(origineel bericht op be-more.nl)
Home sweet home
Dat was het dan!
Mijn reis naar Zuid-Afrika zit er op en ik ben alweer 4 dagen thuis. De laatste dagen op het project waren anders. Anders dan andere dagen. Ik was namelijk allang bezig met afscheid nemen. En ook al wil je dat niet, het gebeurd onbewust toch. Je weet dat je gaat, je weet dat je sommige kinderen misschien wel nooit meer ziet. Dat had ik vooral bij N. Het gehandicapte jongetje. 100% dat ik ooit nog terug ga naar Zuid-Afrika. Ook al is dat over 10 jaar of 20 jaar, ik wil terug! Maar of ik hem dan nog ga zien, dat is de grote vraag. Ze leven ‘met de dag’ bij hem. Ze weten niet hoe zijn toekomst eruit zal zien en dat doet me echt zeer. Maar niet alleen bij hem. Het afscheid nemen van P deed me net zoveel zeer. Wauw, wat heb ik een lol met hem beleefd! Het was echt een geweldige tijd met hem. Ook al word er verteld dat hij niks zou kunnen later (wat heel vernederend is) hij gaat ervoor! En die motivatie die straalde hij uit. Toen ik de 2 jongens (waaronder P) homeschooling gaf heb ik ze uitgelegd hoe belangrijk rekenen wel niet is voor je toekomst. Dat mensen je kunnen bedriegen waar je bij staat op het moment dat ze doorhebben dat jij niet eens kan rekenen, laat staan ‘geld tellen’. Nou… toen ging er wel even een lichtje bij hem branden. Binnen notime had hij de moeilijkste sommen beantwoord. Heerlijk om te zien! Daar kreeg ik ook weer energie van. Het is 1 van de liefste jongens die ik ooit ontmoet hebt. Zo dankbaar en lief en dat voor een 14 jarige jongen. Heel bijzonder!
De laatste dagen vlogen voorbij en voor ik het wist was het alweer donderdagavond. De laatste avond op het project. Om 5 uur hadden we een meeting met iedereen van het project. De laatste dingetjes werden doorbesproken en iedereen mocht zijn mening over de afgelopen maand op tafel gooien en dat verschilde nogal. Gelukkig heb ik het SUPER ervaren en dat heb ik ook met volle enthousiasme verteld. Na de meeting hebben we een prachtig schilderij voor de kinderen gemaakt. Met alle handafdrukken van de vrijwilligers en de kids hebben we een mooi en kleurrijk kunstobject gemaakt. Na de meeting moesten we nog 2 handjes verzamelen en klaar is kees. Wij vinden het een prachtig resultaat en het heeft een prachtig plekje in het grote huis. Daarna ben ik naar het grote huis gegaan om mijn cadeautje vanuit Nederland aan alle kinderen te geven. Zo mooi om die dankbaarheid te zien. Ieder kindje kreeg een armbandje van me. Toen ze het zagen kreeg ik van iedereen een knuffel. Zo lief! De laatste was P. Hij vertelde me dat hij een brief had geschreven voor me. Toen ik dat hoorde schoten de tranen al in mijn ogen. In de middag had ik van oude tijdschriften envolopjes gemaakt. Heel creatief en P wilde er ook 1. En 3x raden… die brief zat in DAT envelopje. Een vooraf opgezet plan dus, haha! Nadat hij mijn cadeautje had uitgepakt en er ongelooooflijk blij mee was en mij vertelde ‘die gaat nooooit meer af!’ ben ik richting mijn huisje gelopen. Even wat privacy voor mezelf. Daar heb ik de brief van P gelezen. Ik heb nog nooit in mijn leven een brief gekregen wat me zoveel deed. 1 van de dingen die hij schreef: In de afgelopen maand heb je mijn hart nog blijer gemaakt. En toen kwamen de tranen. De tranen rolde mijn tranen over mijn wangen! Peter (mijn coordinator) en Lianne kwamen bij me zitten. Met z’n 3en hebben we goed gepraat, ook over het feit dat het in Nederland weer ZO wennen word. Het was een goed gesprek en ik was weer klaar voor de laatste avond! De byebyebraai. Een leuke, gezellige bbq met alle kinderen en daarna entertainment verzorgd door de vrijwilligers.
