(origineel bericht op be-more.nl)
Zondag 2 juni
De eerste maand zit erop, ik ben over de helft. De afgelopen weken dacht ik nog veel terug aan mijn vertrek naar Afrika, nu begin ik steeds meer aan de terugreis te denken. Ik geniet nog steeds elke dag, maar ik begin thuis wel te missen. Vooral nu Lotte, Anne, Dineke, Mark en Thomas weer terug zijn naar Nederland. Dit was hun laatste week en dat kon je op het hele project voelen.
Maandag was mijn klas weer iets groter met twee nieuwe communitykinderen erbij. Er zitten nu 16 kindjes in de klas, gezellig druk dus! De twee nieuwe kindjes zijn lange tijd ziek geweest, daarom waren ze zo lang afwezig. Toen ik ze zag verbaasde me dat niet, ik vond ze er nog steeds slecht uit zien. Ze waren erg dun en zaten onder de zweertjes. Je ziet duidelijk verschil tussen de kinderen die hier op het project wonen en de kinderen die vanuit de community naar dit schooltje komen. De kinderen van Mother of Peace hebben het echt heel goed! In de pauzes proberen we een overgebleven boterham of een kop extra thee maar aan de communitykinderen te geven. Het gebeurt namelijk vaak dat deze kinderen thuis geen eten meer krijgen, dus zo hebben ze in ieder geval iets binnen.
Dinsdag heb ik met de klas een afscheidscadeautje voor Lotte gemaakt. Ik heb alle kindjes met verf hun handje op een wit t-shirt laten zetten (en vervolgens ook op hun eigen t-shirt…) en bij elk handje de naam erbij geschreven. Het is heel leuk geworden!
Die middag ben ik op bezoek geweest bij een nieuwe bewoner hier op het project, een baby’tje van één week oud. Ik heb nog nooit zo’n klein mensje gezien. Hij is hier heen gebracht omdat zijn moeder hem niet wilde hebben. Als ik naar hem kijk kan ik me niet voorstellen dat je zoiets ‘weg’ kunt doen, maar ik weet natuurlijk niet in wat voor situatie zijn moeder zit. Hij krijgt nu al elke dag aidsremmers omdat zijn moeder ziek is en geen medicijnen slikte tijdens de zwangerschap (die je overigens gratis kunt halen in elke kliniek). Later deze week is hij in het ziekenhuis opgenomen omdat hij ademhalingsproblemen had. Inmiddels is hij weer thuis. Ik vond het moeilijk om te zien dat dit jongetje zo’n slechte start maakt terwijl hij daar zelf niets aan kan doen. Op dat soort momenten kan ik hier soms heel boos en verdrietig zijn.
Woensdag hebben we de laatste handjes op het t-shirt gezet en tekeningen voor Lotte gemaakt. Ik merkte aan veel kindjes dat ze al druk bezig zijn met het vertrek van de vijf vrijwilligers. Ze stelden vragen en waren een stuk minder uitgelaten dan normaal. Ook in mijn huisje hing een ander sfeertje. Het meisje van 8 die ik elke avond help met lezen vroeg me ineens hoe het nou verder moet als ik over een paar weken ook weer terug ga. Ze is bang dat het lezen dan niet meer lukt. Toen ik haar uitlegde dat er nieuwe vrijwilligers zouden komen die haar ook konden helpen leek ze een beetje gerustgesteld, maar het heeft me wel aan het denken gezet. Het is geweldig dat wij hier voor een tijdje zijn om deze kindjes aandacht en liefde te geven, maar ze moeten ook weer afscheid van ons nemen, elke maand opnieuw. En je kunt duidelijk merken dat ze het daar allemaal heel moeilijk mee hebben.
Woensdagavond zijn we voor de laatste keer met de hele groep uit eten geweest. Willie en J.P. gingen ook mee, het was erg gezellig!
