(origineel bericht op be-more.nl)
Zondag
Zondagochtend was ik al weer voor 5 uur op en Mathilde zag ik ook al rondlopen. We hebben hetzelfde slaap- en opsta-ritme gekregen, ook niet zo gek na een maand samen. Ze heeft alles al ingepakt, we gaan nog even op ons gemakkie ontbijten en dan is het tijd voor haar om naar het vliegveld te vertrekken. Raar hoor, om afscheid te nemen van je maatje waar je een maand lang lief en leed mee gedeeld hebt en zulke bijzondere ervaringen samen hebt beleefd. We hebben ook steeds het idee dat we overal Sjaak zien lopen, beetje ontwenningsverschijnselen wellicht?
Als Mathilde uitgezwaaid is, ga ik wachten bij de poort op Jeff. De avond ervoor was ik de bar bij Mabuya Camp ingelopen die vol zat met locals en vroeg of iemand wist waar Kenyatta street is. Ze vroegen wat ik zocht. De kerk, ik wilde morgen naar de kerk. Op internet had ik gezocht of de kerk waar ik thuis heen ga ook in Malawi aanwezig is en ja hoor, 1 kerk in heel Malawi en die staat in Lilongwe aan de Kenyatta street. Helaas geen nummer erbij. Wel een telefoonnummer, maar die werkt niet. De locals pakten kaarten erbij en Kenyatta street werd gevonden. Maar ja, een erg lange straat. Ze vroegen om de naam van de kerk en uiteindelijk zei een knul van een jaar of 29 dat hij die kerk wel kende en dat hij me wel wilde brengen. Ik dacht dat hij taxichauffeur was. Daar ik slechte ervaringen heb met taxichauffeurs in het buitenland (hè Bar!) wilde ik meteen weten wat de prijs was om niet achteraf afgezet te worden. Hij bleek geen taxichauffeur te zijn, maar souvenirs te verkopen in de stad. Ik had vanmiddag behoorlijk zitten afdingen bij hem voor een Afrikaanse tekening. Geweldig… Hij zei dat we gewoon lopend of met de bus naar de kerk zouden gaan. O, oké. Ik was verbaasd dat hij echt met me mee wilde gaan om de kerkdienst bij te wonen. We spraken voor morgenochtend om 10:20 uur af, zodat ik rustig de tijd had om Mathilde eerst uit te zwaaien.
Mathilde reed om 10:15 uur bij Mabuya Camp weg, dus ik liep rustig naar de poort om daar af te wachten. Ik was benieuwd hoe lang dit ging duren. En of hij überhaupt zou komen opdagen. Maar om 10:17 uur kwam iemand in een veel te groot pak en volgens mij ook veel te grote nette schoenen aanlopen (dat zie je hier wel vaker, dat iemand schoenen aanheeft die 2 maten te groot zijn). Ik herkende hem eerst niet, maar het was inderdaad Jeff uit de bar. Wel met een lichte kater, maar toch klaar om naar de kerk te gaan.
Het was al behoorlijk warm aan het worden en we namen een shortcut door allerlei steegjes naar het centrum. Hij vroeg daar aan 1 van zijn taxichauffeur-vrienden waar de kerk was. Hmmm…ik dacht dat hij het wist…. Weer werden stratenboekjes tevoorschijn gehaald, alle taxichauffeurs verzamelden zich om te zoeken en de taxichauffeur zei dat we in konden stappen, hij zou ons brengen. Hmmm…dat gaat me weer geld kosten dacht ik nog, maar vooruit, dit was een vriend van Jeff, wellicht zou ik niet afgezet worden. We gingen rijden en rijden op de lange Kenyatta-street. Een heleboel kerken op deze straat te vinden. Elke keer stopten we bij een kerk en keken ze me blij aan, maar dan zei ik “nee, deze is het niet”. Dan reden we weer hoopvol naar de volgende teleurstelling. Weer stopten we ergens en vroegen het een aantal locals. Iemand zei “is dat die kerk waar de mannen witte overhemden dragen en een stropdas?” “JA!” Ik dacht, nu zijn we er bijna! We reden enthousiast naar de kerk die hij aanwees en bij aankomst bleken inderdaad een aantal mannen overhemden en stropdassen te dragen, maar nee, dit was ook niet de juiste plek. Omdat we ondertussen al 1,5 uur aan het zoeken waren en ik vreesde voor een hoge taxirekening (er is een enorm