's middags zijn de prachtige picknicktafels gebracht. Het was goed om te zien dat mijn geld daar in zat. Een prachtig resultaat dacht ik zo. De foto kun je op waarbenjij.nu bekijken! En zo zaten we met z’n allen in het donker aan de picknicktafels heerlijk te bbq-en. Ik had helaas niet heel veel honger meer door alle emoties maar het was wel onwijs gezellig. Na de bbq ben ik omgekleed als man. Haha, ja je hoort het goed, als man! Ook die foto is te zien. haha! Het spelletje was: 2 bruidegommen strijden om de bruid. En u begrijp het natuurlijk al: De enige jongen in onze groep werd verkleed als bruid en ik samen met Margot werd verkleed als MAN! De teams werden verdeeld onder de kinderen en die moesten vragen beantwoorden. Helaas had ik verloren maar het was een geweldige avond. De bruid en de bruidegom werden getrouwd en toen was het tijd voor de openingsdans op het nummer: I want to break free! (Heeeeeel toepasselijk) Haha! Na de byebyebraai was het tijd om ons allerlaatste potje Ligretto te spelen en lekker te gaan slapen. We hebben nog snel even online ingecheckt voor onze vlucht en toen heb ik snel mijn oogjes dicht gedaan.
Vrijdag 23-8-2013. Tijd om te vertrekken richting Nederland. 's Ochtends heb ik A nog les gegeven en daarna heb ik de laatste spulletjes gepakt. Om 13.15 stond Peter klaar met alle kinderen. Het was tijd om afscheid te nemen. En het rare was… ik heb maar 1 traan verloren. Ik denk dat ik donderdagavond alles al was verloren, haha. Het was ondanks dat een zwaar emotioneel moment maar ook goed. Ik heb een TOP maand gehad en ik wist van te voren dat het een maand zou duren en daar heb ik me goed op ingesteld. Ik ging met een voldaan gevoel naar huis, dat was het belangrijkste. Peter heeft ons naar het vliegveld gebracht en ons daar nog iets heel persoonlijks gegeven. Iets om mijn hele leven trots op te zijn.
De vluchten gingen goed en om 13.15 landde we op Schiphol. Alles ging snel totdat we aankwamen bij de baggage hal. Want welke koffer kwam maar niet opdagen: Die van Everdien! We hadden afgesproken om met z’n 7en naar buiten te lopen, maar mijn koffer kwam als laatste en dus zijn de andere 5 maar eerder gegaan. Helaas! Gelukkig had ik na 3 kwartier wachten mijn koffer en konden ook Marlies en ik naar buiten lopen. En daar werd ik op een heeeeele leuke wijze verrast door mijn lieve familie, hondje en vrienden. Een prachtig spandoek en een groot gejuich. Het was heerlijk om weer thuis te zijn. Raya reageerde vol blijdschap en enthousiasme toen ze me zag en hoorde. Het was echt prachtig om te zien hoe erg ze me gemist had. Ik heb lekker met iedereen geknuffeld en toen was het tijd om naar huis te gaan. Maar dit was niet de enige verrassing die er was. Bij thuiskomst stond het ‘smulhuisje’ busje voor mijn huis. Dat kon 2 dingen betekenen. Of mijn moeder heeft patat besteld (wat ze dus ook zei) of mijn beste vriendinnetje Leonie staat binnen met haar kleine Sven. En dat laatste bleek het geval!!! Toen ik haar zag staan ben ik naar binnen gestormd en heb kleine Sven bijna klem gedrukt. Oeps! Ik was iets te enthousiast. Haha! Het was zooo’n bijzonder moment voor mij. Voor de mensen die dit niet begrijpen: Leonie is mijn vriendinnetje die 15 augustus is bevallen van haar zoontje. Op haar belangrijkste moment in haar leven kon ik er niet zijn. Ze was 31 juli al uitgerekend en 2 weken voor mijn vertrek leek het alsof het op zou schieten maar 1 dag voordat ik vertrok wist ik: ik ga haar bevalling missen. Dat was echt een rot gedachte! Maar… Sven die wachtte op mij en is zolang mogelijk blijven zitten! Haha! Want Leonie is 15 dagen over tijd bevallen en dus was Sven nog maar 9 dagen oud toen ik thuis kwam. Dat was weer een meevallertje. Maar julllie begrijpen natuurlijk dat ik ongeloooflijk blij was om haar te zien en natuurlijk kleine Sven. Wat een prachtig mannetje!
Nou, ik ga maar eens stoppen want mijn laatste bericht is nu het langste bericht aan het worden. hahaha!
Ik wil alleen nog even zeggen dat ik weer goed gewend ben aan Nederland. Ik ben alweer ongelooflijk druk met de fotografie en probeer zo snel mogelijk een leuke baan te vinden. Genoeg te doen dus!
In mijn vorige bericht heb ik jullie onwijs bedankt maar ik ga het gewoon nog een keer doen: IEDEREEN BEDANKT!! Zonder jullie steun en reacties was het een stuk minder fijn geweest.
Bedankt voor het volgen en ik hoop jullie snel te zien.
Liefs,
Everdien!
Ps. Voor foto’s: <a rel=“external” href=“http://everdieninzuidafrika.waarbenjij.nu/”>http://everdieninzuidafrika.waarbenjij.nu/</a>