(origineel bericht op be-more.nl)
de eerste week
Dag iedereen!
1-2
Vandaag alweer 5 dagen in Uganda en wat maak je een boel mee. Jeetje, waar zal ik eens beginnen. Vandaag zijn we officieel begonnen op het project. Beetje onwennig zonder begeleiding wandelen naar het project waarbij we ondertussen werden aangestaard, uitgelachen, maar ook vriendelijk werden ontvangen. Wij mzungu’s zijn van de tijd en waren natuurlijk stipt om 8.45 op de plaats van bestemming. Bijna niemand was nog aanwezig, dus dan maar lekker buiten zitten wachten tot er leven in de brouwerij komt. Uiteindelijk hebben we om half 10 de arts gespot en hebben we samen visite gelopen bij de patiënten. Dit was een erg bijzondere ervaring. De arts was erg met ons begaan en wilde precies weten of het in Nederland ook zo gebeurde en of de zorg daar ook zo wordt geleverd. Nou mnr de dokter op alles kan ik nee antwoorden.
Voorbeeld. Een klein meisje van zo ongeveer 3 jaar had een groot abces aan haar buik. Deze is opgesneden en hieruit is 500cc pus gekomen. De arts ging de wond bekijken en ook even ontsmetten. Nou een bekkentje werd gevuld met PURE alcohol, daar werden gaasjes in gedoopt en dit gaasje werd in de wond gepropt. Je raadt het al, dat meisje gillen als een zwijn. Het ging bij ons door merg en been en even moest ik toch de tranen wegslikken. Zo’n verschrikkelijke pijn wat gewoon niet nodig is. In Nederland zou dit met een katheter gespoeld worden en vrijwel pijnloos zijn, hier is het een complete hel. Later wilde ik dit meisje troosten met een ballon, maar ze dacht die rare blanke stond er met de neus bij een klap in je gezicht kan je krijgen! Nou, ik heb het haar vergeven… het arme meisje was nog steeds zwaar onder de indruk.
De andere patiënten waren vooral vrouwen (meisjes van 16 die liegen over hun leeftijd) die bevallen zijn van een kind. Vaak zijn dit jonge mensen die al een paar kinderen hebben verloren en die het laatste geld besteden om toch fatsoenlijk te kunnen bevallen. Baby’s liggen hier helemaal bedekt onder grote dekens en af en toe vraag ik me af of ze niet stikken. Hier is het allemaal heel normaal dus ik ga er maar niet tegen in.
Het toppunt van vandaag was toch echt een bevalling. Jeetje mina, ik heb nog nooit een Nederlandse bevalling meegemaakt, maar mijn gevoel zegt toch echt dat dit niet de normale gang van zaken is! Kind komt eruit wordt ingewikkeld in mega veel dekens en ergens op een tafel gelegd. De vrouw mag geen pijn aangeven en er wordt tegen gezegd stel je niet aan, maar druk dat kind eruit. Het was haar eerste kind dus dan MOET je worden ingeknipt, hoezo wachten op ontsluiting?! Nja terug naar het kind, deze had ze nog amper gezien. Normaal gesproken wordt het kind bij haar moeder gelegd om een band op te bouwen, hier niet. Hier is hechten eerste prioriteit. Nog even tussendoor moet ik vertellen dat dit gebeurde in een klein hokje met 5 vrouwen en een klein schotje waarachter de bevallende vrouw lag. Alle ramen stonden open en werkelijk iedereen kon gewoon bij de vrouw naar binnen kijken. Vreselijk… maar terug naar de vrouw die creeperde van de pijn en waar niemand iets om gaf. Waar is de man?! Waar is de lieve zuster?! Nergens… alleen de lieve mzungu’s die dit niet konden verkroppen. Ik heb de zuster gevraagd of ik de baby mocht pakken en gelukkig mocht dit. Lily ontfermde zich om de vrouw en steunde haar terwijl ze werd gehecht. Ik stond naast de moeder met een klein hummeltje in mijn handen en liet haar zien wat voor prachtige zoon ze had gebaard. Toen eventjes hem stond te wiegen, deed hij zijn ogen open en keek voor iets de wereld in en wat zag hij? De vrijwillige mzungu die wil helpen… ongelofelijk, dit moment was voor de moeder. Nog vind ik het moeilijk te bevatten en als ik er aan denk word ik er emotioneel van. Zoiets moois wat hier als productiewerk wordt gezien. Later toen ik het kind naar de oma moest brengen liet ik hem nog even gauw zien aan zijn moeder. Het enige wat ze zei was, thank you, thank you for taking care of my child. Ontroerd en bijna sprakeloos kon ik alleen maar zeggen dat ze een prachtige zoon heeft gebaard, heel bijzonder.
