Oei, ik ben meer iemand van de foto’s dan van de geschreven tekst. Maar ik ga mijn best doen, en mogelijk ga ik naar die geweldige kust ten zuiden van Waikabubak maar dat weet ik niet nog niet…
Termina kasih!
Vannacht even contact gehad met mijn familie om hen een gelukkig Galungan te wensen, en om aan te kondigen dat ik er aan kom. Nog een week voordat ik ‘pulang desa’ ga, ik heb er zin in!!! (Ik besef me nu dat ik iedereen best gemist heb…)
Hi Yen,
Moeten we nog even gaan bidden en aan de H. Christoffel vragen of hij zorgt dat je een behouden vaart hebt, kaarsje dr bij en een waterdicht sms’je aan Neptunes sturen dat je binnenkort bij hem op de tea komt
:zon:
Haha, en natuurlijk offertjes plaatsen dat ik al die enge binnenlandse vluchten overleef!
Komt helemaal goed. Morgen verhuis ik vanuit Leeds terug naar Nederland, en vanaf zaterdag staat Indonesie op het programma. (Sumba vanaf 29 maart.)
Mas Maryono yth,
Bij deze wil ik je complimenteren voor de aantrekkelijke wijze waarop je ons dit verhaaltje hebt gepresenteerd. Er zijn figuren hiero die ook pogingen tot het componeren van reisverhalen hebben gewaagd die hier heel wat van leren kunnen.
Trim’s 
Bedankt voor het verhaal, Maryono!
Ik kan hier qua schrijfstijl niet aan tippen, maar ik zal mijn best doen ook een impressie te geven op dit forum.
Hi Mas,
Ik ben niet deskundig op dit gebied, ik lees echter erg graag. Ik vond de manier waarop je allerlei stukjes informatie en links in je verhaal verwerkte zeer aantrekkelijk. Dat maakte het echt “beter”. Je zou meer verhaaltjes moeten schrijven. Echter zoiets moet met plezier gedaan worden, dat is de helft van het verhaal. Het plezier in het schrijven en er iets moois van te maken straalt er bij jou van af.
:zon02:
Gaat wel lukken!
Ik ben nu ff in Nederland na een paar maanden in Engeland gewoond te hebben, alles snel uitpakken en opnieuw inpakken, ik heb er zin in :zon02:
Ik ben nog druk bezig met uitpakken (van vakantie, maar ook van een weekendje kamperen dit weekend) en het uitzoeken van foto’s, maar ik laat spoedig wat van me horen 
Bij deze een foto verslag van Bali, Sumba, Alor: Redirecting...
29 maart 2009, de dag dat ik naar Sumba zou gaan…
Helaas, mijn vlucht is gecanceld. Made meldt me dat ik een ‘full refund’ kan krijgen op m’n ticket (moest er nog eens bijkomen van niet!), en ik moet een nieuw tickets kopen voor de dag daarna. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas heb ik nu een dag minder in Sumba, maar daar moet ik maar mee leven. Het blijft immers Indonesie…
30 maart 2009 - Waingapu
Ik neem afscheid van mijn vrienden op Bali, en ik vertrek met Ben naar het vliegveld. We zijn laat, het zou ook eens niet. In eerste instantie omdat ik ‘dag’ wil zeggen tegen Made (en hem nog geld verschuldigd ben) die ineens onvindbaar is (druk met de openingsceremonie en de offeringen voor zijn nieuwe filiaal), waarna we nog verder vertraagd zijn omdat we geen taxi kunnen vinden. Ons hotel biedt weliswaar taxi service, maar aangezien Ben en ik behoorlijk koppig kunnen zijn en de taxi van het hotel twee keer zo duur is als een Blue Bird taxi, willen we gebruik maken van die laatste. De hotelmedewerker belt een taxi voor ons (of doet alsof), en na een paar keer vragen en nogmaals bellen komt er na een klein half uur dan toch een taxi. Iets minder dan een uur voor vertrek arriveren we bij de check in balie. Dag Bali, tot de volgende keer!
De lucht is helder, en we hebben een prachtig uitzicht over de eilanden waarover we vliegen op weg naar Sumba. De Rinjani is gehuld in de wolken, dus helaas zien we die niet, maar wel de prachtige verlate stranden in het zuiden van Lombok. En Sumba.