benzine-tekort momenteel in Malawi, mensen staan 3 dagen in de rij te wachten als er gerucht gaat dat er ergens benzine gaat komen. Ze betalen circa 2,25 euro voor 1 liter, op de zwarte markt wel 5 euro. Hierdoor zijn de prijzen van alle producten enorm gestegen. Brood betaal je nu 300% voor ten opzichte van 6 maanden geleden. Mensen zijn erg ontevreden over de regering en regelmatig waren we getuige van demonstraties in Zomba). Oke, terug naar m’n verhaal: omdat ik een hoge taxirekening vreesde en bleek dat deze kerk over een kwartier zou gaan beginnen, besloten we deze kerkdienst bij te wonen. Tot mijn verbazing hoefde ik de taxichauffeur maar heel weinig te betalen voor de benzine. Ik vroeg hoeveel hij rekende voor een rit naar het vliegveld woensdag. Ook een hele goede prijs. Mooi, gelijk geregeld dan. We stapten dus uit bij de kerk en de dienst begon. Nou, een vrolijkere kerk hadden we niet binnen kunnen stappen. Er werd volop gedanst en gezongen, ik swingde lekker mee. Jeff is katholiek, die was zo’n gezellige boel ook niet zo gewend in een kerk, maar die begon langzaam ook een beetje los te komen en kon aardig swingen. Tijdens de preek in het Chichews, hoefde ik me gelukkig niet te vervelen. 2 rijen voor me zat een schattig klein dik jongetje, het enige dikke jongetje dat ik in Afrika gezien heb. Hij vond mij als enige azungu in de kerk blijkbaar ook wel erg interessant en deed van alles om mijn aandacht te trekken. Op een gegeven moment vond zijn moeder het wel tijd voor een slaapje en bond hem met een draagdoek op haar rug. Hij deed erg zijn best om boven de draagdoek uit achterom te kijken, maar uiteindelijk gaf hij het gevecht met het draagdoek waar z’n lijfje strak in vast zat, maar op en viel in slaap. Tegen de tijd dat ik ook bijna in slaap viel, mochten we weer staan om te zingen en te swingen en tijdens het zingen ging iedereen in de kerk elkaar langs om een hand te geven, dus ik heb iedereen al disco-end begroet. Gezellig hoor.
Na afloop liepen Jeff (veel mensen hier hebben Engelse namen, omdat ze lang een kolonie van Engeland zijn geweest) en ik weer terug. Hij vertelde dat hij Afrikaanse talen en Psychologie heeft gestudeerd, maar dat het erg moeilijk is om een baan te vinden in Malawi. Af en toe heeft hij een korte opdracht voor een aantal maanden, maar om rond te komen, verkoopt hij houtsnijwerk en tekeningen buiten op de markt. Hij spreekt erg goed Engels en is interessant om mee te praten. Het was al ver in de middag toen we uit de kerk kwamen en het was hoog tijd om wat te eten. Ik vroeg of hij een lokaal eettentje wist en of hij met mij wilde lunchen. We gingen met de lokale bus terug naar de stad en liepen daar allerlei achterbuurtsteegjes door. We kwamen bij een heel simpel eettentje, met een kaart waar je 7 keuzes had: Nsima (maïsmeelspul wat bijna door iedereen hier dagelijks gegeten wordt), rijst of patatjes, alle drie in combinatie met vis of kip. En salade. Omdat ik kip wel genoeg op heb in ons dorp, bestel ik vis. Nee, vis Is er niet. Oké, nou dan maar kip hè. Ik vraag om patat. Even navragen of dat er is. Jeff is vegetariër en bestelt salade. Is er ook niet. We besluiten maar een flesje Fanta te nemen en ergens anders te gaan eten. Ik zei tegen Jeff dat dit wel grappig is dat ze van de 7 gerechten er al 3 niet hadden. Jeff zei dat hij een andere meisje hoorde vragen naar nsima, hadden ze niet. Rijst dan. Hadden ze ook niet. Ik kwam niet meer bij van het lachen. “Welcome to Malawi” zegt Jeff droog.
’s Middags even afkoelen op deze warme dag bij het zwembadje (stel je er niet teveel van voor) van Mabuya Camp. Heerlijk om nog even de tijd te hebben om te overdenken wat ik allemaal ga missen en niet ga missen (verslag hiervan volgt nog).