(origineel bericht op be-more.nl)
Week 2: Sawubona!
Sawubona! (hallo!)
Jaja, af en toe leer ik wat Zuluwoordjes bij hier in Zuid-Afrika. Het is weer een drukke, inspirerende maar ook heftige werkweek geweest.
De week begon gelukkig rustig. Doordat wij vorige week de training niet hebben kunnen afmaken mede door het overlijden van de broer van Thuli en door een case die op dat moment binnen kwam, zijn wij hier maandag mee aan de slag gegaan. Thuli was alweer aan het werk en kon daarom de training zelf geven. Wat voor ons ook wel zo prettig omdat zij de training mooi heeft verweven met alles wat zij heeft meegemaakt bij Bobbi Bear en haar afkomst (de Zulucultuur). Zij vertelde dan ook heel open over de begrafenis van haar broer. Dat het voor haar alleen maar prettig is als er veel mensen komen die met haar bidden en zingen. Ook mensen die zij niet kent (zoals wij). Maandag leerden wij veel over HIV/AIDS en nog meer over het rechtsysteem in Zuid-Afrika. Hierbij gebruik t zij meerdere voorbeelden. Zo loopt er op dit moment een zaak tegen een directeur van een ‘high-school’. Hij heeft 30 meisjes verkracht waarvan er 10 zwanger zijn geworden. Ondanks deze vergrijpen is hij deze week op borgtocht vrijgelaten. Dit heeft er onder andere mee te maken dat deze meisjes niet allemaal naar voren komen of hun ‘statement’ intrekken. De directeur zorgde er namelijk voor dat zij te eten krijgen of af en toe iets moois voor hun zelf konden kopen. Iets wat zij anders nooit kunnen doen. Door het gebruiken van deze voorbeelden werd het al snel duidelijk dat als je maar geld heb je met veel weg kunt komen.
Aan het einde van de middag besluit Jackie te parkeren op het gras net naast de poort. Hierbij schramt ze de watermeter. Anderhalve dag geen water. Dat betekent dus ook geen toiletten door spoelen…
Dinsdag zijn wij verder gegaan met het tweede deel van onze training. We krijgen eerst uitleg over de, bij jullie inmiddels wel bekende, Bobbi Bear. Deze beer wordt vaak gebruikt om een statement te verkrijgen, met name bij zeer jonge kinderen. In Zulu is het niet normaal om je geslachtsdelen te bij naam te benoemen. Ze hebben er meerdere verschillende namen voor die allen als je het letterlijk vertaalt niet vagina betekenen. Dat is één van de redenen dat er gebruik wordt gemaakt van de beer. Maar, het is daarom ook belangrijk dat je een goede tolk gebruikt bij het vertalen van bijvoorbeeld een geschreven verklaring. Als vagina vertaalt wordt in koe (één van de letterlijke vertalingen) kan de zaak bij de rechtbank al geseponeerd worden.
Vervolgens kregen wij uitleg over de HIV Edu-Toy. Dit is een methode die met name gebruikt wordt op basisschool om kinderen bewust te maken van HIV. Er wordt hen met name duidelijk gemaakt dat IEDEREEN HIV kan krijgen. Blank, zwart, arm en rijk! Om op een makkelijke en kinderlijke manier uitleg te geven over het verspreiden van de HIV en de verspreiding ervan in het lichaam wordt gebruik gemaakt van poppen.
‘…IF IT’S WET AND COMES FROM A BODY DON’T TOUCH IT!!!..’
Na de training zitten we nog even met z’n drieën bij Eureka in kantoor. Altijd een goede plek om veel te zien en op te vangen. We kletsen wat na over de training wanneer er een nieuwe case van Eureka binnenkomt. Ditmaal gaat het om een 17-jarige meisje wat weggelopen is van huis. Zij is aan komen lopen bij een kennis van haar en wil hier gaan wonen. In Zuid-Afrika betekent dit dat zij dan helemaal verantwoordelijk is voor haar, ook financieël! Dit is iets wat deze vrouw niet kan zijn en daarom heeft zij aangeklopt bij Bobbi Bear. Het meisje vertelt haar verhaal. Haar moeder is verslaafd aan slaapmedicatie en alcohol. Moeder woont sinds kort weer in bij haar en haar oma. Dit is de reden dat zij ervoor gekozen heeft om weg te lopen.
