Hallo,
Ik heb ook een vraag. Mijn vraag is wanneer je emigreer naar Indonesië en je trouwt met een vrouw hoe verloopt het anvragen van een visum dan. Is het ook dat wat simpeler om een visum te krijgen c.q. verblijfsvergunning. Heeft iemand hier een antwoord op thks.
Nico >>>
Beste Nico ,
Ik denk dat je dezelfde moet uitgaan zoals hoe het in Nederland zulke zaken geregeld moet worden.
4.Als je met een Indonesische trouwt , dan kan je een visum krijgen op basis van gezinshereniging.
Daar zitten ook mits en maaren.
Als je vrouw voldoende inkomen hebt , kan ze als sponsor optreden .
Zo niet moet je de punten 2 en 3 kunnen voldoen.
Let op , officieel mag je dan niet werken .
(Dus moet je een rijke vrouw hebben )
5.Of je neemt veel geld om te investeren om een bedrijf op te richten (PMA) .
Samen met jou vrouw als aandeelhouder.
Dan heb je ook gelijk een werkvergunning .
Ik weet niet precies hoe de rechtsverhouding geregeld wordt.
Daar kan gespecialiseerde buro’s voor je regelen.
Goed voorbereiden voordat je onbewust in een valkuil valt .
Een huwelijk met een Indonesische in Indonesia verandert niets aan je status als buitenlander. Je moet gewoon hetzelfde visum hebben als de buitenlanders die geen echtgenote hebben. dat is een Visa Kunjungan voor 60 dagen dat tot een totaal van 4 x 30 dagen verlengd kan worden. Na die bijna 6 maanden moet je het land uit om een nieuw 60 dagen visum te gaan halen.
Mogelijkheid twee is een KITAS, verblijfsvergunning, die wordt voor 1 jaar afgegeven, maar is heel wat kostbaarder dan de eerste mogelijkheid. Houdt er rekening mee dat eventuele kinderen uit het huwelijk geboren de nationaliteit van de vader volgen.
Een KITAS is eigenlijk alleen maar haalbaar als je als buitenlandse deskundige bij een bedrijf werkt, dan regelen en betalen die dat voor je. Er zijn heden allerlei belastingmaatregelen om die buitenlanders uit te knijpen. Of je moet (freelance) iets doen dat veel voor een bedrijf betekent dan willen zij je wel sponsoren en misschien wel verder gaan. Door je echtgenote kan je altijd gesponsord worden. De meeste buitenlanders die hier getrouwd zijn en maar wat aanrotzooien met handel, productie enz. verblijven hier op het 180 dagen visum. Dit visum biedt wel allerlei mogelijkheden, hoewel je er officieel niet mee mag werken. Maar als je vrouw een bedrijfje opstart en jij adviseert zal niemand het je moeilijk maken. Handel levert ook geen problemen op. Je moet er echter rekening mee houden dat de sociale jaloezie groot is en dat als je succes met iets hebt je als buitenlander het best een “low profile” leven leiden kan.
Door met een Indonesische partner te trouwen kan men verblijven op basis van gezinshereniging.
Zoals wat ik in posting heb geschreven.
Dan is je partner de “sponsor” geworden.
Kinderen uit een huwelijk met een buitenlander krijgt automatisch de nationaliteit van de vader , met de mogelijkheid om tot haar 18de jaar visavrij te wonen mits het kind ook de Indonesische natioanaliteit gaat aanvragen.
Na de 18de moet ze beslissen of ze de vadersnationaliteit gaat behouden of dfe Indonesische nationaliteit wil kiezen
daar heeft ze een"overgangs"periode van 3 jaar.
Wat betekent deze zin? Is volstrekt onduidelijk. Want wie weet 18 jaar van tevoren of hij/zij de Indonesiche nationaliteit gaat aanvragen, lijkt mij een onzinvoorwaarde, zal echter weer eens aan verkeerd woordgebruik liggen.
Ik zougraag enige aanvullingen geven mbt de posting nr 3
[quote=“boomaap, post:3, topic:54866”]
*Een huwelijk met een Indonesische in Indonesia verandert niets aan je status als buitenlander. Je moet gewoon hetzelfde visum hebben als de buitenlanders die geen echtgenote hebben. dat is een Visa Kunjungan voor 60 dagen dat tot een totaal van 4 x 30 dagen verlengd kan worden. Na die bijna 6 maanden moet je het land uit om een nieuw 60 dagen visum te gaan halen. *
Juist wel , men heeft meer rechtszekerheid die gebaseerd is op " gezinshereniging".
Praktische bezwaar :
Los van het feit of het volgens de regels kan heeft de “180 dagen” constructie veel rompslomp
En zeker als men wil emmigreren , trouwen ( een gezamenlijke huishouding voeren en eventueel kinderen hebben) .
Naast de 4x bezoeken of laten regelen van de visa bij de Immigratie moet men na 180 dagen ook naar buitenland uitwijken om weer terug te gaan naar je gezin .
Jaar in jaar uit.
