(origineel bericht op be-more.nl)
Verhuizen en weer een weekje Bobbi Bear
Maandagochtend stond ons een verrassing te wachten. We gingen verhuizen naar het Bobbi Bear Dreamhouse. Hier zijn we normaal altijd overdag maar het is de bedoeling dat hier in de toekomst (het is nog niet helemaal af) ook vrijwilligers gaan slapen. Jackie’s familie komt binnenkort naar Amanzimtoti en dan zijn de huisjes nodig. We zijn nu dus de eerste vrijwilligers die in het Bobbi Bear huis slapen. We zijn op dit moment met 4 kinderen (kleine M, de 2 broertjes van 12 en 8 en nog een jongen van 15). Een heel gedoe die verhuizing, vooral alle spullen van de kinderen en alle boodschappen, maar het bevalt mij prima in het huis. We zijn ’s ochtends meteen op het werk en we kunnen tussendoor even snel iets pakken o.i.d. Lekker makkelijk!
Dinsdag was een erg rustige dag. Ik ben met Annemiek naar “Galleria”, een winkelcentrum, geweest om een cadeautje voor ons kindje van 8 (monopoly) te kopen. Hij werd zaterdag namelijk 9. Ook hebben we verf voor het poppenhuis van de supportgroup gekocht.
’s Middags hebben we super veel lol gehad met de staf bij Bobbi Bear. Een van de dames was aan het vertellen dat ze naar de dokter ging voor pijn in haar borst. Natuurlijk wilde ik precies weten wat voor pijn, waar precies en hoe lang al etc. Na haar uitleg wilde ze haar borst wel even laten zien want er zat ook een plekje. Bovendien had ze vrijwilligers al eens geshockeerd met haar borsten omdat ze zo ontzettend groot zijn. Hoppa, de trui ging omhoog en er kwamen inderdaad 2 gigantische borsten uit, niet normaal gewoon. We lachten ons rot, samen met de rest van de staf. Zelf lachte ze nog het hardst. Het was hi-la-risch hoe ze dat deed haha. De staf is sowieso heel erg aardig en gezellig dus samen met hen vermaken we ons wel.
’s Avonds ben ik met Augusta, Annemiek en Maria met Martin, een politieagent, meegeweest. We gingen de “Durban by night” tour maken. Martin liet ons alle (vooral minder leuke) plekjes van Durban zien. De kinderen die lijm snuiven uit (sinaas)appelsap pakken, de prostituées, de mensen die slapen op de straat. Erg indrukwekkend! Ook werd weer eens pijnlijk duidelijk hoe het WK alles behalve goed heeft gedaan voor Zuid-Afrika . Mensen die van hun woonplaatsen verjaagd zijn omdat ze anders langs de grote weg wonen en de touristen ze dan zien. Stadions die naast een bestaand stadion zijn gebouwd om er wel 5 wedstrijden in te houden, echt belachelijk allemaal gewoon.
Woensdag ben ik bij “The Blue Roof” geweest. Dit is een (goede) kliniek voor HIV en AIDS. Mensen kunnen hier terecht voor (gratis) HIV/AIDS (en ook TBC) testen, (gratis) counseling en (gratis) medicatie. Een super goed initiatief. Dit alles wordt betaald vanuit de “Keep a child alive” foundation, (mede)opgericht door Alicia Keys. We gingen hier heen om een (doodzieke) vrouw uit de community van een van de stafleden te laten testen. Ook haalden we onderweg nog even een scholiere op die altijd met Bobbi Bear meegaat voor haar counseling en medicatie.
Donderdag zou een rustige dag worden. Ik heb de scholen van de broertjes gebeld (de 15-jarige gaat gewoon naar school maar de broertjes niet nu ze hier zijn). Ik heb huiswerk voor ze opgehaald/laten brengen en ze aan het werk gezet (wat vooral de oudste niet echt kon waarderen). Daarna werd het ineens druk want er kwamen 2 kinderen (meisje van 12 en jongen van 15) binnen met een heel raar verhaal waar de helft niet van klopte. Ook kwam er nog een 9-jarig (misbruikt) meisje binnen wat één nacht bij ons heeft doorgebracht. Verder ben ik ook nog op een school geweest voor een case. Het meisje (dat geen moeder meer heeft) wordt verkracht door haar vader maar hij heeft gedreigd haar (en haar oma, die ook bij ze woont) te vermoorden als ze het doorvertelt. We moeten dus een goede, veilige, oplossing gaan vinden.
Vrijdag ben ik terug geweest naar de school om met de oma te praten. Zij is erg blij met onze hulp en samen met haar en het meisje gaan we op zoek naar een oplossing.
Ook moest er vrijdag een moordlokatie opgeruimd worden. Erg heftig en ik zou graag mee gegaan zijn (om het een keer te ervaren) maar dan zouden we misschien niet op tijd terug zijn voor de safari dus dat ging niet. Ik blijf het bizar vinden dat Bobbi Bear zulke dingen doet. Eigenlijk is Bobbi Bear een crisisopvang, politie, recherche, ziekenhuis en nog veel meer in een. We doen hier gewoon alles wat de mensen die het horen te doen niet doen. Ze zeggen hier ook steeds : “als het systeem hier werkte, en iedereen gewoon zijn werk deed, hoefde Bobbi Bear niet te bestaan” en dat klopt gewoon echt.
De tijd vliegt hier trouwens echt voorbij. We zijn gewoon nog maar 2 weken op het project hier, bizar hoe snel dat gaat!
Heel veel liefs,
Sylvie-Elise
Ps. Verslag van het weekend (safari) volgt nog want anders wordt mijn weblog te lang (en dan kan ik mooi nog even alle foto’s uitzoeken).ken).