(origineel bericht op be-more.nl)
Eerste paar dagen @ Bobbi Bear
Hallo iedereen,
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Afgelopen 4 dagen veel gezien, meegemaakt en beleefd. Zo veel en geen tijd om er echt bij stil te staan.
Ik ben in de afgelopen 4 dagen al verandert door Afrika. Ik en mijn kijk op de wereld en mijn leven in Nederland. Door de mensen, de extreme contrasten in Afrika en met Nederland en de negatieve kant van Afrika. ‘Most people just don’t care.’ Dat is de harde waarheid. Gelukkig Bobbi Bear wel.
Toen ik vanuit het vliegveld naar Bobbi Bear reed en Durban by night langs me voorbij zag komen, voelde ik me meteen thuis. Heel raar aangezien Afrika het tegenovergestelde is van Nederland en ik nog niets van het land gezien had. Sanne betrapte me er de eerste dag op dat ik Bobbi Bear mijn thuis noemde. Best bijzonder.
Ik merk dat ik moe ben van alle indrukken, het Engels praten en horen. Ondanks dat ik Engels goed kan verstaan kost het veel energie om de hele dag alles te volgen. Het zijn heftige onderwerpen, juridsche termen en sterke vrouwen die veel door elkaar praten. Ik moet nog even inburgeren.
<u>Dinsdag</u>
We zouden dinsdag de dag vrij hebben om koffers uit te pakken, naar de supermarkt te gaan en rustig een beetje op te starten. De dag heeft een iets andere wending genomen.
Ik kwam er al snel achter dat je bij Bobbi Bear nooit van tevoren weet wat de dag gaat brengen en je ook helemaal niets kunt plannen en ook zeker niet moet doen. Ik had verwacht dat ik als controlfreak in Nederland daar niet mee om kon gaan, maar ik merk dat ik het eigenlijk wel prima vind. Just go with the flow.
Dinsdagmorgen kregen we een welkomstpraatje van Eureka, de moeder van Michel. Ze is de CEO van Bobbi Bear. Jackie, de oprichtster, gaat vooral naar scholen en evenementen om sponsoren binnen te halen. Eureka draaide er niet omheen.
Ze vroeg ons of er iets was wat we niet wilde zien of konden doen, aangezien het bijvoorbeeld voorkomt dat Bobbi Bear gebeld wordt om naar een murder scene te komen om het lijk op te ruimen. Politie doet alleen onderzoek en laat vervolgens het lijk liggen. Omdat ik steeds alles vergelijk met hoe het in Nederland is geregeld, is het voor mij ongegrijpelijk te bevatten dat dit ‘normaal’ is in Afrika. Maar de laatste 4 dagen is het als een baksteen binnen geflikkerd dat wij als Nederlanders ons zo gelukkig mogen prijzen.
Bobbi Bear is oorspronkelijk opgericht voor seksueel misbruikte kinderen, maar over de jaren heen wordt Bobbi Bear voor van alles gebeld: verkrachting; drugs- en alcoholverslaafd; moord; brandstichting; zelfmoord etc. You name it, they have seen it. Er is namelijk niemand anders die het doet. Zoals Eureka zegt ‘Afrika is a fucked up place, but I love it’.
Halverwege het praatje met Eureka worden we gestoord door Michel. We moeten direct een baby van 2 maanden oud bij een vrouw ophalen. De baby is achter gelaten en is ziek. Iedere 15 minuten moet zijn luier verschoond worden, omdat de baby extreme diarree heeft en daardoor zijn vel eraf hing. We halen de baby op bij een mevrouw die kinderen tot 2 jaar tijdelijk opvangt. Aangezien ik de ‘mama’ ben van de groep vrijwilligers en ik niet onder banken of stoelen schuif dat ik graag kindjes in mijn armen wil, kreeg ik de baby in mijn armen. Ik was meteen verliefd. Grote zwarte ogen die je vol verwondering aankijken, kleine zwarte krulletjes en een plat neusje. Hoe kun je in hemelsnaam dit prachtige kindje achter laten zonder eten of drinken!?! Er zijn geen kinderstoeltjes in Afrika, dus gewoon achter in de auto met een baby van 2 maanden die niemand wil hebben. Niet wetende waar hij heen moet. Ik zou hem zo in in mijn handbagage meenemen.