Financieel bezwaar: wat zal het kosten ?
Zou het niet logischer zijn om een werkvergunning cq verblijfvergunning aan te vragen.Mits je voldoende kennis en inversteringsgeld in je ransel hebt.
Quote Boomaap:
*Mogelijkheid twee is een KITAS, verblijfsvergunning, die wordt voor 1 jaar afgegeven, maar is heel wat kostbaarder dan de eerste mogelijkheid. *
Dat is de logische keuze.
Kitas geeft meer rechtszekerheid en mogelijkheden.
Na 5 jaar Kitas (“tijdelijk verblijfvergunning”) kan men KITAP aanvragen , de vaste vestigingsvergunning.
Je kan zelf de Indonesische nationaliteit aanvragen.
In tegensteling tot de “180 dagen constructie” kan je met Kitas in de loop der jaren rechten opbouwen.
Terwijl je als een"HOPPER" (mijn persoonlijke terminologie) al die jaren heer en weer moet gaan pendellen.
Een andere moeilijkheid is dat als je per kalender jaar meer dan 180 verblijft(183) je belastingplichtig bent.
Komt de Indonesische belastingdienst bij je deur kloppen.
Quote BA :*Door je echtgenote kan je altijd gesponsord worden. *
Dat klopt.
Alleen moet je toekomstige echthenoot wel in staat zijn om te sponsoren.
(Je moet denken aan de eisen die de Nederlandse IND stelt over sponsorschap ,aan welke eisen een Nederlander/se moet voldoen om hun buitenlandse partner naar Nederland te halen).
In het verleden , en nu nog kan men “zomaar” een Indonesier/Indonesische als sponsor vragen .
Of het echt volgens de regels kan men de antwoord zelf geven .
Quote BA:
*De meeste buitenlanders die hier getrouwd zijn en maar wat aanrotzooien met handel, productie enz. verblijven hier op het 180 dagen visum. *
Dit visum biedt wel allerlei mogelijkheden, hoewel je er officieel niet mee mag werken.
Daar zit juist de clou , men kan rootzooien.
En gezien de frisse wind die begin te waaien in de bestrijding van KKN(Korupsi-Kolusi-Nepotisme ) moet men extra voorzichtig zijn .
Quote BA. Maar als je vrouw een bedrijfje opstart en jij adviseert zal niemand het je moeilijk maken.
Handel levert ook geen problemen op. Je moet er echter rekening mee houden dat de sociale jaloezie groot is en dat als je succes met iets hebt je als buitenlander het best een “low profile” leven leiden kan.
M.a.w je kan verlinkt worden , het zal niet de eerste en de laatste keer zijn dat jaloerse mensen of potentieele concurrent je zal proberen uit te schakelen.
Het kan gebeuren.
Een andere **(belangrijke )**tip :
Als je gaat toch gaat trouwen dan moet je ook zorgen om een huwelijksvoorwaarden op te stellen.
Opgesteld voor de huwelijksvootrekking en bij de notaris.
Voor de juiste tekst en uitleg , kan je verder uitzoeken , desnoods via Google .
Wat is dat in het Indonesisch gezinshereniging ? Welk wetsartikel is dat, nog nooit van gehoord, maar dat zegt niets. Het is wel zo dat men een gezin niet zo snel zal aanpakken, echter er heerst in die gemengde gezinnetjes in Indo veel armoe en ellende. Ik moet ook denken aan vele westerse mannen getrouwd met een Indonesische vrouw die min of meer “gegijzeld” werden door de schoonfamilie doordat er gesponsord wordt, al het geld hadden ze al uit het slachtoffer getrokken. Ik heb er zelfs eentje ontmoet die zijn paspoort iedere keer aan zijn schoonmoeder moest vragen om te verlengen of een nieuw visum te halen. Wat haatte hij dat wijf, hij moest zelfs van zijn eigen kind afblijven. Er komt veel ellende voor. Je trouwt dan wel een lieve vrouw, maar er zitten genoeg familieleden als boa constrictors vermomd onder het huwelijkse gras. Het maakt geen zak uit wie je sponsort en wat je huwelijkse staat is. Als je iets voor een bedrijf doet kunnen die je sponsoren, of als je met iemand samenwerkt. is in vele gevallen veel beter dan de echtgenote want die hebben meestal geen Rupiah en geen werk. Cuma cinta.
Nee is niet logischer want is veel duurder, voor de meeste westerlingen die zelfstandig werken moeilijk op te brengen. Plus alle rompslomp van opbellende ambtenaren die je gaan vertellen dat er iets mis met de papieren is, dat gaat je dan geld kosten, ook in deze is een “low profile” aan te raden. Rechtszekerheid in Indonesië betekent dat je in staat bent om te betalen.
.