Na de bevalling ben ik samen met Marit terug gegaan naar het appartement. We zijn opzoek geweest naar een markt, maar helaas kwamen we niet bij de goeie uit. Toch hebben we een heerlijke maaltijd bereid, soort pannekoeken met advocado, tomaat en van alles en nog wat. Prima te doen allemaal! Ons eerst biertje is getapt en het smaakte prima. Helaas hebben we geen stroom meer vanavond, maar ach kaarsjes maakt het ook gezellig. Mensen vragen zich af hoe ik eruit zie, nou gewoon een blanke die iets getint is door het stof met ranzige voeten en een bosje haar waar niemand vrolijk van wordt, alleen de afrikanen…. Heerlijk om vrij als tokkie te kunnen leven! Morgen weer een spannende dag voor de boeg, hopelijk gaan we assisteren bij een keizersnede!! Maar eerst een soort housevisits bij ondervoede kinderen. Mensen, afrika is een verscheurd land, maar elke dag ga je er meer van houden!
2-2-2012
Vandaag weer een spannende dag gehad. Vanmorgen eerst gezamenlijk ontbeten en om 09.00 stapten Silvia en ik voor het eerst op de boda-boda. Dit zijn een soort brommers waar je met 2 mensen tegelijk achterop kan zitten. Dit is natuurlijk berekend op afrikaanse kontjes, dus we zaten soms wat krap. We zijn naar kim geweest, een vrouw die 5 jaar geleden naar Uganda is gekomen en nooit meer is weg gegaan. Ze leidt een ondervoedingsproject waarbij ze de lokale bevolking begeleidt en opleidt om goede voeding te geven aan de baby’s. Vandaag zijn we op de boda-boda naar haar paradise vertrokken en het was hemels. Over zandweggetjes met de kop door de banenbomen genieten van de prachtige natuur. Alles is puur en nergens zie je verbrand afval. Wederom een ongelofelijke ervaring om zo de bush in te trekken. Kim woont er mooi in een groot huis waar ze 5 kinderen heeft geadopteerd. Nadat we een rondleiding hebben gehad zijn we weer op de boda gestapt om de kinderen te bezoeken. Ons eerste adresje was ergens midden in de rimbo waar zo opeens een huisje stond. Hier woonde een vrouw die een kind heeft gekregen van haar tweede man, maar het kindje is niet gezond dus de man is vandoor. Hoezo verantwoordelijkheidsgevoel? Het kindje heeft een waterhoofd en gigantische fistel op de rug. Ze had de ogen open maar reageerde nergens op. Normaal gesproken wordt zo’n kind gelijk geopereerd en krijgt het de zorg die ze nodig hebben, maar hier is zoiets niet te bedenken. Gelukkig heeft kim geregeld dat ze maandag naar het ziekenhuis kan, maar ik het kind niet veel kans… Weer werden we even met de neus op de feiten gedrukt!
