(origineel bericht op be-more.nl)
Het afscheid
Afscheid, tja, het liefste ontloop ik dat. Ik hou er absoluut niet van, maar je kan het natuurlijk niet altijd ontlopen, net zoals afgelopen vrijdag. De hele dag heb ik er tegen aan lopen hikken en bij de kleinste dingetjes had ik al een brok in mijn keel zitten…
Om 12 uur was het eerst tijd om afscheid te nemen van Anneke en Misrjam. Zij vlogen al een stuk eerder als ons dus gingen hun toe naar het vliegveld. Wij gingen pas om 4 uur.
Dat afscheid vond ik al moeilijk, je hebt natuurlijk 4 hele leuke weken met elkaar gehad en een hele ervaring met elkaar gedeeld.
Nou de tranen kwamen al bij mij, dat werd dus nog wat als ik afscheid moest gaan nemen van de kinderen!
Die middag hebben we niet veel gedaan. De laatste spulletjes ingepakt en een beetje bij de kinderen gezeten.
totdat het half 4 was…
Toen werd het zo ongeveer tijd om onze tassen in de auto te zetten en afscheid te gaan nemen.
Met zn allen stonden we bij de auto en om de beurt kregen we een knuffel van iedereen.
De tranen vloeiden over mijn wangen, zulke lieve kinderen die tegen je zeggen dat ze je gaan missen en je een hele lieve stevige knuffel geven, dat raakt je gewoon.
en dan is het tijd om die auto in te stappen. 5 kinderen gingen met ons mee toen Peter ons wegbracht.
We stapten in de auto en de kinderen zwaaiden ons uit en riepen bye bye naar ons!
Dat vond ik nog wel het moeilijkste denk ik, dat de auto de hoek om reed en we ze niet meer konden zien: we waren echt weg…
Na een stukje te hebben gereden ging het al wel weer. We praatten wat met de kinderen die mee waren en aten snoepjes (wat eigenlijk niet mag in de auto, hihi).
Totdat ik een vliegtuig zag in de lucht, weer kwamen de tranen. Zometeen zitten wij daar ook in en zijn we echt weg:(.
Toen we op het vliegveld waren aangekomen wouden de kinderen mijn koffer meenemen. Dat was goed natuurlijk.
Bij het inchecken had Peter geregeld dat onze bagage direct naar Nederland werd gestuurd, zodat we het in Johannesburg niet hoefden op te halen, dat was wel makkelijk.
En dan is het tijd om ook van de rest afscheid te nemen.
We kregen nog 2 cadeautjes die we nog niet mochten openmaken en kregen van iedreeen een knuffel. Weer die tranen…
En toen was het tijd om door de douane te gaan. We lieten ons paspoort zien en liepen er doorheen. We keken nog om en zwaaiden naar de kinderen, Peter en Steve. Toen was het echt tijd om door te lopen… We hebben nog even wat gegeten bij Wimpy’s en hebben daar onze cadeautjes opengemaakt (sorry mocht pas in het vliegtuig… hihi). Van Peter en Yvon hadden we een flesje met daarin aarde, aarde wat van Palm Tree af kwam met en lief kaartje erbij. Van de kinderen had ik en bijbel waar ze allemaal een lief stukje in hadden geschreven… en ja hoor, bij het lezen kwamen ze weer… die tranen…
Na een tijdje gewacht te hebben konden we het vliegtuig in. Dit was het dan, weg vanuit Durban. Bij het opstijgen kwamen ze alweer hoor, wnat dit was dan toch wel echt het einde van ons avontuur.
De reis verliep een stuk beter als de heenreis. We hebben 1,5 uur vertraging gehad, dat viel dus wel mee.
Op Schiphol aangekomen wou ik het liefst direct naar rené en mijn ouders en zusje toe, maar moesten eerst nog wachten op de bagage. We onze ophalers ondertussen wel al gezien!
Mijn koffer kwam al vrij snel en even later kwamen die van Kaylee en Bart ook al.
Toen mocht ik eindelijk naar ze toe. rené stond al vooraan met een heel mooi shirt aan waar I love Jaleesa op stond. die had ie laten maken… Super lief!! Na iedereen een dikke knuffel te hebben gegeven op weg naar huis gegaan, na 4 weken…
<strong><em>Palm Tree was een super ervaring, een ervaring die ik nooit zal vergeten, net als de kinderen, jullie zitten in mijn hart en ik mis jullie nu al!!!</em></strong>