(origineel bericht op be-more.nl)
Week 10 en 11
Week 10,11
het heeft even geduurd, maar daar is die dan!
2-4
Deze dag hebben we even lekker aan onszelf gedacht. Na een zware week en korte nachten vonden wij het tijd voor een dagje vrij. We hebben de hele dag helemaal niks uitgevreten en de middagen lekker op de wc doorgebracht. Het eten hier blijft slecht vallen, maar gelukkig kost een rolletje wc-papier niet veel. Voor de rest heeft Kim ons vermaakt en hebben we aangifte gedaan bij het politiebureau. Helaas heeft het weinig geholpen, want ’s avonds werden er stenen tegen onze ramen aangegooid en klom er weer iemand richting ons raam. Gelukkig kwam de politie binnen een paar minuten en heeft de man verjaagd. Wel grappig, want ze komen hier met 5 man sterk gewapend met een schoffel, kruiskop en knuppel. Ik voelde me gelijk weer veilig!
3-4
Vandaag zijn we de dag langzaam begonnen in het ziekenhuis. Iedereen lijdt nog aan tyfus dus we doen het kalm aan. We hebben de artsenvisite gelopen en samen met de dokter ondervoedde kinderen bezocht. Zodra ze in het ziekenhuis belanden is het toch wel erg schokkend. Er was een tweeling van één jaar zwaar ondervoed dat er bijna geen leven meer in zat. De huid liet los, het haar was grotendeels uitgevallen en verkleurd en de toestand was zwaar kritiek. Vreselijk om twee van die kleine wezentjes zo te zijn lijden. Na deze schokkende ochtend hebben we het rustig aan gedaan en ’s middags ons sponsorgeld besproken. We hebben samen nog ongeveer 3000 euro liggen, dus we hebben besloten de hele maternityward af te bouwen!!! De dokter was erg blij dat hij eindelijk de laatste centjes binnen heeft om het project af te maken. De maternityward is de nieuwe grote ruimte waar een kinderafdeling komt en een afdeling voor vrouwen die moeten bevallen. Het ziet er geweldig uit! De buitenkant en veel van de binnenkant is al geverfd met mijn geld, maar nu kan ook eindelijk de rest afgemaakt worden. Ook gaan we voor de kinderafdeling verf kopen om nijntjes te schilderen, een project op zich. We hebben er zin in!
Van Icare heb ik 3000 euro gekregen om huisjes te bouwen en om materialen te bestellen! Nou ik, maar vooral de mensen in Uganda zijn er super blij mee!!! Geweldig om er mee aan de slag te gaan, het wordt vervolgd…
4-4
Vandaag hebben we een studiedag gehouden. Nja, Miranda moest verplicht meewerken aan mijn studie maar het voorlichtingsplan is klaar! Voor de rest hebben we gewerkt aan het ondervoedingproject. Het heerlijke aan zo’n dag is dat je ongegeneerd in je joggingbroek mag zitten en dat je dicht bij de wc bent:)
5-4
Het regende weer eens in Uganda en wat betekend dat? Inderdaad op je kont zitten en niks doen…. We hebben de hele dag niks gedaan en ons klaar gemaakt voor een geweldig weekend!
Weekend:
Vrijdagochtend zijn we vroeg met de coaster naar Kampala vertrokken. We hadden besloten gebruik te maken van het openbaar vervoer……… nou dat is een ervaring opzich! Er kunnen ongeveer 15 mensen in zo’n bus, maar hier in Uganda vermenigvuldig je dat x2 en dan plus 10 geiten, kippen en krijsende kinderen. Een gezellige bende zeg maar! Veilig aangekomen bij onze bestemming hebben we ons geïnstalleerd in het hostel en zijn we met de boda naar de vrouwenmarkt gegaan. Nou Kampala is qua verkeer het gevaarlijkste van de wereld en als je dan ook nog op een boda zit dan knijp je hem soms best even. Maargoed, het was even heerlijk weer over de markt te lopen met alle leuke afrikaanse prulletjes. Na deze vermoeiende toch hebben we weer heerlijk pizza gegeten…… als je alleen maar droog brood eet en Rolex, dan smaakt het toch best goed! “
Na onze pizza hebben we heerlijk warm gedoucht in ons hostel en hebben we ons klaargemaakt voor een avondje flink uit je plaat gaan. We zijn begonnen in het casino waar we vastgeroest zaten aan de blackjacktafel. Je koopt hier voor 10 euro munten, gokt er de hele avond mee en je mag ondertussen gratis eten en drinken! Nou, daar zijn wij Hollanders niet vies van… Na middennacht zijn we met zijn allen de kroeg ingerold en hebben we tot 6 uur ’s ochtends een feestje gebouwd. Heerlijk om even nergens aan de te denken!