Hier in Afrika werken ze niet met lange procedures en stapels papierwerk als een kind gevonden wordt. Hier is het de regel dat als je een kind meeneemt die is verlaten, het jou verantwoordelijkheid is en jij er voor moet zorgen. Politie, maatschappelijk werk of enige andere instelling helpt niet.
Gelukkig heeft Bobbi Bear een Nederlands echtpaar gevonden die de baby met liefde wilde ontvangen. Dit echtpaar leidt een ander project hier vlakbij: Palm Tree. Ze hebben een weeshuis met 15 kinderen en een daycare waar kleine kindjes overdag heen kunnen komen terwijl hun mama’s aan het werk zijn (een papa hebben als Afrikaans kind is zeldzaam). Vrijwilligers via BeMore kunnen daar ook werken. Het echtpaar zelf heeft ook vrijwilligerswerk bij Palm Tree gedaan en waren zo geraakt dat ze nu geemigreerd zijn naar Afrika en werken bij Palm Tree. Dit Nederlandse stel hebben geen biologische kinderen van hunzelf en wilde al heel lang een Afrikaanse baby adopteren. Ze zullen de baby dan ook gaan opvoeden alsof het hun eigen kind is. Goed nieuws dus!
Vervolgens werd me gevraagd of ik mee wilde. Ik wist niet waarheen, maar ik begreep al snel dat het om een begrafenis ging. Hier in Afrika duren begrafenissen een aantal dagen. Als iemand overleden is, gaat de partner of een familielid in de kamer zitten waar de overledene is overleden en hij of zij komt niet uit deze kamer totdat de overledene begraven wordt. Familie en vrienden komen dan gedurende deze dagen langs om te bidden en te zingen. Een medewerker van Bobbi Bear had haar broer aan kanker verloren en we gingen als Bobbi Bear naar haar toe om met haar te rouwen, bidden en Zulu te zingen. Het was heel emotioneel en ontroerend. We stonden in een kamer van 2x3 meter met 15 man. Het raakte me diep dat iemand die zoveel verdriet had door het verlies van haar broer, het prettig vond dat ik als onbekende vrijwilliger erbij aanwezig was. In Nederland zou dat uit den boze zijn.
Haar broer had geen medische hulp gehad en was niet behandeld in het ziekenhuis. In Afrika heb je twee soorten ziekenhuizen: de particuliere ziekenhuizen, voor de rijken en de overheidsziekenhuizen, voor de armen. In de overheidsziekenhuizen wil je niet dood gaan. Hier ben je geen persoon, maar een nummer. En een nummer moet gewoon wachten, hoe ziek je ook bent. Ik laat de horrorverhalen achterwege (aangezien deze blog al veel te lang is), maar het is verschrikkelijk.
<u>Woensdag</u>
Woendag zijn we met alle vrijwilligers van BeMore langs alle projecten in de regio geweest. The Farm, I Care, Mother of Peace, Bobbi Bear, Palm Tree en Wentworth. De taxichauffeur die ons ophaalde was 1,5 uur te laat, maar dat is normaal in Afrika. Ze noemen het ‘African time’. Eén voor één prachtige initiatieven en projecten, maar ook allemaal erg verschillend. Ik vond het confronterend om bepaalde dingen van zo dichtbij te zien. De armoede, de vuiligheid, slechte hygiëne en gebrek aan aandacht voor de kinderen. Het is fantastisch dat deze projecten er zijn, maar er is ook nog zoveel te doen.
Ik vond the Farm het meest confronterend. The Farm is opgericht door een echtpaar. Het is een soort van grote boerderij waar kinderen worden opgevangen die geen thuis meer hebben. Er moet nog veel gebeuren aangezien het project pas kort bestaat en er daarom nog weinig sponsoren zijn. De kinderen sliepen nu in 1 huis met zijn allen. De meisjes in de woonkamer en de jongens in een andere kamer. Geen schoon beddengoed, geen speelgoed, geen privacy. Ik vind het moeilijk om uit te leggen wat ik gezien heb, omdat het gewoon niet te omschrijven valt.
We liepen op een gegeven moment voorbij de boerderij en toen kwamen we bij een rij huisjes, of meer kamers. Deze kamers konden families die werkte in de rietplantage erlangs huren voor weinig geld van het project. Deze families leven met 6-7 personen in 1 kamer van 3 bij 3 meter. Het is niet te bevatten hoe dit moet zijn. Hier zitten ook kinderen bij. Het enige wat ze als voorziening hadden was 1 kraantje. Geen douche, warm water of wc. 1 kraantje voor 15 gezinnen! Je zag kinderen buiten in de modder spelen, terwijl er flessen drank leggen, drugsrestanten en uitwerpselen. De kinderen kregen wel water van het project, maar voor eten moesten ze zelfs zorgen. Het brak een stukje van mijn hart. Je voelt je zo verdomde machteloos.
