(origineel bericht op be-more.nl)
week 6 en 7!
Week 6 en 7!
Het is al even weer een tijd geleden, maar ik had gewoon even geen zin om te typen! Dus vandaar nu alles maar in één keer, sorry alvast voor de lap tekst.
5-3-12
Vandaag zou dan eindelijk de week van outreach gaan beginnen. We waren er allemaal helemaal klaar voor en zaten om 0900 paraat bij het ziekenhuis. Na 2.5 uur wachten, irriteren en mopperen werden we het kantoor ingeroepen en verteld dat het allemaal niet door ging… Nou dan wordt je wel een beetje flauw van de Afrikaanse mentaliteit!! Vandaar dat we ons klaaguurtje hebben geopend en hebben aangegeven wat ons dwarszat. Nou ze hebben beloofd verandering te brengen, maar ik vrees dat het niet gebeurd… wel heb ik dringend gevraagd om nieuwe matrassen, want slapen op een lattenbodem maakt je humeur niet beter!
6-3-12
Vandaag zijn we met volle moed weer vertrokken naar het ziekenhuis. Eerst hebben we gezellig bij de dokter gezeten en daarna een nieuw wondbeleid doorgesproken. In een eerdere weblog heb ik verteld dat ze hier wonden spoelen met alcohol en gazen, maar ik vind het toch tijd voor verandering. Ik heb uitgelegd dat je wonden ook met een katheter kan spoelen en dat dit zowel prettig is voor de patiënt en effectief voor de wonden. Nou de dokter was razend enthousiast en binnenkort gaan we de verpleging scholen over het nieuwe beleid.
Het einde van de ochtend werd ik gebeld door Robin die vertelde dat het meisje met het waterhoofd onderweg was naar het ziekenhuis. Ze heeft een open ruggetje en is daar aan geopereerd, maar nu zit er een soort fistel achter de wond. De dokter wilde gelijk dat ik ging laten zien hoe ik de wond ging spoelen met een katheter. Ik vond het heel eng om zo’n klein baby’tje te helpen en dan ook nog met een open ruggetje. Gelukkig is alles goed gegaan en was de dokter erg tevreden, maar ik maak me toch zorgen over dit meisje. Het is de gedachte dat ze geen toekomst heeft en dat ze straks ergens in een greppel wordt gegooid, omdat er geen enkele hulp voor haar is. Enerzijds voelde het goed dit meisje te helpen, anderzijds is het toch een verloren zaak. Erg moeilijk soms.
Later die middag bleek er een spoedkeizersnede te zijn en laat ik nou net de ramptoerist zelf zijn dus heb ik me snel aangemeld als observeerder! Samen met miranda werden we in een kingsize operatiepak gehezen en op onze slippers met vieze voeten de operatiezaal in gestuurd. De vrouw lag al op de tafel, maar van pijnbestrijding hebben ze hier nog niet gehoord. Ze had heftige weeën, maar doordat de baarmoeder niet open ging zat het kind in de knel. Het was van hoog belang dat het kind er zo snel mogelijk uit kwam, maar helaas gaat alles in Afrika niet zo snel. Eindelijk na een half uur prutsen probeerde dokter steriele handschoenen aan te doen, maar steriel was het helaas niet meer. Dus dan maar gewoon met onsteriele handschoenen een incisie maken bij een vrouw die nog niet helemaal onder narcose was!! Met verbazing hebben we staan kijken naar de arme vrouw. Toen de dokter na een kleine incisie de buik open SCHEURDE met 2 handen, zag ik de hand van de vrouw nog wat bewegen… gelukkig kreeg ze toen wel extra narcose toegediend, maar toch is het bizar en gruwelijk. Het open scheuren klonk als het scheuren van een t-shirt, vreselijk. Gelukkig na een minuut kwam het kind er al uit, maar toonde het geen teken van leven. Snel werd het kind beademd en na een aantal minuten huilde het even voordat het kindje weer levenloos werd. Daar sta je dan te kijken naar een klein meisje dat gereanimeerd moet worden. Gelukkig na 10 minuten begon het te huilen en leek het op het eerste oog gezond, maar de toekomst zal uitwijzen of er schade is achtergebleven.
Later die middag werd er nog een ondervoed kindje binnen gebracht. Dit kindje was zo zwaar ondervoed dat de huid losliet en dat hij nog amper leefde. Hij is snel aan de sondevoeding gelegd, maar het mocht niet meer baten, een dag later is hij overleden. We hebben hem nog wel aangekleed met de babykleertjes die heb ik gekregen, maar dat was ook nog het enige wat we konden doen. Het was een heftige dag!