Na een aantal telefoontjes met oma, school en tante blijkt dit verhaal niet helemaal te kloppen. Samen met Michelle haal ik moeder en oma op. (Wel even fijn om het pand uit te zijn). Moeder geeft toe verslaafd te zijn geweest aan slaapmedicatie. Zij is twee maanden geleden in ‘rehab’ gegaan en sindsdien ‘clean’. Oma erkent dit tevens en vertelt altijd voor het meisje gezorgd te hebben. Dit geeft het meisje toe, maar moeder moet weg anders komt ze niet naar huis. Eureka zet haar flink de wacht aan. Voor Zuid-Afrikaanse standaarden heeft dit meisje een erg goed leven. Ze heeft iemand die voor haar zorgt, oma. Haar moeder krijgt counseling aangeboden van Bobbi Bear. (Weer een voorbeeld dat zij veel meer doen dan alleen het helpen van kinderen).
Aan het einde van de middag komt Ladyfair binnenlopen. Er is een oude vrouw die altijd bij de Tree komt overleden. (ze kreeg een telefoontje) Iedereen was intens verdrietig. Sdudla wordt er naar toe gestuurd om te kijken wat te doen met het lichaam. (Deze vrouw woont in een shag en daar kan een lijk anders heel lang blijven liggen…). Bij aankomst blijkt ze nog te leven!! Dat was voor de medewerkers hier echt even een emotionele achtbaan.
s’Avonds ben ik samen met Tanja, Sandy en Viola uit eten geweest bij The View. Een erg leuk restaurantje op de top van een berg. Kijken over de oceaan. Wat wij helaas niet konden zien omdat het al om 18.00 donker is hier 
Woensdag was een drukke en heftige dag. In de ochtend ben ik samen met Sandy en een medewerkster van Bobbi Bear naar ‘Umbubulu social welfare’ geweest. Hier kunnen mensen heen met vragen over o.a. de voogdij. Bij binnenkomst zat het kleine gebouwtje helemaal volgepakt met mensen. (Een beetje vergelijkbaar met een government ziekenhuis). Wij waren de enige blanke mensen die daar tussen lopen. Iedereen keek naar ons! Hele rare gewaarwording en we werden meteen geholpen. Terwijl het hele gebouw volgepakt was met mensen. Bij ons was een jongen van 17 die na het overlijden van zijn moeder bij familie heeft moeten gaan wonen. Hij wil graag met zijn jongere broer en zus in het huis van moeder gaan wonen en voor ze zorgen. Maar gezien zijn leeftijd is dit moeilijk te regelen.
Bij terugkomst bleek er een nieuwe case te wachten. De politie kwam met een meisje (N.) van 8, haar broertje en moeder. N. is verkracht door twee jongetjes van tien. Zij heeft dit vertelt aan een lerares op school die haar moeder ingeschakeld heeft. Gelukkig heeft zij de goede stappen ondernomen en meteen aan de bel getrokken zodat wij (o.a. Sandy en Sindi) met haar naar het ziekenhuis konden gaan. Naar ‘government hospital’ gaan betekent lang wachten. Het meisje zat in een grote stoel en moeder en broertje daarnaast op de bank. Ik ben naast haar gaan zitten. Veel meer kon je op zo’n moment niet doen. Best frustrerend. Na een tijdje pakte ik een broodje uit mijn tas en ging ik op de leuning zitten. Maar N. gebaarde of ik weer naast haar wilde zitten. In de tussentijd zit ze stilletjes wat met de beer te spelen. Haar gezichtje kijkt verdrietig. Ik sla af en toe een arm om haar heen. Ze zegt niet veel. Na alle onderzoeken (±3 uur later) en het krijgen van de PEP-medicatie, waar ze de komende 28 dagen erg ziek van gaat zijn, lopen we het ziekenhuis uit. Ze draait zich naar mij om en pakt mijn hand vast. Hartverscheurend. In de auto wil ze naast me zitten. Ze gaat tegen me aan liggen. Aangekomen in het Bobbi Bear house besluit ik om te vragen of ze wil spelen. Achter het huis staat een groot klimtoestel en even lijkt ze weer kind! Goed om te zien. Na afloop vraag ik aan Sindi wat er met de jongetjes gaat gebeuren. Er kan geen ‘case’ van gemaakt worden omdat ze te jong zijn, allebei 10 jaar. Wel wordt er counseling aangeboden. Je moet je bedenken dat het gaat om twee jongetjes van 10 normaal gesproken zouden zij hier nog geen of weinig kennis moet hebben van seksuele handelingen. De vraag is hoe komen ze erbij en wat is hen overkomen… (Later hoor ik dat de ouders alles ontkennen terwijl ze in eerste instantie bekend hadden dat dit plaatsgevonden heeft. De vraag is nu of ze wel counseling kunnen krijgen.)
