…
haha klinkt leuk en grappig
deze vakantie was ik in colakli bij side, side west resort, daar ben ik 4x in de hamam geweest!
hele goede hamam, niks vervelends, zeer professioneel en heel ontspannend (viel in slaap haha)
de bedrijfsleidster kwam bij sommige als zeer opdringerig over, heb ik geen last van gehad en kreeg zelfs de laatste 2x korting als ik niks tegen de andere zei daarover (nou ik niet).
Ja mooie ogen hebben ze, en kijken mag, doen hun ook!
Daarom!!
wat een bofkont uitbreide hamam gewonnen!
ik deed ook mee aan de duffe bingo (houd er ook niet van maarja voor het goede doel he) maar won helemaal niks
hebben we vlak bij elkaar gezeten!
…
meestal gaan wij naar 4 sterren hotels, want in het hoogseizoen zitten die 5* vol met russen en hebben we weinig zin in. ook zoeken we kleine resorts scheelt ook al weer, wel wil ik dat er een hamam bij is!
hoe heette het hotel in gumbet? is het wat voor gezinnen of niet?
//
haha
nou in side west resort zaten bijna geen russen en die er waren veroorzaakte geen overlast, vond ik erg aangenaam maar engelsen zijn soms ook erg luidruchtig net als sommige nederlanders enzo. strand is belangrijk en de hamam en het eten!!
Beste lezers,ik heb een hoop verhalen geschreven tijdens mijn verblijf daar;de’‘oude garde’'kent ze,nieuwkomers niet…
Ga nu in de herhaling;dagelijks…hoop dat jullie er van genieten en herkenning er in zien…
De kat
‘Hij moet hier ergens lopen,zit namelijk altijd hier’ oppert Cesur.
‘Nou,zie niks’ antwoord ik druk rondstarend terug.
Daar staan we dan op een stukje braakliggend terrein achter zijn restaurant in Manavgat.
Mijn hollandse poes is 9,gezapig;tijd voor nieuw leven in de brouwerij!
‘Daar is die!’ waren de verlossende worden van Cesur.
En inderdaad,ergens achter een leeg olijfblik kwam de kat tevoorschijn.
Hij/zij schatte ik op 2 maanden,weldra zou het een goed leven krijgen.
‘Mannetje of vrouwtje ?’ vroeg ik,beiden starend naar het geslachtsorgaan van de hulpeloze omhooggehouden kitten.
‘Denk een vrouwtje’ schatte Cesur in,later bij mijn eerste bezoek zal dit raadsel in een klap teniet worden gedaan door Mustafa,de dierenarts;een mannetje.
‘Heb je een doos ?’ vraag ik terwijl ik zoekend rondkijkend in het restaurant.
Nee dus;na alles afgezocht te hebben.
‘Hier, een plastik zak’ was de oplossing van Cesur.
Zo gezegd zo gedaan,de kat in de zak,ophangen aan de haak van de scooter tussen mijn benen en ik was klaar voor de rit van 6 km naar Side.
Drie seconden later was die al uit de zak gesprongen en wij er weer achteraan.
Cesur had het idee om de bovenkant dicht te maken doormiddel van een reep plastik,ik doorboorde voorzichtig de bovenkant met het mes waarmee de Doner kebab wordt afgesneden om het beestje van de broodnodige zuurstof te voorzien.
Dit moet lukken waren mijn afscheidswoorden,en weg was ik.
De kat kon dit niet erg waarderen en ging tekeer in de zak,wat mij op vreemde blikken van passerende omstanders kwam te staan.
Met nog 1 kilometer te gaan ging het dus mis…
De kleine dondersteen had het kopje door een van mijn zorgvuldig geprikte gaten weten te murmelen,terwijl de rest van het lijfje strak in het overigens te kleine zakje zat.
In opperste paniek zet ik de scooter aan de kant;wat nu?
Ik open de scooterklep en leg het hele ‘pakketje’ voorzichtig naast het blikje motorolie,vervolgens volgas die laatste kilometer verslinden!
Thuis aangekomen parkeer ik de scooter voor mijn appartement,vlieg de trap op,open de voordeur,ren terug naar de scooter en open voorzichtig de scooterklep rekening houdend dat de kat eruit schiet als een duveltje uit een doosje.
Maar niks;nog steeds het koppie en voor de rest de plastik zak.