Nou dat kloppen zal wel met de administratie van doen hebben, die klopt nooit. Mijn belastingkosten waren 50.000 Rp (oude koers) in 19 jaar, valt nog wel mee. Aan “service” kosten meer dan 100 juta. Ik ben eens heel vies gepakt voor overstay, waar ik niets aan kon doen. Heeft me toen een riant Indonesisch jaarsalaris gekost. Ik klaag echter niet, ik heb in de loop der jaren geleerd en af en toe moet je gewoon bloeden, daar leer je van. Ik heb hier altijd een heel goed leven gehad. Wat het Kantor Imigrasi in Indonesie is heet in NL Jan Belasting
Dat kan jij niet, want uit je hele verhaal blijkt dat je de theorie zelf (“mijn persoonlijke terminologie”) in elkaar zet en van de praktijk geen weet hebt. Ik schrijf deze tips voor mensen die iets uit de praktijk willen horen, niet voor onze theoreticus uit Amsterdam-Noord.
Ik ben jaren lang elke twee maanden of eerder het land uitgegaan, ik had daarvoor zaakjes in Singapore en Melaka opgezet onder het mom even gratis dr uit en met een pak goed geld terug komen. Echter nadat ik in Singapore werd aangehouden wegens “verboden wapenbezit” ik had een zooitje krissen bij me 
zo bot als de pest, want ritueel wapen, is de lol er voor mij afgeraakt. Ik ben toen maar weer in de vernederende imigrasimolen mee gaan lopen.
.
U interpreteert dit weer helemaal fout, met aan rotzooien bedoel ik dat je op dezelfde manier als de gemiddelde Indonesiër werkt, dat kan je meestal toch niet serieus nemen als ze niet van Chinese afkomst zijn. Er zijn heel veel dingen die je in Indonesië kan doen zonder werkvergunning, handel bijvoorbeeld. Het Kantor Imigrasi en Dennakertrans maken er absoluut geen bezwaar tegen als je in Indonesië een zooitje geld uitgeeft, zeker als je af en toe ook aan hun “denkt”
Om ruimte te besparen en snel tekunnen beantwoorden heb
ik de antwoorden "(blauwe tekst) geplakt
quote=boomaap
Wat is dat in het Indonesisch gezinshereniging ?
Ikut suami of ikut istri .
Welk wetsartikel is dat, nog nooit van gehoord, maar dat zegt niets.
Dat klopt , dat zegt ook niets.
Het is wel zo dat men een gezin niet zo snel zal aanpakken, echter er heerst in die gemengde gezinnetjes in Indo veel armoe en ellende.
Als men in overtreding is en kan betrapt worden wordt je ook aangepakt .
Ik moet ook denken aan vele westerse mannen getrouwd met een Indonesische vrouw die min of meer “gegijzeld” werden door de schoonfamilie doordat er gesponsord wordt, al het geld hadden ze al uit het slachtoffer getrokken.
Zie mijn vorige antwoord.
Wordt nu door jou bevestigd.
Ik heb er zelfs eentje ontmoet die zijn paspoort iedere keer aan zijn schoonmoeder moest vragen om te verlengen of een nieuw visum te halen. Wat haatte hij dat wijf, hij moest zelfs van zijn eigen kind afblijven. Er komt veel ellende voor. Je trouwt dan wel een lieve vrouw, maar er zitten genoeg familieleden als boa constrictors vermomd onder het huwelijkse gras.
Ik zou one way ticket naar land van herkomst halen.
Desnoods terugzwemmen
Het maakt geen zak uit wie je sponsort en wat je huwelijkse staat is. Als je iets voor een bedrijf doet kunnen die je sponsoren, of als je met iemand samenwerkt. is in vele gevallen veel beter dan de echtgenote want die hebben meestal geen Rupiah en geen werk. Cuma cinta.
Daarom is het verstandig om goed te informeren.
En wel bij de juiste instantie .
Nee is niet logischer want is veel duurder, voor de meeste westerlingen die zelfstandig werken moeilijk op te brengen. Plus alle rompslomp van opbellende ambtenaren die je gaan vertellen dat er iets mis met de papieren is, dat gaat je dan geld kosten, ook in deze is een “low profile” aan te raden.
Je kan niet altijd voor een duppie op de eerste rang zitten.
Rechtszekerheid in Indonesië betekent dat je in staat bent om te betalen.
Kan gebeuren , vooral als je op verkeerde basis(papieren) binnen komt en de "alternatieve weg"kiest.
Nou dat kloppen zal wel met de administratie van doen hebben, die klopt nooit. Mijn belastingkosten waren 50.000 Rp (oude koers) in 19 jaar, valt nog wel mee. Aan “service” kosten meer dan 100 juta.
Boekhoudkundig kan het wel.
Je bedrijf (of jezelf) “heeft bijna geen inkomen” , dus moet je "service kosten"betalen.
M.a.w kost je het 5000.000 rupie perjaar .
Ik denk al waarom je zo “weinig” belasting betaald, ik had zelf ergens "gevraagd"wat het geheim is .
Ik ben eens heel vies gepakt voor overstay,** waar ik niets aan kon doen.** Heeft me toen een riant Indonesisch jaarsalaris gekost. Ik klaag echter niet, ik heb in de loop der jaren geleerd en af en toe moet je gewoon bloeden, daar leer je van. Ik heb hier altijd een heel goed leven gehad.
