Hallo iedereen!
Met open mond ben ik al zo’n dik 2 uur verhalen aan het lezen hier op het forum.
Ik dacht dat ik gek was, verliefd worden tijdens mijn vakantie op een Turk… dat kon toch helemaal niet!
ZO fijn om te lezen dat ik één van de wie weet wel honderd(en) ben!
Ik ben sinds vorige week dinsdag terug uit Turkije, ik was op vakantie met mijn 21-jarige zus en 2 ouders vlakbij Bodrum in een all-in resort.
Ik ben hier al een keer eerder geweest en heb het toen ook perfect naar mijn zin gehad, toen was ik alleen 14 en had ik niet op deze manier aandacht van de jongens als nu.
Ik ben momenteel 17 en word in november 18… hij is 25 en ‘hoofd’ van de bediendes in het hoofd-restaurant (hij is 1 van de 3 hoofden aan zijn kant.)
Het begon allemaal in het restaurant dus, hij keek hij heel de tijd naar me, om gek van te worden!
Achteraf bleek dat hij me niet aan durfde te spreken omdat mijn ouders erbij waren.
Toen ik op een middag alleen met mijn zus ging lunchen, en zij wat ging pakken bij het buffet zag ik hem weer heeel de tijd kijken. Zijn blikken ontwijken en mijn ‘ik-zie-je-niet’ houding werkten echter niet, want hij stond binnen tien seconde aan mijn tafel.
Hij vroeg mijn naam, die heb ik hem gegeven. Toen ik in zijn ogen keek was ik meteen verkocht, kwestie van seconden maar vond het wel een beetje eng, sommige horror-verhalen die je hoort van meisjes die met jongens meegaan op vakantie daar word je niet vrolijk van.
Ik had me dan ook voorgenomen niets met hem af te spreken ofzo, wat hij wel aan me vroeg.
Die avond bij het diner waren mijn ouders er ook weer bij, hij keek weer heel de tijd en seinde een beetje naar me dat hij wat wilde zeggen. Ik ging hier verder niet op in.
De volgende dag 's avonds kwam ik hem tegen toen ik naar mijn kamer liep, hij vroeg om mijn nummer. Mijn telefoon was leeg en dit heb ik als excuus gebruikt, ik vond het namelijk een beetje eng mijn nummer te geven. Hij respecteerde dit en zei dat hij zijn nummer de volgende dag aan mij zou geven.
Enfin, om een nog veel langer verhaal kort te maken, via servetjes (ja echt, de avond erop kreeg mijn zus een servetje voor mij waarop een suuuperlieve boodschap stond!) hebben we een ‘date’ afgesproken, dit was echter pas 4 of 5 avonden na zijn eerste kennismaking met mij, ik heb het een tijdje de boot afgehouden!
Toen ik aan kwam lopen pakte hij meteen mijn hand die een beetje sticky was, hij was zenuwachtig merkte ik! Super cute. We hebben de eerste avond gezoend, wat ab-so-luut niet zijn eerste intentie was ofzo. Het was echt dat ik aangaf dat hij dichter bij mocht komen om me te kussen.
Ik heb hem meteen verteld dat ik 17 was en hij schrok hier van, ik lijk ouder voor mijn leeftijd (heb ook een klas overgeslagen.) Hij zei echter dat hij me echt leuk vond en dat wanneer ik het geen probleem vond hij me beter wilde leren kennen.
We hebben nog 3 keer afgesproken, het was alle keren erg gezellig met hem maar ik nam mezelf voor NIET verliefd te worden, men zegt eenmaal dat long-distance vrijwel altijd faalt…
De laatste avond was verschrikkelijk (het afscheid dan), hij huilde en ik mistte hem al toen ik wegliep, wat ik wel in mijn achterhoofd hield was ‘dit is alleen voor de vakantie, hij belt me toch nooit meer…’
De dag erna heb ik hem niet gezien bij het ontbijt, hij begon pas kwart over 8 terwijl wij 7 uur al zouden ontbijten. Half 9 werden we opgehaald, ik keek heel de tijd of ik hem zag… dit was niet zo… tot we gingen uitchecken… ik dacht dit is het einde. Maar net zoals in de films zag ik ineens zijn lieve gezicht! We konden niet uitgebreid afscheid nemen ofzo (hadden we de avond daarvoor ook al gedaan) want zijn baas stond vlakbij, dus na drie zoenen op de wang die hij tevens aan mijn moeder gaf was het toch echt voorbij. Hij keek me na tot ik de poort uit was…
Toen ik landde in Nederland was ik meteen één brok chagerijnigheid, ik wist het toen zeker… ik was verliefd en dit zou niet zomaar overgaan.
Toen ik thuis was wilde ik hem meteen bellen, dit heb ik niet gedaan. Dit zou alleen maar pijnlijk zijn dacht ik.
Tot mijn GROTE verbazing belde hij MIJ! Om te vragen of ik een goede reis had gehad, wat ik aan het doen was, hoe het met me ging etc. Mijn hart maakte een mega-sprong!
we zijn nu 6 dagen verder, elke dag heb ik hem gesproken, zowel via sms, bellen als msn, facebook en de webcam en ik mis hem verschrikkelijk.
Hij wil dolgraag dat ik naar Turkije kom, hij smeekt me eigenlijk of ik kom, en dit wil ik heel graag maar zoals ik al zei… ik ben 17 en mijn ouders willen niet dat ik ga.
Ze vinden het super voor me dat ik zo in love ben enzo, maar ik mag van hun niet daarheen wat ik ergens begreep… tot ik alle succesverhalen hier las!
Ik wil, zal, moet nu naar hem toe!
Mijn ouders zijn echter bereid zijn ticket naar Nederland te betalen, hij doet hier alleen een beetje moeilijk over. Hij wil geen geld van mij of mijn ouders aannemen maar geeft zelf wel duidelijk aan dat hij het niet hoppa ineens kan toveren. Ook zit het schijnbaar moeilijk met het paspoort (ik denk heel de tijd dat ze er gewoon net zoals in nl ‘even’ een kunnen halen, zit het echt zo gecompliceerd?) Maar aan de andere kant denk ik: hallo, jíj bent hier de man!
Ik zit dus een beetje in dubio, ik wil hem namelijk echt supersupersuper graag zien, maar vind het tevens erg eng en denk niet dat mijn ouders zomaar akkoord gaan.
Zijn er meer meiden die zo jong hun vakantieliefde achterna zijn gegaan?
Alvast bedankt voor het reageren en bedankt voor het lezen!