De andere gezinnen waren kinderen waar het volgens de papieren weer goed mee gaat, maar toch betwijfel ik het. We hebben de kindjes gewogen en één van de kindjes was bijna 4 jaar en 11 kilo…. Ik ben niet thuis in het gewicht van kinderen, maar dit leek me toch niet gezond! Een klein kindje van ongeveer een jaar kroop naar mijn been en hield zich als een aapje vast. Prachtig, gauw het kleine hummeltje opgepakt en dicht tegen me aan getrokken. Ik hoefde hem niet vast te houden, want hij had me zo vastgeklemd dat ik vrij kon rondlopen. Heerlijk met hem geknuffeld en als bedankje poepte hij heerlijk op me. Gelukkig werk ik de thuiszorg en ben ik veel gewend, dus geen probleem. Gewoon heerlijk zo’n klein meisje te knuffelen waar ze zo’n behoefte aan had… Voor de rest hebben we heerlijk rondgereden op de boda boda. De echte bush hebben we meegemaakt! De kinderen vonden het geweldig dat we de waren en de ballonnen waren wederom een groot succes. Het is moeilijk te beschrijven wat we hier zien. Ik zou graag willen dat jullie een dagje konden meekijken, want het is zo bijzonder en speciaal wat hier gebeurd en zoveel wat je er weer voor terug krijgt. Geweldig.
’s Middags waren we zo moe van alle indrukken dat we lekker vrij hebben genomen en ons hebben geïnstalleerd bij de pub. Kop in de zon en gezellig een potje kaarten onder genot van een KOUDE verfrissing. Hier waren we echt even aan toe. Gewoon ouwehoeren en geen schrikbarende gebeurtenissen. We hebben een lokale jongeman geleerd om te 31en en hebben zoveel lol gehad. Langzaam burgeren we in bij de bevolking. Alhoewel ik laat me niet meer oplichten omdat ik blank ben. Marit en ik hebben opstandig onze boodschappen terug gegeven omdat we niet asociaal veel willen betalen. 1-0 voor de mzungu’s, er valt niet met ons te spotten! Later in de middag kwam er een jongetje vanuit school heel verlegen naar ons toelopen. Ik heb hem gevraagd bij ons te komen zitten en heb hem een Fanta besteld. Die arme jongen heeft het in één keer opgeslokt, waarschijnlijk dacht hij dan kan niemand het me meer afpakken. Met een arm op mijn rug en een koppie tegen me aan werd ik bedankt. Het doet me zo goed om een kindje blij te maken met zoiets kleins. Niet veel later hadden een paar meisjes lucht gekregen van de goedheid van de mzungu’s en stonden verlegen om het hoekje te kijken. Gauw een paar ballonnen opgeblazen en de verlegenheid verdween heel snel! We hebben uitgebreid met iedereen ballonnen overgeslagen en vreselijk veel gelachen. De kinderen hadden de tijd van hun leven en dat met een ballon en een flesje Fanta… Ieder kind met een wii, gameboy en wat allemaal nog meer mogen zich gelukkig prijzen, want hier is zoiets onmogelijk en ook niet nodig. Aandacht, liefde en ballon is hier voldoende! Wederom een geweldige dag gehad. Zo ongelofelijk tegenstrijdig, maar ook leerzaam en vol voldoening. Weer een paar lachende gezichtjes erbij, daar doen we het voor. Hakuna matata!