Hoezo kan je er niks aan doen ?
Je heb een visum (visa) , staat er in hoelang het geldig is.
Overstay van 1 dag kost X bedrag .
Wat het Kantor Imigrasi in Indonesie is heet in NL Jan Belasting
Zou kunnen , nooit van gehoord
Dat kan jij niet, want uit je hele verhaal blijkt dat je de theorie zelf (“mijn persoonlijke terminologie”) in elkaar zet en van de praktijk geen weet hebt.
Het is voor de LOL dat ik HOPmethode noemt.
Elke keer heen en weer naar buitenland om weer terug te gaan .
Ik schrijf deze tips voor mensen die iets uit de praktijk willen horen, niet voor onze theoreticus uit Amsterdam-Noord.
Dat is ook de praktijk , en ik geef alleen een naam
Ik ben jaren lang elke twee maanden of eerder het land uitgegaan, ik had daarvoor zaakjes in Singapore en Melaka opgezet onder het mom even gratis dr uit en met een pak goed geld terug komen.
Leuk advies.
De vraag is of het veilig is , of het volgens de regel gaat.
Echter nadat ik in Singapore werd aangehouden wegens “verboden wapenbezit” ik had een zooitje krissen bij me 
zo bot als de pest, want ritueel wapen, is de lol er voor mij afgeraakt.
Ik dacht dat krissen , tenminste de echte kerissen die antielk zijn tot de cultuurerfenis van een land behoorde.
Dat er gehandeld wordt is het bekend.
Ik ben toen maar weer in de vernederende imigrasimolen mee gaan lopen.
Hoezo vernederend ?
U interpreteert dit weer helemaal fout, met aanrotzooien bedoel ik dat je op dezelfde manier als de gemiddelde Indonesiër werkt, dat kan je meestal toch niet serieus nemen als ze niet van Chinese afkomst zijn.
Ya ya , zoals de Indonesiers aanrotzooien ?
Ik dacht dat je het verafschuwde ?
Er zijn heel veel dingen die je in Indonesië kan doen zonder werkvergunning, handel bijvoorbeeld.
Kweeniet , zou kunnen.
.
Als je dat zeg kan zal het waar zijn .
Dat het gebeurde .
Uiteraard wat versta je onder handel ?
Als je handel drijft , doe jij dan geen werk ?
Interressante gedachte.
Het Kantor Imigrasi en Dennakertrans maken er absoluut geen bezwaar tegen als je in Indonesië een zooitje geld uitgeeft, zeker als je af en toe ook aan hun “denkt”
Ahh , dus moet je wel aan hun “denken”.
Bloemetje , etentje of euro dolari toeschuiven ???
Dus je kan bij wijze van spreken door of foute aangetrouwde familie en of foute ambtenaren worden “gegijlerd”.
Dat zijn horrorverhalen.
Een terechte vraag , waarom gaan zoveel Nederlandse mannen (westerse) nog steeds met indonesische vrouw trouwen en nog steeds zaken doen , werk zoeken en emigreren naar Indonesia ??
Ik ben zelf Indonesier , als ik die horrorverhalen lees , wordt ik bijvoorbaat al bang .
Wat is dat in het Indonesisch gezinshereniging ?
Ikut suami of ikut istri
De vraagsteller had het over gaan trouwen dus van gezinshereniging is totaal geen sprake. Overigens istri ikut suami en niet omgekeerd. De man is het hoofd van het gezin (KK)
Welk wetsartikel is dat, nog nooit van gehoord, maar dat zegt niets.
Dat klopt , dat zegt ook niiets.
Dus je weet het niet, je lult Prawo van Mooiensia na, die is advokaat, dus vindt je dat wel interessant staan
Het is wel zo dat men een gezin niet zo snel zal aanpakken, echter er heerst in die gemengde gezinnetjes in Indo veel armoe en ellende.
Als men in overtreding is en kan betrapt worden wordt je ook aangepakt .
Pak Polisi bicara Zo werkt het niet in Indonesia er is een groot kasian gehalte, maar dat kan jij niet weten, je was nog te jong toen je Indonesie ontvluchtte.
Ik moet ook denken aan vele westerse mannen getrouwd met een Indonesische vrouw die min of meer “gegijzeld” werden door de schoonfamilie doordat er gesponsord wordt, al het geld hadden ze al uit het slachtoffer getrokken.
Zie mijn vorige antwoord.
Wortd nu door jou bevestigd.
Onzin
Ik heb er zelfs eentje ontmoet die zijn paspoort iedere keer aan zijn schoonmoeder moest vragen om te verlengen of een nieuw visum te halen. Wat haatte hij dat wijf, hij moest zelfs van zijn eigen kind afblijven. Er komt veel ellende voor. Je trouwt dan wel een lieve vrouw, maar er zitten genoeg familieleden als boa constrictors vermomd onder het huwelijkse gras.
