(origineel bericht op be-more.nl)
Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens!
Entebbe, 24-10-2011
Waar moet ik een laatste week als deze mee beginnen. Een week waarin je oneindig vaak tegen elkaar zegt: ‘Hee Menn, geniet je ervan, dit is onze laatste keer…!’
Maandag bij de Maternity wezen kijken of we onze handen uit de mouwen konden steken. We vielen precies met onze neus in de boter. Henriët (de midwife) had een hele drukke nacht gehad. Verschillende bevallingen, waarvan één een ‘silence body’. Ik had een donkerbruin vermoeden wat dat zou kon zijn en mijn vermoeden werd bevestigd. Inderdaad een dood kindje. De placenta was eerder geboren als het kindje zelf, het kindje had te lang zonder zuurstof gezeten. De moeder lag geëmotioneerd op het verlosbed. Ze kon onze hulp goed gebruiken, want alle voorraden waren leeg. We konden starten met gaasjes en wattenbollen. Een ander bed werd schoongemaakt zodat we daarop konden zitten. Vastine (midwife met dagdienst) pakte een pakketje doeken op en legde het een meter verder neer. Ik keek Mandy en vroeg: ‘Dat is toch niet dat overleden babytje?’ Mandy: ‘Huh, ja dat vraag ik me ook af!’ Ja dus, dat was het kindje. De vader kwam met een kartonnen doos, daar werd het kindje zonder enig liefdevol gebaar ingelegd/-gegooid en de vader vertrok weer. Nou bizar of niet?
Tijdens het werk vertelde Vastine dat heel veel zwangere vrouwen in hun village willen bevallen. De midwifes in de villages vertellen broodje aap verhalen over ziekenhuizen dat het niet goed is. De vrouwen zitten op hun knieën en bevallen. Als de navelstreng van het kindje dan om het nekje zit, overlijdt het kindje eigenlijk altijd. Ook doen ze geen vaginale touches, waardoor vrouwen soms veel te lang bezig zijn met bevallen. Op het laatste moment komen ze dan het ziekenhuis binnen en overlijdt het kindje vaak alsnog omdat het al te laat is. Dat is toch erg?? Niet te bevatten.
's Middags zijn we naar een klooster geweest met oa kankerpatiënten. De priesters zijn heel oud en vonden het heel leuk dat er weer eens Mzungu’s kwamen. Er was één man die vroeg om hulp, zegt Ina ‘You will get help, I’ll discuss it with Abert, but you will get help!’ Die man was daar zo blij mee dat hij voor ons ging bidden, een gebed zonder end…
Dinsdag hebben Mandy en ik bij Abert in de ART-clinic geholpen. Abert wilde dat we het proces zelf deden. Met zijn vertaling stelden we vragen en vulden we papieren in. Vervolgens begeleiden we ze naar het lab voor bloedtest, om bij Abert de uitslag te geven. De vrouw waarbij ik de negatieve uitslag gaf, was helemaal in de gloria. God zegende me en of ik m’n nummer wilde geven. Nee bedankt!
's Middags hebben Mandy, José en ik bij Dr. Umbrose gezeten voor het sponsorgeld van José. Ons sponsorgeld is inmiddels grotendeels besteed, de kledij is in de maak en de files zijn op komst. Toppie!
Na het bezoekje aan de dokter zijn we naar de Friends Pub gegaan voor een Nile Special. Onder het motto nu kan het nog! Nadine kwam ons vergezellen en logeren, gezellig!!!
Woensdag hebben Mandy en ik de laatste dag in de kliniek de wardround meegelopen. Er moest een infuus bij een man geprikt worden. Ze hebben hem helemaal leeggeprikt en dat allemaal met dezelfde naald… Na de wardround hebben we weer geholpen bij de immunisatie. Toen dat erop zat zijn we bij de maternity gaan kijken. José, Ina en Nadine waren daar en zaten al de hele ochtend te wachten tot er een vrouw ging bevallen. De bevalling hebben we gezien, uiteindelijk ging het vrij snel, maar de moeder was zo moe van het persen. Ze kon niet eens blij zijn met het kind.