3-3
Vandaag een spannende dag gehad. We zijn naar een regeringsziekenhuis geweest 20 minuten vanaf ons appartement. Abbat de lokale vrijwilliger zou ons ophalen, maar hij deed net alsof wij hadden afgesproken dat we naar het project zouden komen, hij was dus een uur te laat. Niet echt schokkend in Uganda, want iedereen is hier gemiddeld een uur tot 2 uur te laat. Uiteindelijk kwam abbat opdagen in een taxi en daarmee zouden wij vervoerd worden. Wij mzungu’s gingen ervan uit dat we een privé taxi hadden, maar niks was minder waar. Nadat we 10 meter hadden gereden stopte de vreselijke stinkende chauffeur om nog meer mensen in te laden. We zaten al met 5 mensen in de auto, maar hij dacht dat er nog wel 5 bij konden. Nou wij wilden dit echt niet, want het verkeer is hier vreselijk! Ze zetten de auto bergaf uit om benzine te besparen, maar bedenken niet dat starten meer geld kost. Ook rijden ze hier gemiddeld 100 kilometer per uur en scheuren rakelings langs boda’s en fietsers… We hebben met z’n 5 en regelmatig ons hart vastgehouden, maar ik vraag me af of we er met 11 man levend vanaf waren gekomen. Verkeersregels zijn hier niet, laat staan verkeersborden. Maar goed, terug naar het ziekenhuis waar we uiteindelijk veilig zijn aangekomen. Dit is een groot ziekenhuis waar mensen gratis zorg kunnen krijgen. Het was niet erg druk, dus we konden overal rustig een kijkje nemen. De ugandezen zijn erg trots als er een blanke is en willen je alles laten zien, erg leuk. Dus wij een gebouwtje naar binnen, slippers uit en we werden zo de steriele kamer ingeloodst……… Nou steriel?! Nu dus niet meer… Trots lieten ze alles zien, maar het was zonde werk was ze doen. Operatie materialen worden gespoeld en aan een lijntje gedroogd en dan wel in de buitenlucht… erg steriel zeg maar!
Na de grote rondleiding kwamen we uit op de kinderafdeling waar een vrouw in de weeën lag. Ze zou gaan bevallen van een tweeling en natuurlijk wilde ik weer erg graag kijken! Hier is het geen probleem, dus als een stel ramptoeristen stonden even later bij de vrouw in de ‘bevallingskamer’. Wat we hier hebben gezien was echt vreselijk. De vrouw had vreselijke weeën, maar ze gaf geen kik. De zusters waren alles behalve vriendelijk en commandeerde de vrouw haar benen te spreiden. Ze had echter zoveel pijn dat het bijna niet lukte. Daarnaast moest ze zichzelf ook nog even uitkleden terwijl de zusters met de armen over elkaar stonden te kijken en te chagrijnen dat ze niet opschoot. Werkelijk, hoe ongelofelijk is dit?! Ik wilde haar zo graag helpen, maar de moeder van de vrouw moest dit maar doen. Uiteindelijk lag de vrouw in de goede positie en kon de bevallen beginnen. Het duurde ook maar 3 minuten tot het eerste kindje kwam. De zuster zei dat ik snel aan de kant moest, want het kon nog wel eens ‘splashen’. Ik ben blij dat ik een stapje terug deed, want inderdaad het splashte behoordelijk. Het eerste kindje was helemaal gezond en ongeveel 3 a 4 pond. Het huilde vrij snel, dus gelijk werd ze in een deken gewikkeld en ergens neer gelegd. Ondertussen DRUKTE de zuster het tweede kind eruit. Hoezo wachten op weeën? Het kindje lag in een stuitligging dus de billen kwamen eerst. Normaal trek je dan zo snel mogelijk het kind eruit, maar hier wachten ze gewoon tot het vanzelf komt. De vrouw kreeg een heftige wee en het kind schoot er bij uit samen met de placenta. De zuster was er echter niet goed op verdacht en het kind viel bijna op de grond!!! De placenta vloog over de vloer en de zuster slingerde het kind aan één armpje van bijna op de grond weer omhoog. Allemaal wilde inspringen om het kindje te pakken, maar omdat er zoveel bloed was deden we gauw een stapje terug. We hadden geen handschoenen aan en we wisten niet of de vrouw hiv positief was. Het risico was te groot