7-3
Vandaag ben ik samen met Kim die tijdelijk onze coördinator vervangt op pad geweest langs alle projecten. Het is erg leuk om te zien hoe andere vrijwilligers wonen en wat zij zoal doen op hun project. We zijn nog even bij Sanne geweest die in het ziekenhuis lag om een peptalk te geven voor zanzibar. Gelukkig voelde ze zich al stukken beter, maar we moeten goed op haar passen. Ook moest ik zelf nog naar het ziekenhuis om te kijken of er misschien nog een bacterie is achtergebleven in mijn bloed, maar ik ben weer op en top rond en gezond!
Onze reis eindigde bij cedra, waar ook onze zanzibargangers zaten. Ik had geen zin om naar de backpackers te gaan en bij vreemde mensen op kamer te slapen, dus we hadden besloten dat ik bij cedra bleef slapen. We hadden alleen 2 problemen; geen bed, geen wc…. Nja oplossing voor dit verhaal: gewoon met 2 personen in één bed en op de wc kwestie ga ik maar niet in! Die latrine kan ik gewoon niet verdragen. Met een vochtig wc papiertje geklemd met een wasknijper op mijn neus waag ik me eraan, maar als ik dan de vliegen en kakkerlakken zie lopen dan kies ik de toch voor om achter de latrine te gaan, te goor. Het was een erg warme nacht, maar wel gezellig! Het is heerlijk dat wij allemaal zo makkelijk zijn gaan denken in Afrika, het komt zoals het komt en het gaat zoals het gaat, geen moeilijk gedoe.
8-3 vandaag zijn we begonnen aan onze reis naar zanzibar!!!
Nadat ik ‘uitgeslapen’ was in het één persoonsbed met 2 personen en me had gewaagd aan de stinkende latrine was het tijd te vertrekken naar ZANZIBAR! Na weken verheugen is het dan eindelijk zover. Eerst moesten we nog gauw op de pasfoto omdat we dat blijkbaar nodig hadden voor ons visum, goed voorbereid zeg maar…
Om 12 uur zouden we met de postbus naar Entebbe. Buiten zat Angela haar tenen nog even te inspecteren en wat blijkt? Een jigger!! De eerste van het stel. Dus hup een local erbij geroepen en hij belde op zijn beurt weer een pedicure die dit monster ging verwijderen. Een jigger is een zandvlooi die eitjes in je voet legt waaruit grote larven komen, erg fijn zeg maar! Behandel je dit niet zoals de localen doen, dan wordt je voet wegvreten…. Gelukkig heb alles op film vastgelegd voor de herinnering. Na we het hobbelig ritje waarbij we ondertussen onze lunch door het raam van de bus kochten achter de rug hadden kwamen we aan in het walgelijke kampala. Gelukkig werden we snel opgehaald, want deze stad is te vreselijk voor woorden. We zijn snel naar het hostel gegaan waar een warme douche en pizza op ons stonden te wachten. Wat een genot!! Na 6 weken afzien onder een steenkoude douche voelde ik ineens warme stralen over mijn rug, extra genieten dus!
Zanzibar; little bit of heaven with a little bit of hell.
Laat ik beginnen bij ons resort, het was echt prachtig! Strandhutjes, kingsize bed met matras, warme douche, ontbijtbuffet met smeerkaas, zoutig brood, cocktails,bugles, lay’s, m&m’s, verse vis, prachtig weer en een prachtige zee! Maar dan nu buiten het resort, pure armoede…
Toen we werden opgehaald bij het vliegveld en richting het resort reden ben ik me rot geschrokken van de omstandigheden op zanzibar. Wij hadden verwacht in een westerse wereld terecht te komen, maar daarin tegen kwamen in een wereld waar de armoede net zo groot is als in Uganda. Overal stonden hutjes, kindjes liepen nog laat op straat en de omstandigheden zijn verschrikkelijk. Opeens zie je dan in verte een villa staan met gigantische hekken, waarvan je weet daar woont vast een blanke. Op dat moment schaamde ik me zo dat ik blank ben. Ik wil niet laten zien dat ik geld heb, maar aan de andere kant wil je ook genieten van het mooie eiland. Maar hoe je kun je nou genieten als je ziet dat er zoveel mensen wonen die niks hebben? Hoe kan dit dan door rtl-travel tot één van de mooiste 10 eilanden van de wereld benoemd worden terwijl er niks is dan ellende en grote resorts?