Wentworth had veel overeenkomsten met Bobbi Bear. Daar zou ik ook in de toekomst nog een keer heen willen. Wentworth is een trauma centrum. In hetzelfde gebouw zit het politiebureau en de rechtbank. Iedereen met een probleem kan hier binnen lopen: families, vrouwen en kinderen. Mishandelingen, verkrachtingen, moord, drugs. De 2 vrijwilligers die er nu werken (Josca Verschelling en Merel Verschelling) vertelde ons over een aantal gevallen die ze binnen hadden zien komen. Drie weggelopen zusjes van 13, 15 en 16 jaar die zichzelf prostitueerden; een jong meisje die zwaar drugsverslaafd was en voor 10 RAND met mannen naar bed ging (10 RAND is € 0,75 euro). Ook vertelde ze me dat moord en verkrachting de gewoonste zaak van de wereld is. Als mannen veroordeeld worden krijgen ze een taakstraf. Een aantal van deze mannen waren deze taakstraf ook buiten het trauma centrum aan het uitvoeren. Je loopt dus als vrijwilliger iedere dag langs deze mannen. Meestal komt het niet eens tot een taakstraf, maar kopen ze zichzelf uit. Het is een vicieuze cirkel: de gevangenissen zitten vol; er is geen geld om gevangenissen bij te bouwen; daders krijgen daardoor geen of weinig straf; daders doen het weer omdat ze er mee wegkomen. Soms worden er ook ineens 3000 gevangen vrij gelaten omdat er gewoon geen ruimte is.
Toen we met alle vrijwilligers langs Bobbi Bear gingen, vertelde Eureka over Bobbi Bear, over verkrachtingsrechtszaken, hoe Bobbi Bear de kinderen verhoord en hoe belangrijk het is om op de juiste manier met deze getraumatiseerde kinderen om te gaan. Aan het eind van haar introductie zaten er meerdere mensen te huilen en iedereen was geïnspireerd. Ik was heel trots dat ik bij Bobbi Bear verblijf 
Aan het eind van de dag zijn we met alle vrijwilligers uit eten geweest bij Cubanita. Hier hadden ze fantastische cocktail (Dushi: zelfs een super grote Hazels Wonder) en heerlijk eten. Voorgerecht, hoofdgerecht en 2 cocktails voor 20 euro.
We reden terug met Femke Nabbe. Ze zit bij het project Khanya Hospice. Voor dit project moet je een medische achtergrond hebben en ga je met een arts mee naar mensen die ziek zijn (meestal terminaal). Je rijdt iedere dag langs de mensen die aangegeven hebben dat ze medische hulp nodig hebben. Je rijdt erheen en kijkt wat je kan doen, geheel kosteloos. Prachtig project.
We waren opgepikt door een ‘betrouwbare’ taxichauffeur. Er wordt een voetbalwedstrijd op de radio opgezet waar hij ook kaartjes voor had, maar helaas moest hij werken. Volume staat best hard. Hij vertelde ons dat hij de weg wist. Dit bleek toch iets anders liggen. Hij zou Sanne, Sandy en mij eerst naar Bobbi Bear brengen en vervolgens door rijden naar Khanya Hospice. Bobbi Bear was immers een stuk dichterbij. Halverwege vertelde de taxichauffeur dat hij toch eerst naar Khanya Hospice reedt. Vreemd, maar het zal wel.