Ik haast mij naar binnen,sluit de deur en bevrijd de kat doormiddel van een haastig gezochte schaar.
Mijn andere kat was diep beledigd met de nieuwe aanwinst,nu,een maand later,is er eindelijk acceptatie……
Deze is op verzoek van jouw,Judith…
De kapper
Vanochtend vroeg ging de telefoon, het was Ünder, operator van de reisorganisatie waarvoor ik werk in het zomerseizoen.
Na de gebruikelijke beleefdheidsuitingen deelde hij mede dat ik morgen om 8.15 (belachelijke tijd) op het plaatselijke kantoor moest komen voor een algemene vergadering op het hoofdkantoor in Antalya.
Had al 2 dagen niet kunnen douchen want er kwam domweg geen water uit de hete kraan, wel uit de koude. Haar wassen was er al helemaal niet bij.
Het probleem lag op het dak, was het vage antwoord van Tarik, iets met mijn zonnepaneel, toen was het zaterdag (uiteindelijk werd het probleem zondagavond laat verholpen; kon niet eerder want de desbetreffende persoon zat de gehele dag in het koffiehuis).
Naar de kapper dus; mijn haar was begin december voor het laatst geknipt en hing dus voor mijn ogen, een wasbeurt was dan ook gelijk meegenomen.
Nou heb ik dus een kapper waar de familie ook heen gaat, er wordt dan van mij verwacht dat ik daar ook heen ga, afwijken van die regel is een doodszonde.
Ik stap naar binnen (een afspraak maken kennen ze hier niet) en zie in de vluchtigheid 3 mannen voor me.
“Kom over een uurtje wel terug”, opper ik.
“Nee, je kunt wachten”, antwoord de kapper die alleen aan mijn haar mag komen.
Ik plaats me in het midden tussen 2 man op een te smal bankje en observeer hoe 3 kappers druk in de weer zijn.
Op de linker stoel zit een kind die het standaard kapsel krijgt; gewoon de tondeuse erover zodat er stekeltjes overblijven.
Mijn haartype is anders dan het gemiddelde Turk; bij hun stug, dik, zwart en kort; bij mij dun, bruin en lang.
Dus dat vraagt een afwijkend knipgedrag van de kapper.
Ben in het verleden wel eens “vreemd gegaan” omdat ik door omstandigheden niet anders kon, maar kwam daarvan terug.
Een keer presteerde een kapper in Antalya het om eau de cologne als nabehandeling in mijn rechter oog te sprenkelen; hing vervolgens een tijd onder de kraan en liep de rest van de dag met een rood oog rond, als dank hiervoor betaalde ik veel te veel.
Zonder het te vragen krijg ik thee geserveerd en kijk mee in de krant van de linker buurman; natuurlijk het sportgedeelte.
Niet veel later staan mijn buurmannen op en verlaten de zaak; ze kwamen alleen maar even buurten.
Direct daarop is mijn kapper klaar met zijn klant en wenkt mij uitnodigend om plaats te nemen in de stoel.
Ik doe mijn jas uit en hang die aan de kapstok naast de deur.
“Een klein stukje eraf en model”, leg ik uit, dit onderstrepend met mijn duim en wijsvinger.
Ik moet toegeven dat ze hun vak kennen zonder dat er een kappersopleiding aan te pas komt; het is hier gewoon een vrij beroep.
Halverwege stopt hij ineens.
“Lunchtijd, kom, mee eten”, zegt hij gebiedend, en niet veel later zit ik halfgeknipt en met het doek nog om tussen 3 kappers en 2 andere klanten om een pan soep mijn brood te dopen.
Daarna de thee, en we gaan weer verder.
Het is een soort ritueel, je moet er behoorlijk wat tijd voor uittrekken:
het knippen zelf, vervolgens de nek behandelen met een scheermes, de oren deppen met een brandende tampon, de jukbeenderen epileren met behulp van een nylondraad, de uitstekende neusharen wegknippen, de armen en nek masseren, wassen en föhnen en afsluitend een scheut eau de cologne in de handen.
Daartussendoor sigaretten roken, thee drinken, eten en roddelen.
Afrekenen (je betaald hiervoor de belachelijke prijs van 2 euro inclusief fooi) en snel naar huis om het geföhnde kapsel in het voor mij gewenste model aan te passen.
