(origineel bericht op be-more.nl)
Liefs uit Afrika!
Tijd voor een nieuw berichtje… We hebben een leuke week achter de rug en we hebben veel meegemaakt.
Afgelopen zaterdag hadden we dus de “supportgroup” van Bobbi Bear op de lokatie bij Mother of Peace. Iedere zaterdag komen hier veel kinderen bij elkaar om te spelen en om lunch te krijgen. Al deze kinderen zijn ooit opgevangen door Bobbi Bear. Jackie kent deze kinderen dus allemaal. De meesten komen van ver (soms wel 2 uur lopen) om hier de ochtend door te brengen. Vandaag kregen ze de opdracht om een tekening te maken van hun dromen of dingen die ze belangrijk vonden. Het leverde de mooiste tekeningen op, van kinderen die er van dromen om een piloot, DJ of een voetballer te worden tot kinderen die dromen van een auto. Prachtig om te zien hoe álle kinderen druk aan het tekenen gingen.
Na het tekenen gingen ze lunchen. Wij hadden ondertussen weer een hele stapel boterhammen gesmeerd en limonade gemaakt. Het eten ging dit keer echter een stuk gestructureerder. Eerst moesten de kinderen in een rij (klein naar groot) wachten en daarna binnen in de keuken een plaatsje zoeken. Daarna werd er uitgebreid gebeden. Die dag stond speciaal in het teken van het “Bobbi Bear Voetbal Team” dus voor de voetballers werd extra gebeden. Het was ontroerend om te zien hoe deze voetballertjes zich even heel speciaal voelden. Sommigen moesten zelfs huilen toen er voor hen gebeden werd.
Vervolgens kreeg iedereen een glas limonade en een boterham. Het verliep zoveel beter dan de vorige keer. Dit komt omdat deze kinderen het ritueel kennen en de kinderen van vrijdag komen er normaal niet. Wanneer je boterham op was mocht je je vinger opsteken en dan kwamen wij een nieuwe brengen. Sommige kinderen schrokten de boterhammen echt naar binnen om dan weer om een nieuwe te kunnen vragen. Ik vraag me af of ze wel kauwden op die boterhammen. Het schijnt zo te zijn dat sommige van deze kinderen thuis heel weinig te eten krijgen en dus heel erg afhankelijk zijn van deze broodmaaltijd op de zaterdagmiddag. Heel triest om wederom te zien dat deze kinderen echt bijna alles over hebben voor een boterham.
Zondag zijn we met de jongens en onze kleine meid M. naar het strand gegaan. Samen met de jongens ben ik nog even in zee geweest (niet helemaal want er waren hele hoge golven en het was best koud). De jongens hadden ontzettend veel plezier. Leuk om te zien hoe ze zich vermaakten. hadden. M. heeft vooral geslapen in haar buggy. We durfden haar er ook niet uit te halen omdat het super hard waaide en we dus nogal gezandstraald werden en dat leek ons niet zo fijn voor haar. Toen we thuis kwamen zat, dankzij de harde wind, alles onder het zand maar we hadden wel een leuke middag gehad.
Maandag zijn we met Michelle naar de rechtbank geweest. Normaal gaat Bobbi Bear alleen naar de zaken als de kinderen er bij moeten zijn maar dit was een uitzondering. De ouders (moeder en de vriend van moeder, die de dader is) van de jongens werden voorgeleid. In de rechtbank ging het er iets anders aan toe dan in Nederland. We moesten ergens (gelukkig is Michelle daar kind aan huis) op een A4’tje de naam van de ouders zoeken om te kijken hoe laat en waar ze werden voorgeleid. Ik vond het bizar dat op dat blaadje gewoon alle namen stonden met nota bene de aanklacht (kindermishandeling in dit geval) er achter. Aan privacy doen ze hier blijkbaar niet. Tot onze grote verbazing begon de rechtszaak stipt op tijd. Er wordt steeds gezegd dat hier zoveel dingen fout gaan en uitlopen maar dat valt tot nu toe nog best mee. De zaak verliep voorspoedig. De ouders zijn op borgtocht vrij maar mogen geen contact hebben met de jongens tot 1 november, dan zal de zaak verder besproken worden. Voor die tijd moeten de jongens eerst nog gehoord worden. De jongens zullen dus tot 1 november bij ons blijven.
Dinsdag hadden we de laatste trainingsdag. ’s Ochtens hebben we het over de “edu toy” gehad. Dit is een middel (zie foto) dat gebruikt wordt om basisschoolkinderen HIV/AIDS uit te leggen. Deze toy werkt ontzettend goed en deze voorlichting op scholen heeft als “bijwerking” dat veel kinderen hun seksuele misbruik rapporteren.
