Ik vind het een erg lastig onderwerp. Het speelt nu op het moment bij mij. Afgelopen week kreeg ik te horen dat een oom van me accute leukemie heeft en dat hij vermoedelijk niet lang meer heeft (maar zelfs de artsen zijn nergens zeker van).
Ik hoorde het vrijdag en na even wikken en wegen heb ik toch besloten eventjes terug te gaan naar Nederland. Ik zie hem liever nu nog, in leven, dan dat ik terug moet komen voor de begrafenis. Dat laatste kan ik overigens altijd nog doen. Ben toen dus meteen gaan regelen dat ik terug naar NL kon. Ben hier gisteren aangekomen en ik blijf tot vrijdag.
Heb jij dit wel eens meegemaakt? Hoe heb je dat ervaren en welke beslissing heb je genomen?
Pfff, heftige week heb ik gehad. Mijn oom gaat vrijwel zeker, op kort termijn, overlijden. Morgen toch weer terug naar Jerez. Geen idee hoe lang het nog zal duren en wat ik dan zal doen… Die beslissing komt t.z.t. wel…
Misschien niet helemaal hetzelfde.
Ik werk een half jaar per jaar buiten Nederland.
Daardoor weet ik dat ik bij verjaardagen, evt. bruiloften en dus ook
eventuele overlijden mogelijk niet aanwezig ben.
Dus het is me overkomen dat bij een van mijn oma’s plotseling een
Hersentumor werd ontdekt en dat de kans dat ze nog zou blijven
leven een paar dagen zou zijn.Ik zat aan de andere kant van de
wereld en zou ongeveer 2 dagen moeten reizen om op tijd te zijn.
Toen heb ik samen met m’n familie besloten om niet terug te gaan.
Het was een hele zware beslissing en achteraf toch niet verkeerd
geweest. Ik had haar toch niet meer levend aangetroffen. Ze is
namelijk na 1 dag overleden. Ik heb dus EN haar niet meer levend gezien
EN ik ben niet bij de begrafenis geweest. Het is soms wel eens pijnlijk,
maar het risico is er altijd.
Ik neem daarom voor elke reis van iedereen afscheid die me dierbaar is
zodat ik daarover geen schuldgevoelens krijg. We zitten namelijk ook wel
eens 11 dagen op zee(over de Grote oceaan varen) en in die 11 dagen
kun je niet van het schip.
Heb het nog niet meegemaakt, en ook al hoop je dat het niet gebeurt… het kan altijd plotseling gebeuren. Ik weet het niet Carolina wat ik zal doen, maar in mijn geval gaat er ook altijd een dag overheen voor ik in Nederland kan zijn en dan kan 24 uur heel lang duren… Sterkte in elk geval
Op het moment ben ik in NL, toevallig kreeg ik vandaag het bericht dat een erg goede bekende hartproblemen heeft, een open hart operatie zit er aan te komen. De reisduur van deur tot deur (adres in NL tot adres op Nw Guinea) bedraagt ongeveer 40 uur.
Ik neem ook net als Jan afscheid van mensen die mij dierbaar zijn. Over drie weken vertrek ik weer naar Indonesie en wordt het weer afscheid nemen.
Heb een paar dagen extra gekregen, want er was iets misgegaan met m’n ticketboeking voor terug. Stond ik daar op Schiphol, kon ik gewoon niet terug naar Jerez. Gelukkig was het niet een al te groot probleem voor mijn werk en nu kan ik dus maandag terug.
Ik moet zeggen dat ik niet iedere keer bewust afscheid neem van iedereen. De enige bij wie ik dat doe is mijn oma. Ik moet bekennen dat als ik dat iedere keer bewust zou doen, dat zou me veel te zwaar vallen, dat zou ik niet trekken.
Het enige wat ik doe is zorgen dat ik met een goed gevoel weg ga, dat ik met/voor de mensen om wie ik geef een goed gevoel heb. Dat is ook een soort van afscheid, maar meer innerlijk. Degene die ik kan zien tijdens mijn, soms erg korte, verblijf in NL, dat is dan gewoon heel gezellig en leuk.
Natuurlijk heb ik het ‘geluk’ dichterbij te wonen. Toch heb ik nu wel gemerkt dat ik echt niet altijd een dag later in NL zal kunnen zijn. Jerez heeft maar een klein vliegveldje en vluchten zitten soms gewoon vol.
Maar goed, ik ben blij dat ik nu in NL ben geweest, dat ik mijn oom nog even gezien heb nu hij nog redelijk goed is. Verder is het contact houden per telefoon en wel zien hoe het loopt.