Het verven doe ik aansluitend zelf; koop voor 20 eurocent een zakje zwarte henna en ga vervolgens een uur aan de slag in de badkamer met een hoop geknoei op de vloertegels, muren, douchegordijn en witte handdoeken die onuitwisbaar zwarte vlekken achterlaten.
Zo, laat de vergadering maar komen…
Hi Hans, ik had zo ook nog nooit gelezen. Heel erg leuk
Hallo Allemaal,
I have a BIG BIG dilemma…
In mijn planning stond dat ik van 27 september t/m 7 oktober 2008 voor 11 dagen naar Alanya zou gaan. Nu blijkt mijn vriendin niet mee te kunnen… Balen!!! Ik heb een aantal vrienden in Alanya die ik in mei 2008 heb ontmoet. Zij nodigen mij uit om bij hun te logeren tijdens mijn vakantie. Ik vind het best eng. Ik verblijf liever in een hotel. Dan kan ik doen en laten wat ik wil.
Wie is ook weg van Alanya en wil met mij chillen?
Ik hou voornamelijk van het strand en de zee. Chillen in en om het hotel is vet relaxed. Uitgaan vind ik ook fantastisch in Alanya. Winkelen hoeft niet 11 dagen lang maar is altijd wel leuk. Een dagje Side of een Turkse avond zou helemaal niet verkeerd zijn.
Waar verblijf je: 11 dagen, Hotel Saray beach, 3 sterren hotel, HP, €480,-.
Ik hoor heel graag van jullie.
Groetjes,
Nazima
Beste lezers,dit is deel 1 van 2 delen;het busstation volgt hierop…maar dat morgen
De overnachting
“We gaan even langs een vriend mij, Hakan, drinken daar gezellig thee en hij staat erop dat we bij hun eten”, zei Osman, terwijl hij de VW Passat met een bloedgang door het heuvelachtige landschap stuurde. Ik zat naast hem en anticipeerde koortsachtig mee met de gordel strak om; telkens de overlevingskans analyserend als een tegenligger met dezelfde snelheid de bocht zou omvliegen. Osman houdt er van om de ideale lijn te volgen zoals Formule-1 coureurs.
Achter me zat Ayla; die voor de afwisselende stops zorgde om vervolgens daarna op haar knieën haar maaginhoud aan de berm toe te vertrouwen. Naast haar zat broer Baris, die de hele weg sliep.
We hadden een geplande stop bij een benzinepomp annex wegrestaurant. Tijd voor een kop koffie en een sanitaire stop.
De Turkse toiletten zijn anders dan de onze; een gelijkvloerse, invallende sleuf eindigend in een gat met aan beide zijden geribbelde stukken in de vorm van een te grote schoenmaat. Het is de bedoeling dat je aan weerzijden de voeten plaatst, de broek tot iets boven de knieën schuift en de houding aan neemt van een schransspringer. Het is raadzaam om zelf wat papieren zakdoekjes mee te nemen; iets wat ik deze morgen vergeten was; het pakje lag nog in het dashboardkastje in de auto.
Er hangt of een dichte rolhouder met rol, of helemaal niks.
Daarnaast een plastik kannetje met een kraan erboven voor het wegspoelen.
Onderweg een tegelijk bellende (voor de routebeschrijving), schakelende en sturende Osman.
“Wanneer ben je daar voor het laatst geweest?”vroeg ik hem.
“10 jaar geleden” was het antwoord, en zo stonden we dus voor een splitsing te wachten met een bord links of rechts op het verlossende telefoontje van Hakan terwijl Ayla de berm maar weer eens opzocht.
“Rechts!” riep Osman enthousiast. Ik keek naar heuvel rechts en op dat moment had ik spijt dat ik niet op eigen gelegenheid rechtstreeks met de bus naar Ankara was gegaan en daar met hun had afgesproken.
Je moet het zien als een ovale cirkel opgevuld met bruinkleurige lemen huisjes; afgeschermd van elkaar door lemen muurtjes, dit geheel gelegen op een dorre heuvel.
We hadden het dorpje bereikt maar welk huis het was dat wist Osman niet meer.
Geen nood: raam open, naam roepen en 2 burgers die eensgezind met hun handen wezen loste dit probleem snel op; ze kennen elkaar allemaal daar, nietwaar?
