Abnormale situaties, ik bedoel daarmee situaties die ook dáár abnormaal worden gevonden. Maar tegelijkertijd is het inderdaad zo, dat situaties, of ze nu normaal of abnormaal zijn, het gevolg van een handeling door meerdere personen. Ik denk dat veel mensen niet eens in staat zijn om te handelen, en dat ze daardoor in abnormale situaties terecht komen.
Verder is de cultuur natuurlijk ook behoorlijk passief, het incha-allah, als God het wil wordt vaak gebruikt- of misschien wel misbruikt- om het hele pakketje in de handen van God te leggen en hem verantwoordelijk te stellen voor wat er is gebeurd en gaat gebeuren. Tamelijk fatalistisch, toch?
Zolang je zelf niets doet, verandert er ook niks, zelfs al zou er een God boven je zitten te kijken en jouw lot in handen hebben. Dat is dan ook meteen het grootste verschil tussen de twee culturen: Laat je dingen maar gebeuren en ga je hooguit klagen als het allemaal te veel wordt, of pak je de zaken zelf aan? Vrouwen en meisjes léren dat ook niet genoeg. Er bestaat toch nog altijd iets van zelfverantwoording en misschien wel van zelfrespect.
Als je naar Egypte vliegt, moet je in het vliegtuig zo’n visumformulier invullen. Naast me zat eens een jonge Amerikaanse, een jaar of 25. Ze had de hele weg zitten te slapen, omdat ze rechtstreeks uit Amerika kwam, en dus -begrijpelijk- moe was. Ze kreeg het formulier en vroeg me wat ze moest invullen. "Nou, gewoon, je persoonlijke gegevens, en de plaats waar je in Egypte verblijft’ antwoordde ik. Ze zei dat ze dat niet wist, ik verduidelijkte dat dat de naam van het hotel moest zijn, maar ze ging niet naar een hotel. Ze ging met haar vriend trouwen, waarvan ze niks meer wist als zijn voornaam… Ik moet dermate verbijsterd hebben gekeken, dat ze lichtelijk in paniek raakte, en zei dat ik haar bang maakte…
Natuurlijk maakte ik haar niet bang, maar werd ze bang doordat ze zelf besefte dat dit allemaal tamelijk abnormaal was. Alweer, haha.
Enfin, vriendje Mohamed zou haar in een leegstaand huis stallen - dat was een vies huis, had hij al gewaarschuwd- ze zouden de papieren in orde maken, trouwen en daarna op huwelijksreis gaan naar de Rode Zee. Wederzijdse ouders wisten nog van niks, het zou een verrassing zijn voor zijn ouders, zei -ie.
Ik grinnikte en zei dat dat beslist een verrassing voor zijn ouders zou zijn. Vroeg haar wat ze zou gaan doen als er dingen zouden gaan gebeuren die ze niet wilde. “Je weet geen adres, je weet zelfs geen familienaam van M., dus niemand weet waar je bent. Hoe wil jij hulp zoeken als je dat nodig hebt? Dat hoeft maar iets heel kleins te zijn, zoals ziek worden, je been breken. Laten we er niet vanuit gaan dat M. slechte bedoelingen heeft, maar als jij in je eentje in een leegstaand pand in Cairo zit, waar je niemand kent, waar je de weg niet weet, en waarvan niemand weet dat jij daar bent, dat is toch gevaarlijk?”
Daar was ze het mee eens, en zou het oplossen. Ik adviseerde haar het telefoonnummer van de ambassade bij zich te houden, en niks te tekenen dat ze niet begreep.
Haar grootste zorg was of dat M. wel op het vliegveld zou staan, want anders wist ze niet waar ze naar toe moest. Als M. er niet staat, mag ik dan met jou mee, vroeg ze?
"Nou, ben daar maar niet bang voor"zei ik, “M. staat waarschijnlijk al uren op de luchthaven. En als hij er niet is, dan wacht mijn vriendin daar op me, en dan vragen we háár wel om raad”.
Meisje gerustgesteld, vliegtuig landde, en ze bleef tijdens de hele afhandeling in mijn buurt.