Donderdagochtend ging om 05.00 uur de wekker. Ik werd wakker met buikpijn, doodnerveus voor shark cage diving. Ik had de afgelopen weken veel getwijfeld maar uiteindelijk toch besloten om met Mark mee te gaan (op de één of andere manier doe ik hier dingen die ik thuis nooit zou durven). Het was nog pikkedonker toen we wegreden. Na een half uurtje kwamen we aan bij een mooi strandje. We waren iets te vroeg dus ik had nog lekker de tijd om te stressen. Op de boot was alle stress weg. We vaarden een kwartiertje de zee op, 8 km van de kust af. We vlogen over de golven en op dat moment kwam de zon op, alleen al het varen was heel mooi! Zodra de boot stil lag kwamen er vinnetjes om te boot heen cirkelen, net zoals in films. Ik vond het echt doodeng en wou niet meer. Maar toen de kooi het water in ging moest ik wel. De zee was 24 ºC, het leek net een warm bad. Eenmaal onder water was het zo ontzettend gaaf! Er zwommen ongeveer 20 haaien om de kooi heen, sommige tegen de kooi aan, maar het was totaal niet eng. Ik ben heel blij dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb! Na een half uur klommen we de boot weer in. We hebben hele gave foto’s en er is nog een filmpje onderweg.
Rond 10.00 uur waren we weer terug op het project. Omdat het Lotte’s laatste dag was in de klas gingen we alle kindjes schminken. Ze vonden het geweldig, het was een leuke laatste dag!
Vrijdag was een rotdag. ’s Ochtends in de klas begon het al. We pakten nog snel het t-shirt en de tekeningen in voor Lotte toen de eerste begon te huilen. Een jongetje uit mijn klas was helemaal in tranen omdat Mark, de vrijwilliger van zijn huisje, bijna naar huis ging. Ik bracht hem naar Mark en toen ik wegliep begon ik zelf ook al. Aan het eind van de ochtend kwam Lotte afscheid nemen van de klas. De kindjes reageerden heel verschillend. De één was in tranen en wou knuffelen, de ander bleef zo ver mogelijk uit je buurt. Ik probeerde kindjes te troosten, maar ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Elke maand vertrekken er weer mensen uit hun beschadigde leventjes. Als ik straks terug kom staan mijn familie en vrienden me weer op te wachten, ik weet dat ze nooit weg zullen gaan. Maar deze kinderen hebben niemand die voor altijd bij hen blijft. Het maakte me heel verdrietig.
Om 15.00 uur was het echt tijd om afscheid te nemen. Het was heel gek om gedag te zeggen tegen mensen waar je een maand lang mee hebt samen geleefd en bijzondere momenten mee hebt gedeeld. Toen het busje wegreed besefte ik me dat zij hun familie en vrienden de volgende dag weer zouden zien. En terwijl ik die ochtend vooral verdrietig was vanwege de kindjes, was ik die middag heel verdrietig om iedereen thuis. Als iemand me op dat moment gevraagd had om ook mee naar huis te gaan had ik binnen 5 minuten mijn koffer ingepakt en was ik meegegaan.
Als troostvoer bakten we die avond pannenkoeken. We waren niet lang met z’n drietjes, want na het eten kwam Laura aan. Ze is een oud-vrijwilligster die hier in september een maand heeft gezeten en komt nu twee weekjes op bezoek. Ze kwam precies op het goede moment, aan een vrolijk iemand hadden we heel veel behoefte!
Gisteren voelde ik me nog steeds verdrietig. Charlotte en Eline waren al vroeg vertrokken voor een dagtrip, Laura ging ’s ochtends wat boodschappen halen. Normaal sta ik rond 07.00 uur op, ook in een vrij weekend, maar gisteren ben ik de hele ochtend in bed blijven liggen. Ik skypte even met thuis, maar daar voelde ik me eigenlijk alleen maar rotter door. Het watergevecht die middag vrolijkte me weer een beetje op. Toen Charlotte en Eline weer terug waren zijn we met z’n viertjes naar the Galleria gegaan om wat te eten.
Vandaag zijn we weer eens een dagje naar het strand geweest. Dit keer durfde ik wel de zee in, samen met Charlotte. Je kunt niet stil staan in de zee, de golven sleuren je alle kanten op. We hebben als kleine kinderen in de zee liggen gillen en lachen. In de namiddag begon het te waaien dus werd het een beetje fris. We hebben nog wat gedronken aan het strand en zijn daarna lekker naar huis gegaan. Dit weekje was gewoon iets minder dan de vorige weken, maar zulke weken horen er ook bij. Dinsdag komen er weer drie nieuwe vrijwilligers bij, ik denk dat dat heel goed is. Ik voel me in ieder geval al een stuk beter dan vrijdag! Maar ik mis jullie wel!
Liefs,
Anouk