Vandaag kwamen er naast onze case nog veel meer andere cases binnen. Viola is met een meisje van 10 meegeweest naar het ziekenhuis en ook Mildred had nog twee verkrachtingzaken. Pff… heavy.
In de avond gingen we sushi eten met Bradley, één van de medewerkers, om even te relaxen… Na het eten van de eerste ronde kregen we echter een call-out. We rekenden direct af en gingen op pad. Een moeder van 18 jaar heeft bij een vrouw in de ‘townships (community)’ aangeklopt. Ze krijgt de zorg voor haar 1-jarige baby niet rond en heeft geen eten voor hem/haar. In de veronderstelling dat de baby bij het politiebureau is rijden we daar naar toe. Met z’n vieren (Viola, Sandy, Bradley en ik) stormen we het politiebureau binnen. ‘Where is the baby?’. Voor ons kijken 5 paar ogen ons verbaasd aan. Een aantal agenten kijken om, om te zoeken naar de baby. Maar er is geen baby… Bradley belt naar Mildred (zij had de case aangenomen). De baby blijkt niet op het politiebureau te zijn maar bij de vrouw die ze heeft opgevangen. Eerst rijden we naar Mildred om haar op te halen. Vervolgens rijden we de township in. Bradley weet de weg niet en vraagt dit aan Mildred. Mildred belt met de vrouw die de baby en het meisje van 18 heeft opgevangen. Steeds kunnen we het niet vinden. Bradley wordt steeds zenuwachtiger en wil eigenlijk niet stilstaan in de gebied van Durban. (te gevaarlijk). Hierdoor word ik ook wel een beetje zenuwachtig. Uiteindelijk vinden we het huis. Bij aankomst blijken het meisje en de baby net (5 minuten!) weg te zijn. Mogelijk in de veronderstelling dat wij kwamen om de baby af te pakken… Een paar jongens zijn gaan zoeken maar het heeft daar weinig nut. Er zijn veel kleine weggetjes. Het is koud en winderig. Hopelijk kan ze wel ergens onderdak vinden en hoeft ze niet te overnachten op straat met een baby van 1.
Donderdag vertrekken Sandy en Viola op tijd om te gaan demonstreren tegen seksueel misbruik van vrouw en kind. Ik ben gebleven om samen met Sdudla te werken aan een case. Maar goed het zal Afrika niet zijn of je moet er even opwachten. In de tussentijd arriveert M. bij ons. Dit meisje is nu 4. Zij heeft een hele tijd bij Bobbi Bear gewoond nadat haar moeder haar naast de kant van de weg heeft gelegd. Nu woont ze bij oma. M. heeft een spierziekte waardoor zij niet kan lopen. Ik heb een uurtje met haar gespeeld. Een slimme en opgewekte tante. Goed om te zien. Na een uur rijd ik samen met Sdudla naar de school van het meisje. Ik zit naast een politieagent die mij vragen stelt over Nederland en mij nog wat meer Zuluwoorden probeert te leren. Ondertussen bedenken ze voor mij een nieuwe naam Osanne Lesheewie (geen idee of ik het goed schrijf). Schijnt tevreden te betekenen… Bij aankomst van de school gaat het meisje A. (16 jaar) met ons mee. Nu gaan we haar moeder ophalen. Een hele tocht, want moeder blijkt niet thuis te zijn. Dat was even zoeken. We nemen ze mee naar het Bobbi Bear house. Hier wordt een korte debriefing (soort van korte anamnese afgenomen). A. vertelt over haar leven. Zij en haar moeder hebben het niet breed. Ze heeft geen huis en leeft eigenlijk op de goedheid van andere mensen. In haar jeugd heeft ze bij iemand gewoond die haar verkracht heeft. Ook haar moeder is voor haar ogen verkracht. Dit