De onverharde blubberige weg ernaar toe maakten mijn vermoedens al waar; we gaan terug in de tijd en zou de aanpassende vermogens daarbij behorend van mij eisen.
De vrouw des huizes ontving ons met veel liefde en spoedig zaten we met z’n allen op kussens op de grond van de gebruikelijke thee te genieten. De middag verliep zoals gebruikelijk, al keuvelend en klagend (wederzijdse schoonouders en de vier constant zieke kleine kinderen).
Een batterij aan stroopjes en antibiotica staan ook pontificaal in het zicht op de plank van de huiskamerkast.
Na het eten besloten wij naar het koffiehuis te gaan; de vrouwen zoals gebruikelijk met een berg afwas en van de koorts jengelende kinderen achterlatend.
Het koffiehuis stroomde langzaam vol met de dorpelingen die ons alle drie vriendelijk welkom heetten; er werd theegedronken, gerookt en gerummicupt, tussen deze bedrijven door een zijdelingse blik werpend naar het nieuws wat wel 20 keer achter elkaar wordt herhaald.
Hakan bleef rondjes geven maar na 6 glaasjes thee en 7 flesjes soda bedankte ik als enige beleefd.
De blik op zijn gezicht veranderde alsof ik tijdens een vrolijk gesprek ineens een rotopmerking aan zijn adres gaf.
De volgende ronde deed ik dus gewoon mee.
Tegen tienen verlieten we het koffiehuis, onderweg toegeblaft door de straathonden. We liepen langs de geparkeerde auto van Osman; met daarin mijn tas met toiletspullen en schone kleding, regelrecht door de poort van het erf.
Ik besloot het ook niet aan hem te vragen om de spullen te mogen pakken, zij maakten ook geen aanstalten, had het huis namelijk al bekeken tijdens de broodnodige nicotinebehoefde op het erf.
Ik telde een woonkamer; met een door een gordijn afgeschermd slaapgedeelte, een keuken en de slaapkamer voor de kinderen.
De vrouwen en kinderen in de woonkamer en de mannen in de kinderkamer, dus…
Tijdens onze afwezigheid hadden de vrouwen de kinderkamer omgetoverd tot ons slaapgedeelte, met 3 dekens naast elkaar tegen de lange muurzijde, waarop ik haaks kwam te liggen aan de andere muurzijde.
Tijd om nog even een plas te plegen.
Mijn fout zelf was dat ik met daglicht het toilet niet opgezocht had; deze bevond zich traditioneel ergens op het erf.
Ik vroeg het dus aan Hakan die dat anders interpreteerde; hij stuurde zijn zoontje van 8, vooruitlopend met een warme kan water in het pikkedonker (straatverlichting kennen ze niet) naar een soort nis. Voordat ik naar binnenstapte maakte ik de opmerking dat het niet om een grote boodschap ging en vroeg waar het licht zich bevond (geen).
Zoekend met mijn Zippo probeerde ik het gat te traceren en zag rechts in de vlonder wat ontbrekende planken.
Ik kwam overeind en knalde tegen het plafond, (ze zijn nu eenmaal kleiner) geen nood; gewoon iets door de knieën, heup naar voren, bovenlichaam ietsjes naar achteren en concentreren op denkbeeldige plek in het donker.
Mijn straal kwam in aanraking met iets van metaal beneden in het gat. Zo, gelukt! Nadruppelen en rits omhoog. Ik draaide me om naar buiten te stappen, de kan warm water daarbij wegschoppend die de zoon zo behulpzaam voor de opening had geplaatst.
Struikelend teruglopend over het oneffen terrein achter de zoon aan kwam ik Baris bij de buitendeur tegen die net uit een ander gedeelte van het erf kwam aanlopen.
”Waar kom jij vandaan?”vroeg ik hem.
“Nou, even plassen”, zei hij terug, daarbij zijn hoofd knikkend naar de oneindige donkerheid van het erf,waar hij gewoon ergens op het erf had geplast……
Onder het genot van een pilsje (als ik er vannacht maar niet uit moet!) en pelpinda’s werd besloten om de wekker te zetten op 05.00, want volgens Osman was het nog zeker 4 uur rijden naar Ankara.