Ik zou one way ticket naar land van herkomst halen.
Desnoods terugzwemmen
Dit is niet op jouw van toepassing, je kan niet zwemmen dus je verzuipt, goed idee dus wel.
Het maakt geen zak uit wie je sponsort en wat je huwelijkse staat is. Als je iets voor een bedrijf doet kunnen die je sponsoren, of als je met iemand samenwerkt. is in vele gevallen veel beter dan de echtgenote want die hebben meestal geen Rupiah en geen werk. Cuma cinta.
Daarom is het verstandig om goed te informeren.
Wel bij de juiste instantie .
Voor dit hoef je niet naar een instantie toe te gaan, je moet onderzoeken hoe betrouwbaar je sponsor is, hoewel bij mij is de sponsor nooit iets gevraagd. Instanties zijn in principe onbetrouwbaar.
Nee is niet logischer want is veel duurder, voor de meeste westerlingen die zelfstandig werken moeilijk op te brengen. Plus alle rompslomp van opbellende ambtenaren die je gaan vertellen dat er iets mis met de papieren is, dat gaat je dan geld kosten, ook in deze is een “low profile” aan te raden.
Je kan niet altijd voor een duppie op de eerste rang zitten.
Blijkt weer dat je van de praktijk weinig afweet, het is niet zo dat je effies een werkvergunning gaat halen, procedure duurt maanden. Je zegt niets over die geldgeile landgenoten van je, is mij diverse malen overkomen toen ik een KIM/S had (voorloper KITAS) Telefoontje: Mister ada problem. Dat kon dan afgekocht worden. Een echt probleem was het niet, hoogstens een fout die ze zelf veroorzaakt hadden
Rechtszekerheid in Indonesië betekent dat je in staat bent om te betalen.
Kan gebeuren , vooral als je op verkeerde basis(papieren) binnen komt en de "alternatieve weg"kiest.
Dit geldt voor alle wetgeving in Indonesië, degene met geld wint de perkara of koopt zich uit de rottigheid. Wat is dit nou weer voor nonsense: “verkeerde basis(papieren)”
Nou dat kloppen zal wel met de administratie van doen hebben, die klopt nooit. Mijn belastingkosten waren 50.000 Rp (oude koers) in 19 jaar, valt nog wel mee. Aan “service” kosten meer dan 100 juta.
Boekhoudkundig kan het wel.
Je bedrijf (of jezelf) “heeft bijna geen inkomen” , dus moet je "service kosten"betalen.
M.a.w kost je het 5000.000 rupie perjaar .
Ik denk al waarom je zo “weinig” belasting betaald, ik had zelf ergens "gevraagd"wat het geheim is .
Is al eens uitgelegd, opletten wat er gezegd wordt, niet leggen slapen of even “zoeken” je grote hobi toh.
Ik ben eens heel vies gepakt voor overstay, waar ik niets aan kon doen. Heeft me toen een riant Indonesisch jaarsalaris gekost. Ik klaag echter niet, ik heb in de loop der jaren geleerd en af en toe moet je gewoon bloeden, daar leer je van. Ik heb hier altijd een heel goed leven gehad.
Hoezo kan je er niks aan doen ?
Je heb een visum (visa) , staat er in hoelang het geldig is.
Overstay van 1 dag kost X bedrag .
Dat ga ik niet aan jou uit te leggen, veel te lang verhaal, en vervolgens boor je het de grond in, terima kasih dus. Maar mijn advies ben je overstay, ga even naar de dokter en haal een surat.
Dat kan jij niet, want uit je hele verhaal blijkt dat je de theorie zelf (“mijn persoonlijke terminologie”) in elkaar zet en van de praktijk geen weet hebt. Het is voor de LOL dat ik HOPmethode noemt.
Elke keer heen en weer naar buitenland om weer terug te gaan .
Voor de LOL in een serieus onderwerp ? Zegt veel over je zelf. Ik mag het van de moderatie niet dom noemen, hoewel dom een heel gewoon Nederlands woord is.
Ik schrijf deze tips voor mensen die iets uit de praktijk willen horen, niet voor onze theoreticus uit Amsterdam-Noord.
Dat is ook de praktijk , en ik geef alleen een naam
Jij weet niets van de praktijk, info bijeen geGOOGLEd, is toch te merken aan de onzekere manier van antwoorden, kurang PD pak ? Pakai pepsodent aja.
Ik ben jaren lang elke twee maanden of eerder het land uitgegaan, ik had daarvoor zaakjes in Singapore en Melaka opgezet onder het mom even gratis dr uit en met een pak goed geld terug komen.
Leuk advies.
De vraag is of het veilig is , of het volgens de regel gaat.
