Veel dokters in Indonesia hebben een diploma van de een of andere rimboe-universiteit, spijkeren” een bordje op de deur waarop staat “jam praktek 6 – 8 pagi & 17-19 sore, hari libur tutup. Ze houden als ware medicijnmannen apotheek aan huis. Als ze goed naar de patiënt luisteren dan weten ze wat ze moeten doen, veel suntik antibiotika en een heleboel veel gekleurde pillen in van die plastic clipzakjes meegeven. "Kami tidak melayani kasbon”. Doktoren kunnen lachend binnenlopen in Indonesië, een witte jas en een stethoscoop om de nek geeft een waanzinnige otoritet, en de bevoling is graag ziek, dan hebben ze recht tot klagen. Als je naar de apotheek gaat, een gerenommeerde en vraagt aan de apotherker wat je nodig heb voor keelpijn, een ontsteking, een huidaandoening dan weten ze wat daarvoor de beste medicijn is die koop je. Je hoeft niet didaftar bij de dokter en niet die rotzooi te slikken wat die tovenaar voorschrijft cq het liefst verkoopt. Om kort te wezen een dokter in Indonesië is niet hetzelfde wat een dokter in Nederland is. Ik denk dat het tussen Den Helder en Maastricht heel erg moeilijk is om een dokter met een officiële praktijk te vinden die niet aan een goede universiteit heeft gestudeerd. In Indonesië is dat nog maar zeer de vraag, wel is zeker dat die laatsten heel erg goed kunnen rekenen met getallen waar veel nullen in staan.
Dit ben ik met je eens. Maar dat neemt niet weg dat het onverstandig is om als leek geneesmiddelen in te slaan bij een apotheek, zonder van de mogelijke bijwerkingen en gevaren op de hoogte te zijn. JIJ en IK zijn immers ook geen artsen! Ongepast gebruik van antibiotica bv werkt resistentie in de hand, om nog maar te zwijgen van mogelijke allergien die je voor bepaalde pillen kan hebben. Veel middelen die in Indonesie over de toonbank gaan, zijn in Nederland niet te krijgen.
Ik beweer niet dat alles slecht is, bv Bioplaceton voor brandwonden is echt een tovermiddelen. Maar het is ook zeker niet allemaal goed, dus slik niet zomaar alles!
P.S. ik wilde ooit verband kopen voor een zwaar gekneusde teen. De apotheker in kwestie wilde me echter antibiotica en antihistimica geven, want volgens hem had ik een allergische reactie :tssk: Jaren later ben ik erachter gekomen dat ik zeer slecht tegen bepaalde antihistimica kan, ik ben dus blij dat ik niet geluisterd heb!
Doktors, tandartsen ze zijn allemaal niet serieus te nemen daar. Eigenlijk kun je gerust stellen dat heel Indonesia niet serieus te nemen is, maar goed, ik ben misschien wat bevooroordeeld want zit er regelmatig midden in:D
Het kan je zomaar gebeuren dat, bij wijze van spreken, een ex loodgieter zich als tandarts voor doet. Alles is mogelijk in Indonesia, normen en waarde vervagen als hety om geld gaat! Recent nog meegemaakt met een goede vriendin van mij, die liet zich verlijden door een aantrekkelijke reclame folder van een tandarts in Jakarta en liet daar wat cosmetische ingrepen doen……nou, ze hebt geweten, alles kon in NL gerestaureerd worden…