Maar goed, terug naar het mooie gedeelte van zanzibar. We hebben maandags heerlijk gesnorkeld tussen het koraal met alle kleuren vissen die we kunnen bedenken. Het was prachtig om zo dicht bij de zee te zijn en te zien hoe alle beesten leven. Helaas hadden we geen onderwatercamera, dus alles staat alleen in ons geheugen opgeslagen, maar prachtig was het zeker. Dit alles koste maarliefst 26 euro voor de hele dag snorkelen incl. lunch…. In Nederland heb je daarvoor nog niet eens een snorkel op je kop!
Dinsdag zijn we cultureel geweest en hebben we de hoofdstad van zanzibar bezocht. We zijn door alle straten geweest en hebben zelfs een museum bezocht. Mijn moeder zal trots op me zijn al stond ik wel na 10 minuten al weer buiten. Ook hebben we gekeken hoe de mensen vroeger hebben geleefd. Ik vond het heel indrukwekkend om de slavenkelders te zien en de geschiedenis te lezen. Wat daar is gebeurd is werkelijk onvoorstelbaar. Vrouwen werden aan kettingen gelegd en geslagen en wie het eerste huilde was het zwakst en werd vermoord. De sterkste werd verkocht aan de handelaar. Ook zaten ze met 75 mensen in een ruimte van 10m2 waar het zeewater naar binnen gutste… Bizar, dat zo’n wereld heeft bestaan en misschien ergens nog wel bestaat.
Voor de rest heb ik leuke souvenirs gekocht (wederom voor mezelf) en genoten van het stadje.
Woensdag hebben we een poging gedaan om met dolfijnen te zwemmen. We hadden tijdens de culturele tour een onderwatercamera gevonden voor 20EURO (afzetters) dus we waren klaar om met deze prachtige beesten te zwemmen. Na 1.5 uur rijden mochten we weer snorkel en flippers op de boot zitten en zouden we de beesten gaan zoeken. Al snel hadden we een dolfijn gezien met een kleintje en voor je wist gilde de man dat ik in het water moest springen. Dus ik ging met volle vaart het water in, kop onderwater en zag de dolfijnen onder mij door zwemmen. Een prachtig gezicht en zo dichtbij. Ondertussen wilde ik de andere roepen dat ze bij mij zaten, maar net toen ik mijn hoofd optilde zag ik onze boot weg varen met iedereen erin behalve ik!! Lag ik alleen in de open zee, nou dan er wel wat paniek opzetten. Ik heb geflipperd voor mijn leven en voor je het wist werd ik weer op de boot gehezen, maar ik vond het vreselijk om zo alleen in de open zee te liggen. Ik heb wel als enige de dolfijnen onder water gezien, want voor de rest van het een flop. De beesten zwommen steeds weg omdat ze aan het jagen waren en kleintjes hadden. Maar gelukkig zijn ze vanuit de boot ook mooi! De rest van de dag hebben we heerlijk op een strandbedje gelegen en zijn we van de zee richting zwembad gelopen en weer gaan liggen, vreselijk he?
Voor de rest hebben we heerlijk lopen luieren en zijn we los gegaan in de supermarkten. Het is wel lekker als je ineens westerse producten ziet liggen waar je normaal niet naar omkijkt, maar wat nu puur genot is. We hebben we brie gevonden en salami, nou mijn dag kon niet meer stuk! In combinatie met een cocktail was het erg goed te doen.
Vrijdag hebben we nog de apen bezocht in het Jozani park. We stonden met onze kop in de bomen en de apen sprongen om ons heen. Het is zo gaaf om alle beesten in het wild te zien en ook nog van zo dichtbij, het was echt genieten. ’s Middags zijn we terug gegaan naar het resort om van onze laatste middag zon en zee te genieten.
Vandaag zijn we weer veilig aangekomen in Uganda. Het was weer een hele onderneming om te komen waar we nu zijn, maar we hebben het overleefd! We hebben een geweldige vakantie gehad en nu is het weer tijd om terug te gaan naar de rimboe. Geen warme douche meer, geen luxe maar gewoon back to basic. Het zou wel weer even wennen zijn, maar ik ben blij dat ik weer ‘thuis’ ben. Nog even genieten van het weekend en volgende week weer volop aan de slag! Dit het laatste weekend voor mijn 2 maatjes van rakai, het zal nog wennen worden straks zonder hun! Maar gelukkig kom Sanne me dan gezelschap houden!
Vader, zorgt gij voor de foto’s?