Dat gaat natuurlijk volgens de regels, ze laten je toch het land in, al dan niet met vragen. Ik heb nog nooit iets betaald voor een stempel toen de 60 dagen nog gratis waren. Wel eens mijn paspoort uit de handen van zo een stempelaar terug getrokken en gezegd weiger me maar en stuur me terug, hier is mijn retourticket. Ook wel eens, toen er om prentsyipmoni werd gevraagd een pak geld omhoog gehouden en hard gevraagd : Mau berapa ? In beide gevallen werd er heel snel een stempel in het paspoort gedrukt.
Echter nadat ik in Singapore werd aangehouden wegens “verboden wapenbezit” ik had een zooitje krissen bij me zo bot als de pest, want ritueel wapen, is de lol er voor mij afgeraakt.
Ik dacht dat krissen , tenminste de echte kerissen die antielk zijn tot de cultuurerfenis van een land behoorde.
Dat er gehandeld wordt is het bekend.
Een echte kris hoeft niet antiek te zijn, er worden er elke dag honderden gemaakt, je begrijpt er weer niets van, het woord antiek is niet genoemd, suggereren heet dit. Als het een antieke is zeg je gewoon imitation, from Pak Sotoayom in Surakarta he is very clever making these Overigens liep dat in Singapore met een sisser af, ik moest een vergunning halen, die kostte me S$ 18,-
Ik ben toen maar weer in de vernederende imigrasimolen mee gaan lopen.
Hoezo vernederend ?
Je kent de procedures toch ? Elke maand dezelfde formulieren, dezelfde fotokopieën en tegenwoordig alles dubbel want ze hebben computers. Zo blijft de burocratie wel draaien, moet je de kasten met dossiers zien daaro, lijkt wel een handel in kertas bekas. En vooral veel tunggu sebentar… sabar aja
U interpreteert dit weer helemaal fout, met aanrotzooien bedoel ik dat je op dezelfde manier als de gemiddelde Indonesiër werkt, dat kan je meestal toch niet serieus nemen als ze niet van Chinese afkomst zijn.
Ya ya , zoals de Indonesiers aanrotzooien ?
Ik dacht dat je het verafschuwde ?
Ik heb ook bijna altijd met Chinezen gewerkt, die pakten de pribumi aan, zijn ze beter in dan ik, ik ben niet hard genoeg, Dan huur je toch een harde jongen in.
Er zijn heel veel dingen die je in Indonesië kan doen zonder werkvergunning, handel bijvoorbeeld.
Kweeniet , zou kunnen.
.
Als je dat zeg kan zal het waar zijn .
Dat het gebeurde .
Uiteraard wat versta je onder handel ?
Als je handel drijft , doe jij dan geen werk ?
Interressante gedachte.
Dat is informatie van Depnaker toen ik voor het eerst een werkvergunning ging aanvragen, was niet nodig. Imgrasi vraagt toch ook wat je doet, nooit bezwaar gemaakt. Daarom ben ik ook op een gegeven moment van productie op handel overgeschakeld. Ik had nooit achter mezelf gezocht dat ik dat kon, maar het is gewoon een spelletje, een goed product zoeken, +, -, x, :, totaal. En je verdiepen in hoe de export werkt, maar dat soort diensten kan je huren. Betrouwbaar proberen te zijn, afspraken nakomen. Dat is in principe alles. En natuurlijk niet zo slap OH’en zoals jij, behalve als je gaat “ontspannen”, elkaar kredieten geven na bewezen betrouwbaarheid en de hele handel loopt als vanzelf, net een tuintje waar je in werkt.
Het Kantor Imigrasi en Dennakertrans maken er absoluut geen bezwaar tegen als je in Indonesië een zooitje geld uitgeeft, zeker als je af en toe ook aan hun “denkt”
Ahh , dus moet je wel aan hun “denken”.
Bloemetje , etentje of euro dolari toeschuiven ???
Als mensen hun werk goed doen dan geef ik iets extra’s, dat is hoogstens een paar 100.000 Rp. is heel normaal in Indonesië.
.
Een terechte vraag , waarom gaan zoveel Nederlandse mannen (westerse) nog steeds gaan trouwen en nog steeds zaken doen , werk zoeken en emigreren naar Indonesia ??
Ik ben begin 90’er naar Indonesië gekomen jaren toen het land nog vol beloften zat, eind 1997 is de boel ingestort en dat land is niet meer wat het was. Ik ben al een tijdje met iets anders bezig, dat gaat van de zomer concreet worden. Minder Indonesie en meer Nederland.