’s Middags stond ons huiswerk (ja dat hadden we gekregen!) op het programma. We hadden een “Community map” moeten maken waar op te zien was waar we wonen en welke voorzieningen we in de buurt hebben. Er deden ook 2 Zulu’s mee om ons het verschil te kunnen laten zien. Wij hebben supermarkten, dokters en winkels op loop- of fietsafstand maar zij moeten soms wel een uur lopen voordat ze een winkel tegenkomen, laat staan een dokter of een ziekenhuis. Auto’s hebben ze niet. Wat ook wel leuk was, was dat Jackie en Thuli in Nijmegen zijn geweest omdat Be More daar zit. Ze konden op mijn Community Map dus aanwijzen waar ze gelogeerd hadden etc. Erg grappig was dat.
Ook hadden we een (aangepaste) Johari-venster moeten maken, een soort van collage waarin je dingen verwerkt die anderen van je weten, die anderen niet van je weten en dingen die je verbergt. Deze Johari-vensters moesten we vervolgens presenteren. Je mocht zelf weten hoe ver je hier in ging en hoeveel je over jezelf losliet. Dit was bedoeld om elkaar beter te leren kennen. Het was vrij emotioneel voor sommigen maar ik vond het leuk om te doen.
We hadden trouwens ook nog te horen gekregen dat er die middag/avond een 11-jarig meisje bij ons zou komen. Ze was verkracht en zou één nacht bij ons slapen. Het meisje was ontzettend lief. Het was wel lastig dat ze alleen Zulu sprak maar dat mocht de pret niet drukken. Toen we bij het huisje kwamen klampte ze zich al meteen aan mij vast omdat ze bang was voor de honden, super lief. Ze heeft bij ons huisje lekker zitten tekenen en ze was al vrij snel moe en ze wilde toen naar bed. Wel moest ze eerst nog haar medicijnen, PEP, nemen. PEP (Post Exoposure Profylaxe)is een middel dat er voor zorgt dat je niet HIV positief wordt (of dat de kans iig heel klein wordt) als je misschien besmet bent met HIV. Dit meisje was HIV negatief getest dus kon ze deze medicijnen krijgen. Aangezien ik hier “de dokter” ben, Jackie noemt iedereen bij hun beroep/studie in plaats van bij je naam, vond iedereen het logisch dat ik verantwoordelijk was voor de medicijnen. Ik had, soort van, uitgelegd (met handen en voeten) wat de bedoeling was en ze nam de medicijnen toen gelukkig goed in. Helaas hebben deze medicijnen wel veel bijwerkingen en kun je er erg ziek van worden. We hoopten dus dat dit bij haar niet zou gebeuren.
’s Avonds gingen we bij Jackie eten. We hebben een geweldige avond gehad met lekker eten en veel wijn . Jackie bleef ons maar bijschenken terwijl ze zelf na 1 glas al heel melig was. Het was een hele gezellige avond.
Woendag gingen we met Mildred (een van de Bobbi Bear medewerksters) op pad naar een aantal scholen en politiebureaus. We hebben eigenlijk alleen maar wat dingen opgehaald/weggebracht en afspraken gemaakt. Blijkbaar kun je hier geen afspraken maken via de telefoon omdat de mensen dan geen tijd voor je nemen, zelfs niet als je Bobbi Bear bent. Op de scholen werden we echter hartelijk ontvangen en we gaan er volgende week terug voor een presentatie met de Edu Toy.
Voordat we op pad gingen hadden we al afscheid moeten nemen van het 11-jarige meisje. Ze zou voor verdere opvang naar een “Place of Safety” gaan en dus hoefde ze niet meer bij ons te logeren. Ik vond dit erg jammer omdat ik het zo’n lief meisje vond. Bovendien gaat ze het daar niet zo goed krijgen als bij ons en dat is erg sneu. Gek dat zo’n afscheid je na amper 24 uur met dat meisje al raakt. Ik hoop dat het haar goed gaat en dat ze niet al te ziek wordt van de PEP medicijnen.
Vandaag zijn we naar de community van een van de Zulu’s gegaan zodat we de “Community Map” in het echt konden zien. Helaas hadden we niet genoeg tijd om helemaal naar haar huis te gaan maar we hebben de scholen, kinderopvang, ziekenhuis(je), en de lokale buurtsuper gezien. Voor mijn gevoel was dit het échte Afrika. Kleine huisjes in de bergen in de middle of nowhere. Leuk om te zien!
We zijn ook in een paar klassen geweest om te kijken. We werden daar echt ontvangen alsof we celeberty’s waren. Kinderen gingen naar ons zwaaien, we werden door iedereen aangestaard. Kinderen die een mobieltje hadden gingen foto’s van ons maken, we kregen handen en knuffels, super grappig.
Het ziekenhuis stelde trouwens ook niet echt veel voor vergeleken met Nederlandse ziekenhuizen. Erg interessant om dit grote verschil te zien.
Het was mijn bedoeling om de blogs niet te lang te maken maar ik heb gewoon té veel te vertellen.
Liefs uit Afrika!
Sylvie-Elise