De dag erna hebben we ontbeten/geluncht bij een Nederlandse bakkerij Brood! Het was heerlijk om een Nederlands zout broodje gezond met pitjes en kaas/ham te eten!!!
De volgende dag hebben we het hele ritueel herhaald alleen zijn we in een lokale bar geweest. Dat was niet echt een succes aangezien we met 4 blanken tussen honderden locals stonden. Iedereen wil wat van je en ik was als de dood dat ze me zouden overvallen. We hebben ook maar snel een taxi naar huis gepakt en gelukkig is er niks gebeurd!
Zondag kwamen we helemaal kapot uit Kampala en hebben we eerst een uurtje liggen slapen. Vervolgens hebben we onze stapkleding weer aangetrokken en zijn we hier naar de kroeg geweest… Drie dagen stappen tot 6 uur is best pittig moet ik zeggen, maar het was erg gezellig! We waren er allemaal aan toe.
9-4
Vandaag hebben we toch een klein beetje Pasen gevierd. In Uganda is Pasen de gelegenheid om met je familie samen te zijn en gezellig te eten en drinken. Wij hadden natuurlijk een voorraad van de bakkerij meegenomen dus we hebben ontbeten met KRENTENBROOD en brood met worst. Oke, het voelt niet als Pasen maargoed we zitten in Afrika he!
Voor de rest hebben we heerlijk van het mooie weer genoten en hebben we uitgerust van het weekend. ’s Avonds zijn we vertrokken naar Kyotera om te kijken of appartement er nog stond.
10-4
Vandaag zijn we lekker aan het werk geweest in het ziekenhuis. Er was een vrouw waarvan ik dacht dat ze hoogzwanger was, maar ze had een infectie aan haar buikvlies. De vrouw was helemaal opgeblazen met vocht en dit moest met een drain verwijderd worden. Helaas zijn drains onbetaalbaar hier dus doen ze het met een infuusnaald, stukje slang en een colafles. Ach, het werkt wel waarom ook niet? Onze materialen zijn ook vreselijk duur, terwijl het op deze manier ook prima werkt!
Later die dag zijn we gaan helpen met schilderen. Heerlijk om gewoon even fysiek bezig te zijn. Ik ga proberen wat foto’s te plaatsten van ons sponsorproject!
11-4
Vandaag was de planning een studiedag te houden, maar helaas heeft een randdebiel een kabel geraakt en zitten we al een week zonder stroom! Dus we hebben besloten weer te gaan verven en rond te scharrelen in het ziekenhuis. Ik heb een duim verbonden die er bijna af lag en waar ze droge gazen in propten… oma’tje op de Hollandse manier in bed gedraaid en verschoond, een grote arm zien uitgeknepen worden waar bakken pus uit stroomde, de man zonder penis gezien die het best goed doet en zo zijn we de dag doorgekomen! Elke dag is en blijft hier een avontuur! Eind van de middag heb ik samen met Anne matrassen en deken gekocht voor een vrouw die helemaal niks heeft. Deze vrouw krijgt van het Icare geld een huis en van ons eigen sponsorgeld de materialen om in het huis te leven. Morgen gaan we alles brengen.
12-4
Vandaag zijn we met Kim weer op de housevisits geweest en hebben we ons eerste huisje gezien! De vrouw die we een huisje hebben gegeven heeft zelf iets gedaan voor de mensheid en daarvoor hebben wij haar wat teruggeven. Deze vrouw heeft een prachtig kindje gevonden in de bosjes en er zorg voor genomen alsof het haar eigen kind is. De vrouw heeft zelf nog een dochter die zwanger is en een jong zoontje en ze hebben werkelijk niks. Nu heeft ze van ons het huis gekregen met bedden, dekens en kleren en een baan bij Kim op het land zodat ze zichzelf kunnen onderhouden. Ik vind het geweldig!
