Help visum

Indonesië
21

oke, ja dat is ook zo.
dus geen problemen te verwachten als je terug vliegt.

ik bedoelde er eigenlijk mee dat als je het niet via zo’n kantoortje doet je dit niet bereikt. dus neem ik aan dat er een brief is ofzo dat iemand garant voor je staat. maar die persoon ken je niet, maar ze vragen hier verder niet naar ofzo aan de persoon met het visum bedoel ik. want dan sta je met je mond vol tanden.

ik vraag het omdat er word gezegt bij de ambassade dat een visum voor 60 dagen niet te verlengen is alleen een visum voor 30 dagen is te verlengen met 30 dagen.

22

Er zijn 2 soorten toeristenvisum , met de nadrukt op toerist.
De 30 daagse ( niet te verlengen) en de 60 daagse.
Zie de officiele sites van de KBRI en diverse Biro Jasa .

Als je langer dan 2 maanden(60 dgn) wil , dan moet je een SosBud visum hebben.
De voorwaarden zijn duidelijk aangegeven , het is ook 60 dagen.
Met het verschil dat je daar kan verlengen en een " sponsor" nodig hebt.

Er zijn praktijken bekend dat men (niet de officiele Buro jasa’ s) “sponsors” hebben aangevoerd
die van de “straat” werden geplukt.

Het is gebruikelijk dat een Buro Jasa’ s hun eigen mannetjes/vrouwtjes hebben die als " sponsor" willen spelen.Uiteraard tegen betaling .
Het woord sponsor heeft niet dezelfde betekenis(i.d praktijk) als in Nederland.
Officieel zijn ze wel aansprakkelijk voor je gedragingen(ook financieel) .I
I.d praktijk kan men niet van een kale kip plukken…

23

Als je naar zo een Biro Jasa gaat dan verzorgen zij die brief voor je, dat beschouwen ze als hun werk. Als ze daar niet voor kunnen zorgen dan zit je bij een verkeerde, op naar de volgende. Je hoeft alleen maar te tekenen en te betalen, zij zorgen voor de rest. Ik kan wel hiero uitgebreid gaan uitleggen hoe dat allemaal in elkaar steekt, maar dat hoef je niet te weten en gaat er misschien een lid van dit forum vreselijk zeuren. Neem van mij maar aan dat die eerste verlenging routine is.

Bij de Ambassade vertellen ze onzin, want het is precies omgekeerd, is vast afkomstig van de Tobias Asserlaan :teeth:

24

en dat sosbud visum moet je dus aangeven in maleisie of nld dat je dat wilt hebben ? anders krijg je een 60 dagen visum die je niet kunt verlengen ?

25

Ha daar is ie om weer wat verwarring te schoppen, nog nooit een visum gezien, aangevraagd of verlengd.

Hier een nadere uitleg http://blog.londoh.com/?itemid=623]

26

Meestal doet men in Nederland als je in Nederland woont.
Aan de andere kant zou het mogelijk zijn bij elke KBRI als je het maar buiten Indonesia doet .

27

Alles staat beschreven in de sites van bijna alle KBRI, KJRI en Biro jasa’ s.
We hebben hier over een gewone toeristenvisum cq SosBud visum .

Ik heb sinds 1979 (?) visum moeten aanvragen voor mijn vrouw.
In ieder geval sinds dat Nederlanders visumplichtig zijn .
Ik sta hier geen broodjeaap verhalen te vertellen.
Alles Bisa diCek.

En sinds 2005 een " gedegen" onderzoekje (wat heet ) toen mijn zoon die de Nederlandse nationaliteit bezit in Indonesia wil studeren.Heeft hij een studievisum nodig .
Sommigen doen het met Sosbud . Ook toen hij zogenaamd (werk)stage wil lopen , hij moet ook aan bepaalde eisen voldoen.
Dat zou dan de zgn SosBud visum.
Dus afhankelijk van het doel heeft men verschillende soorten visum nodig.Logisch , toch ?

28

Tot en met 2002 kreeg men een gratis visum voor 60 dagen bij aankomst, verwarhoofd :teeth:

In 1979 een 30 dgn visum dat met 2 weken te verlengen was, om toeristen te trekken heeft men dat gratis 60 dgn visum ingevoerd.

29

???

Lees wat ik ook geschreven heb.

In ieder geval sinds dat Nederlanders visumplichtig zijn .

Lees ik het goed ?
Gratis visum , dus men heeft toch een Visum nodig , alleen was het toen gratis .
En nu moet men betalen bij VOA bij aankomst in Indosenia en bij de 60 daagse visum (45 eurie of dolari ?) bij de KBRI of KJRI .

