromen waar te maken. Lees De Alchemist eens, van Paulo Coelho, dan begrijp je wat ik bedoel, en tot slot nog een taoistische wijsheid: elke wereldreis begint met een eerste stap…
succes p.
helemaal waar…wij gaan er naartoe met een air van…we zullen die arme donders eens wat leren, maar in feite zijn wij het die moeten leren. Ik heb me zo geergerd aan die vrijwilligers, die vanuit een stichting wel eens even zullen helpen. Waar ecuador behoefte aan heeft is: watermanagement- er is teveel water!!! en op sommige delen is er niets. Dan zo´n projekt zichzelf laten verkopen… er is werkelijk veel te doen…maar wel samen en goed luisteren, naar wat men jou probeert te vertellen. natuurlijk de taal…maar vele Indianen spreken geen spaans maar Kitswa…dat zijn verschillende dialecten. Ik versta het wel…maar spreken…dat is een ander verhaal. tot de volgende… nomade
Nomadevrouw, een mooie blog, met nog mooiere verhalen, ik zal het nog eens een 2de en 3de keer moeten lezen om goed door te laten dringen.
Ik zou zo met je mee gaan, maar zit in Hongarije met mijn eigen “winkeltje” www.droomhuisinhongarije.com, nu in de winter zou ik wel in een warmere plek willen zitten, verder is alleen al de WARMTE van de mensen hier een feest.
Je schreef over liefde, tja, daar draait het om. Maar ook voor jezelf. Of word ik nu te zweverig, haha.
ik heb ook een blog; Droomhuis in Hongarije - Ik - 50plusser.nl Weblog ook nog maar kort.
En Globepaul, helemaal mee eens. als je ECHT wilt is dat mooie huis niet belangrijk, maar dat een kwestie van keuzes maken.
Hoeveel mensen heb ik niet gehoord, “ik zou het ook wel willen maar…” ook prima, maar zet het dan in een hoekje in de kast.
Het nieuwe jaar is net begonnen. Doe wat je niet laten kunt!!
Pak elke kans die voorbij komt, zekerheden bestaan toch niet!
Succes!!
Sandra
Ik vind het geweldig van je Sandra…Overigens zou ik niet voor dat klimaat kiezen waarin jullie zitten, maar goed. En heeft het land al de euro?? want dat zou ik ook te duur vinden. Alle eurolanden gaan wat mij betreft regelrecht de crisis in. Het monetaire systeem en die markteconomie heeft haar laatste tijd gehad.Ik vond Ecuador het laatste jaar behoorlijk koud…daags 22 graden en direct na 18 uur…8 tot 6…dat is koud. Gelukkig had ik een open haard en dat scheelt. Maar petje af hoor, Sandra. En ik vind ook dat het bijvoorbeeld altijd mag mislukken…je hebt dan zoveel ervaring opgedaan. Lukken en mislukken hoort thuis in een markt denken…in ecuador en heel zuid amerika…tellen ervaringen… wordt vervolgd…
**nomade **