Ben stoot me aan, net voor Sumba. Heb je al een nieuwe bestemming uitgezocht voor volgende keer? Net als bij Sumba?
En dan herinner ik het me weer: in 2007, op weg naar Maumere op Flores, maakten we onverwacht (voor ons, niet voor de piloot) een stop op Sumba. Het kleine eiland met z’n desolate, bijna surrealistische landschap sprak me aan. Ik heb toen inderdaad uitgeroepen dat ik naar Sumba wilde, ookal wist ik toen nog niks van het eiland. Heeft dit voorval onbewust meegespeeld in mijn keuze om naar Sumba te gaan? Ik weet het niet. Maar hoe dan ook, ik ga naar Sumba!
Na ongeveer een uurtje vliegen, een bekertje water en wat kleffe halpjes landen we in Sumba. Naast de landingsbaan staat een aantal koeien. Wat als deze dieren de landingsbaan op hollen? Er is geen hekje ofzo… Ik moet er niet aan denken.
We lopen naar de kleine en zweterige aankomsthal. Sumba is warmer dan Bali, en het voelt ook droger! We zijn bijna de enige blanken, behalve wij tweetjes zijn er alleen een paar mensen die voor werk op Sumba zijn. We pakken onze tassen en gaan richting hotel.
Waingapu, 't is niet echt een wereldstad, en er zijn niet zo veel noemenswaardige bezienswaardigheden. Maar omdat ik geen zin heb om een middagje door te brengen onder de AC, spoeden we toch naar buiten om iets te eten en iets te zien (?). Om eerlijk te zijn had ik qua eten op Sumba niet al te veel goeds verwacht, maar tot mijn grote vreugde is die zorg onterecht. In Waingapu zijn verschillende warungs te vinden, welke meestal beheerd worden door Javanen. En masakan Solo of Semarang smaakt me prima!
Na een hapje gegeten te hebben (en de nodige es jeruks gedronken te hebben) lopen we verder richting de haven. Veel wegen zijn er niet, dus verdwalen lukt niet. Onderweg worden we (met name ik) door iedereen gegroeten, er wordt naar ons getoeterd en gezwaaid. Wat een aandacht maar weer. Kindjes laten ons vol trots hun vliegers zien, en willen op de foto. Ik hou ervan om mensen te fotograferen, dus ik maak graag gebruik van hun verzoek. Coba lihat? En daar komt iedereen op me afgestormd om het zojuist geschoten plaatje te bewonderen. Een tafereeltje wat zich nog vaak zal herhalen.
In de haven van Waingapu ligt een klein aantal houten (vissers)boten, maar er zijn ook een paar boten van metaal. De boten zijn verroest, en zien er verder niet al te zeewaardig uit. Desalnietemin is er op een paar boten volop bedrijvigheid, mensen voeren hun waren af en aan.
Omdat ik het warm vind (en alweer dorst heb) stel ik voor om een kijkje te nemen bij een locale warung, een eindje verderop langs de waterkant. Deze blijkt wanneer we dichterbij komen echter nagenoeg verlaten te zijn, op een paar mensen op een brommertje voor de ingang na. Men kan echter wel drank voor ons halen? Zo gezegd, zo gedaan. Men trekt er met het brommertje op uit, en even later wordt onze bestelling bezorgd. De gastheer maakt een praatje, en voor de zoveelste keer valt het me op dat de gemiddelde Indonesier de spelers van ons voetbalteam beter kent dan ik.
We laten het ons smaken en aanvaarden dan de terugtocht naar het hotel. Allerlei winkeltjes zijn nu ineens open, terwijl we op weg naar de haven geen koopwaar zagen. Blijkbaar duurt de ‘tidur siang’ hier iets langer dan gebruikelijk?!?! ’ Avonds eten we gewoon bij de kaki lima’s naast het hotel, we hebben beide geen zin om te lopen. Onze pogingen om betaalbaar transport te regelen voor de volgende dag zijn enigszins gefaald, voor een dagje auto met chauffeur (zonder gids) zijn we 550,000 rp kwijt.
Hoe Butoijo in Sumba terecht is gekomen kun je hier, verdeeld in 6 blogberichten, lezen.
http://i231.photobucket.com/albums/ee320/masmaryono/Sumba.jpg