Hoi allemaal…
Heb jullie berichtjes één voor één gelezen en wou jullie ook even verrijken met mijn ‘verhaal’ 
(dat nog niet op zn einde is…) Vorige jaar ben ik en mijn man door omstandigheden uit elkaar gegaan (was een turkse jongen die net als ik in belgië is geboren. ff terzijde. :))
Kort daarop ben ik met mijn mama vertrokken op reis… Bestemming… Tunesië, Sousse. Mijn moeder was al eerder geweest dat jaar met haar vriendin & was al thuis gekomen met een verhaal dat er in een souvenir winkeltje in de buurt van haar hotel een kerel werkte die echt het einde was!! dus vermits wij opnieuw naar hetzelfde hotel gingen, zei mijn moeder dat ze me wou voorstellen aan die knappe kerel… Ik was niet bepaald onder de indruk van mijn moeder haar voorstel maar had meer iets van ‘ok we’ll see’
De volgende dag voerden we daad bij woord en gingen we langst zijn shop. In eerste instantie vond ik hem niets speciaal (zag hem van zij aanzicht.) en zei dan ook erg uit de hoogte ‘no just looking!’ toen hij vroeg of hij kon helpen. Maar dan… toen draaide hij zich om en ik kan je verzekeren de eerste 5minuten daarna kon ik geen enkel deftig woord uitbrengen, was de wereld rondom mij even weggevallen & ik had het gevoel dat dit bij hem net hetzelfde was… We bleven maar staren in elkaars ogen en toen wist ik wat men bedoelde met “liefde” op het eerste gezicht. :wub: Daarna zijn mijn moeder en ik verder gegaan maar ik kon hem plots niet meer uit mijn hoofd zetten…
Later die dag zei ik tegen mijn moeder dat ik even alleen wou gaan wandelen en ben toen opnieuw naar zijn shop gegaan (met één of ander excuus uiteraard 
) toen zijn we meer aan de praat geraakt en hij vroeg of ik iets wou drinken… Dat hebben we gedaan en ondertussen hadden we afgesproken dit opnieuw te doen nadat hij klaar was van zijn werk. In begin was mijn moeder hier niet bepaald gelukkig mee dat ik elke avond weg was maar uiteindelijk was zij diegene die mij in zijn armen gedreven had, toch?
Ik heb de rest van de week mn avonden dus bij hem en zijn vrienden doorgebracht. Ik moet zeggen die week heeft mij geen cent gekost, want hij betaalde alles… (heb ook ff een lieve anekdote die ik jullie wil vertellen… Ik heb namelijk een navelpiercing & dat was hij te weten gekomen… Dus 2 dagen later zegt die plots ik heb iets voor jou… Hij haalde daar een klein doosje uit zijn zak, ik kreeg gelijk het spaans benauwd maar toen ik het open deed was het een navelpiercing… Ik vond dit echt zo mooi van hem omdat dit gn oppervlakkig cadeau was maar iets waarover hij nagedacht had :)) Anyway… het afscheid was een beetje met gemengde gevoelens… we hadden adressen en telefoonnummers uitgewisseld (ook die van mn mam) maar ik had zoiets van die hoor ik toch nooit meer en eerlijk gezegd was ik daar ni bepaald mee bezig.
Maar niets was minder waar, ik was nog niet aan de luchthaven van monastir of hij belde al… en dit sindsdien elke dag soms tot 3x toe… Wat de vlindertjes natuurlijk alleen maar aanwakkerde. Uiteindelijk had ik besloten om in februari 09 (3maanden later) terug te gaan. Dit keer alleen & voor 2 weken. 2weken alleen met hem in een hotel (hij had 2 weken verlof genomen) Deze keer vielen de meeste kosten wel op mij (vermits als je daar niet werk, heb je ook geen geld.) maar ik moet zeggen elke dinar die hij uiteindelijk toch in zijn zakken had die 2 weken heeft hij wel aan mij gespendeerd (plus dat hij mij kei veel cadeautjes had gegeven bij mn aankomst, prulletjes maar het is de gedachte die telt :)) In die twee weken hebben we onze ups and downs gehad maar het viel goed mee om ‘samen te leven.’ Ik heb ook zijn familie ontmoet , allesinds 4 van de 6 zussen (eentje ervan werkte zelfs bij hem in de shop.)