Na de lunch hadden Mandy en ik het druk met het uitzoeken van afscheidscadeautjes voor iedereen hier en langzamerhand de koffers pakken…
Om vijf uur terug naar de kliniek voor ons afscheidsfeest. De meeste personeelsleden die hun taken even links konden laten liggen kwamen een kijkje nemen. Bernard (manusje van alles) speechte namens het project en Dr. Umbrose namens de kliniek. Toen mochten we zelf speechen, aan mij de taak. We hadden voor elke ward een grote box met koekjes gekocht, daar zijn ze gek op. Voor elke ward ook een paar pennen, die hebben ze namelijk nooit op zak. En als laatste voor elke ward een schaar. Geen overbodige luxe, want de scharen hier zijn zo bot als eentje die rijp is voor de prullenbak. De cadeaus werden met open armen ontvangen, ze vonden het erg leuk. Ook wij kregen cadeaus van de kliniek. Een ketting, een hoed, een tas en een soort picknickmat. Erg leuk en natuurlijk lief. Daarna met z’n allen eten en op de foto. Lief dat ze dit voor ons hebben gedaan.
Na het feestje eigenlijk gelijk m’n mandje op gezocht, ik was het zat.
Donderdag voor de laatste keer housevisits bij Kim. Iedere donderdag regent het hier en vandaag stralend weer. Heerlijk die laatste ritjes op de boda met een lekker zonnetje. Alle kindjes zie je voor de laatste keer en dan zie je dat je in drie maanden toch wel wat bereikt hebt bij ze. Het ene kindje straalt, de ander speelt, de ander is aangekomen… Echt geweldig om dit 12 weken gedaan te hebben. Ook Ivan gedag gezegd, de lieverd. Hij slikt zijn TB medicatie en is ook bij zijn oom en tante weer net zo vrolijk als bij Kim thuis. Hopelijk slaat de TB medicatie aan en komt het goed met hem.
Na de housevisits met elkaar gelunched. Toen gingen Rosah (kindje van Kim) en Bettie (woont bij Kim) naar de oma van Rosah en was het eerste afscheid een feit. Ik had het nog niet verwacht, maar de eerste flinke waterlanders kwamen om het hoekje kijken. De kans dat ik deze twee meisjes nog is zie is zo nihil en na twaalf weken heb je ze in je hart gesloten. Slik…
Daarna bij Kim de heuvel op gegaan en hebben we even een wijntje gedaan enzijn we terug naar Kyotera gegaan om onze gat weer bij de Friends Pub te laten zakken in het zonnetje. De laatste keer!!! Twee Ugandese leraren wilden vrienden met Mandy en mij worden. Wij zijn de rotste niet. De volgende vraag was: Buy us a bottle. Natuurlijk wij zijn de rotste niet en hebben nog een rondje gegeven. Daarna definitief de koffer ingepakt!!
Vrijdag hebben we iedereen in Kyotera gedag gezegd… Om één uur vertrokken we bepakt en bezakt richting Masaka met de taxi. Halverwege kwamen Mandy en ik erachter dat we een tas waren vergeten met cadeautjes voor Joseph, Steve, Kim, Jeroen en Nadine, dus gelijk een retourtje terug naar Kyotera. Hello again!!! Tas gepakt en nog even een nieuw record in de taxi gevestigd. 16 man in een 7 persoonsauto… Blijft bijzonder dat het past. In de Backpackers Joseph verblijdt met zijn cadeautje, als een kind zo blij. Mooi!
's Avonds hebben we met de 25 vrijwilligers heerlijk gebbqd bij Frikandellen om vervolgens op doortoch te gaan naar ‘The Ambiance’, ook al voor de laatste keer. Wat een geweldig feest, iedereen zo gek als een deur, prachtig!!! Als klapper op de vuurpijl kwamen Steve, David, Andrew en Mark halverwege de avond ook nog een dansje met ons wagen. TOP! Rond half 4 terug in de Backpackers. Half 4 is natuurlijk veel te vroeg. De muziek van Mandy en mij in de speakers en daar gingen we weer. Steve ging nog even speechen. Nadine vroeg of ik niet even moest gaan huilen en ja hoor ‘Waterlanders, part 2’. Ook Steve nam zijn cadeautje graag in ontvangst, we scoren punten hier. Om half 6 dan eindelijk in bed.