ook al wilde ik het kindje zo graag pakken. Vreselijk geïrriteerd schreeuwde de zuster wat naar de vrouw die er helemaal niks aan kon doen. Weer zo’n ongelofelijk moment. Het tweede kindje ademde niet en moest eigenlijk gelijk geintubeerd worden. Maar ach, in uganda hebben ze de tijd dus eerst maar even ruim 10 min reanimeren en dan bedenken dat ze toch geintubeerd moet worden. Ondertussen had ik het andere kleine kindje al gepakt en met tranen in mijn ogen keek ik naar het andere kleine wezentje die nog geen teken van leven vertoonde. Dit kindje werd toch naar het operating theatre gebracht om haar alsnog te intuberen. Ze heeft het overleefd, maar hoe ze eruit komt is de vraag. Als ze morgen haalt mogen we blij zijn. Het andere kindje die ik nog steeds vasthield heb ik laten zien aan de moeder. Ze leek erg blij te zijn met het kindje, maar wilde het niet vasthouden. Ook heeft ze geen enkele keer gevraagd hoe het met andere kindje ging. Ik was stiekem al aan het huilen, omdat ik het niet kon verdragen hoe ze hier met de kindjes omgaan. Zoiets moois is hier productiewerk en dat heb ik ook duidelijk gemaakt aan de ugandezen. Het was haar 6 en 7e kind, dus misschien was ze daarom minder emotioneel betrokken?! Ondertussen liep ik nog steeds met het kleine wezentje en de moeder was zichzelf al aan het aankleden. Een grote prop tussen haar benen en hup ze was weer klaar om te gaan. Wij liggen waarschijnlijk dagen voor pampers, maar hier gaat het leven gewoon verder. Toen we haar het kindje wilde geven wilde ze het weer niet hebben. Ik heb het kindje daarom op bed gelegd en gelijk werden er dekens over gegooid. De moeder heeft het kindje dus niet vastgehouden of geknuffeld, dat heeft de mzungu gedaan. Helemaal ontroerd werden wij bedankt voor onze hulp. Blijkbaar brengen wij geluk, dus ik hoop voor het 2de kindje dat dit ook het geval is. Maar waarvoor we werden bedankt is mij nog onduidelijk, want we hebben werkelijk niks anders gedaan dat het kindje wiegen en vasthouden. Aan de dokter heb ik duidelijk gemaakt dat wij blanken emotioneel raken als het gaat om baby’s. Hij moest hard lachen, want de gemiddelde ugandees krijgt 6.7 kinderen en van emotie is weinig te bekennen. Weer veel geleerd vandaag, maar weer keidhard met de neus op de feiten gedrukt.
Het blijft zo ongelofelijk. Je houdt een kind van een ander vast en ik leek er emotioneel meer bij betrokken dan wie dan ook. De manier waarop hier alles gaat kan ik niet aan wennen. Zo onpersoonlijk niet te geloven!
’s Middags zijn we lekker de stad ingegaan om een dongel te kopen. De ochtend was heftig genoeg en ik was echt toe aan een kleine pauze. Vandaag zijn alle vrijwilligers weer samen en we hebben vanavond een heerlijke maaltijd gehad met stokbrood en kruidenboter!!! Het was een groot feest, maar in mijn achterhoofd denk ik nog steeds aan het kleine meisje die vecht voor haar leven… Ik hoop dat ze het gaat redden! Dit weekend krijgen we kookles en voor de rest gaan we lekker aan het zwembad hangen, even geen gedoe maar ontspannen. De dagen gaan snel, maar zijn erg intensief en heftig. Dit zijn dingen die je moet zien en waar ik zelf te weinig woorden voor heb.
Nog even over het land hier, dat is prachtig!!! op de boda boda die 100 km per uur gaat en waarbij je geen helm op hebt… als we komen te vallen dat zijn we echt dood, ik ga daarom ook liever met een taxi:) Maar het uitzicht is super! Grote berger, groende bossen, rode wegen en vooral schitterende dieren en natuur… Het echte afrika zoals op tv, daar leef ik in en hoe geweldig is dat?
p.s. sorry voor eventuele spelfouten en verspringing. We hebben weer geen stroom!!! Oja, Ik heb wel getelf zo’n 30 muggenbulten dus ik hoop dat ik geen malaria krijg! Succes met schaatsen, ik ga weer aan mijn kleurtje werken:)