Mijn oma
Naarmate de tijd verstrijkt en ik langer in Spanje ben, begin ik meer en meer te begrijpen hoe mijn oma zich de laatste jaren van haar leven op feestjes moet hebben gevoeld. Mijn oma, die afgelopen april overleden is, kon, zoals waarschijnlijk veel oma’s, op een gegeven moment niet meer zo goed horen en wilde toch altijd alles graag weten en te weten komen. Dat kostte veel energie en feestje met veel mensen, die veelal ook door elkaar praatten waren daardoor behoorlijk vermoeiend voor haar. Wij, kinderen en kleinkinderen, probeerden er dan ook erg goed op te letten, dat er altijd iemand één op één bij haar zat.
De laatste tijd komt dat beeld dus ook regelmatig bij me op: van één van ons bij mijn oma aan de stoel op één of ander feestje en ik kan het niet helpen dat ik mezelf er een beetje in zie. Nee, ik ben nog lang niet bejaard en ook aan mijn gehoor mankeert niets, maar wel voel ik me ook soms in een vermoeiende strijd alles op te vangen en bij te houden. Hoewel ik het Spaans inmiddels zeer goed spreek en beheers, blijft het een vreemde taal voor me en dat merk ik zo nu dan duidelijk. Zeker nu ik een relatie heb en me daardoor meer en meer in puur Spaanse kringen bevind. En niet zomaar Spaans, maar veelal ook echt Jerezaans, met zwaar Andalusische accenten.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat echt super leuk! Ik leer hier zo meer en meer echt het typische Spaanse leven kennen en dat is mooi. Zo gaan we bijvoorbeeld 's avonds regelmatig lekker eten bij/met vrienden, waar later uiteraard, zoals dat hier gaat, altijd nog meer mensen komen. Dat is super gezellig, maar het heeft ook zijn keerzijde. Op dagen dat ik veel rondleidingen heb gedaan in het Engels en/of Duits (wat net zo goed nog vreemde talen voor me zijn), merk ik namelijk echt dat ik het soms niet meer trek, dat de gesprekken langs me heen gaan en ik me er niet toe kan zetten nog goed te luisteren.
Dan zit ik in een kamer vol met druk pratende Spanjaarden en voel ik mijn aandacht verslappen. Het is net of er een aan/uit knop voor is, die op zo’n avond dan langzaam maar zeker naar uit gaat, waardoor ik de gesprekken gewoon niet meer opvang. Het geluid hoor ik, dat dringt nog wel door, maar de teksten lijken veranderd te zijn in Hebreeuws. Op zo’n moment komt dan dat beeld van mijn oma in me op, mijn oma op feestjes, met één van haar (klein)kinderen aan de stoel en op de één of andere manier doet dat me goed.
Uiteraard zal dit nog wel veranderen, zal ik me ooit ook op drukke dagen met veel verschillende talen 's avonds gewoon staande weten te houden tussen de Spaanse gesprekken. Het is gewoon een kwestie van nog beter de taal en het Andalusisch leren. Dat kost tijd en die heb ik, dus dat komt wel goed. Maar voorlopig zal ik mijn oma nog wel een tijdje op deze manier blijven herinneren, op avonden na een drukke dag, als er weer eens teveel talen door mijn hoofd spoken en de knop vanzelf naar “uit” gaat.
Liefs,
Carolina