30

Wat biedt je nog meer om je “deskundigheid” te bewijzen :vak02:

31

???

32

Ik lees en ik lach me rot (tetawa setengah mati), u leest visum en er is een onverklaarbare dwang om “in te grijpen” om mensen op het verkeerde pad te sturen. Dat kan u niet verrekken, het is alleen ter meerdere glorie van u zelf. Zoiets als pus, pus kom, lekkere vissie :dag:

Hebbie er nooit bij stilgestaan dat ik al 19 jaar in die visum shit zit, niet voor me vrouw, niet voor me zoon, ook niet voor de pus, maar voor mezelf en al die jaren alles fout gedaan:crybaby:

33

x

34

we vliegen van nld of dld naar KL of singapore.
en of we na die 60 dagen nog zin hebben in indonesie, zullen we gaan beleven. ik vroeg me alleen af of de mogelijkheid er is.
maar idd als we het gehad hebben met indonesie dan gaan we naar singapore of maleisie.

ben wel benieuwd naar indonesie, na thailand,camobdja,vietnam, laos en maleisie.
ik lees wel regelmatig dat de mensen zoals in vietnam zijn en dat vonden wij helemaal niet prettig dus mss hebben we binnen 30 dagen er wel al genoeg van.

35

Hi Mas,

Dat heb ik zo vaak gedaan, even naar de andere wereld, schoon, normale mensen, even weg dan al die Sidia’s. Naar Singapore of Malakka. Ik heb altijd het gevoel dat je na een dag of 50 helemaal maf wordt in dit land, want je gaat hetzelfde doen als je omgeving, elkaar gedag zeggen met een kinderstemmetje, buigen voor je buurvrouw, met kinderen praten in kindertaal. Dagenlang tawarren voor een simpel dingetje. Even naar Singapore en je komt terug als een killer. Inderdaad dat lekkere eten, waar ze niet aan geknepen,geroken, gevoeld, met hun tuberculose over gehoest hebben. Nee gewoon een normale wereld waar 1 + 1 2 is, zonder een week bedenktijd. Een halve dag of langer wachten maakt je na 59 dagen Java niets meer uit, je leven wordt beheerst door Alon-Alon

Bij die immigratieambtenaren had ik altijd het gevoel alsof ik voor een tribunaal verscheen, al die gore verdachtmakingen, net alsof zo een kantoor vol met SA’s zit

Weet je wat heerlijk is, op een mooie zonnige dag op de ferry in Batam Center stappen en 45 minuten later in de beschaafde wereld aankomen.

:zon02:

36

???

Leuke bijdrage .
Om jou een beetje tegemoet te komen, ya , ik heb heel vroeger de oude H.Q van Immigratie in Jakarta gezien .
Had toen een akkefietje moeten masseren , heb ruzie gemaakt en ben binnen gekomen met een oom , ook een SA . Toevallig orang Imm. van de eerste uren.
Alle deuren gingen open . Met 1000 ma’af erbij ben ik “fluitend” naar buiten gegaan.

Het is ook niet moeilijk om een visum te verlengen , mits je aan de voorwaarden voldoet.
De problemen (shit) krijg men als de papieren niet in orde zijn .

37

Iedereen zal daar wel de Tokeh Besar SA met het allergrootste respect behandeld hebben. Als hij in Indonesia binnenkomt gaan alle deuren open, yang pertama pintu kamar kecil. :D…disini Boss, even een angstplasje

Jl. Cikini Raya toch, heb ik lang geleden wel eens een touristenvisum verlengd, zonder betaling. Ook wel eens de Boss Besar ontmoet toen ik Indonesia uitgeschopt ging worden :zon02:

38

x

39

Dat is nou een Indonesiër die het over zijn eigen land heeft : H.Q.

Dat heet “Dirjen” meneer de allesweter, Direktorat Jendral.

Ik weet zeker dat u die 1000’x ma’af heeft gekregen nadat u eruit geschopt werd en met uw platte smoel op de paving blok lag. Dat maakte een fluitend geluid, vanwege de snelheid.

40

Procedure voor het verlengen van een 60 dagen visum tot 180 dagen:

1ste verlenging : 2 formulieren invullen + sponsorbrief + fotokopie KTP sponsor, fotokopieën van deze plus personalia en lopend visum in het paspoort.

