(origineel bericht op be-more.nl)
Het afscheid
Ik probeerde het zo lang mogelijk uit te stellen… gewoon uit principe wilde ik deze blog niet schrijven. Het zal namelijk de laatste zijn met mijn verhalen uit Zuid-Afrika, en daarmee komt dus echt een einde aan mijn reis. Maar zonder deze laatste blog is de reis en het verhaal niet afgerond.
Voordat ik begin aan de laatste verhaal wil ik iedereen ontzettend bedanken die mijn blogs hebben gevolgd en voor alle leuke en lieve reacties!
Afgelopen twee maanden heb ik gewoond in een community tussen de rietvelden van Zuid-Afrika. Ver weg bij familie en vrienden en zonder mijn maandelijks bezoek aan de kapper. Ondanks dat, heb me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Ik denk dat dit komt door de warmte en liefde die je krijgt van de mensen en de manier van leven. Er wordt gedanst, gezongen en ieder moment van de dag komt er een kind enthousiast naar je toe gerend. In tegenstelling tot Nederland leeft iedereen op het project samen met elkaar wat soort voor saamhorigheid. Door de drukte in Nederland was ik bijna vergeten dat dit een van de belangrijkste dingen zijn in het leven. Ik hoop dit ook zeker mee te nemen, hoewel dit niet mee zal vallen door de huidige maatschappij die volledig op het individu gericht is.
Ik kijk terug op een ervaring met bijzondere ontmoetingen, ontroerende verhalen, mooie gesprekken en vooral ook veel leuke momenten met de kinderen. Daarnaast waren er ook momenten dat ik boos en gefrustreerd was. Een kind met een trauma die niet weet hiermee om te gaan. Een kind dat geen kind kan zijn door de dingen die hij of zij heeft gezien en mee gemaakt heeft. Zich niet durven open te stellen om niet gekwetst te willen worden. Het liefst zou je alle ellende bij deze kinderen willen weg nemen omdat je ze zoveel meer gunt, maar dat kan helaas niet. Het enige en ook het belangrijkste wat je kan doen is de kinderen liefde, warmte, aandacht en erkenning geven. Ik heb ervaren dat dit de basisbehoeften zijn die voor ieder kind geldt om zich te kunnen ontwikkelen, ongeacht in welk land en in welke omstandigheden een kind opgroeit.
Vrijdag gingen we met de andere vrijwilligers lang Byron, de vrijwilligerscoördinator van het project, om afscheid te nemen. Bij binnenkomst stonden de stoelen netjes klaar met voor ieder daarop een persoonlijk certificaat en een rozenkrans gemaakt door een van de kinderen. We hebben gepraat over de afgelopen maanden en uiteindelijk was het tijd om afscheid te nemen.
Die middag heb ik de laatste foto’s gemaakt en met de kinderen gespeeld op de playground. Vreemd dat ineens alles de laatste keer is… Eind van de middag had ik mijn kleine vriend meegenomen naar ons huisje en hem een foto album gegeven met foto’s van de afgelopen twee maanden. Foto’s van zijn verjaardag, dagje strand, speeltuin en foto’s van ons samen. Met een grote glimlach bekeek hij een aantal keer het foto album en helemaal trots liet hij het boekje aan zijn huismoeder en aan de andere kinderen zien.
En dan was alweer de vrijdag aangebroken, de dag waarop we vertrokken. Ik voel me leeg en onrustig, ik wilde helemaal niet weg! Nadat al mijn spullen klaar stonden voor vertrek, hebben we met de kinderen de film Rango gekeken. Halverwege de film kwam mijn kleine vriend nog even lekker bij mij zitten, nog heel even genieten.
Om 13.00 uur zijn we langs alle huisjes gegaan om afscheid te nemen. Sommige kinderen werden verdrietig en andere kinderen moeten lachen omdat zij waarschijnlijk niet wisten hiermee om te gaan. Ik kreeg een briefje van een meisje die een jongen uit haar huisje voor mij had geschreven, hij durfde het zelf niet te geven. Hij schreef dat hij een leuke tijd heeft gehad en dat hij mij gaat missen. En hij smeekte bijna of ik februari 2013 terug wilde komen zodat we samen zijn verjaardag konden vieren… Een stoere jongen van 12 jaar die het zo fijn vindt dat je er bent. Ook in deze situatie merk je dat door er gewoon te zijn al genoeg is. Ik heb hem een briefje terug geschreven en uitgelegd dat ik helaas niet op zijn verjaardag kan komen maar dat ik hem beloof een kaartje te sturen. Hij stopte het briefje in zijn broekzak en kreeg een dikke knuffel.
Aangekomen bij het huisje van mijn vriendje zat hij stilletjes op een stoeltje zijn banaan te eten. Hij hield zich groot maar ineens betrok zijn gezicht. Hij werd verdrietig maar probeerde zijn tranen tegen te houden. Sprakeloos en met tranen in mijn ogen wist ik niet wat ik moest zeggen. Met zijn pas 5 jaar vroeg hij of het vliegtuig al bijna vertrok, en ik vertelde hem dat we over een kwartiertje weg gingen. Hij keek me vragend en doordringend aan met zijn mooie bruine ogen, maar zei niks.
Willie, de taxi chauffeur, stond op ons te wachten en alle kinderen stonden bij het huisje om ons uit te zwaaien. Het was nu echt tijd om te gaan, en voor de laatste keer gaf ik mijn kleine vriend een hele dikke knuffel. Hij was verdrietig, teleurgesteld en keek met zijn hoofdje naar beneden wanneer ik de bus in stapte. Precies hetzelfde als wat ik gedaan zou hebben, wanneer weer iemand je verlaat waar je net weer gehecht aan geraakt bent. Maar gelukkig kwam er nog een kleine glimlach tevoorschijn toen ik hem een kus op het raam gaf.
Voor de allerallerlaatste keer reden we het hobbelige zandpaadje af die leidt naar Mother of Peace. En deed ik lekker precies hetzelfde als mijn kleine vriend: stug draaide ik mijn hoofd weg van het project, ik wilde niet zien hoe alle wit met blauwe huisjes steeds kleiner werden en uiteindelijk verdwenen tussen de suikerrietvelden…