Nog een anekdote, in 1992 werden mijn paspoort, vliegticket en een bedrag aan cash geld gestolen. Ik deed hiervan aangifte bij de politie. Omdat ik op korte termijn naar NL zou vertrekken ben ik naar de Nederlandse Ambassade te Jakarta gegaan om daar een zgn. Laissez Passer aan te vragen. Voor mijn ticket kreeg ik zo van mijn reisbureau een nieuw. Nadat ik het Laissez Passer had ontvangen moest ik naar het Kanim in Jakarta Selatan om iets voor een visum te regelen, die wensten mij echter niet te helpen en verwezen mij naar het Direktorat Jendral Imigrasi toen nog op de Jl. Cikina Raya gevestigd. Ik had daar weinig trek in en vroeg de Ambassade om hulp, die weigerden dit. Leuke ervaring was dat met je eigen Ambassade, ik heb later nog eens hun hulp nodig gehad die ook geweigerd werd. Ik ben er nooit meer geweest. Ik dus naar het DirJenIm. Ik kreeg daar te horen dat ik in overtreding was omdat ik mijn paspoort had weggegooid omdat ik overstay was. Mijn Bahasa Indonesia was nog lang niet zo goed als het nu was. Ik had dus een probleem, een ticket het land uit, een Laissez Passer maar geen toestemming om het land te verlaten. En dan die bangmakerij op het DirJenIm. Ik schakelde een vriend in om mij te helpen. We gingen samen naar dat kantoor, maar hoe er ook gekletst werd men bleef bij het standpunt van het weggegooide paspoort en ging om indruk te maken uit wetboeken voorlezen, waar ik toen geen bal van begreep. Ik heb deze act nog vele keren meegemaakt, doch ze maakt al lang geen indruk meer op mij. Toen bleek dat mijn gestolen paspoort was gevonden, ik dolblij, want het visum daarin was nog geldig. Ik naar de Ambassade om dit te melden, wat deden zij, ze zetten de schaar erin, het paspoort stond namelijk al als vermist geregistreerd. De pagina met het visum lieten ze in tact. Met het paspoort ging ik opgewekt naar het DirjenIm, doch daar zeiden ze dat het paspoort niet meer geldig was en ik een uitreisvergunning moest hebben. Die kon ik wel krijgen maar dat ging geld kosten en werd er een achterlijk hoog bedrag genoemd. Ik was dit niet van plan. Dat zijn heel wat woordenwisselingen op dat kantoor geweest, de ambtenaren waren twee Bataks, die kunnen behoorlijk goed kletsen. Echter omdat ik niet opgaf moest ik op een gegeven moment bij de hoogste baas op de mat verschijnen. Ik behoorlijk zenuwachtig, want ik wilde weg. Eenmaal bij de hoogste baas aangekomen kregen we een zitplaats op een lederen bank, een Teh-Botol en met een groots gebaar werd mij de uitreisvergunning uitgereikt, helemaal voor niets. Ik had natuurlijk wel hotelkosten en kosten voor mijn vriend.
De techniek om iemand te beschuldigen van iets en het tegendeel laten bewijzen is een bekende truc van de immigratie. Komt enigszins overeen met het motto van een onzer leden hiero nl Bisa dicek,mas, hij beweerd iets en de lezer moet het tegendeel bewijzen. Omgekeerde wereld dus, tegenovergesteld aan een normale gang van zaken. Is dus een typisch Indonesische gewoonte. Toen er nog de 60 dagen visa waren en ik daar een leuke verzameling van in mijn paspoort had opgebouwd kreeg ik ook keer op keer te horen : Je werkt, betalen of je krijgt geen visum. Wat dat betreft is de nieuwe regeling dat je het visum van te voren moet aanvragen een uitkomst. Echter het kost een hoop geld. In Maleisië en Singapore krijg je zo 3 maanden gratis in je paspoort getjapt, zonder moeilijke vragen met als enige doel je financieel uit te kleden. Orang barat banyak duit stelletje geldgeile oplichters daaro.
Tya , het is een bekende truc dat sommige toeristen hun paspoorten, verliezen omdat bezwarende aantekeningen zijn opgetekend.
Wanneer ze binnenkomen , hoe vaak ze verblijven en wanneer ze het land verlaten .
Dat zijn universele geintjes.
Ik zeg niet dat je dat geintje heb geflikt.
Het is ook logisch dat een immigratie ambtenaar aan een buitenlander die vaak in Indonesia verblijft **vraagt **wat zijn echte werkzaamheden zijn , als ze werk hebben.Wat hun verblijfsdoel is , is het voor bussines , sociaal- culturele , studie , retirement , of toeristische doeleinden.
Ook vraag men of ze voldoende inkomen hebben , of uit buitenlandse bronnen of uit Indonesische bronnen .
Men kan ook lastige vragen stellen zoals het ook gesignaleerd werd in de Expat.or.id
Uiteraard dat zegt niets .
Indonesische gezinshereniging : Volgens Surat keputusan van de betrokken Minister nr zoveel :hihi:
De vrouw kan als sponsor optreden voor haar buitenlandse echtgenoot.
Mits ze aan bepaalde eisen voldoet.
In de volksmond heet het " ikut istri " . Met de vrouwtje mee(liften).
De man (WNA) mag ook niet werken , behalve als hij werkvergunning kan krijgen.
Als hij dat kan krijgen heeft hij zijn vrouw niet nodig als zijn sponsor.
Ook logisch.
Het feit dat hij " afhankelijk" is van zijn Indonesische vrouw betekent gewoon dat hij geen werkvergunning kan krijgen.
Gezinshereniging behoort ook tot de universele rechten van de mens .