alles heeft veel met haar gedaan. Moeder leent van de buren om te kunnen voorzien in eten en schoolgeld. Zij heeft daarom het idee dat zij veel druk legt op moeder. Moeder moet immers voorzien in haar behoeften. Een jaar geleden heeft zij zonder medeweten van moeder een zelfmoordpoging ondernomen. Op dit moment woont ze samen met moeder in een kerk. Hier wonen meerdere vrouwen die het niet breed hebben. Ze moeten zelf voorzien in eten. Dit lukt niet altijd. Ze heeft daarom een relatie aangeknoopt met de zoon van de priester. Toen haar moeder haar geld gaf voor eten is dit van haar gejat. Zij heeft daarom haar vriend gebeld. De vrouwen van de kerk hebben gezien dat zij naar het huis van de priester liep en met geld (van haar vriend) terug kwam. Daarom is zij afgelopen dinsdag in elkaar geslagen door de vrouwen van de kerk. Sinds dinsdag is zij weer meer aan het piekeren en is haar concentratie minder. De situatie is zorgelijk. Daarom is haar geadviseerd zaterdag te praten met een psycholoog. Dit is een case die ik samen met een medewerker verder zal volgen.
In de middag zijn we aan het werk gegaan met het maken van bedankkaartjes. Wij zijn namelijk uitgenodigd voor een Zulubruiloft van één van de medewerkers. De man moet de hebola betalen, meerdere koeien, kippen etc. aan zijn aanstaande schoonfamilie. Veel geld voor andere dingen heeft hij daarom niet. Daarom is Eureka aan de gang gegaan met deze bedankkaartjes. Dit zijn er zo’n beetje 200 en een beetje veel voor haar alleen daarom hebben wij besloten om hier mee te helpen.
Vandaag kwam Wilma, onze vrijwilligerscoördinator, langs voor een praatje. Daarna zijn wij weer naar de Tree geweest. Wij hebben geholpen met het uitdelen van het gedoneerde eten. Best wel moeilijk omdat je dit niet eerlijk kunt verdelen en deze vrouwen en mannen afhankelijk hiervan zijn. (Wij zijn weer afhankelijk van donaties van supermarkten waardoor er niet voor iedereen altijd evenveel en genoeg is). In de middag zijn we weer verder gegaan met de boekenleggers.
Naast deze gebeurtenissen krijgen we iedere doordeweekse dag bezoek van een 3-jarig meisje S. Zij komt bij ons na school. Haar moeder is alcoholverslaafd en zij heeft haar gedumpt bij haar opa en oma toen ze 1 maand oud was. Haar oma is vorige maand overleden na een lang gevecht met kanker. Opa zorgt nu zo goed als hij kan voor haar. Hij werkt in de bouw en begint daarom al vroeg. Eureka zorgt dat S. naar school komt en daarna komt zij bij ons tot opa haar weer op komt halen. Een pittige tante met een eigen willetje. Wel gezellig om, om je heen te hebben. S. is al vanaf babyzijnde aan het kwakkelen met haar gezondheid. Verkouden, hoesten, moe en niet lekker. Van de week is ze naar de dokter geweest. Amandelen zijn flink gezwollen en ontstoken. Ze moeten eruit. Echter kan opa geen verzekering betalen en ook de operatie niet. Eureka gaat op onderzoek of Bobbi Bear het geld heeft om hier voor te betalen…
Van het weekend zijn we vrij! Morgen ga ik samen met Sandy en Viola mijn eerste tripje ondernemen naar de Oribi Gorge. Super veel zin in. Even wat anders.
Heel leuk om jullie reacties te lezen, Seabonga! (Dank je wel!)
Heel veel liefs,
Sanne
P.S. Geen foto’s dit keer want de wifi is erg traag. Hopelijk bij mijn volgende blog.