Terwijl wij ieder voor zich met de kleren aan de slaapstand hadden gekozen met 3 lagen dikke dekens er op (het koelt in de nacht af tot -10 in deze tijd van het jaar) maakte niemand maar enige aanstalten om het licht uit te doen.
Ik voel mij als gast dus niet geroepen om hier een opmerking over te plaatsen (wellicht dat Hakan met het licht uit niet kan slapen, iets uit zijn jeugd of zo) zodoende deed ik al woelend geen oog dicht die korte nacht. Als ik niet slaap dan snurk ik niet; zij dus wel.
Hakan stond om 04.10 op (mijn horloge lag op ooghoogte) om zijn vrouw wakker te maken in de aangrenzende kamer met de opdracht om alvast voor het ontbijt te zorgen, om vervolgens zelf weer onder de dekens te kruipen.
Om 04.50 stond Hakan wederom weer op om 3 minuten later triomfantelijk een dienblad ontbijt te serveren, gevolgd door zijn vrouw met de thee.
Eerst een sigaret, liep dus naar buiten en zag Osman in de straat naast zijn auto.”Moet plassen” zei ik tegen hem.”O, gewoon, tegen die muur”, was zijn antwoord.
Na het eten en de nodige thee, veerde Osman op; we gaan!
Na dankbetuigingen reden we 5 minuten later de donkere ochtend in, uitbundig nagewuifd door Hakan en zijn gezin; wat zijn die mensen toch gastvrij!
“Geen oog dichtgedaan; kan niet slapen met het licht aan”merkte ik op na een lange stilte.
“Ja hoor, is al na een kwartier uitgedaan”, antwoordde Osman, die al direct sliep de afgelopen nacht zodra hij zich omdraaide.
“Nee, Osman, het heeft de hele nacht gebrand”, zei Baris.
“Broer, kun je stoppen?”, wanhoopte Ayla.
Tijd om weer een sigaretje te roken.
“Ga jij maar voorin zitten, dat helpt misschien, ga ik wel achterin”, opperde ik.
Ze heeft daarna niet meer overgegeven.
Hahahaha geweldig om je ervaringen te lezen op site. Het doet me veel denken aan mijn reizen door de binnenlanden van Marokko, ook zo heerlijk primitief maar geweldig!! Ik houdt van de dorpen in tegenstelling tot vele anderen.
De manier waarop je de dingen beschrijft zitten vol humor maar ook zo dat je je waant in de VW passat of ergens piesend langs een weg ín zo’n gat in de grond. Ga zo door!!
Groetjes,
Fey
Deel 2 van 1 Gisteren
De bus
Met de imitatie Camel sporttas in de linker hand daal ik de trappen af richting vertrekhal.
Het Ankara busstation konden we zo een twee drie niet vinden; je moet dwars door het centrum, de verkeerschaos was enorm en zonder schade stopte Osman voor de trappen.
Snel afscheid en weg waren ze; richting Yozgat, het geboortedorp van de familie.
De vertrekhal is een grote hectische bende, verlicht door spaarzame TL.
Heb net de pech dat vandaag defamilievakantie van 1 week begint; alles zwermt dus vanmiddag en avond uit over het land.
Voel me vies, ongeschoren en moe, mijn darmen zijn ook van slag na de welkomstmaaltijd van Okan en zijn gezin gistermiddag.
Een soort Turkse pizza maar dan anders was de vage uitleg van Osman toen we in een kring op de grond voor het grote metalen blad zaten.
De repen pizza waren sterk gekruid, daarbij werden zoetzure pepers geserveerd.
Met je handen eten vergroot het risico nog meer en je immuunsysteem kan aan de slag.
Heb een ticket weten te bemachtigen bij een van de 82 incheckbalies; de firma Amasya (zegt me niets), vertrek om 22.00 (het is nu 16.30) vanaf perron 115.
Ga dat zo even opzoeken (na toiletbezoek) heb geen zin om gestresst door de vertrekhal te rennen, 5 minuten voor vertrek
Besluit om ergens een plaats te zoeken om wat te gaan lezen (ben halverwege een niet echt boeiende Stephen King).
Nu hebben ze in de vertrekhal van die metalen banken met rechte, grote zitvlakken; zodat je na een minuut onderuitgezakt zit; je glijd naar voren als het ware, benen kruisen om dit te corrigeren lukt maar geeft extra druk op de spieren van de rug.
