**Afscheid
**
Het verste weg van Nederland voel ik me ten tijde van afscheid en verdriet, bij gebeurtenissen waarbij je juist zo hard de mensen om je heen nodig hebt met wie je dat zou willen delen. Familie, vrienden en bovenal mijn vader. Het afgelopen halfjaar ben ik me daar weer extra bewust van geworden. En geloof me, het is zeker niet altijd even gemakkelijk om bepaalde dingen op afstand een goede plek te geven. De heftigheid en intensiteit die het met zich meebrengt zijn “ver weg” soms lastig te verwerken.
Morgen ga ik voor een paar dagen naar Nederland en ik kijk er met gemengde gevoelens naar uit. Sinds mijn laatste bezoekje, nu een klein halfjaar geleden, is er zoveel veranderd. Ten eerste is mijn oma in april overleden, één van de belangrijkste personen in mijn leven, daarna in juli overleed ook ons hondje, ondertussen waren we ook al een tijdje het huis, mijn ouderlijke huis, aan het verkopen en dat is nu rond. Deze keer dat ik terug kom, zal ik echt voor de laatste keer in mijn bedje slapen in het huis waar ik mijn hele leven, tot mijn vertrek naar Spanje, gewoon heb. En dat is vreemd.
Het is ook raar dat ik mijn oma niet meer hoef te bezoeken. Zij was een heel belangrijke persoon voor me en zeker iemand voor wie ik steeds terug naar Nederland ging. Hier in Spanje was ze maar een klein deel van mijn leven. Dat klinkt wellicht cru, maar zo is het toch echt. Ze was een telefoontje, minstens één keer per week. Meer niet. Hoewel ik haar natuurlijk steeds vertelde hoe ik het hier heb, wat ik doe en hoe ik alles hier beleef, kende ze mijn leven hier niet. Zoals iedereen die hier nog niet geweest is.
Het was vreemd om na haar overlijden te beseffen dat ik het verdriet hier niet echt voelde. Ze was hier toch al nooit echt. Dat merkte ik bij elk telefoontje aan mijn vader en ik steeds de neiging had hem aan het einde nog te vragen oma even te laten weten dat ik gebeld had. Steeds moest ik weer beseffen dat dit niet meer nodig was. Ik voel dat ik het verdriet van haar verlies nog niet echt heb kunnen verwerken en ik verwacht dat teruggaan naar Nederland dat toch weer boven zal laten komen.
De dood van ons hondje is natuurlijk lang zo dramatisch niet, maar heeft me wel degelijk zeer aangegrepen, bovenal door mijn vader. Na het overlijden van mijn moeder, nu bijna elf jaar geleden en daarna mijn vertrek naar Spanje vorig jaar, bleef mijn vader alleen achter in het huis. Ons hondje was al vooral zijn maatje, maar werd dat, toen hij er helemaal alleen voor stond, nog meer. Jilly was altijd bij hem, ging overal mee naartoe en toen ze overleed was mijn vader ineens eenzaam. Iets wat hij nog nooit echt was geweest. Ik zal het telefoontje nooit vergeten, toen hij me vertelde dat ze was ingeslapen. Mijn hart brak bij het horen van zijn verdriet.
Ja, er is veel voor me veranderd in Nederland het afgelopen halfjaar, veel dat ik een plekje zal moeten geven de komende dagen, als ik nog een laatste keer in mijn ouderlijke huis in Eindhoven zal verblijven. En ondanks dat het veel dingen zijn die een verdriet zullen aanwakkeren, kijk ik toch enorm uit naar mijn terugkeer. Al is het alleen maar om mijn vader in mijn armen te kunnen sluiten en hem te knuffelen voor alle dingen die in deze maanden zijn gebeurd.
Liefs,
Carolina