Vervolgens stopt de taxichauffeur bij een tankstation en begint aan een politieagent vanuit de auto de weg te vragen. De politieagent wist het ook niet. Dus Femke belt vervolgens het gastgezin waar ze bij logeert zodat de man van het gastgezin de weg kan uitleggen aan de taxichauffeur. Echter geeft de taxichauffeur de telefoon van Femke aan de politieagent. Die begint te praten met de man van het gastgezin. Ik lig helemaal in een deuk. Ik vind het zo komisch om te zien hoe omslachtig en anders de dingen hier gaan. We rijden vervolgens weer aan en de taxichauffeur weet nu echt waar we heen moeten. Toch niet. Femke belt weer en heeft de man van het gastgezin zover gekregen om ergens in een straatje met de auto te wachten. Na veel zoeken zien we de auto en de man (in zijn badjas) staan en is Femke thuis. Omdat de taxichauffeur tijd verloren is met de weg zoeken, wilt hij deze tijd weer inhalen op de terugweg. Hij rijdt als een idiooit 140 km en zit ook nog te appen en te bellen. Je kan geen gordels aan doen, want deze zijn gewoon afgebonden. Ik zeg nog tegen Sandy ‘als mijn moeder dit zou zien, zou ze me vermoorden’. Hij reedt ook nog even de verkeerde kant van de snelweg op (maar goed dat er geen auto aan kwam). Ik moet er alleen maar om lachen. Ze rijden hier allemaal als idioten. Maar goed, we zijn veilig aangekomen bij Bobbi Bear en ik ben weer een leuke ervaring rijker.
<u>Vandaag</u>
Vandaag zouden we dan eindelijk onze training beginnen van drie dagen. Jackie begint te vertellen over Bobbi Bear en HIV/AIDS. We moeten nog een test doen over onze kennis van HIV/AIDS: geslaagd! Ineens krijgt Jackie te horen dat een vrouw zelfmoord heeft gepleegd. In eerste instantie heb ik nog niet door hoe ernstig het is. Deze vrouw kwam al vanaf kleins af aan bij Bobbi Bear omdat ze nooit familie heeft gehad. Ze heeft al meer dan 30 keer geprobeerd om zelfmoord te plegen. Vanochtend is het helaas gelukt. Ze heeft een kindje van 7 maanden. Gelukkig was die bij de vader. Bobbi Bear moest erheen om het lichaam te identiferen en tevens om daarna het nieuws aan haar familie (niet biologisch) te vertellen. Dit doet de politie hier niet. Afgelopen vrijdag hadden ze aan de maatschappelijk werkster aangegeven dat ze haar moesten opnemen in een pyschiatrische kliniek omdat het zo slecht met haar ging. Ze was onder invloed van drugs en alcohol en verwondde haarzelf. Ze had een bult zo groot als een tennisbal op haar hoofd omdat ze haar hoofd tegen de muur bonsde. A little too late.
Eind van de middag zijn we nog naar het politiebureau geweest. Langs het politiebureau heeft Bobbi Bear een kamertje waar een slachtoffer van seksueel misbruik haar of zijn verhaal kan doen. Vroeger moest dit op het politiebureau waar totaal geen privacy was.
Morgen gaan we helpen bij de Tree Clinic. Dit is een bijeenkomst van zo’n 150 vrouwen en kinderen bij een boom waar ze samen zingen, dansen, praten, eten en samen activiteiten doen. Morgenavond hebben we meidenavond met een aantal vrouwen van Bobbi Bear. Ze roken hier allemaal als ketters, dus ik hoop dat ik het overleef
Zaterdag ga ik naar de Zulu Experience: ik wordt dan een dag meegenomen in het leven van een Zulu vrouw. Ze laat me haar community zien, haar huis, familie en leven. Zaterdagavond gaan we met een aantal meiden naar het casino aan de kust in Durban. Zondag gaan we met Bobbi Bear naar een muziektheater. Dinsdag ga ik met haaien zwemmen in de zee. Dan ga je in een kooi onderwater tussen de haaien. Ik hoop wel dat de zon een beetje schijnt, want de laatste dagen is het hier best fris geweest (20 graden). Van de week ga ik ook nog een avond mee met een politieagent die werkzaam is in Durban (in zijn politiewagen). Je komt dan langs de armste wijken van Durban.
Ik denk dat ik als jurist in Afrika totaal niet gelukkig zou worden. Het is een verknipt rechtssysteem wat niet werkt. Erg leerzaam om te zien hoe verschillend het is in vergelijking met het Nederlandse rechtssysteem.
Dag iedereen! Tot de volgende blog!
<em>ps. ik mag geen namen noemen van kindjes en ook geen foto’s plaatsen waarop de kindjes herkenbaar te zien zijn. Deze zal ik thuis laten zien. </em>
<em>
ps. ik weet niet waarom de foto’s niet werken, want bij mij zijn ze wel zichtbaar.</em>
<em>
ps. Sandy van Biezen en Sanne Buiting zitten nu ook bij Bobbi Bear en houden ook een blog bij. </em>