Loop dus rond (veel bewegen nu; over ongeveer 5 uur moet ik 7 uur lang in de bus zitten) probeer de tijd te doden met op de grond zitten, restaurantbezoek, daaruitvoortvloeiend toiletbezoek, op het horloge kijken, lezen, toiletbezoek.
Het is 10 minuten voor 10, stap in de bus (mijn darmen zijn leeg dus dat komt wel goed de gehele rit) en zoek mijn stoelnummer (32) maar vind het niet (blijkt dus op scheenbeenhoogte onder de leuning te staan; ik zoek het richting bagagebak zoals gewend in het vliegtuig) ga op goed geluk op een vrije plaats zitten; toevallig op rij 31/32.
Hoop dat ik niemand naast mij krijg zodat ik mijn benen dwars kan leggen met een halve rug tegen het raam, een ideale pose voor wat slaap (en slapen zal ik; heb ik me voorgenomen).
De bus stroomt vol en wonder boven wonder blijft de plaats naast mij vrij.
We rijden weg en koester mijn luxe van 2 stoelen gedurende de hele rit (er is maar 1 opstapplaats en dat is het busstation) op de stoel naast mij na zit de hele bus vol.
De bus stopt abrupt en naast mij ploft een hevige buitenadem dik persoon, ruikend naar een mengeling van knoflook, uien en zweet. Dit gaat een lange rit worden, gelukkig zal er een paar keer gestopt worden voor de noodzakelijke nicotine/plas en drinkstop.
Na een half uur wordt er thee/koffie geserveerd door de altijd attente steward (hij zit voor in de bus en via en knop boven je kun je hem activeren) gevolgd door de fles 3711 om de wangen, nek en handen te verfrissen.
Het is nu 02.02 zegt het digitale klokje met rode becijfering voorin de bus (grappig als je naar de weerspiegeling van de ruit kijkt geeft het 20.20 aan) en nog steeds geen stop.
Mijn linkerknie protesteert tegen de te lange onbewegelijke houding, mede veroorzaakt door de passagier voor mij die zonodig de stoel in de uiterste slaapstand heeft gezet, zodat mijn benen gefixeerd zijn in de ruimte daaronder.
Mijn voeten zwellen op in mijn schoenen; durf deze ook niet uit te doen; wat ik normaal wel doe maar dan heb ik ook geen sokken aan van 2 dagen oud.
Het is donker in de bus (de steward hield het na en uurtje voor gezien en knipte het licht uit net toen ik zat te lezen; voel me het middelpunt om als enige in de bus met het leeslampje aan te zitten, dus besluit om maar in het donker naar buiten te staren) slapen lukt in deze positie al helemaal niet meer en het hoofd van de snurkende buurman komt gevaarlijk richting mijn schouder.
Om 02.17 met nog 270 km te gaan gooit de steward het licht aan en brult door de microfoon iets over een ontbijtje, vervolgens wordt aan me een verpakte, droge chocoladekoek uitgedeeld.
Tegelijkertijd parkeert de chauffeur de bus tussen nog 9 andere bussen die allemaal op elkaar lijken voor een onoverzichtelijk wegrestaurant. De chauffeur, bijrijder en steward zijn als eerste de bus uit om zich gratis te laven aan een uitgebreide maaltijd in het restaurant, ik weet ook niet hoe snel ik de bus uit moet komen en na 5 seconden steek ik een sigaret op.
Steek 5 minuten later de 2e sigaret op en ben intussen gewend geraakt aan de blikken van de mensen die in mij de enige buitenlander herkennen, je ziet ze denken; zou het een Duitser wezen? Blijf in de buurt van onze bus hangen, er was immers geen tijd afgesproken voor vertrek, (maar aan het drietal binnen te zien kan het nog wel even duren) en besluit om wat beenoefeningen te doen, zijnde alsof ik opwarmoefeningen doe voor een belangrijke 200 meter loop.
Koop een cola (Coca Cola overal, Pepsi is nooit te krijgen als ik daar trek in heb) en spoel daarmee de koek weg, rook daarna mijn 3e sigaret, en besluit maar weer in de bus te stappen die gevuld is met een handjevol slapenden die misschien niet eens weten dat de bus gestopt is.
06.53. Antalya. Het is nog donker en het regent als de bus stopt bij het eindpunt, nu moet ik nog naar Manavgat zien te komen.