Ik heb het alleen meegemaakt op een vakantie. Ik was toen nog klein en met mijn ouders op vakantie in denemarken. Mijn oma overleed plotseling. Aangezien wij op vakantie waren was het dus heel “makkelijk” om te annuleren en terug te gaan.
k snap dat het voor jou heel anders ligt… Moeilijk hoor!
Ik heb er ook wel eens over nagedacht, aangezien ik binnen korte tijd een jaar wil gaan backpacken in canada, maar mijn opa is ook al erg oud. Het lijkt me verschrikkelijk als hij tijdens mijn reis overlijd, en ik zou ook niet weten wat ik zou moeten doen… gelukkig sta ik ook nog niet voor die keuze!
Vind het wel… Apart dat je zegt dat het met een vakantie makkelijker is, omdat je dat zou kunnen annuleren. Ik denk dat dat er natuurlijk helemaal vanaf hangt waar je zit en hoe ‘makkelijk’ het vervoer naar huis is.
Van mij denkt iedereen dus dat ik, daar ik nog ‘dichtbij’ woon, makkelijk terug kan, dat dacht ik zelf ook, maar dat kan dus toch ook vies tegenvallen.
Het blijft moeilijk, denk ik. Maakt niet uit hoe of waar je in het buitenland bent, zo’n keuze is vaak onverwacht en daardoor zeer lastig.
Ik bedoel hier vooral mee te zeggen, dat je, als je in het buitenland woont, je daar dan vaak veel meer verplichtingen hebt, zoals werk. Als je op vakantie bent, heb je die verplichtingen veel minder en kun je dus sneller terug
Gelukkig zijn er duidelijke afspraken met mn werkgever, ik heb een ‘bij’ baantje als reisbegeleider. Mocht er op wat voor reden iets zijn met familie in Nederland dan ben ik direct weg. De verplichtingen tellen dan niet zo zwaar.
Wat wel zwaar telt is de afstand…
Van deur tot deur (van Nieuw Guinea naar mn ouderlijk huis in Nederland) ben ik ruim 40 uur onderweg…
De wereld is klein door email, maar kan vreselijk groot zijn als deze zaken spelen. Ikzelf ben uit de andere kant van de wereld teruggevlogen, toen mijn zwager plotseling overleed. Daar was geen enkele twijfel over: ik wilde bij mijn familie zijn en kijk terug op een mooie week met de bwegrafenis. Het inspireerde mij om later nogmaals, maar dan veel langer die kant op te gaan.
Tijens die reis heb ik te maken gehad met minder duidelijke situaties: terug gaan, of toch “alleen” die email of telefoon. Het mailen van een goede portretfoto van je, met tekst wat je eigenlijk wilde zeggen, is een tip die me is bijgebleven. Soms zeg je dan wellicht nog eerder de dingen die ja anders voor jezelf zou houden
Dank je voor je reactie. Ik kan me voorstellen dat je graag bij je familie wilde zijn in de week van de begrafenis en als het mogelijk is, is het natuurlijk heel fijn. Maar het zal geen gemakkelijke beslissing zijn geweest, lijkt me, hoe graag je ook bij je familie wilde zijn. Kon je makkelijk een retourticket vinden?
Nu maak het zelf toch weer mee. Zojuist heb ik te horen gekregen dat mijn oma vannacht in haar slaap overleden is en mijn eerste reactie is: ik wil terug! bij mijn familie zijn! En dat ga ik dus ook regelen.
Ze zullen er op m’n werk wellicht niet blij mee zijn (Semana Santa komt eraan, mega-druk), maar niets aan te doen. Een ticket is gelukkig zo geboekt en dat blijkt nu absoluut geen probleem te zijn, heel fijn.
Nu alleen even afwachten tot we weten wanneer de begrafenis is…
Hoewel het altijd een beetje verdrietig is om iemand kwijt te raken, is mijn oma wel 96 jaar geworden en dat is een hele mooie leeftijd. Dan mag je op een gegeven moment wel gaan… Toch?
En sterkte… Ach, dat is niet echt nodig. Geen betere gelegenheden dan bruiloften en begrafenissen om iedereen weer even te zien. En met een overlijden als dit, van iemand van 96, geliefd, maar met een mooi leven achter de rug, kun je niet echt verdrietig zijn.
Ik ben echt heel blij dat ik terug ben gegaan. Het was prachtig. 2 Hele fijne en goede dagen in Nederland gehad. Het was werkelijk een heel mooi afscheid van mijn oma en ik heb er een erg goed gevoel bij.
Dank jullie wel. Gaat wel goed komen hoor.