(origineel bericht op be-more.nl)
Hello this is Africa
Als je iets in Afrika leert is het wel om geduld te hebben. Alles gaat hier erg langzaam en niemand lijkt haast te hebben. Dat heb ik hier ook wel afgeleerd! Het gaat hier dus heel anders dan wij in Nederland gewend zijn. Er zijn ook wel eens dagen dat je de hele dag op het politie bureau zit en vrij weinig doet. Daar begin ik nu wel aan te wennen, maar dat was de eerste dagen wel vreemd. Zo ben ik samen met Ladyfair, Jorieke en Ilze naar een school gegaan om met de principal te praten over een geldkwestie. Wat er dus in feite op neerkwam dat we drie uur hebben gewacht en zonder iemand gesproken te hebben weer naar huis zijn gegaan. <em>Hello, this is Africa</em> zoals ze hier zeggen.
Afgelopen week was redelijk rustig. Op maandag hebben we het laatste deel van onze training afgerond, namelijk de Edu-toy. Aan de hand van ‘knuffels’ wordt spelenderwijs uitgelegd hoe hiv het lichaam binnendringt en zich verspreidt. Dit is door Jackie, de oprichtster van Bobbi Bear, bedacht en wordt sindsdien op scholen gebruikt om kinderen meer bewust van te maken van de mogelijkheden om besmetting te voorkomen.
Donderdag was het erg warm en iedereen was van mening dat het te warm was om te werken. Jackie stelde voor om een poolparty te houden inclusief cocktails en lekker eten. Dus zo gezegd zo gedaan! We hebben de hele middag met de staff in de zon aan het zwembad gezeten. Wat een zwaar leven zeg! Het was fijn om op deze manier de staff wat beter te leren kennen en samen van de zon te genieten.
Dit weekend hadden we een tripje naar het safaripark. Twee dagen om 4 uur opstaan om optimaal te kunnen genieten en zoveel mogelijk dieren te spotten. Dit was het meer dan waard want we hebben uiteindelijk drie van de Big Five gezien. Helaas waren de leeuwen en luipaarden nergens te vinden. Op een gegeven moment liep er zelfs een olifant met onze auto mee! Super indrukwekkend om dat mee te mogen maken. ’s Avonds lekker braaien in de ‘bush bush’ en er kwamen zelfs paar hyena’s kijken of er nog wat te eten viel!
Gisteren was het een erg hectische dag op het center. Vanochtend hadden we een case met een meisje dat door haar moeder was weggejaagd. Het meisje kon in eerste instantie nergens heen, maar haar lerares is gelukkig zo aardig geweest om haar (tijdelijk) in huis te nemen. We zijn bij haar moeder langsgeweest om haar kant van het verhaal te horen, want zij veroorzaakt problemen voor het kind. De moeder heeft niet de middelen om haar te verzorgen en heeft zelf ook wat mentale problemen die ze eerst zelf moet oplossen. Daarom hebben we haar het nummer van een psycholoog gegeven en het meisje blijft voorlopig bij haar lerares.
’s Middags hadden we nog een jongetje van 10 jaar dat van zijn tante een ring had gestolen. Die ring had hij voor 5 rand (minder dan 50 cent) aan een andere jongen en die heeft op zijn beurt ook weer doorverkocht. Geen van de drie jongens wilde de waarheid spreken over wie de ring had, dus hebben we vandaag een gesprek gehad met de ouders van die jongens. Het 10-jarige jongetje moesten we weer bij zijn tante afleveren omdat wij hem niet in huis kunnen nemen. Dit wilde hij duidelijk niet, want hij stuurde ons naar het verkeerde huis. Toen we eindelijk bij zijn tante waren voelde ik me erg machteloos omdat wij als Bobbi Bear niks voor hem kunnen doen en social welfare het over moet nemen, die er vervolgens niet echt achteraan gaan. Het jongetje heeft zelf veel problemen en wordt hierdoor zelf een probleem. Als hij niet snel geholpen wordt zal hij in de gevangenis belanden samen met moordenaars en verkrachters. Je kunt dan wel raden hoe het met hem af zal lopen. Maar hoe maak je dit een 10-jarig jongetje, die de consequenties van zijn daden nog niet kan overzien, duidelijk?
Ik heb het hier nog steeds heel erg naar mijn zin, maar de tijd vliegt echt veel te snel voorbij! Elke dag zie ik weer dingen die me steeds weer opnieuw verbazen. Ik vind het geweldig dat ik dit mee mag maken!