Later die dag kwamen we bij een nieuw gezin waarvan het kindje het syndroom van down heeft. Het arme kindje is helemaal verlamd en hapt naar lucht. Het verschrikkelijk zo’n kindje te zien wetend dat het totaal geen toekomst heeft midden in de bush. Het kind was ook nog eens ondervoed en heeft niks bij te zetten. Wat moet je hier dan mee werd ook gevraagd? Nou het is moeilijk… eigenlijk moet ze op een vliegtuig naar Nederland, maar helaas is dat niet mogelijk…
Het blijft indrukwekkend de housevisits. Mensen die leven in de rimboe, niks hebben en blij zijn met een beetje aandacht van een blanke. Ik hoop dat er ooit nog eens een oplossing voor komt!
13-4
Vrijdag de 13e heeft in Uganda geen betekenis, maar voor ons toch wel… Hier vinden ze het bijgeloof maar grote onzin, maar je eerste kindje offeren klinkt hun nog niet zo gek in de oren….
Sanne en ik zijn de dag rustig begonnen totdat onze lokale vrijwilliger bij ons voor de deur stond. Er was onverwachts iets gepland en we zouden mee gaan met een besnijdenis-outreach….
Met zijn allen in een grote pick-up truck en hop de rimboe in. Begrijp wel dat er 6 mensen achter in de laadbak zaten met alle risico’s van dien. Toen we keihard moesten remmen voor een varken was ik de enige die even achterom keek of ze er allemaal nog zaten, maar gelukkig was dat zo!
Aangekomen met het geïmproviseerde ziekenhuisje moest er eerst schoongemaakt worden om alles steriel te krijgen. Dus ramen open, mondje kapje voor en met omo wasmiddel de vloer schrobben…. Tja omo krijgt toch alles schoon? Toen eindelijk alles op zijn plek stond kon de eerste van 100 mannen zich melden. De beste man ging liggen, werd verdoofd en het snijden kon beginnen. Het steriele werkveld was allang niet steriel meer en vanaf buiten kon iedereen door het raam zien wat er met de beste man ging gebeuren. Van privacy hebben ze hier nog nooit gehoord. Toen een malloot weer ergens een grote radio had weggetoverd en de operatie’kamer’ gevuld werd met afrikaanse dansmuziek besloot de dokter een dansje te wagen met de penis en gebruikte deze als microfoon…. Achja, het kan hier allemaal!! Te bizar voor woorden, de beste man vond het ook niet erg…
Na een lekkere afrikaanse lunch zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis. We hadden genoeg besnijdenissen gezien en we dachten even wat anders voor de afwisseling. Aangekomen zagen we een afrikaanse ambulance staan en we waren benieuwd wat er aan de hand was. Sanne en ik gingen op onderzoek uit en wat blijkt er was een jongen van in de 20 gestorven omdat de generator was uitgevallen en hij geen zuurstof meer kreeg… Je kunt het dom pech noemen, vrijdag de 13e, maar het is moeilijk te verkroppen. Sanne en ik stonden te kijken hoe ze de jongen gingen afleggen. Met vloeistof werd het lichaam ingespoten, dekens erom en afbinden met een plastic touw…. De familie moest hem zelf naar buiten dragen en dat ging natuurlijk onder leiding van geschreeuw en gehuil. Sanne en ik hebben ons even in een kamertje verstopt om bij te komen…. Zo zie je maar weer dat we echt een klein druppeltje zijn op een hele grote gloeiende plaat!
Na deze heftige middag zijn we naar huis gegaan en vertrokken naar Masaka om bij te komen in het weekend.
Ik weet dat foto’s van patiënten plaatsen niet respectvol is etc. maar om toch een goed beeld te geven zet ik er toch één op. De mensen hier hebben er geen problemen mee en vinden het fijn als een mzungu zo geïnteresseerd is.
Mijn reis naar Kenia is definitief! De tickets zijn geboekt en 9 juni ben ik om 15.00 weer in Nederland!
Liefs,
Namasokkie