Ben gelukkig niet de enige, zodat ik met een handjevol medereizigers op het perron in de regen sta te wachten op een bus die ons richting Manavgat zal brengen, beloofd door een kalende man na betaling van 5 miljoen TL (over 5 minuten, jaja, Turkse minuten is maal 2).
09.10. Thuis. Home sweet home, koffie zetten, kleren uit en direct onder de douche.
Tas uitpakken en daarna plat.
Ga voorlopig niet meer op reis, vindt het welletjes, hoewel Osman een paar dagen geleden opperde om naar Izmir te gaan.
Misschien,maar dan wel met de auto….
Het Strand
De zon schijnt als ik opsta,heb het gisteravond wederom het te lang gemaakt op messenger,ik trap mijn scooter aan en rijd richting Ahmet met een dromerig gevoel.
Met z’n Amerikaanse hoed en o-benen rent hij weer het strand op om een parasol het zand in te draaien. Nu al zo druk bezig en het seizoen moet nog beginnen;als we die aan het eind maar niet bij elkaar hoeven te rapen….
Ik zoek een tafel uit de zon,nu al;er zullen vele dagen volgen dat ik dat zal doen.
De zon is je grootste vriend nu maar na 8 maanden je grootste vijand,nee,je kunt hem niet meer zien of dulden,je verlangt naar regen en zou wel een keertje in een koelkast willen kruipen.
Voel me een voyeur;kijk naar de vrouwen in bikini en kijk de andere kant op als een van hun mij passeert,welke man doet dat niet?
Het strand is het tonen van lichamen,dik,dun,kijken en bekeken worden
Vrouwen schreien uit het water;met het hoofd naar beneden;plukkend aan bikini,altijd hetzelfde beeld.
Mensen ploeteren door het zand op weg naar een dag zonder zorgen;lezen,slapen of bekijken.
Er heerst een soort hierarchie ;het is een gebied waar je een plek afbakent die jouw toebehoort,elke dag weer,het is jouw plek en iedereen om je heen weet dat.
Niemand zal het in zijn hoofd halen om jouw plek in te nemen.
Het is tevens een ontmoetingsplek voor opgeschoten turkse mannen op zoek naar een nederlandse vrouw,de loverboys op het strand luisteren bij zonsondergang gretig naar het relaas van die vrouwen;met hun hand aandachtig onder hun kin.
Kort gedicht:
Het strand,het strand;melancholie,het ruisen van je, ik mis je,hou van je,voel je wegsijpelen tussen mijn handen,zand.
Het Staatsziekenhuis
Onderweg naar Antalya zat ik ongemakkelijk naast Ahmet, zijn veiligheidsriemen waren kapot.
Plugde mijn riem in zijn aansluiting,maar bleek ook kapot te zijn.
Op weg naar het staatsziekenhuis in Antalya voor een onderzoek, ben benieuwd.
“We moeten een uur wachten” glimlacht Ahmet terwijl we de parkeerplaats opdraaien.
“Wat? Gesloten tussen de middag? Dat meen je niet!” reageer ik verbaast.
“Ja, lunchpause” grijnst hij.
“Dat moet je in Nederland flikken” zeg ik kwaad.
Ik zit in de hal van een vervallen inrichting en observeer de mensen om me heen terwijl ik wacht.
Rechtvoor me zie ik een chirurg een sigaretje roken; zijn mondkapje nonchalant over zijn operatieschort hangend.
Naast mij een vrouw die problemen heeft met haar gebit en elke minuut zit weg te tellen.
Langs mij lopen 2 meisjes vrolijk kletsend met hun infuusfles in de hand, standaarden kennen ze hier blijkbaar niet.
“We moeten eerst naar de poli, die heb ik gevonden; zullen we er vast heengaan?” oppert Ahmet.
Vervolgens komen we in een ruimte vol met wachtende mensen met links en rechts gesloten deuren; het is immers lunchtijd.
Wachten;nog 15 minuten,airco kennen ze niet in dit ziekenhuis.
Zodra de juiste deur opengaat is het ellebogenwerk om binnen te komen, ondanks het nummer (met barcode) dat Ahmet daarvoor al had gehaald.
Goed, als eerste binnen dus, wat onderzoeken en door naar de rontgen voor fotos.