Om zeven uur gaat de deur van de dorm open, Steve op zoek naar een vrijwilliger. Mooie tijd om eruit te gaan en Steve nog een keer gedag te zeggen. Of Mandy en ik al nuchter waren? Ik denk het niet.
Twee uur later de wekker, tijd om te vertrekken naar Entebbe. De vrijwilligers gedag gezegd die nog bleven en Joseph een dikke knuffel gegeven. Van David kreeg ik een babygorilla in m’n handen gedrukt, had Steve voor me gekocht. Echt zo lief ook weer.
Met alle koffers op het dak en in twee busjes gepropt heb ik deze rit heerlijk gebruik gemaakt van de brede schouders van Gijs. Welteruste!
In Entebbe zijn Mandy, Nadine, Gijs, Sabine en ik een bommetje gaan wagen in het Lake Victoria Hotel. Echt heerlijk. 's Avonds gegeten en toen de eerste groep gedag gezegd. Om half twaalf ging de tweede groep weg met o.a. José en Gijs, ja ‘Waterlanders, part 3’.
Om twee uur nog één keer de wekker voor Sabine en toen uitslapen. Twee gebroken nachten doen een mens geen goed.
Zondag weer stralend weer, dus nog een dagje zwembad. Op het bedje nog even verder getukt. 's Avonds wezen eten en Nadine’s verjaardag gevierd. Een verjaardag kan niet zonder cadeautjes, dus die hadden we. Ze had het niet verwacht en ook zij waardeerde het. Na het eten David en Mark gesmst of ze nog zin hadden in een borrel. Dat hadden ze wel, de auto werd voorgereden en zo zijn Mandy, Nadine, Bastiaan (nieuwe vrijwilliger) en ik de hort weer opgegaan. Fantastische avond weer.
Vanochtend werd er al vroeg op de deur geklopt. Jeroen en Kim in de kamer om voor Nadine te zingen. Om 9uur zouden de nieuwe vrijwilligers vertrekken naar Masaka. Om 9uur nog geen David. David had het gister ook wel gezellig gehad en dacht ik blijf nog een uurtje liggen. Rond de klok van half 11 tijd om definitief afscheid te nemen van Kim, Nadine en Jeroen, ‘Waterlanders, part 4’. We hadden nog een cadeau voor Kim en cadeautje voor Jeroen. Beide ook erg blij ermee. Het is zo bizar om een nieuwe groep vrijwilligers te zien weggaan en dat je daar niets meer mee hebt en geen deel van die groep meer gaat uitmaken… Dat maakte me ook wel treurig, 12 weken geleden waren wij het die zo weggingen.
De rest van de dag hebben we niets gedaan, ik was nogal appelig van de avond ervoor.
Nu typ ik mijn blog en wacht ik tot het half 12 is, dan worden Menn en ik door David naar het vliegveld gebracht… Naar huis! Heerlijk! Maar Uganda is echt mijn thuis geweest voor drie maanden. Mede dankzij alle lieve mensen die ik daar heb ontmoet. De vrijwilligers onder elkaar die maken dat je een toptijd hebt, een persoon als Kim, Nadine, Steve en Joseph. Daarom vind ik het afscheid nemen ook zo moeilijk. Je hebt hier wat meegemaakt met elkaar, je deelt een geweldige ervaring en het worden vrienden. De kans dat ik Kim, Steve en Joseph ooit nog terugzie is zo nihil en dat maakt me wel emotioneel. Ik ga dit land met alle eigenaardigheden, maar met verschrikkelijk veel mooie mensen onwijs missen. Een ervaring die ik niet meer vergeet!!!
Het thuisfront wil ik bedanken voor alle lieve mails, smsjes en reacties op m’n blogs. Het is zo leuk om jullie reacties te lezen en weten dat jullie af en toe aan me denken.
En natuurlijk BE MORE ook bedankt voor de organisatie daar. Het is echt geweldig geregeld, chapeau.
Tot morgen/komende dagen!!!
Liefs Britt