Dit soort vragen worden in het algemeen gesteld als de ambtenaar geld ruikt. In het algemeen zijn de vragen niet al te slim omdat het motief duidelijk van het ambtelijke gezicht af te lezen valt. Ik heb me er altijd vrij simpel aan kunnen ontrekken. Behalve in de periode dat ik alles officieel deed, ik heb daar veel van geleerd en moet men zorgen om met zo min mogelijk ambtenaren van doen te hebben. Als je over voldoende geld beschikt is er niets aan de hand. Het is toch een goede zaak als men honderden miljoenen rupiah jaarlijks in de Indonesiche economie pompt.
Heb ik het goed gelezen ?
Toen je alles officieel deed ging het moeilijk , kost geld ,en moeite.
Heen en weer naar de Kanim (Imigratie kantoor) en de “vernederingen” zoals je ergens hebt geschreven…
Hoe heb je het in de afgelopen jaren gedaan ?
Dat is interessant om te weten.
Uitstekend!
x
.
Hi Mas,
Het is inderdaad vreselijk met die SA die denkt dat ie alles over Indonesië afweet, reeds 40 jaar in Nederland. Nog nooit een Kantor Imigrasi van binnen gezien, nog nooit een visumverlenging aangevraagd en de rest van het birokrasi proses doorlopen. Zijn info zoekt hij op het internet, dat is zijn Indonesiëkennis. Hij zit een beetje uit te lokken en als het dan uitkomt gaat ie mensen zoals ik van corruptie beschuldigen, is al eens eerder gebeurd. Het is algemeen in Indonesië bekend dat als je iets van de overheid gedaan wilt krijgen je meestal extra moet betalen. Ik zelf beschouw dit als servicekosten, want als je iets extra’s geeft dan krijg je inderdaad voorrang en persoonlijke service. Zo werkt het in NL trouwens ook, alleen krijg je daar een bonnetje. Waar SA ook niets vanaf weet is de houding van zijn landgenoten tegenover bule (blanken) men beweerd immers “Orang barat banyak duit”, daar gelooft iedereen in en daar proberen ze van mee te profiteren. Het enige dat interessant is aan de berichten van SA zijn het kromme taalgebruik en zijn eeuwige strijd om zijn vermeende gelijk, Don Quichotte met zijn strijd tegen windmolens is een amatir vergeleken met die SA.
Een sponsor is in het algemeen een formaliteit, hert belangrijkste is dat je aan alle formaliteiten voldoet en alles juist is ingevuld, dan wordt je visum verlengd. Als je niet uren op een harde houten bank wilt zitten dan geef je extra en is het binnen een uurtje gepiept. Ik heb ook wel een sponsores gehad die eigenlijk van mij financiële ondersteuning kreeg. Er zijn geen eisen wat inkomen en zo betreft, fotokopie van een geldige KTP (bolak-balik) en een paar handtekeningen. Ik kende in Yogya ook een vrouwtje die met batik langs restaurants ging en een paar bule sponsorde.
Het is natuurlijk te dol voor woorden dat je hier over je ervaringen met het Kanim staat te vertellen dat SA wel effies zal zeggen dat je het niet goed doet, want…en dan begint dat gekwijl vannem weer.
x
Dat is het precies, mij eerste jaren in Indonesië had ik een nogal principiële en starre houding, ik weigerde elke betaling tot grote ergernis van de ambtenaren, toen ze me konden pakken hebben ze dat ook goed gedaan. Dat is mijn leergeld geweest. Het is gewoon een spel dat je met elkaar speelt, trouwens heel leuk om te spelen. Als je het op een rielekste manier meespeelt dan is het een makkie. Hoewel nog steeds erg vervelend om elke maand te komen opdraven, zeker de laatste twee keren als je naar het kantoor Kehakiman moet. Dat betekent voor Solo naar Semarang. In Yogya is dat eenvoudiger want ligt in dezelfde stad. Trouwens op zo een kantoor is iedere ambtenaar je bereid te helpen, voor zo een vriend(in) mag je niet te gierig zijn, kan je veel aan hebben. In Yogya bracht ik altijd mijn paspoort met de benodigde bescheiden en geld natuurlijk, en haalde het 4 maanden later weer op, de ambtenaar regelde alles. Als identiteit had ik fotokopieën van het paspoort met mijn STM dat wordt geaccepteerd.
Overgens is flexibiliteit een eigenschap die SA ten enenmale ontbeert, helemaal vastgeroest in het Noorden van Amsterdam. Zelfs IMAL* helpt niet meer.
Ik kan je mededelen dat de persoon waar ik over praat ook RK net als ik ik ben ook RK ik denk dat daar het probleem niet zit. Maar waar zal ik recente informatie kunnen vinden ik ben hier namelijk zeer in geintreseerd en ik wil er gewoon veel meer van weten. Ik ga namelijk dit jaar weer een keer terug naar Indonesië en dan wil ik graag op de hoogete zijn van hoe je dit zou kunnen aanpakken. Alvast bedankt.
nico en debby