(origineel bericht op be-more.nl)
zaterdag
Gisteren zijn we met 21 vrijwilligers, om 8 uur vertrokken naar Cape Macleare, in twee busjes. Gelukkig was het bewolkt en nog niet zo heet in het busje. We kregen broodjes, water en chips mee,voor onderweg. De broodjes waren al op voordat we goed en wel waren vertrokken. Tegen 10.30 uur begon de eerste aan de chips en even later hoorde ik overal gekraak in het busje (wat een kudde dieren zijn we toch). Dit was mijn eerste zakje chips na vertrek, bijna niet te geloven he dat ik zolang zonder chips kan haha
Na een rit van 2,5 uur, was er een plaspauze en dat was wel nodig ook. Er was een Afrikaanse jongeman bij ons komen staan en hij deed heel raar, op een gegeven moment ging hij languit tussen ons op de grond liggen, net of hij dood was (rare snoeshaan). We waren blij dat we weer verder konden. Na een tijd kunnen we het meer al zien in de verte. De natuur is hier ook weer geweldig. We zien ook nog dat er een weg geasfalteerd word, je weet wel met van die kiezels erop. De mannen vegen met een bezem de losse kiezels er weer af en stoppen ze in manden.Tegen14.00 uur reden we een dorpje binnen met allemaal armoedige huisjes ( een rietendak betekend hier wel iets anders dan bij ons).
In dit dorpje is onze eindbestemming. Het ziet er prachtig uit aan het grote meer van Malawi. De huisje zien er ook schattig uit (jammer dat het ons niet lukt om foto’s te plaatsen). Als we onze bagage in het huisje hebben gezet, zien Marijke en ik dat het bed vol zit met spinnetjes echt akelig om te zien. We halen alle beddengoed er af en kloppen het buiten uit, Daarna de klamboe direct goed in gestopt en nu maar hopen dat we geen visite krijgen vannacht.
We lopen het dorpje even in om te kijken naar leuke dingen om mee te nemen naar huis. Er staan een paar kraampjes. Eigenlijk is hier in Malawi niet veel te koop. Daarna gaan we dat eten en kijken uit op het strand. Daar zien we de lokale bevolking de was en de afwas doen in het meer. De pannen schuren ze met zand. Ondertussen zepen ze zichzelf in , heel ingewikkeld gaat dat met de kleren aan en die verwisselen ze ook nog onder tussen. Er staan tandenborstels rechtop in het zand, want tandenpoetsen doen ze ook met het water uit het meer. Ik zie een jongen man, die naast een bootje wat op het strand ligt knielt en er tegen aan plast. Daarna gaat hij zijn kleren wassen en legt ze te drogen op het bootje zo.n 10 cm naast de natte plek van net.
De verkopers komen ons steeds op zoeken om hun spullen aan te prijzen. Gelukkig mogen ze niet op het terrein komen en alleen maar op het strand. De meeste van ons zijn al gaan zwemmen. Ivonne weet nog niet of ze zal gaan en ik durf het niet aan, want ik heb een wondje op mijn voet en ben bang dat de Bulhartia wormpjes die in het meer leven zo mijn voet in gaan. Deze worpjes zitten ook in het kraanwater. Ik heb wat flesjes water gekocht om me nee te wassen, We hebben allemaal al wel een medicijn gekocht hier in Malawi tegen de wormpjes (iets van 4 euro, bij ons veel duurder), want ze zijn prima te bestrijden als je besmet raak (1 op de 10 geloof ik )Ik lig in een hangmat en zie Ivonne toch het water in rennen, knap hoor, vind ik. Het is hier echt prachtig het meer is mega groot ik dacht 1/.3 van Malawi. Ik verwonder me nog elke keer dat ik hier ben en het allemaal mag beleven, super.
S; Avonds hebben we een barbecue, we krijgen een rijstschotel, sla met tomaten, aardappels met een creamsaus, broodjes en kip en hele dikke stukken vis. Ik geloof dat de vis niet helemaal gaar is en snij er toch maar stukken af, die ik niet op eet.
Na het eten besluiten de jongeren dat we met z’n allen uit gaan. Daar heb ik anders helemaal geen zin in, maar ja, dan maar zin maken. Daar gaan we dan ik in mijn joggingbroek en teenslipper. Het is uiteindelijk best gezellig we staan de hele avond op de dansvloer. De jeugd danst wel anders dan wij dat doen, ze staan in een kringetje en bewegen haast niet met de voeten, even wennen. Uiteindelijk gaan we ong 13.30 uur naar bed, na een gezellige avond met z’n allen.
Veel liefs Marijke, Ivonne en Sandra