2de verlenging : 3 formulieren + sponsorbrief + +fotokopie KTP sponsor + twee foto’s tegen een rode achtergrond. Bij deze verlenging moet men persoonlijk op het Kantor Imigrasi komen om vingerafdrukken te laten nemen en een digitale foto te laten maken. Dit heet “Pendaftaran Orang Asing” men wordt in het vreemdelingenregister opgenomen

3de verlenging + 4de verlenging: 2 formulieren + sponsorbrief.+ fotokopie KTP sponsor. Bij deze verlenging krijgt men een brief die men aan het “Kanwil Depkum dan Ham” (Kantor Wilayah Departemen Kehukuman dan Hak Assasi Manusia) moet afgeven. Daar krijgt men weer een brief terug voor het Kanim. Dat is een toestemming van het Ministerie van Justitie.

De verlengingen zijn geldig voor 30 dagen. Als men zelf het visum verlengd dan moet men rekening mee houden dat bijv. voor de stad Solo het “Kanwil Depkum dan Ham” in Semarang is gevestigd, want dat is een kantoor voor de hele provincie Midden Java. In Yogyakarta ligt het dichtbij want Yogyakarta is aan aparte maar heel kleine provincie.

Ik heb een aantal jaren mijn visumverlengingen in Yogya laten doen, dat was in principe gemakkelijk want ik gaf alles wat er nodig was af, ondertekende alle formulieren gaf mijn paspoort en had er voor vier maanden geen omkijken naar. Voor identificatie gebruikte ik mijn STM (Surat Tanda Melaporkan) van de plaatselijke politie met daaraan de fotokopieën van de relevante pagina’s uit mijn paspoort. Dit is volkomen legaal, ik heb dit gedaan op aanraden van de politie, op reis is je paspoort veilig. Deze papieren zijn vooral handig in de Molukken, waar men zich op elk eiland bij de politie dient te melden. De politie begrijpt dit onmiddellijk want kent dit formulier, een paspoort willen ze nog wel uren bestuderen alsof het een boekje met moeilijke chemische formules betreft. Ze moeten natuurlijk tegenover de bule net doen alsof ze het begrijpen. Ik werd op een gegeven moment kotsziek van mijn contact in Yogya, want die was bijzonder geldgeil. Toen ik hem na de aardbeving belde om te vragen hoe het was bleek hij geen dakpannen meer op zijn huis meer te hebben. Ik heb hem toen geld voor dakpannen gegeven, want wist dat zijn huisje niet zo groot was. Echter als ik een kleine service van hem nodig had werd er een moeilijk gezicht getrokken, terwijl hij met weer eens een nieuw Nokiaatje aan het spelen was verzon hij een achterlijk bedrag als tegenprestatie voor zijn service. Als ik hem ontmoette was hij ook altijd gekleed als een soort “preman”, in niets was te zien dat het een “pejabat imigrasi” was. Voor de contacten ontmoette ik zijn jongste broertje in een restaurant, als ik die iets te drinken aanbood zocht hij meteen naar het duurste. De gesprekken anders dan immigratiezaken gingen over geld of waren verzoeken om cadeaus. Zijn service was overigens zeer goed, daar niet van. Op een gegeven moment was ik het meer dan zat omdat mijn sponsor ook in voortdurende geldnood zat. Ik ben toen weer elke twee maanden via Batam naar Singapore of Malakka gereisd. Dat vind ik persoonlijk de beste manier, maar is natuurlijk veel duurder dan het verlengen van een visum.

Vorig jaar besloot ik mijn visum zelf eens te gaan verlengen bij het Kanim ter plaatse, om de procedures te kennen en kijken hoe ik met ambtenaren overweg kon, dat is niet mijn sterkste punt, integendeel. Ik vroeg een vriendin die goed ingevoerd is in diverse sociale kringen of zij mensen op het Kanim kende. Dat bleek het geval, een oude schoolvriend werkte daar, precies op de afdeling die de visaverlengingen verzorgd, “Kasi Statuskim” met een mooi Indonesisch woord. Ik maakte kennis met een sympathieke man, Pak D. Een week later ging ik met de formulieren die ik de eerste keer had ingevuld terug. Daar had ik heel wat fouten in gemaakt, ik ben een beetje blind bij het invullen van het meest eenvoudige formulier. Na binnenkomst moest ik meteen bij de Baas van de afdeling gaan zitten, die mij nors aan een kruisverhoor onderwierp en op zoek ging naar fouten. Dat is de gebruikelijke houding van ambtenaren hier ten lande. Gelukkig hielp de ambtenaar waarmee ik eerder had kennis gemaakt, Pak D. mij met het e.e.a. te verbeteren. De eerste verlenging liep verder op rolletjes ik heb niet lang hoeven wachten, na een betaling van 400.000 Rp was mijn paspoort binnen een uurtje klaar. Toch had ik de neiging om het e.e.a. voor gezien te houden en maar weer naar Batam te gaan.

