(origineel bericht op be-more.nl)
Een case!
Lieve allemaal,
Het echte leven is hier begonnen! De afgelopen anderhalve week hebben we heel veel informatie gekregen en zeer uiteenlopende en indrukwekkende verhalen gehoord over de Bobbi Bear mensen en hun avonturen. Wat ze hier zien en meemaken en met welke gruwelijkheden ze soms worden geconfronteerd is bijna onmenselijk. Maar het Bobbi Bear Dreamhouse is prachtig, de supermarkt heeft alles en ook in de cottages ontbreekt het ons aan niks (behalve misschien een beetje privacy). Eigenlijk ben ik pas vandaag echt met mijn neus en ogen op de feiten gedrukt en heb ik de onderkant van Afrika mogen aanschouwen: krottenwijken en misbruik. Vanmorgen hebben we de ‘community’ van Lucy van Bobbi Bear bezocht, waar we een kinderopvang, middelbare school en de plaatselijke dokterskliniek hebben gezien. Het zag er beter uit dan we hadden verwacht, hoog in de bergen met prachtig uitzicht. Wij zijn door de driver van Bobbi Bear gebracht, simpelweg omdat lopen voor ons veel te gevaarlijk is en we gemakkelijk kunnen worden overvallen. Maar als Lucy een ambulance nodig heeft, moet ze vanaf haar huis eerst anderhalf uur naar de kliniek lopen en dan vaak nog minstens drie uur wachten voor er een auto beschikbaar is die de zieke thuis kan komen ophalen. En om boodschappen te doen of naar haar werk te gaan, moet ze uren te voet afleggen op een stoffig en steenachtig pad. Can you imagine? Wij niet met onze luie donders!
Na deze interessante trip, waar de kinderen op de school joelden en klapten bij elk woord dat we zeiden en de voorraad van de kliniek in de bevallingsruimte opgeslagen was, zijn Lisa en ik naar Umlazi gegaan voor onze eerste case! Een 19-jarig Zulu-meisje, dat twee jaar geleden door drie mannen is gekidnapt en verkracht. Daarna is ze 2,5 week opgesloten in een huis met enkel een klein raampje, zonder eten of drinken en vastgebonden aan een stoel, wachtend op de volgende die zijn broek zou uittrekken… Het meisje heeft de afgelopen jaren amper psychologische hulp gekregen en is nu doodsbang, omdat de mannen vrij rondlopen in haar community. De daders zijn namelijk na hun arrestatie binnen de kortste keren weer vrijgekomen door een borgsom te betalen en pas eind oktober dit jaar komt de zaak opnieuw voor, omdat ze zich niet aan de voorwaarden gehouden hebben. Zo gaat dat hier, wat hypocriet is als je posters tegenkomt van de regering die HIV en verkrachting tegen willen gaan. Uit verhalen van Bobbi Bear medewerkers blijkt namelijk dat de borgsom voor inbraak en het stelen van een kapotte tv hoger is dan voor het verkrachten van een kind. Hopelijk kunnen wij dit meisje komende weken een beetje helpen haar angsten weg te nemen.
Vandaag was dus een drukke dag, maar soms zijn er dagen dat we ons afvragen waarom we hier zijn. Dat we ons ‘s ochtends haasten om op tijd bij het Dreamhouse te zijn met onze drie kinderen en we vervolgens een uur koffie zitten te drinken voor iemand ons kan vertellen wat we eventueel kunnen doen. Gelukkig is het er wel heel gezellig en kan ik het met iedereen, staff en vrijwilligers, heel goed vinden. Onze laatste trainingsdag zit erop en langzaamaan zullen we nu wel allemaal cases krijgen. Marenthe en Maria hebben gisteravond de eerste nightcall gehad en er zullen er waarschijnlijk snel meer volgen. Jackie, de oprichtster, heeft in elk geval enorm veel vertrouwen in ons en is verliefd op Nederlanders, wat ze zo’n drie keer per dag roept (wat soms wel moeilijk is voor die arme Zweedse Maria). Afgelopen dinsdag heeft Jackie voor ons gekookt (veel te lekker) en hebben we met haar gedronken (veel te veel) en over het leven gepraat (soms te diep haha). Heel leuk om dit chaotische superbrein achter Bobbi Bear ook eens van een andere, relaxte en wilde kant te zien. En ja, ze is gewoon knettergek, op een goede en leuke manier. En in de meeste dingen briljant met kinderen, vind ik mooi om te zien!
Morgen gaan we naar ‘The Tree’, wat erg bijzonder schijnt te zijn. Het is een ontmoetingsplek voor vrouwen en kinderen, waar ze de kans krijgen hun verhaal te vertellen en ondersteuning te vinden. Te eten en vragen te stellen. De hulp en adviezen van Bobbi Bear te krijgen. Ik ben zeer benieuwd!
Nu is het bedtijd, nachten bij ons kleine meisje op de kamer zijn wat slapeloos soms, dus ik ga weer even bijtukken! Snel meer, liefs Guus.
PS. Bobbi Bear leeft van donaties, waarmee het voor heel veel kinderen zorgt en onder andere eten koopt, ziekenhuis, medicijnen en transport bekostigt en de lage salarissen van de medewerkers betaalt. Mocht iemand willen helpen, dan wordt dat zeer gewaardeerd en komt het geld goed terecht. Via Be More zullen donaties aan Bobbi Bear worden overgemaakt en kunnen er bijvoorbeeld voetbaltenues of een groter veld voor de jongens in het vorige verhaal worden gekocht. Ik kan niet beloven dat het daaraan wordt besteed, maar van wat ik heb gezien, ben ik ervan overtuigd dat het geld op een goede en nuttige manier besteed wordt. Doneren kan op 12.17.74.288 t.n.v. Stichting Be More te Nijmegen, o.v.v. Augusta Jansen.
PPS. Als jullie foto’s willen zien of meer willen lezen, kan dat op de weblogs van mijn gezellige medevrijwilligers Sylvie-Elise, Marenthe en Lisa! Allemaal gemakkelijk te vinden als je naar ‘meer weblogs’ gaat via mijn site!