(origineel bericht op be-more.nl)
Welcome to South-Africa, welcome to reality
Lieve allemaal,
Eindelijk een verhaal uit Amanzimtoti, Durban, Zuid-Afrika! Een week geleden nog was ik mijn koffer aan het inpakken en kwam de spanning langzaam op. Scriptie ingeleverd, net verhuisd en een laatste afscheidsetentje voor iedereen die in de buurt was. Lekker op mijn manier en alles op het laatste moment. Maar uiteraard kwam dat ook allemaal goed!
Nu zit ik hier, op ons balkon van de cottage, na wederom een enerverende dag met veel indrukwekkende momenten. Dat het pas een week geleden is dat ik het vliegtuig instapte, kan ik me bijna niet meer voorstellen. En dat ik, toen ik uit dat vliegtuig stapte, zo’n 5000 kilometer verderop, in zo’n andere wereld terecht zou komen, had ik me niet kunnen bedenken.
De eerste week bij Bobbi Bear is een heftige geweest. Gelukkig is alles goed geregeld en worden we met z’n zessen rustig en geleidelijk ingewijd in de gruwelijkheden waar de organisatie mee te maken krijgt. Inmiddels hebben we twee dagen training gehad en gisteren en vandaag mochten we meeproeven van een belangrijk deel van het Afrikaanse leven: HIV-testen en eten uitdelen. Met tranen in onze ogen keken we toe hoe Jackie, de oprichtster van Bobbi Bear, het ‘Bobbi Bear United’ voetbalteam toesprak en het gevoel gaf speciaal te zijn. Allemaal kleine stoere jongetjes, allemaal misbruikt of op een andere manier (ex-)klantje van Bobbi Bear, die met smart wachten op geld voor een groter veld en een tenue. Hoe deze mannetjes en de rest van de kinderen daarna de boterhammen naar binnen schrokten, was confronterend. <em>‘This is Africa’ </em>, zegt iedereen, alsof het een excuus is. In elk geval een vorm van uitleg. De kinderen zijn zo hongerig als ze je op tv willen laten geloven en sommige hebben twee uur gelopen om wat te eten te krijgen. <em>This is Africa.</em>
De contrasten zijn hier groot, op een andere manier dan ik eerder meegemaakt heb. De cultuur is ingewikkeld en heeft heel veel eigenaardigheden, waar wij gestructureerde en nuchtere Hollanders niets van begrijpen. Racisme is hier een alledaags ding en de Apartheid is nog steeds voelbaar. En voor ons lijkt het inmiddels wel alsof elk kind wordt verkracht of in elkaar geslagen… Al is dat ook bijna zo, want 1 op de 3 kinderen in deze regio wordt misbruikt. Meer dan de helft van de bevolking is HIV-positief en in de townships lopen deze cijfers op tot 90%. En dat komt écht niet omdat ze er allemaal mee worden geboren…
In onze twee cottages wonen nu drie kinderen, een donker meisje van 2,5 met een spierziekte en een drugsverslaafde moeder, dat volledig afhankelijk is van onze hulp en zorg en vast bij ons woont. Heerlijk kind, maar ik wacht nog even met kinderen ;-)! Gisteren zijn er twee broertjes van 8 en 12 binnengebracht, waarvan de oudste door de vriend van hun vader meerdere keren fysiek mishandeld is. Aan zijn voeten vastgehouden en daarna bewerkt met een riem. Hij zei dat hij na 18 slagen maar is gestopt met tellen… Bij ons krijgen ze even een normaal huis, houvast en veiligheid, voor duidelijk wordt wat er verder met de mannetjes zal gebeuren.
Heavy shit dus hier, maar ze zijn zo leuk en gezellig en dat kleine meisje is zo grappig, dat ze je met haar hoge stemmetje al je zorgen weer laat vergeten. In de huisjes en in de ‘Bobbi Bear Family’, waar je elke ochtend met open armen en dikke zoenen wordt ontvangen, wordt veel gelachen en is het heel gezellig. Het is prachtig om te zien hoe alle mensen hier, wat ze ook meegemaakt hebben en hoeveel ze ook beschadigd zijn, stralen, zingen en dansen! En zoveel kracht hebben dat ze in staat zijn anderen te helpen zich ook zo vrolijk te voelen. Daar kunnen wij gestructureerde en nuchtere Hollanders nog heel veel van leren!
Blijf me mailen, vind ik gezellig! Ik hou jullie op de hoogte van al mijn avonturen! Dikke kus x