**Altijd een buitenlandse
**De afgelopen week stond al vol in het teken van de Semana Santa die deze week plaats vindt. Overal in de stad zie je al weken, wat zeg ik, máánden de voorbereidingen voor dit festijn. Iedereen is er druk mee bezig en kijkt er ontzettend naar uit. Het was in die drukte dat ik bezoek uit Nederland kreeg, goede vrienden van mij en mijn vader kwamen naar Andalucía en zouden ook een weekend in Jerez blijven. Het waren heerlijke dagen, die wederom toonden hoe goed ik hier pas.
Verhuizen is een keuze, iets dat je “gewoon” kan doen, zelfs verhuizen naar een ander land. Het is een ander verhaal om dan echt opgenomen zien te worden in die andere wereld. Om er je draai te vinden en er daadwerkelijk bij te horen. Voor de Spanjaard is familie en traditie alles. Ze zullen daardoor niet gauw een buitenstaander in hun midden opnemen. Dat maakt het leven hier niet altijd gemakkelijk voor mensen van buitenaf.
Ik ben nog steeds blij met de keuze die ik in het begin van dit avontuur maakte, om in ieder geval voor een Spaans bedrijf te gaan werken. Contacten opdoen via de werkkring is namelijk de meest gemakkelijke ingang. Daarnaast ontmoette ik in de loop van de 2 jaar dat ik hier nu woon ook mijn huidige vriend. Ja, liefde. Wellicht cliché, maar het is wel degelijk de allerbeste manier om in een nieuwe wereld opgenomen te worden. Ik had dat geluk.
Het kunnen deelnemen aan het leven begint met de taal. De beste manier om die echt onder de knie te krijgen is je zoveel mogelijk onder de Spanjaarden te begeven. Als je niet met de mensen kan praten, gaat er een hoop moois voor je verloren. En praten met de mensen hier gaat het beste in hun taal. Dan bedoel ik dus niet het Castellaans, maar het Andalusisch, of beter nog, het Jerezaans.
Ondanks dat ik ook nog veel contact heb met andere buitenlanders hier in Jerez, voel ik dat ik inmiddels echt een Spaans leven heb. Ik krijg het ook regelmatig bevestigd van de lokale bevolking. Verbaasd als men is als ze mij, zo overduidelijk niet van hier, in hun dialect horen praten. Ja, ik weet het, ik zal altijd een buitenlandse blijven, met mijn andere uiterlijk en mijn accent als ik praat. Maar dat is mooi. Het is bijzonder om juist als buitenlandse zo opgenomen te worden in hun wereld.
Liefs,
Carolina