Nu komt hij wss bij jullie over als DE prins op het witte paard is… niets is minder waar. Hij heeft enkele mindere punten… Zo had ik al heel de tijd ook het gevoel dat hij gewoon TE perfect was dus er moest wel iets zijn, toch? Uiteindelijk wist ik zijn gsm te bemachtigen (moest een berichtje sturen naar mijn mam en hij viel terug in slaap dus…) Toen hebt ik zijn gsm gecheckt en die zat VOL met smsjes van meiden… (voor mijn tijd maar dan nog…) toen had ik zoiets van weet je vergeet wat wij hebben, ga verder met u leven & ik met het mijne… Daar wou hij niets van horen, ik was de vrouw van zijn leven… wat hij voor mij voelt, had hij nog nooit eerder gevoeld… blah blah blah ik heb het uiteindelijk zo gelaten en had zoiets van ok een casual flirt dan… (daarom ook die gemengde gevoelens bij het vertrek) In februari was ik uiteraard op mijn hoede… Dus de eerste gelegenheid dat ik zijn gsm kon bemachtigen zag ik dat hij rond de kerstperiode berichten had gekregen van een zekere Mandy uit Nederland… (een meid die ervoor ook al in stond.) Om te zeggen dat ze naar Tunesië kwam. Zij is een meid van 16 (ikzelf was die periode 22, hij 20.) die van plan was om na haar studies met hem te trouwen en blah blah blah (voor de rest gn meiden meer Opnieuw hadden we hierover uiteraard een ENORME ruzie… Ik had echt zo iets van 'Man mij ni gelaten… Pap voor mijn part met elke meid aan die je winkel binnen stapt maar laat mij dan met rust!! ’ Hij zei mij dat zij naar sousse was gekomen in dec 08 maar dat hij haar had gezegd dat hij van iemand anders hield en daarna zou die meid met iemand anders hebben aangepapt… Ik had zo iets van ja whatever man en heb hem de rest van de dag genegeerd. Uiteindelijk hebben zijn vrienden op mij ingepraat en ook zijn zus zei, in een gesprek alleen met mij, dat ik het eerste meisje was dat hij mee naar huis had gebracht. Maar het was niet alleen dat… In begin loog hij ook vaak, zoals over zijn leeftijd… (hij was zogezegd ouder als mij…) En eens mijn vertrouwen is geschonden, is het heel moeilijk om dit terug te krijgen (wat hem na een tijd ook frustreerde, want bij elke discussie kwam de naam Mandy terug naar boven )
Ondertussen zijn we 7maanden verder (binnen 2weken ga ik terug een week met mijn mama) en hij belt mij nog steeds dagelijks. Ik ben nog steeds de liefde van zijn leven maar ik kan spijtig genoeg ni hetzelfde zeggen (mn mam zegt dat dit wel weer zal veranderen als ik in zijn ogen kijk maar i don’t know…) Ik heb echt gn zin om deze moeilijke situatie aan te gaan en kan niet besluiten of ik blij ben om hem te horen of het mij uiteindelijk irriteerd… Hij voelt uiteraard dat er wat scheeld maar is vastberaden geen slapende honden wakker te maken Ik denk vooral dat ik te vroeg aan iets nieuw ben begonnen, ik mis mijn man nog steeds en op dit moment zijn we aant kijken wat er eventueel nog mogelijk is…
Wat mij ook bang maakt is dat Mahrane (zo heet hij) mij heeft gezegd dat hij een special suprise voor mij had in sept & vermits hij al een paar keer heeft gezegd dat hij mn hand wil vragen aan mn mam (hij weet wel dat ik officieel nog getrouwd ben maar da negeerd hij ook blijkbaar de helft van de tijd.) ben ik bang dat hij dit keer daad bij woord ga voeren (hij wil ook met mij en mn mam langst zijn ouders gaan did keer…) Wat mij natuurlijk doodsbenauwd maakt, want ookal word het niets meer met mijn man, ik ben zeker nog niet klaar om opnieuw de sprong te maken. Het gekke is ook dat hij niet staat te springen om naar europa te komen of allesinds toch niet naar België… Hij wil wel eventueel emigreren naar Noorwegen (vermits zijn 2broers daar wonen & hij bij hen kan gaan werken. Dit was ook zijn plan voor hij mij leerde kennen, hij had zijn visum al in orde gebracht enz… kort nadat ik de eerste keer was geweest, was hij van plan te vertrekken maar uiteindelijk heeft hij het afgeblazen… Wat ik dom vind, wan ik heb zoiets van je moet u leven niet op stop zetten voor iemand dat je amper kent…)
Ufff wat een verhaal hé!! Kortom ik weet niet wat ik er mee aan moet… Ik wil heel graag naar het buitenland emigreren maar zie ik mij dat doen met hem?? Wil ik in Tunesië gaan wonen?? Of in noorwegen?? Of ergens anders maar dan word de situatie eens zo moeilijk… Wat zouden jullie doen in mijn plaats?? Raad is altijd welkom…
Thanks voor jullie aandacht. xx