Bij de tweede verlenging ging er veel mis, ik had het een en ander verkeerd begrepen, dus verkeerde formulieren ingevuld, had verkeerde foto’s bij me, zwart-wit, dat moest kleur met rode achtergrond zijn. Ik ben koel gebleven en liet alles over me heen komen. Het viel me op dat de baas een iets minder stugge houding innam, ik had hem ook aan het lachen gemaakt. Als langdurig inwoner van Java ken ik de zwakheden van de mensen hier. Ik weet dat Javanen van humor houden, ik ben in Amsterdam geboren en heb humor met de lepels gevuld met Molenaars kindermeel mee naar binnen gekregen. Mensen die malu (verlegen) of nors zijn pak ik met een geintje aan. Het werd op een gegeven moment zelfs gezellig op het Kanim. Als je zo een ambtenaar eenmaal aan het lachen hebt gemaakt dan laat hij zijn strenge houding varen en verandert de relatie in eentje van twee mensen tegenover elkaar. Ik spreek vrij vlot Indonesisch en versta de lichaamstaal van de mensen die ik tegenover me heb goed. Aan al dat Javaanse gebuig en geslijm doe ik niet mee, daar ben ik te trots voor, je kan best zonder naar mijn mening.

De kosten om bij het Kanim te komen waren wel wat hoog, zeker de 2e keer toen ik van alles fout had gedaan en steeds terug naar huis moest, foto’s moest laten maken. Een keer heen en weer naar het Kanim kost mij ong. Rp. 100.000. Van Indonesiërs heb ik afgekeken dat je met je map onder je arm met hautaine blik in de ogen langs balie waar men op het Kanim ontvangen wordt heen moet lopen rechtstreeks naar het kantoor waar men wezen moet. Daar liet ik eerst de formulieren door Pak D. nakijken en die leidde met map naar het bureau van Pak S. Ze vonden het eigenaardig maar leuk dat ik altijd heel vroeg kwam, om half negen was ik daar. De meeste bule komen om een uur of 11 - 12.00 met een wazige kater in de ogen. Ik sta altijd vroeg op in dit land, heerlijk om 's morgens in alle vroegte bij hanengekraai en het gekoer van de perkoetoets te werken. Ik heb ook geen last van het onderdanige gedrag dat de Javaan zo typeert in zijn communicatie met een vermeende meerdere. Ik blijf natuurlijk wel altijd beleefd. Maar geen poespas er om heen. Omdat ik vaak in dat kantoor heb moeten wachten kon ik een beetje de gangbare procedures overzien. Het Kanim werkt tegenwoordig met computers, maar die zijn echt niet daar geplaatst om de papierwinkel te vervangen, maar als een soort back up. Al het werk wordt dus dubbel gedaan. Elke maand moet je met bijna dezelfde formulieren langskomen, weer een sponsorbrief, alles 1 of 2x gefotokopieerd, dat gaat allemaal in een map, als de procedure voor de verlenging is afgedaan dan gaat die map in het archief , daar zullen wat mappen liggen. Het maken van de vingerafdrukken gaat via de computer, alsmede het maken van nog een foto met een rode achtergrond. Ze hadden een HP computer staan, toch een goedbekend staand merk, maar waarschijnlijk met het geheugen waarmee deze was geleverd 512 MB of zo, want dat ding stond vreselijk te malen zonder veel resultaat. Het maken van de vingerafdrukken en de foto kostte wel een uur. De grootste giller is dat je voor de 3e en 4e verlenging naar Semarang moet om een brief af te geven aan het Kanwil Depkum dan Ham. Een paar uur later krijg je een brief terug die je weer mee naar Solo mag nemen om op het Kanim af te geven. Dat terwijl ze op beide kantoren computers hebben. Semarang ligt op drie uur reizen van Solo. Ik heb geen zin om dat heen en weer te doen, dus moest ik in een hotel verblijven, kostte me ook nog 180.000 Rp, maar was een prima hotel. Alles werkte. Gelukkig heb ik een goede vriend in Semarang wonen we zijn altijd blij om elkaar te zien en vanuit die blijdschap slaan we dan aan het bier tot we niet meer kunnen.

Ik heb de hele procedure om een visum te verlengen weer eens persoonlijk meegemaakt, weet ook weer hoe de bureaucratie in Indonesië werkt. Ik heb wat sympathieke mensen op ket Kanim leren kennen. Als ik naar de kosten kijk die ik gemaakt heb is het beter een Biro Jasa in te huren.