Okay, mijn eerste post. Eerst wat achtergrond. Lang geleden leerde ik, via mijn man, een Egyptenaar kennen. Mettertijd verdiepte hun vriendschap zich, en leerde ik zijn Egyptische vrouw kennen. Ik zal niet in details treden, maar omdat er ook diverse (ook Nederlandse) exen en vriendinnen waren, viel het me op zeker moment op dat al die vrouwen iets gemeen hadden: Ze waren allemaal, zonder uitzondering, verbitterde vrouwen die eveneens allemaal niet in staat waren ‘los te laten’.
Er was blijkbaar bij allemaal, iets in hun leven gebeurd, wat hen voor het leven getekend heeft, en wat door bleef werken in de rest van hun verdere leven.
Tegelijkertijd leerde ik natuurlijk ook andere Egyptenaren kennen. Ook dié hadden een ding gemeen: ze waren allemaal, zonder uitzondering, hier met behulp van een Nederlandse vrouw.
Die héle groep, op een na ( en die wordt achter zijn rug uitgelachen) zijn niet meer bij die vrouw die hen hun paspoort had bezorgd. Dat stuklopen van de relatie nadat zij een paspoort hadden gekregen ging niet op de manier de je weleens hoort van Houdoe en bedankt maar met de nodige dramatiek en waardering voor de persoon die dat allemaal voor hen mogelijk had gemaakt. Zelfs 20 jaar later nog zeggen dat ze zoooooveel om die persoon geven, maar blijkbaar tóch op een andere manier als dat de vrouw in kwestie dacht.
Ze blijven allemaal met duizend dunne draadjes vastzitten aan hun ex-geliefde, en veel van hen ‘helpen’ nog steeds de ‘hulpeloze’. Met administratie, met iets banaals als de was, met het inrichten van een huis voor ex en zijn nieuwe vrouw (!), de vreemdste dingen. Als het over een persoon ging zou je zeggen dat het daaraan lag, maar ze hebben het dus allemaal.
Een Egyptenaar zal dus niet vlug ‘houdoe en bedankt’ zeggen. Hij lijkt er altijd de voorkeur aan te geven om in redelijke harmonie uit elkaar te gaan om zodoende alle lijnen open te houden. Je weet tenslotte nooit waar je elkaar nog ooit voor nodig hebt, nietwaar?
Het gevolg is wél dat die vrouwen de boodschap niet begrijpen, je krijgt immers verschillende signalen. Van de ene kant grenzeloze waardering en attentie, van de andere kant compleet het tegenovergestelde. Het maakt het voor hen moeilijk om te stoppen.
Wat betreft de zusjes-vergelijking in een andere post, die heb ik dikwijls gebruikt. Zodra een man dingen doet met een vrouw, die hij geen enkele man met zijn zus zou laten doen, dan is hij niét serieus. En er mag niet zo gek veel met zijn zus gebeuren! De familie speelt een heel andere rol dan wat wij gewoon zijn. De schoondochter dus ook! Voor wat ik gezien heb, is het toch ‘eigen volk eerst’ en schoondochter is geen eigen volk.
Bezness staat los van geloof, maar veel van wat er gebeurd staat los van het geloof. Voor het oog van de buitenwereld wordt er wel getracht de rol van het geloof zo groot mogelijk te houden, maar achter de gordijnen is dat wel anders. Dat is hier ook zo, alleen betrekken wij het geloof daar niet in.
Mijn ervaringen met betrekking tot de verhoudingen tussen man en vrouw (Egyptische én Westerse) zijn inmiddels zo, dat ik geen enkele Egyptenaar op zijn mooie ogen vertrouw. Die moet wel van érg goede huize komen, zou ik dáár iets mee willen beginnen. Ik denk je, als Nederlandse, té veel van jezelf moet inleveren om je daar te kunnn handhaven. En als het voor een Egyptische moeilijk is (echtscheidingspercentage 69%) wat moet het dan voor een Nederlandse zijn???
Tegelijkertijd besef ik dat veel vrouwen aan het BMID syndroom lijden ( But Mine Is Different) en al die slechte voorbeelden hen zo onderhand kotsneigingen moeten geven, maar laat het gewoon in het achterhoofd. Er is geen methode om mensen in seconden te ontmaskeren. Hou gewoon je ogen en oren open, kijk hoe hij omgaat met zijn eigen familie, en projecteer dat op jezelf. En, blijf je verstand gebruiken. Een relatie is geen eenrichtingsverkeer, dus er komt een einde aan ‘geven’ en ‘helpen’…
Ik geniet nog steeds van hem en hij van mij en van de kids dus dat is helemaal tof.
en vele dingen, maarja ik blijf mn ogen en orgen open houden en mijn verstand gebruiken…