(origineel bericht op be-more.nl)
Weer thuis
Vannacht om 2 uur was ik weer thuis, en heb lekker in m’n eigen bed geslapen.
Als één van de eerste dingen heb ik vandaag op m’n gemak alle foto’s nog eens bekeken en ik zat weer helemaal in Afrika!
De laatste week was wat rommelig. Maandag en dinsdag nog zoveel mogelijk met de kinderen gedaan, iedereen voelde het afscheid aankomen!
Woensdag zouden we om 14.00 uur een afscheidsparty hebben met de kinderen.
Alle 15 kinderen waren er, wij waren er, maar de mensen van de staf ontbraken…
Na een half uur wachten poolshoogte genomen bij de secretaresse, het was totaal onduidelijk of er iemand zou komen, maar, zei ze, begin maar vast met jullie programma - dat hadden wij dus niet, het feest zou voor ons georganiseerd worden.
Toen eerst maar de door ons meegebrachte bananen aan de onrustige kinderen gegeven.
Om 15.00 uur zijn we de zakjes uit gaan delen die wij voor iedereen hadden gemaakt: een foto van hunzelf en een klassenfoto waar wij ook op stonden, wat snoepjes, potloden etc en voor allemaal een zonnebril.
Vooral met de foto’s en de brillen waren ze ontzettend blij, en ze gingen hiermee buiten maar weer eens op de groepsfoto…!
Toen waren er inmiddels ook een paar stafleden gearriveerd.
Alle kinderen nog een dikke knuffel gegeven en iedereen ging huiswaarts.
De volgende dag afscheid nemen van de staf en dit maakte de wat teleurstellende vorige dag helemaal goed! Dit werd echt een feestelijke dag.
Vanaf 10 uur hebben we met z’n allen een injeramaaltijd gemaakt, er was eten en drinken in overvloed. En natuurlijk ontbrak de koffieceremonie niet.
We hadden allemaal 1 cadeautje gekocht en we gingen lootje trekken.
Degene wiens naam op jouw papiertje stond kreeg het door jou gekochte cadeautje.
Er werden nog wat foto’s gemaakt, we zoenden elkaar gedag en ons werk bij Fikir zat erop!
Voor mezelf heb ik niet het gevoel dat ik veel aan/met het project gedaan heb.
Misschien heeft het ermee te maken dat Be-More daar gestopt is, naar mijn idee lieten ze ons maar wat aanmodderen, er was nauwelijks of geen begeleiding.
Dus heb ik gedaan waar ik uiteindelijk voor kwam: zoveel mogelijk leuke dingen met de kinderen doen, ze liefde en aandacht geven.
En ik denk dat dat aardig gelukt is.
Ik denk met ontzettend veel plezier terug aan al die lieve kinderen, ook wel met pijn omdat ik weet dat ik ze nooit meer zal zien…
Ik hoop maar dat er na ons (plaatselijke) vrijwilligers blijven komen die het bijvoorbeeld voor elkaar kunnen krijgen om het klaslokaal wat gezelliger te maken, zodat de kinderen daar met plezier zullen blijven komen.
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Bij deze wens ik jullie allen een goed 2013.
Liefs, Annelies