(origineel bericht op be-more.nl)
This really is Afrika!
Lieve allemaal,
Nog even snel een update voor het weekend. Komend weekend ga ik namelijk naar Drakensbergen en Lesotho, zonder stromend water en zonder stroom dus dat wordt nog wat! Bovendien waren de afgelopen dagen té bizar voor woorden dus dat wil ik jullie niet onthouden.
Laat ik beginnen bij het ziekenhuis waar we maandag heen gingen. Vrijdag was ik hier ook al geweest voor een HIV-test van een case. Ik vond het ziekenhuis toen reuze meevallen (wel lang wachten). Vooral omdat iedereen maar bleef zeggen hoe afschuwelijk het was… nou dat hebben we maandag dus met eigen ogen gezien. We gingen naar het ziekenhuis om een zwaar geestellijk gehandicapt meisje van 16 (ze ziet er uit alsof ze 7 is) te bezoeken. Ze was vrijdag binnengebracht maar vanwege epileptische aanvallen was ze naar het ziekenhuis overgebracht. We kwamen aan op de zaal waar 12 patiënten lagen (in een ruimte waar er in Nederland 4, hooguit 6, zouden liggen).
Het meisje zat halfnaakt op het bed, helemaal te verkleumen van de kou (de ramen en deuren stonden helemaal open). Naast haar stond een bord eten, onaangeroerd want de arme meid kan helemaal geen vast voedsel eten. Niemand bekommerde zich om haar, vreselijk! We moesten zelf om kleren en ander eten voor haar vragen en zelf de ramen en deuren daar dichtdoen.
Dan denk je dat je het ergste gehad hebt, mooi niet dus. Tegenover het meisje lag een vrouw met allemaal bloed onder en naast haar bed. Daarnaast lag een vrouw LETTERLIJK in haar eigen stront. Daar weer naast lag een vrouw vreselijk over te geven. Naast het meisje moest een vrouw naar het toilet maar ze was te laat dus ze liet een heel spoor van urine achter. Op de achtergrond hoorden we een hoogzwangere vrouw het uitschreeuwen van de pijn. Het was één grote chaos! En de zusters? Die zaten gezellig te kletsen en chips te eten. Af en toe kwamen ze even langs lopen om NIKS te doen. Ze stapten met een grote stap over het bloed en de urine heen, ze geven echt gewoon helemaal niets om de patiënten en hun werk, BIZAR! Volgens mij ga je zieker dit ziekenhuis uit dan je er in komt… Ik kan me nu helemaal voorstellen dat iedereen bij Bobbi Bear zich bont en blauw ergert aan “het systeem” hier in Zuid-Afrika.
Dinsdag ben ik naar court geweest. We hebben hier gezien hoe de kinderen voorbereid worden op een rechtzaak, met super grappige poppen van advocaat, dader, slachtoffer etc. (zie foto). Ook hebben we gezien hoe kinderen daar hun verhaal kunnen vertellen met behulp van (andere) zeer realistische poppen met alles er op en er aan, je kunt zelfs een tong uit de mond halen, geniaal. De poppen zijn vergelijkbaar met de beren die wij gebruiken. De beren zijn iets kindvriendelijker (geschikter voor jonge kinderen) en de poppen realistische (geschikter voor oudere kinderen).
’s Middags hebben we nieuwe rape bags gemaakt en mappen met informatie over Bobbi Bear voor sponsors die hopelijk veel geld gaan doneren want het is echt hard nodig.
Dinsdagavond kregen we ineens een jongen (alleen Zulu-srekend) van 9 erbij in onze cottage. Hij was binnengebracht met het verhaal dat zijn vader dood was en dat zijn moeder hem buitengesloten had en dat hij in de trein gestapt was om zijn tante te zoeken o.i.d. Het was een beetje een wazig verhaal maargoed. De jongen was super angstig toen hij bij ons kwam. Nadat ik hem uitgebreid had gewassen in bad en hij wat had gegeten fleurde hij helemaal op. Hij lachte super lief, kwam tegen me aankruipen op de bank etc. Super lief! Toen ik hem naar bed bracht kreeg ik nog een hele dikke knuffel en toen is hij lekker gaan slapen.
Gisteren (woensdag) hadden we “volunteer day”. We gingen met alle vrijwilligers van alle projecten hier in de omgeving bij alle projecten kijken. Leuk om te zien waar anderen zitten en wat ze daar precies doen. Ook werd weer bevestigd dat ik echt blij ben dat ik bij Bobbi Bear zit. Dit project is echt zoveel meer uitdagender en afwisselender dan de andere projecten. Eureka en Jackie hielden ook een geweldige speech waar de andere vrijwilligers tranen van in hun ogen kregen. ’s Avonds sliep de jongen weer bij ons, even lief als de vorige avond.
Vandaag was de meest bizarre dag ooit. De ochtend zijn we voor een voorlichting op een school geweest. ’s Middags gingen Annemiek en ik met Jackie en Tuli naar de universiteit in Durban voor een presentatie bij 3e-jaars psychologiestudenten. Geweldig om mee te maken! Jackie vertelt zo gepassioneerd en op een hele leuke manier. De studenten leefden helemaal mee met alle verhalen die ze vertelde. (Tot nu toe een best normale dag).
In de auto op weg naar de universiteit had ik aan Jackie gevraagd of de jongen vannacht nog bij ons zou slapen. ’s Ochtends hadden we namelijk al iets gehoord over dat hij niet helemaal eerlijk was ofzoiets. Jackie begon te lachen… Er was uitgezocht op welke school de jongen zat en zo was er contact gekomen met de school en met de moeder van de jongen. De jongen(die trouwens 11 was) bleek alles behalve een lieverdje te zijn. Hij was ontzettend brutaal, al meerdere keren van school gestuurd en van huis weggelopen. Het toppunt was echter dat er een verkrachtingszaak TEGEN hem loopt! Toen we dit hoorden waren we in shock. De jongen die we zo lief vonden en voor wie we super lief geweest waren bleek een rotjoch te zijn! Ongelofelijk, niet te bevatten. Ik heb met hem op een kamer geslapen en het erste was nog dat onze kleine M ook op die kamer lag, kun je nagaan wat er allemaal had kunnen gebeuren!
Het verhaal wordt echter nog mooier. Na het eten kreeg Lisa een telefoontje van Michelle (de projectcoördinator van Bobbi Bear). De jongen was terug gekomen naar Malanzimtoti (meer dan een uur rijden van zijn woonplaats vandaan) naar het politiebureau. Hij vertelde hetzelfde zielige verhaal en hij wilde terug naar Bobbi Bear. En dat terwijl hem die middag duidelijk was gemaakt dat hij het niet in zijn hoofd hoefde te halen om ook maar in de buurt van Bobbi Bear te komen. We snappen er nu allemaal helemaal niks meer van, alles is gewoon écht te gek voor woorden. This really is Afrika!
Nu ga ik lekker slapen om alles even te laten bezinken en om hopelijk een heel leuk weekend tegemoet te gaan.
Heel veel liefs uit het bizarre Afrika,
Sylvie-Elise