Daar aangekomen dringt Ahmet wederom voor om als eerste aan de beurt te zijn; een klein hokje met een mannetje erachter met 2 loketjes op navelhoogte.
Ik zie 4 deuren met rontgen erboven en 1 deur met controle fotos. 1 Deur is naar mijn idee werkzaam want die staat dus gewoon open; iedereen in de gang kan dus meegenieten met wat zich in het voorportaaltje afspeelt.
Weer wachten op de fotos die gemaakt zijn, er worden meer fotos naar de controlekamer gestuurd dan dat er uit komen, dus ik besluit in overleg met Ahmet om gewoon brutaal daar naar binnen te stappen en mijn fotos op te eisen.
Dat werkt niet, de man die daar zit heeft meer oog met wat er op straat gebeurt dan met het bekijken van het resultaat dus 2 minuten later staan we weer buiten.
De gelukvogels die wel hun fotos krijgen bekijken ze direct; zijnde het artsen die een diagnose gaan stellen.
Eindelijk, na 30 minuten wachten loop ik trots met mijn fotos terug naar de poli.
Gewoon aankloppen en even om de hoek van de deur kijken of er iemand binnenzit.
We hebben geluk,we lopen door naar binnen.
De arts bekijkt de fotos en concludeert dat er nog meer onderzoeken nodig zijn.
“Wanneer?” vraag ik angstig.
“Wanneer u wilt” antwoord ze terug, intussen met haar mobieltje spelend.
Even later staan we weer bij de auto, de fotos mag ik meenemen als aandenken; leuk om aan de muur te hangen…………
DE NOTARIS
Zwijgend zoeken Mevlut (mijn nieuwe huisbaas over pakweg 2 uur) en ik een parkeerplek.
Het is warm en er staat geen zuchtje wind.
We stappen even later een kamer binnen, gescheiden door een brede balie met daarachter medewerkers koortsachtig stempelend en tikkend, de traditionele wachthouding (een arm op de balie, een been gestrekt en ander iets naar voren) van een paar man daarvoor.
Na een tijdje wachten overhandigen we 3 huurkontrakten en 2 paspoorten, vooral mijn paspoort is interessant ivm de vele voornamen.
Naarstig wordt er gezocht naar 2 (gebruikte) carbonnetjes en alles wordt in een ouderwetse typmachine gedraaid, de aanslag verraad gedegen kennis van het apparaat, handmatig wordt een weigerende stempel terug op zijn plaats gedrukt.
Daartussendoor wordt ook nog eens de telefoon beantwoord door dezelfde persoon, als dat allemaal maar goed gaat vraag ik me af.
Ik besluit om buiten even een sigaretje te roken want de temperatuur binnen loopt behoorlijk op (de 2 aanwezige aircos staan uit) plus we moeten wachten op een Duitssprekende advocaat, die nodig is omdat het een notariële overeenkomst betreft tussen een buitenlander en een turk.
Mevlut komt ook naar buiten; pakt dankbaar mijn gekochte flesje water aan, mompelt wat en verdwijnt om een krantje te halen.
Even later worden we geroepen; de advocaat is gearriveerd, zodat ik een half opgerookte sigaret uitdruk in de daarvoor geplaatste asbak, advocaten en notarissen laat je immers nooit op jouw wachten!
We zitten in de kamer van de notaris en ik zet 12 handtekeningen onder de kontrakten, die uitgelegd worden in slecht Duits door de haastig opgeroepen en immer glimlachende advocaat,genaamd Teoman, zijn visitekaartje verraad een hoop nevenaktiviteiten.
De notaris; een grijzende man met bril en behaarde armen, was even daarvoor binnen komen wandelen met krant, hij moet als laatste de stempels zetten met handtekening.
De kontrakten liggen te wachten op zijn bureau, hij zit op het toilet wordt mij uitgelegd.
Na gedane arbeid deelt hij mij mede met gevouwen handen dat het notarieel vastleggen van het huurkontrakt niet echt nodig is,het papier is na ondertekening van beide partijen ook rechtsgeldig.
Leuk om dat nu te horen; had me tijd en geld gescheeld.
100 euro armer en veel papierwerk rijker staan we 2 uur later buiten; het voorschotbedrag op de huur geef ik Mevlut in de auto, op naar de nieuwe woning!
Wordt vervolgd met als titel de verhuizing.