We haalden de bagage, gingen naar de wachtruimte, waar, heel toevallig mijn vriendin en haar vriend een paar meter van elkaar op een afstandje stonden te kijken. M. was niet blij toen hij zijn vriendin naast me zag. Hij vermoedde onraad, ik zag het aan zijn gezicht. Ik begroette mijn vriendin, en zag dat het meisje haar M. gevonden had, uitleg gaf waarom ze bij mij was, ik schudde haar hand en wenste haar succes. Mijn vriendin vroeg uitleg, en ik vertelde wat er gebeurd was. Zij was net zo verbijsterd als ik.
De volgende dag sprak ik iemand van de ambassade en ik vermelde het voorval, omdat ik vermoede dat zij, op termijn, assistentie nodig zou hebben. "Dan heeft M. pech"grinnikte de ambassade-medewerker, “want er is onlangs besloten dat Egyptenaren niet meer met Amerikaansen mogen trouwen”. Egypte eiste een soort van ongehuwd verklaring die geldig zou zijn in alle staten van de US, en de US heeft niet zo’n administratie. Dat was hun oplossing voor de reeks van assistentieverzoeken van Amerikaanse vrouwen in relatie met Egyptische mannen.
In principe bracht dit meisje zichzelf natuurlijk in de problemen. Ze reisde geheel onvoorbereid naar een land dat ze niet kende, de taal niet sprak, om te trouwen met iemand waarvan ze alleen maar de voornaam wist. Het was een uitvloeisel van een lange periode MSN-en, bellen, SMS-en etc. Ze was verpleeghulp, en er waren tientallen van die verpleeghulpen die in gelijksoortige relaties waren met Egyptische ‘artsen’. Waarcshijnlijk was er eentje begonnen, had succes, en is dit zo uitgebouwd. Het meisje was zelf immigrante (Mexicaanse) niet al te slim, kansarm, heel naief, geloofde alles wat haar M. haar vertelde.
Er waren honderd redenen waarvan ik M.`s verhaal onderuit zou kunnen halen, maar ik zat naast een hevig verliefde dame, die dat waarschijnlijk niet zou willen horen, ze zou boos worden, en gedacht hebben dat ik om de een of andere reden haar feestje wilde verpesten.
Had dus geen enkele zin.
Mijn vriendin schudde in ongeloof haar hoofd. “Ze gaat haar ongeluk tegemoet”… terwijl wij beiden die hele Mohamed niet kenden, nooit gezien hadden, nooit van gehoord hadden. De ambassademedwerker zei dat dit slechts een van de vele incidenten was, je wil niet wéten wat er hier allemaal aanklopt… Er wordt gewaarschuwd, er wordt informatie gegeven, maar mensen gaan niet zoeken naar dit soort informatie vóórdat er iets mis gegaan is.
Je kunt op de ambassade wel informeren, maar als hij een orfi afsluit, komt er helemaal geen ambassade aan te pas…
Dan komen we weer terug op zelfrespect. Dat meisje legde haar lot in feite geheel in handen van haar M. Dat deed ze, omdat ze hem vertrouwde. Maar eigenlijk had ze genoeg zelfrespect moeten hebben om dat niet te doen. Er bestaat niet zoiets als ultieme controle, ik heb geleerd dat mensen met het waanidee van ultieme controle extra kwetsbaar zijn, maar dit is weer de andere kant! Er is een zekere balans nodig.
En als het dan mis gaat, kun je jezelf afvragen: Welke signalen heb ik gemist en waarom? Is het hebben van een relatie met iemand op afstand een reden om dingen te accepteren die je van een vriend dichtbij nooit zou accepteren? Is het hebben van een relatie op afstand moeilijker omdat je dan bepaalde signalen mist die je in een rechtstreeks contact niet zou missen? Werkt het hebben van een relatie sociaal isolerend? Ga je daardoor op een andere manier redeneren?
Ik heb nooit meer iets van het meisje gehoord, ook niet van de ambassade-medewerker. God weet wat er gebeurd is… 
Ik ga binnenkort weer even op bezoek. Er wordt het een en ander voorbereid, mijn vriendin had mijn paspoortgegevens nodig, en het was een verrassing. Als ze me maar niet gaat meegeven aan een M., als verrassing voor zijn ouders…:dag:
) mocht hij niet komen of wat dan ook. Dit lijken mij toch de basale dingen als je ergens heen gaat en nergens bekend bent. (Btw mijn ouders wisten wel waar ik naar toe ging en om welke reden en nee ze vonden het in eerste instantie niet leuk haha)