(origineel bericht op be-more.nl)
Update!
Lieve allemaal,
Ik ben naar Afrika gekomen met de gedachte dat ik alles wil doen om een verschil te maken voor de mensen en vooral kinderen die ik ontmoet. Twee weken geleden betekende dat voornamelijk luiers verschonen en klaagden we dat we meer wilden doen dan oppassen, afwassen en ramen lappen omdat er een belangrijke fundraiser zou komen. Onze zuchten zijn gehoord. Inmiddels druppelen de cases voor iedereen binnen en krijgen we het steeds drukker met papierwerk, counseling en het oppassen op onze vier kinderen, die een steeds grotere mond krijgen en zich erg thuis beginnen te voelen bij hun zes Aunties uit Nederland en Zweden. Tijd voor ramen lappen is er dus niet meer, een gisteren heeft schoonmaken voor Maria, Annemiek en mij een totaal andere betekenis gekregen…
Bobbi Bear is opgericht voor crisisopvang en psychologische hulp voor (seksueel) misbruikte kinderen, maar omdat hier in Zuid-Afrika dingen soms wat omslachtig of helemaal niet geregeld zijn, wordt in deze organisatie veel meer gedaan dan dat. In de documentaire <em>Rough Aunties</em> van Bobbi Bear schrobt Jackie het bloed van de grond op de plek waar iemand een paar uur daarvoor vermoord is. Met open mond hebben wij dat een paar weken geleden zitten aanschouwen, naïeve volunteers die dachten dat dat een eenmalig optreden was wat toevallig op camera was vastgelegd. Niets is minder waar, gisteren hebben Maria, Miek en ik samen met een paar staffmembers en Jackie, als dappere binken en bepakt met handschoenen, bleek, natte doekjes en heel veel handdoeken op pad om een vergelijkbare omgeving schoon te maken. Jackie had er gelukkig voor gezorgd dat de lichamen waren verwijderd, anders denk ik niet dat ik zou zijn gegaan. Maar ik wilde alles doen, dus ook dit. En we hebben het gedaan, zonder slag of stoot. Ik heb er geen spijt van, maar indrukwekkend en afschuwelijk was het! Het is me beter afgegaan dan ik van tevoren had gedacht, maar toen ik de foto’s aan de muur zag en het verhaal voor m’n ogen begon te spelen, was het wel even slikken en heb ik mijn muurtje weer langzaam opgebouwd. Een erg depressieve man met veel schulden had die nacht zijn slapende vrouw vermoord en daarna zelfmoord gepleegd in de badkamer ernaast. Omdat ze hun schulden niet meer kon betalen, zou het stel de volgende dag hun huis uit worden gezet en op straat staan…
Gelukkig gebeuren hier ook veel leuke dingen en hebben we het nog steeds heel gezellig met de vrijwilligers en de staff. Er is teveel gebeurd in de afgelopen twee weken om allemaal op te schrijven, maar dat kunnen jullie op de andere weblogs lezen. Sorry, luiheid… We zijn afgelopen maandag naar het Bobbi Bear Dreamhouse verhuisd, en wonen daar nu met zes vrijwilligers, onze kleine meid met spierziekte, de 14-jarige buurjongen van Jackie die regelmatig door zijn moeder in elkaar geslagen werd en de twee jongens waarover ik eerder schreef (die waarschijnlijk aanstaande dinsdag terug naar hun moeder gaan, als de rechtbank het goed vindt, wij vinden het in elk geval priiima). In tegenstelling tot wat ik van tevoren dacht, zijn drie van deze vier kids wit. Maarja, wat wil je in dit regenboogland? You never know what to expect! Het is in elk geval een hele ervaring om als eerste groep vrijwilligers in het Dreamhouse te wonen, tien proefkonijntjes met een dosis flexibiliteit waar je u tegen zegt! En met af en toe een chagrijnige snauw en soms een traan, slaan we ons er over het algemeen lachend en grappend doorheen! Privacy komt thuis wel weer!
Leuk is dat ik nog twee weken langer kan blijven hier bij Bobbi Bear, zodat ik niet 2,5e week in m’n up in Carlijns villa in Kaapstad hoef te slijten om een boek te schrijven over het leven als zij hele dagen stage loopt, maar gewoon wat nuttigs kan doen in een bekende omgeving, voor Harmpie invliegt op 29 november! Nu is het tijd voor een heerlijk Zuid-Afrikaans wijntje, na een lange dag Supportgroup, court preparation van een slachtoffer van seksueel misbruik, kinderen dumpen bij Jackie die ze wekelijks uit lunchen neemt, met Miek en Maria échte koffie drinken (de andere drie zijn een weekendje op safari), lunchen, kletsen over andere dingen dan kinderen, twee uur lang genieten van rust en propvol zitten van een grote vieze zoete verjaardagstaart van onze kleinste jongen, die vandaag 9 is geworden! Daar moet op gedronken worden!
Toedeloe, dikke kus voor jullie allemaal en reageeeeer! Vind ik leuheuk! X
PS. Doneren kan nog steeds! Drink dit weekend een biertje minder en help een beetje, want alle beetjes helpen en dan kan Jackie de staffmembers tenminste normaal trainen en betalen. En alle kindjes redden enzo. Dank!